แอลทีวี A-7 คอร์แซร์ทู
| A-7 คอร์แซร์ทู | |
|---|---|
.jpg) A-7E ทร.สหรัฐ | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| ชาติกำเนิด |  สหรัฐ |
| บริษัทผู้ผลิต | Ling-Temco-Vought |
| สถานะ | ปลดประจำการ |
| ผู้ใช้งานหลัก | กองทัพเรือสหรัฐ |
| จำนวนที่ผลิต | 1,545 ลำ |
| ประวัติ | |
| สร้างเมื่อ | 1965–1984 |
| เริ่มใช้งาน | 1 กุมภาพันธ์ 1967 |
| เที่ยวบินแรก | 26 กันยายน 1965 |
| ปลดประจำการ | 1991 (ทร./ทอ.สหรัฐ) 2014 (ทอ.กรีซ) |
| พัฒนาจาก | F-8 ครูเซเดอร์ |
| สายการผลิต | A-7P คอแซร์ทู YA-7F |
แอลทีวี A-7 คอร์แซร์ทู (LTV A-7 Corsair II) เป็นเครื่องบินโจมตีเบาความเร็วต่ำกว่าเสียง สร้างโดยบริษัทลิง-เต็มโค-วอท (Ling-Temco-Vought) หรือที่เรียกว่า LTV สร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1960 สำหรับกองทัพเรือสหรัฐเพื่อทดแทน A-4 สกายฮอว์ก
ความเป็นมา
[แก้]จุดกำเนิดของ A-7 คอร์แซร์ทู มาจากความต้องการของกองทัพเรือสหรัฐที่ต้องการเครื่องบินโจมตีภาคพื้นดินรุ่นใหม่เพื่อทดแทนเครื่องบินโจมตีเบา A-4 สกายฮอว์ก ซึ่งมีข้อจำกัดด้านพิสัยและน้ำหนักบรรทุกอาวุธ สหรัฐขณะนั้นกำลังเผชิญกับสงครามเวียดนาม กองทัพเรือต้องการเครื่องบินโจมตีที่บินได้ไกลขึ้น บรรทุกอาวุธได้มากขึ้น และยังคงมีขนาดกะทัดรัดพอที่จะใช้งานบนเรือบรรทุกเครื่องบิน บริษัทแอลทีวีจึงออกแบบ A-7 โดยดัดแปลงพื้นฐานจาก F-8 ครูเซเดอร์ ซึ่งเป็นเครื่องบินขับไล่ประจำเรือบรรทุกอากาศยานที่ประสบความสำเร็จสูง[1] แต่ลดความเร็วสูงสุดลงเพื่อแลกกับการบรรทุกได้มากกว่าและพิสัยปฏิบัติการที่ไกลกว่า[2]
A-7 เริ่มเข้าประจำการในปี 1967 และพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นเครื่องบินโจมตีที่ใช้งานดีในสงครามเวียดนาม ด้วยระบบนำร่องและเล็งเป้าทันสมัยกว่ารุ่นก่อน สามารถปฏิบัติภารกิจโจมตีได้อย่างแม่นยำในทุกสภาพอากาศ[3] นอกจากกองทัพเรือแล้ว กองทัพอากาศสหรัฐและกองกำลังพิทักษ์ชาติยังนำไปใช้งานด้วย รวมถึงพันธมิตรอย่างกรีซ โปรตุเกส และไทย[4]
ขีดความสามารถ
[แก้]A-7 คอร์แซร์ทู ใช้เครื่องยนต์เทอร์โบแฟน Allison TF41-A-1 ให้กำลัง 14,250 ปอนด์ แม้มีความเร็วต่ำกว่าเสียง แต่ก็ประหยัดเชื้อเพลิง ทำให้มีพิสัยบินไกลถึงกว่า 1,000 ไมล์ทะเล เอื้อให้โจมตีลึกเข้าในดินแดนข้าศึกโดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศบ่อยครั้ง
A-7 มีระบบอิเล็กทรอนิกส์ที่ล้ำสมัยสำหรับยุค 1960 โดยเป็นเครื่องบินรบลำแรก ๆ ของสหรัฐที่ติดตั้งจอแสดงผล HUD, ระบบคำนวณการทิ้งระเบิดอัตโนมัติ, และระบบนำทางด้วย INS ทำให้การโจมตีแม่นยำขึ้นมากเมื่อเทียบกับ A-4 สกายฮอว์ก คอร์แซร์ทูติดตั้งปืนกล M61 Vulcan ขนาด 20 มม. สำหรับการโจมตีระยะใกล้ และมีตำบลติดอาวุธใต้ปีกหลายจุดที่สามารถบรรทุกระเบิดธรรมดา, ระเบิดนำวิถีเลเซอร์, มิสไซล์ AIM-9 ไซด์ไวน์เดอร์ และมิสไซล์ AGM-65 มาเวอร์ริก น้ำหนักบรรทุกรวมกว่า 15,000 ปอนด์ ซึ่งถือว่าสูงมากสำหรับเครื่องบินโจมตีขนาดกลาง
รุ่นย่อย
[แก้]- A-7A : รุ่นแรก เครื่องยนต์ Allison TF30-P-6 กำลังไม่สูงนัก ติดตั้ง HUD และ INS แต่ขีดความสามารถจำกัด
- A-7B : ปรับปรุงเครื่องยนต์แรงขึ้น (TF30-P-8) เพิ่มพลังขับและสมรรถนะ
- A-7C : โครงสร้างเหมือน A-7E แต่ใช้เครื่องยนต์ TF30 ผลิตจำนวนน้อยเพื่อทดแทนชั่วคราว
- A-7D : รุ่นสำหรับทอ.สหรัฐ ใช้เครื่องยนต์ TF41-A-1 ระบบเอวิโอนิกส์ทันสมัย ติดปืนกล M61 Vulcan 20 มม.
- A-7E : รุ่นหลักของทร.สหรัฐ และทร.ไทย ใช้เครื่องยนต์ TF41-A-2 ระบบเอวิโอนิกส์ทันสมัยขึ้น รองรับมิสไซล์ AGM-65
- YA-7F : รุ่นต้นแบบความเร็วเหนือเสียง สร้างเพียงสองลำ
- A-7H : รุ่นส่งออกไปกรีซ คล้าย A-7D แต่ไม่มีระบบเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศ
- A-7P : รุ่นส่งออกไปโปรตุเกส ใช้อุปกรณ์ใกล้เคียง A-7A/E
- EA-7L : รุ่นดัดแปลงเพื่อจำลองเป็นเครื่องบินสงครามอิเล็กทรอนิกส์ฝ่ายข้าศึก
ผู้ใช้งาน
[แก้]
ข้อมูลจำเพาะ (A-7E)
[แก้]- ลูกเรือ: 1 นาย
- ความยาว: 14.06 เมตร
- ช่วงปีก: 11.81 เมตร
- ความสูง: 4.90 เมตร
- พื้นที่ปีก: 34.8 ตร.ม.
- น้ำหนักตัวเปล่า: 19,500 ปอนด์ (8,845 กก.)
- น้ำหนักบรรทุกสูงสุด: 35,000 ปอนด์ (15,876 กก.)
- น้ำหนักสูงสุดในการขึ้นบิน: 42,000 ปอนด์ (19,050 กก.)
- เครื่องยนต์: เทอร์โบแฟน Allison TF41-A-2 จำนวนหนึ่งหน่วย ให้แรงขับ 14,500 ปอนด์
- ความเร็วสูงสุด: มัค 0.94 (1,100 กม./ชม.)
- เพดานบิน: 11,300 เมตร (37,000 ฟุต)
- พิสัยบินปกติ: 2,500 กม.
- รัศมีการรบ: 1,150 กม. พร้อมอาวุธเต็มอัตรา
- ระบบอาวุธ
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Francillon, René J. US Navy Carrier Fighters of the 1970s. Osprey Publishing, 1980.
- ↑ Donald, David & Lake, Jon. Encyclopedia of World Military Aircraft. Aerospace Publishing, 1996.
- ↑ Spick, Mike. The Great Book of Modern Warplanes. Salamander Books, 1987.
- ↑ Winchester, Jim (Ed.). Military Aircraft of the Cold War. Grange Books, 2004.