ข้ามไปเนื้อหา

เฮเลน เคลเลอร์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เฮเลน เคลเลอร์
เกิดเฮเลน แอดัมส์ เคลเลอร์
27 มิถุนายน ค.ศ. 1880(1880-06-27)
ทุสกัมเบีย รัฐแอละบามา สหรัฐอเมริกา
เสียชีวิตมิถุนายน 1, 1968(1968-06-01) (87 ปี)
อาร์แคนริดจ์ อีสตัน รัฐคอนเนตติคัต สหรัฐอเมริกา
การศึกษาวิทยาลัยแรดคลิฟ (ศศ.บ.)
อาชีพ
  • นักเขียน
  • นักการเมือง
  • วิทยากร
บิดามารดาอาร์เธอร์ เอช. เคลเลอร์
เคต แอดัมส์
ลายมือชื่อ

เฮเลน แอดัมส์ เคลเลอร์ (อังกฤษ: Helen Adams Keller) เกิดเมื่อวันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2423 และเสียชีวิตเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2511 เป็นนักเขียนชาวอเมริกัน นักมนุษยธรรม นักกิจกรรมทางการเมือง และนักบรรยายชื่อดัง เธอเกิดที่เมืองเวสต์ ทัสคัมเบีย รัฐแอละแบมา เธอสูญเสียการมองเห็นและการได้ยินเมื่ออายุเพียง 19 เดือนจากการเจ็บป่วยอย่างรุนแรง

หลังจากนั้น คุณเคลเลอร์สื่อสารด้วยภาษามือที่บ้านเป็นหลักจนกระทั่งอายุ 7 ขวบ จึงได้พบกับ แอนน์ ซัลลิแวน (Anne Sullivan) ครูผู้เปลี่ยนชีวิตและเป็นเพื่อนคู่คิดตลอดไป ซัลลิแวนสอนให้เคลเลอร์รู้จักภาษา การอ่าน และการเขียน ทำให้เธอก้าวข้ามอุปสรรคและสามารถเข้าศึกษาต่อได้ทั้งในโรงเรียนเฉพาะทางและโรงเรียนทั่วไป ในที่สุด เคลเลอร์ก็สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยแรดคลิฟ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และกลายเป็นคนบอดใบ้คนแรกในสหรัฐอเมริกาที่ได้รับปริญญาตรีศิลปศาสตรบัณฑิต[1]

นอกจากจะเป็นนักศึกษาที่เก่งแล้ว เคลเลอร์ยังเป็นนักเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานมากมาย ทั้งหนังสือ บทพูด และบทความในหลากหลายหัวข้อ ตั้งแต่วรรณกรรมเกี่ยวกับสัตว์ไปจนถึงความคิดเห็นเกี่ยวกับมหาตมา คานธี[2] เธอใช้ความสามารถในการเขียนเพื่อรณรงค์ให้สังคมตระหนักถึงความสำคัญของการให้สิทธิแก่ผู้พิการ สนับสนุนสิทธิสตรี สิทธิแรงงาน และสันติภาพโลก ในปี พ.ศ. 2452 เธอเข้าร่วมพรรคสังคมนิยมแห่งอเมริกา และยังเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งสหภาพเสรีภาพพลเรือนแห่งอเมริกา (American Civil Liberties Union: ACLU) อีกด้วย[3]

ผลงานที่ทำให้ชื่อเสียงของเคลเลอร์เป็นที่รู้จักไปทั่วโลกคือหนังสืออัตชีวประวัติเรื่อง เรื่องราวชีวิตของฉัน (The Story of My Life) ซึ่งตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2446 หนังสือเล่มนี้เล่าถึงเรื่องราวการศึกษาและชีวิตของเธอพร้อมกับแอนน์ ซัลลิแวน ซึ่งต่อมาได้ถูกนำไปดัดแปลงเป็นละครเวทีและภาพยนตร์ชื่อ นักทำงานมหัศจรรย์ (The Miracle Worker)

บ้านเกิดของเคลเลอร์ได้รับการประกาศให้เป็นแหล่งมรดกทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ และเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์บ้านตั้งแต่ปี พ.ศ. 2497[4] โดยมีการจัดงาน "วันเฮเลน เคลเลอร์" ขึ้นเป็นประจำทุกปีเพื่อรำลึกถึงชีวิตและผลงานของเธอ[5]

วัยเด็กและอาการเจ็บป่วย

[แก้]
บ้านเกิดของเคลเลอร์ที่เมืองทัสคัมเบีย รัฐแอละแบมา
เคลเลอร์ (ซ้าย) กับ แอนน์ ซัลลิแวน (ขวา) ไปพักผ่อนที่เคปค้อด ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2431

เฮเลน เคลเลอร์ เกิดเมื่อวันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2423 ที่เมืองทัสคัมเบีย รัฐอะลาบามา เป็นบุตรสาวของ อาเธอร์ เฮนลีย์ เคลเลอร์ (Arthur Henley Keller) (พ.ศ. 2379-2439)[6] และแคทเธอรีน เอเวอเร็ตต์ (อดัมส์) เคลเลอร์ (Catherine Everett (Adams) Keller) (พ.ศ. 2399-2464) หรือที่รู้จักกันในชื่อ "เคท"[7][8] ครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในบ้านไร่ชื่อ ไอวี่ กรีน[4] ซึ่งปู่ของเฮเลนฝ่ายพ่อสร้างขึ้นหลายสิบปีก่อนหน้านี้[9] เธอมีพี่น้องสี่คน ได้แก่ พี่สาวต่างมารดาสองคนคือ มิลเดรด แคมป์เบลล์ (เคลเลอร์) ไทสัน (Mildred Campbell (Keller) Tyson) และฟิลิป บรู๊คส์ เคลเลอร์ (Phillip Brooks Keller) และพี่ชายต่างมารดาอีกสองคนจากการสมรสครั้งแรกของพ่อเธอ คือ เจมส์ แมคโดนัลด์ เคลเลอร์ (James McDonald Keller) และวิลเลียม ซิมป์สัน เคลเลอร์[10][11]

พ่อของเคลเลอร์ทำงานเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ ทัสคัมเบีย นอร์ท อะลาแบเมียน เป็นเวลาหลายปี เขาเคยรับราชการเป็นกัปตันในกองทัพคอนเฟเดอเรท (Confederate Army)[8][9] ครอบครัวของเธอเป็นชนชั้นสูงที่เป็นเจ้าของทาสมาก่อนสงครามกลางเมืองอเมริกา แต่ต่อมาเสียฐานะไป[9] แม่ของเธอเป็นบุตรสาวของ ชาร์ลส์ ดับเบิลยู อดัมส์ (Charles W. Adams) นายพลแห่งกองทัพคอนเฟเดอเรท[12]

บรรพบุรุษฝ่ายพ่อของเคลเลอร์สามารถย้อนกลับไปถึงคาสเปอร์ เคลเลอร์ ชาวสวิส[13][14] บรรพบุรุษชาวสวิสคนหนึ่งของเฮเลนเป็นครูสอนคนหูหนวกคนแรกในเมืองซูริก เคลเลอร์ได้สะท้อนถึงเรื่องนี้ในอัตชีวประวัติเล่มแรกของเธอ โดยกล่าวว่า "ไม่มีกษัตริย์คนใดที่ไม่มีทาสอยู่ในบรรพบุรุษ และไม่มีทาสคนใดที่ไม่มีกษัตริย์อยู่ในบรรพบุรุษ"[13]

เมื่ออายุได้ 19 เดือน เคลเลอร์ป่วยเป็นโรคที่ไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งแพทย์อธิบายว่าเป็น "ภาวะคัดตันเฉียบพลันของกระเพาะอาหารและสมอง"[15] แพทย์สมัยใหม่เชื่อว่าอาจเป็นโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ ที่เกิดจากแบคทีเรียไนซีเรีย เมนิงไจไทดิส (เมนิงโกคอคคัส)[16] หรืออาจเป็นไข้หวัดใหญ่ชนิด ฮีโมฟิลัส อินฟลูเอ็นเซ (Haemophilus influenzae) (ซึ่งอาจทำให้เกิดอาการเดียวกัน แต่มีโอกาสน้อยกว่า เนื่องจากอัตราการเสียชีวิตในเด็กในช่วงเวลานั้นสูงถึง 97%)[8][17] เธอสามารถฟื้นตัวจากโรคได้ แต่สูญเสียการมองเห็นและการได้ยินอย่างถาวร ดังที่เธอได้ระลึกไว้ในอัตชีวประวัติของเธอว่า "เหมือนอยู่กลางทะเลหมอกที่หนาทึบ"[18]

ในช่วงเวลานั้น เคลเลอร์สามารถสื่อสารได้บ้างกับมาร์ธา วอชิงตัน ซึ่งอายุมากกว่าสองปีและเป็นลูกสาวของพ่อครัวประจำบ้าน และเข้าใจภาษามือของเด็กหญิง[19]: 11  เมื่ออายุเจ็ดขวบ เคลเลอร์มีสัญญาณมือมากกว่า 60 แบบเพื่อสื่อสารกับครอบครัวของเธอ และสามารถแยกแยะผู้คนได้จากการสั่นสะเทือนของฝีเท้า[20]

ในปี พ.ศ. 2429 แม่ของเคลเลอร์ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวในหนังสือ American Notes ของ ชาลส์ ดิกคินส์ เกี่ยวกับการศึกษาที่ประสบความสำเร็จของลอร่า บริดจ์แมน หญิงสาวตาบอดและหูหนวก จึงส่งเคลเลอร์และพ่อของเธอไปพบแพทย์ เจ. จูเลียน ชิสโฮล์ม ผู้เชี่ยวชาญด้านตา หู จมูก และลำคอ ในเมืองบัลติมอร์ เพื่อขอคำแนะนำ[21][9] ชิสโฮล์มแนะนำให้เคลเลอร์ไปพบกับอเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ ซึ่งกำลังทำงานกับเด็กหูหนวกในขณะนั้น เบลล์แนะนำให้พวกเขาติดต่อสถาบันเพอร์กินส์สำหรับคนตาบอด ซึ่งเป็นโรงเรียนที่บริดจ์แมนได้รับการศึกษา ตั้งอยู่ที่เซาท์บอสตันในขณะนั้น ไมเคิล อนาญอส ผู้อำนวยการโรงเรียน ขอให้แอนน์ ซัลลิแวน อดีตนักเรียนหญิงอายุ 20 ปีของโรงเรียน ซึ่งมองเห็นไม่ชัด มาเป็นครูของเคลเลอร์ นั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ยาวนานเกือบ 50 ปี ซัลลิแวนพัฒนาเป็นผู้ปกครองและต่อมาเป็นเพื่อนของเคลเลอร์[19]

ซัลลิแวนมาถึงบ้านของเคลเลอร์เมื่อวันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2430 ซึ่งเป็นวันที่เคลเลอร์จะจดจำตลอดไปว่าเป็น "วันเกิดของจิตวิญญาณของฉัน"[18] ซัลลิแวนเริ่มสอนให้เฮเลนสื่อสารโดยการสะกดคำลงบนมือของเธอทันที เริ่มจากคำว่า "d-o-l-l" สำหรับตุ๊กตาที่เธอเอามาให้เคลเลอร์เป็นของขวัญ เคลเลอร์ดิ้นรนกับบทเรียนในตอนแรก เนื่องจากเธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าวัตถุทุกชิ้นมีคำที่ระบุตัวตน เธอรู้สึกผิดหวังมากจนทำแก้วแตก เมื่อซัลลิแวนพยายามสอนคำว่า "แก้ว" ให้เคลเลอร์[22] เคลเลอร์จำได้ว่าเธอเริ่มเลียนแบบท่าทางมือของซัลลิแวนในไม่ช้า: "ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังสะกดคำหรือแม้แต่คำว่ามีอยู่ ฉันแค่ทำนิ้วของฉันเคลื่อนไหวเหมือนลิงเลียนแบบ"[23]

เดือนต่อมา เคลเลอร์ประสบความสำเร็จ เมื่อเธอตระหนักว่าการเคลื่อนไหวที่ครูของเธอทำบนฝ่ามือของเธอ ในขณะที่น้ำเย็นไหลผ่านมืออีกข้างหนึ่งของเธอ เป็นสัญลักษณ์ของคำว่า "น้ำ" เคลเลอร์เขียนไว้ในอัตชีวประวัติของเธอเรื่อง เรื่องราวชีวิตของฉัน ว่า:

ฉันยืนนิ่ง สมาธิทั้งหมดของฉันมุ่งไปที่การเคลื่อนไหวของนิ้วของเธอ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงความรู้สึกพร่ามัวราวกับว่าลืมอะไรบางอย่าง - ความตื่นเต้นของความคิดที่กลับคืนมา และบางทีความลึกลับของภาษาได้เปิดเผยให้ฉันรู้ ฉันรู้ว่า w-a-t-e-r หมายถึงสิ่งที่เย็นสบายน่าอัศจรรย์ที่ไหลผ่านมือฉัน คำที่มีชีวิตปลุกจิตวิญญาณของฉัน ให้แสงสว่าง ความหวัง ปลดปล่อยมัน![18]

เคลเลอร์รีบขอให้ซัลลิแวนเซ็นชื่อวัตถุอื่น ๆ ที่คุ้นเคยในโลกของเธอ[24]

เฮเลน เคลเลอร์ถูกมองว่าโดดเดี่ยว แต่มีความสัมพันธ์กับโลกภายนอกอย่างมาก เธอสามารถเพลิดเพลินกับดนตรีโดยการรู้สึกถึงจังหวะ และสามารถเชื่อมต่อกับสัตว์ได้อย่างแข็งแกร่งผ่านการสัมผัส เธอช้าในการเรียนรู้ภาษา แต่ไม่ได้หยุดเธอจากการมีเสียง[25]

การศึกษา

[แก้]

ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2431 เคลเลอร์เริ่มเข้าเรียนที่สถาบันเพอร์กินส์สำหรับคนตาบอด ในปี พ.ศ. 2436 เคลเลอร์พร้อมกับซัลลิแวน เข้าเรียนที่วิทยาลัยวิลเลียม เวด เฮาส์ และโรงเรียนเตรียมตัว[26] ในปี พ.ศ. 2437 เคลเลอร์และซัลลิแวนย้ายไปนิวยอร์กเพื่อเข้าเรียนที่โรงเรียนสอนคนหูหนวกไรท์-ฮูเมซัน และเรียนรู้จากซาร่าห์ ฟุลเลอร์ ที่โรงเรียนสอนคนหูหนวกโฮเรซ แมนน์ ในปี พ.ศ. 2439 พวกเขากลับมาที่แมสซาชูเซตส์ และเคลเลอร์เข้าเรียนที่โรงเรียนสำหรับหญิงสาวเคมบริดจ์ ก่อนจะได้รับการรับเข้าศึกษาต่อที่วิทยาลัยแรดคลิฟ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ในปี พ.ศ. 2443[27] ซึ่งเธออาศัยอยู่ที่บริกส์ ฮอลล์ เซาท์ เฮาส์ มาร์ก ทเวน ผู้ชื่นชมเธอได้แนะนำให้เธอรู้จักกับเฮนรี ฮัตตัลสตัน โรเจอร์ส เจ้าของบริษัทน้ำมันสแตนดาร์ดออยล์ ซึ่งพร้อมกับภรรยาของเขาคือ แอบบี้ ได้จ่ายค่าเล่าเรียนให้เธอ ในปี พ.ศ. 2447 เมื่ออายุ 24 ปี เคลเลอร์จบการศึกษาในฐานะสมาชิกของสมาคมฟาย บีตา แคปปา (Phi Beta Kappa)[28] จากแรดคลิฟ กลายเป็นคนบอดใบ้คนแรกที่ได้รับปริญญาตรีศิลปศาสตร์ เธอติดต่อกับวิลเฮล์ม เยรูซาเล็ม นักปรัชญาและนักการศึกษาชาวออสเตรีย ซึ่งเป็นหนึ่งในคนแรกที่ค้นพบพรสวรรค์ทางวรรณกรรมของเธอ[29]

ด้วยความมุ่งมั่นที่จะสื่อสารกับผู้อื่นตามปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เคลเลอร์เรียนรู้ที่จะพูดและใช้เวลาส่วนใหญ่ในการกล่าวสุนทรพจน์และบรรยายเกี่ยวกับด้านต่างๆ ของชีวิตเธอ เธอเรียนรู้ที่จะ "ฟัง" การพูดของผู้คนโดยใช้วิธีทาดอมะ ซึ่งหมายถึงการใช้นิ้วสัมผัสริมฝีปากและลำคอของผู้พูด[30]เธอเชี่ยวชาญในการใช้อักษรเบรลล์[31] และการใช้การสะกดนิ้วเพื่อสื่อสาร[32] ไม่นานก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ด้วยความช่วยเหลือของโซลเนอร์ ควอร์เต็ต เธอตัดสินใจว่าโดยการวางปลายนิ้วของเธอบนโต๊ะที่ก้องกังวาน เธอสามารถสัมผัสดนตรีที่เล่นใกล้ ๆ ได้[33]

เฮเลน เคลเลอร์ จบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยที่วิทยาลัยแรดคลิฟ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้รับปริญญาเกียรตินิยมในปี พ.ศ. 2447 เมื่ออายุ 24 ปี นับเป็นบัณฑิตที่หูหนวกและตาบอดคนแรกของมหาวิทยาลัย เฮเลนได้กลายเป็นนักปาฐกถาและนักเขียนที่มีชื่อเสียงโดดเด่นระดับโลก ได้เขียนหนังสืออัตชีวประวัติชื่อ "เรื่องราวชีวิตของฉัน" (The Story of MyLife) พ.ศ. 2445 ซึ่งได้รับการนำไปทำเป็นบทละครเรื่อง "นักทำงานมหัศจรรย์" (The Miracle Worker) เรื่องที่แสดงให้เห็นวิธีการเรียนการสื่อความของเฮเลนทั้งที่มองไม่เห็นและไม่ได้ยิน ในปี พ.ศ. 2502 และได้รับรางวัลพูลิตเซอร์ใน 3 ปีต่อมา

ด้านการเมือง

[แก้]
เฮเลน เคลเลอร์ กับแอนน์ ซัลลิแวน ผู้เป็นทั้งครูและเพื่อน

เฮเลน เคลเลอร์ ได้ชื่อว่าเป็นนักรณรงค์เพื่อคนพิการที่มีบทบาทสำคัญ รวมทั้งการณรงค์สนับสนุนให้สตรีมีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง ต่อต้านความรุนแรงและการสนับสนุนการคุมกำเนิด ในปี พ.ศ. 2458 ได้ก่อตั้งองค์การไม่แสวงกำไร "เฮเลนเคลเลอร์สากล" เพื่อป้องกันการตาบอด เฮเลนกับเพื่อนและครูคือ แอนน์ ซัลลิแวน ได้ร่วมเดินทางไปเยือนประเทศต่างๆ 39 ประเทศทั่วโลกรวมทั้งประเทศไทย และได้เดินทางไปประเทศญี่ปุ่นหลายครั้งและเป็นที่ชื่นชอบของชาวญี่ปุ่นเป็นอย่างยิ่ง เฮเลน เคลเลอร์ ได้พบกับประธานาธิบดีทุกคนตั้งแต่โกรเวอร์ คลีฟแลนด์ รวมถึงประธานาธิบดีลินดอน บี. จอห์นสัน เป็นเพื่อนกับผู้มีชื่อเสียงอีกหลายคน อาทิ เช่น อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ ชาร์ลี แชปลิน และมาร์ค ทเวน

บั้นปลายชีวิต

[แก้]

เฮเลน เคลเลอร์เป็นสมาชิกพรรคสังคมนิยม รณรงค์ช่วยเหลือชนชั้นกรรมกรตั้งแต่ปี พ.ศ. 2452- 2464 ได้เข้าไปเยี่ยมเยือนคลุกคลีกันคนยากจน ซึ่งเธอได้กล่าวไว้ว่า "ฉันได้ไปเยี่ยมโรงงาน สลัมคนยากจน ถึงฉันจะมองไม่เห็นแต่ก็ได้กลิ่น" กิจกรรมทางการเมืองของเฮเลนได้ลดลงพร้อมกับการเสื่อมถอยของพรรคสังคมนิยมหลังจากการเกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 และได้หันมาทำงานให้กับ "มูลนิธิอเมริกันเพื่อคนตาบอด" จนถึงแก่กรรมเมื่ออายุได้ 87 ปี

เรื่องราวของเฮเลนผู้ซึ่งมีความพิการโดยสิ้นเชิงทั้งตาบอดและหูหนวก ได้เป็นที่สนใจสร้างแรงบันดาลใจเป็นอันมากให้กับบุคคลทั่วโลก และยังคงเป็นตัวอย่างที่ดีในด้านความวิริยสาหะแก่คนพิการและคนทั่วไปรุ่นปัจจุบัน

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Deaf, Blind Woman to Get College Degree". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 1983-06-06. ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 20, 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-14.
  2. ↑ "Speeches, Helen Keller Archive at the American Foundation for the Blind". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 18, 2021. สืบค้นเมื่อ December 23, 2020.
  3. ↑ Aneja, Arpita; Waxman, Olivia B. (2020-12-15). "The Helen Keller You Didn't Learn About in School". Time (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 9, 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-14.
  4. ↑ 4.0 4.1 "Helen Keller Birthplace". Helen Keller Birthplace Foundation, Inc. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 22, 2011. สืบค้นเมื่อ January 13, 2005.
  5. ↑ Kumar, Nitin (2018-12-14). Gems of Wisdom: Quotes on Life, Love, Justice, Karma, Spiritualism (ภาษาอังกฤษ). Notion Press. ISBN 978-1-64429-355-3.
  6. ↑ "Arthur H. Keller". Encyclopedia of Alabama. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 26, 2011. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  7. ↑ "Kate Adams Keller". American Foundation for the Blind. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 9, 2010. สืบค้นเมื่อ March 7, 2010.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 "Helen Keller FAQ". Perkins School for the Blind. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 16, 2014. สืบค้นเมื่อ December 25, 2010.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 Nielsen, Kim E. (2007). "The Southern Ties of Helen Keller". Journal of Southern History. 73 (4): 783–806. doi:10.2307/27649568. JSTOR 27649568. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 9, 2022. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  10. ↑ "Ask Keller". American Foundation for the Blind. October 2006. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 3, 2016. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  11. ↑ "Ask Keller". American Foundation for the Blind. November 2005. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 24, 2018. สืบค้นเมื่อ June 13, 2017.
  12. ↑ Eicher, John; Eicher, David (2002). Civil War High Commands. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-8035-3.
  13. ↑ 13.0 13.1 Herrmann, Dorothy; Keller, Helen; Shattuck, Roger (2003). The Story of my Life: The Restored Classic. W. W. Norton & Co. pp. 12–14. ISBN 978-0-393-32568-3. สืบค้นเมื่อ May 14, 2010.
  14. ↑ "Ask Keller". American Foundation for the Blind. November 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 9, 2008. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  15. ↑ "Ask Keller". American Foundation for the Blind. February 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ September 9, 2016. สืบค้นเมื่อ June 13, 2017. Helen's illness was diagnosed by her doctor as 'acute congestion of the stomach and the brain'
  16. ↑ "What Caused Helen Keller to Be Deaf and Blind? An Expert Has This Theory". Live Science. June 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 1, 2021. สืบค้นเมื่อ February 24, 2021.
  17. ↑ "Helen Keller Biography". American Foundation for the Blind. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 25, 2017. สืบค้นเมื่อ February 21, 2015.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 "Helen Keller's Moment". The Attic. November 29, 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 5, 2018. สืบค้นเมื่อ December 4, 2018.
  19. ↑ 19.0 19.1 Keller, Helen (1905). "The Story of My Life". New York: Doubleday, Page & Co. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 14, 2016. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  20. ↑ Shattuck, Roger (1904). The World I Live In. New York Review of Books. ISBN 978-1590170670. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ May 8, 2020. สืบค้นเมื่อ October 13, 2018.
  21. ↑ Worthington, W. Curtis (1990). A Family Album: Men Who Made the Medical Center. Reprint Co. ISBN 978-0-87152-444-7. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 8, 2012. สืบค้นเมื่อ March 8, 2008.
  22. ↑ Wilkie, Katherine E. (1969). Helen Keller: Handicapped Girl. Atheneum. ISBN 978-0-672-50076-3.
  23. ↑ "Helen Keller's Moment". The Attic. November 29, 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 27, 2019. สืบค้นเมื่อ February 1, 2019.
  24. ↑ Keller, Helen (2009). The Story of My Life (ภาษาอังกฤษ). Cosimo, Inc. p. 22. ISBN 9781605206882.
  25. ↑ Dahl, Hartvig. "Observation on a Natural Experiment".
  26. ↑ William Wade House and Finishing School, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 16, 2023, สืบค้นเมื่อ July 16, 2023
  27. ↑ "Helen Keller in College – Blind, Dumb and Deaf Girl Now Studying at Radcliffe". Chicago Tribune: 16. October 13, 1900. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 13, 2016. สืบค้นเมื่อ March 15, 2016.
  28. ↑ "Phi Beta Kappa Members" เก็บถาวร เมษายน 7, 2020 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. The Phi Beta Kappa Society (PBK.org). Retrieved March 25, 2020.
  29. ↑ Herbert Gantschacher "Back from History! – The correspondence of letters between the Austrian-Jewish philosopher Wilhelm Jerusalem and the American deafblind writer Helen Keller", Gebärdensache, Vienna 2009, p. 35ff.
  30. ↑ Cosslett, Rhiannon Lucy (January 7, 2021). "Helen Keller: why is a TikTok conspiracy theory undermining her story?". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 28, 2021. สืบค้นเมื่อ March 17, 2021.
  31. ↑ Specifically, the reordered alphabet known as American Braille
  32. ↑ Johnson-Thompson, Keller. "Ask Keller – March 2005". Braille Bug. American Printing House for the Blind. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 7, 2021. สืบค้นเมื่อ March 17, 2021.
  33. ↑ "First Number Citizens Lecture Course Monday, November Fifth", The Weekly Spectrum, North Dakota Agricultural College, Volume XXXVI no. 3, November 7, 1917.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เฮเลน_เคลเลอร์&oldid=11977563"