ข้ามไปเนื้อหา

การเจาะรหัสผ่าน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก เจาะรหัสผ่าน)
บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

ในเรื่องการวิเคราะห์รหัสลับและความมั่นคงคอมพิวเตอร์ การเจาะรหัสผ่าน[1] (อังกฤษ: password cracking) เป็นกระบวนการกู้เอารหัสผ่าน[2] จากข้อมูลหรือการสื่อสารที่เข้ารหัสลับไว้และอ่านเนื้อความไม่ได้ วิธีการสามัญอย่างหนึ่งก็คือการโจมตีโดยใช้กำลัง เป็นการเดารหัสผ่านไปเรื่อย ๆ แล้วเช็คกับค่าแฮชทางวิทยาการรหัสลับของรหัสผ่านที่ต้องการเจาะ[3] อีกวิธีหนึ่งก็คือการโจมตีโดยพ่นรหัสผ่าน เป็นการใช้รายการรหัสผ่านที่สามัญแล้วค่อย ๆ ลองรหัสผ่านแต่ละรหัสกับบัญชีหลาย ๆ บัญชีโดยทำช้า ๆ เพื่อไม่ให้ถูกตรวจจับได้[4]

จุดประสงค์อาจเป็นเพื่อช่วยกู้รหัสผ่านที่ผู้ใช้ลืม (เพราะการตั้งรหัสผ่านใหม่เลยอาจอาจต้องมีสิทธิ์แอดมิน) หรือเพื่อแฮ็กเข้าระบบ หรือเป็นมาตรการป้องกันความปลอดภัยโดยที่แอดมินพยายามตรวจหารหัสผ่านที่เจาะได้ง่าย อนึ่ง เพื่อใช้เก็บหลักฐานดิจิทัล ตุลาการอาจอนุญาตให้เจาะไฟล์แต่ละไฟล์ที่ผู้ใช้ได้จำกัดการเข้าถึง

เวลาในการเจาะ[แก้]

เวลาที่ใช้เจาะจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของรหัสผ่านคือเอนโทรปีที่วัดเป็นบิตและวิธีการเก็บรหัสผ่าน วิธีการเจาะโดยมากจะต้องสร้างรหัสผ่านเป็นจำนวนมากแล้วต้องเช็คว่าถูกต้องหรือไม่ ตัวอย่างหนึ่งก็คือการโจมตีด้วยกำลัง (brute-force attack) ซึ่งโปรแกรมเจาะจะต้องทดลองรหัสผ่านที่เป็นไปได้ทุกรหัสจนกระทั่งเจอ ถ้าใช้หน่วยประมวลผลกลาง (ซีพียู) หลายตัว ก็อาจจะสืบหาเริ่มตั้งแต่กลุ่มสัญลักษณ์แรกสุดและกลุ่มสัญลักษณ์ท้ายสุดไปพร้อม ๆ กัน โดยใช้ซีพียูอื่น ๆ เพื่อทดลองรหัสผ่านที่คัดเลือกมาเป็นกลุ่มโดยเฉพาะ ๆ[5] วิธีเจาะที่สามัญกว่าอื่น ๆ เช่นการโจมตีโดยพจนานุกรม การตรวจสอบรหัสผ่านที่สร้างโดยรูปแบบ และการทดแทนอักษรในรหัสผ่าน จะสามารถลดจำนวนรหัสผ่านที่ต้องทดลองโดยจะทำก่อนเริ่มโจมตีโดยใช้กำลัง รหัสผ่านที่มีบิตความแข็งแกร่งสูงจะเพิ่มจำนวนที่ต้องสืบหาอย่างชี้กำลัง และจะลดโอกาสที่รหัสผ่านนั้นจะปรากฏในพจนานุกรมเจาะรหัสผ่านด้วย[6]

การเจาะได้ยังขึ้นอยู่กับจำนวนรหัสผ่านต่อวินาทีที่สามารถตรวจสอบได้ ถ้าผู้โจมตีมีค่าแฮชของรหัสผ่าน ก็อาจสามารถทดสอบได้เป็นพัน ๆ ล้านหรือล้าน ๆ ล้านรหัสผ่าน/วินาที เพราะเป็นการโจมตีแบบออฟไลน์ที่ไม่มีการชะลอจำนวนการทดลอง ถ้าไม่ได้เช่นนี้ ก็อาจจะขึ้นอยู่กับการจำกัดอัตราการทดลองของซอฟต์แวร์พิสูจน์ตัวจริง ซึ่งอาจมีเทคนิคให้พักนอกเวลา, แคปต์ชา หรือเลิกให้ใช้ หลังจากที่ได้ลองผิด ๆ หลายครั้ง สถานการณ์อีกอย่างที่สามารถทดสอบได้อย่างรวดเร็วก็คือเมื่อใช้รหัสผ่านสร้างกุญแจเข้ารหัสลับ เพราะเช็คได้อย่างรวดเร็วว่ารหัสผ่านที่เดานั้นถอดรหัสข้อมูลที่เข้ารหัสลับไว้ได้หรือไม่

สำหรับแฮชรหัสผ่านบางอย่าง โปรแกรมเจาะรหัสผ่านที่ทำงานโดยใช้หน่วยประมวลผลกลางทั่วไปของคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะธรรมดาสามารถตรวจสอบรหัสผ่านเป็นร้อย ๆ ล้านรหัส/วินาที แต่โปรแกรมที่ทำงานโดยใช้หน่วยประมวลผลกราฟิกส์อาจตรวจสอบรหัสผ่านได้ถึงเป็นพัน ๆ ล้านรหัส/วินาที[2][7][8](ดูอัตราความเร็วของ John the Ripper ได้ในแหล่งอ้างอิง)[9] อัตราการเดาจะขึ้นอยู่กับฟังก์ชันรหัสลับที่ระบบใช้เพื่อสร้างค่าแฮชรหัสผ่าน ฟังก์ชันที่เหมาะสม เช่น bcrypt จะดีกว่าฟังก์ชันธรรมดา ๆ เช่น MD5 หรือ SHA เป็นหลายเท่า เช่น รหัสผ่านที่ผู้ใช้เลือก ยาว 8 ตัวอักษร มีตัวเลข ตัวเล็กตัวใหญ่และสัญลักษณ์ มีการคัดกรองไม่ให้ใช้รหัสผ่านที่เลือกใช้กันอย่างสามัญ หรือมีอยู่ในพจนานุกรม อาจมีความแข็งแกร่งถึง 30 บิตตามสถาบันมาตรฐานและเทคโนโลยีแห่งชาติสหรัฐ (NIST) ซึ่งจริง ๆ ชี้ว่าซับซ้อนพอให้สร้างรหัสผ่านเป็นพันล้าน (230) รหัสเท่านั้น[10] รหัสผ่านเช่นนี้สามารถเจาะได้ภายในวินาที ๆ ถ้าใช้ฟังก์ชันแฮชธรรมดา เมื่อใช้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะธรรมดาจำนวนมากให้ทำงานร่วมกัน ซึ่งสามารถทำได้ด้วย botnet ก็จะสามารถเจาะได้เร็วกว่ามาก ในปี 2002 distributed.net สามารถเจาะกุญแจ RC5 ขนาด 64 บิตได้ภายใน 4 ปี โดยใช้คอมพิวเตอร์ร่วมกัน 300,000 เครื่องโดยทำงานไม่พร้อมกัน ซึ่งสามารถทดสอบกุญแจได้ถึง 12,000 ล้านตัวต่อวินาที[11]

หน่วยประมวลผลกราฟิกส์ (จีพียู) สามารถเจาะรหัสผ่านได้เร็วเพิ่มขึ้นเป็น 50-100 เท่าตัวเทียบกับคอมพิวเตอร์ทั่วไปเมื่อใช้เจาะค่าแฮชบางชนิด ยกตัวอยา่งเช่นในปี 2011 มีผลิตภัณฑ์ที่อ้างว่าสามารถตรวจสอบรหัสผ่านของ NTLM ได้ถึง 2,800 ล้านรหัส/วินาที โดยใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะธรรมดาที่มีหน่วยประมวลผลกราฟิกส์ชั้นสูง[12] อุปกรณ์ดังว่าสามารถเจาะรหัสผ่านที่มีอักษรตัวเล็กอย่างเดียวหรือตัวใหญ่อย่างเดียวยาว 10 ตัวอักษรภายในวันเดียว เมื่อแจกกระจายให้ทำด้วยคอมพิวเตอร์เป็นจำนวนมาก ก็จะเพิ่มอัตราการทดลองตามจำนวนคอมพิวเตอร์ที่มีหน่วยประมวลผลกราฟิกส์ชั้นเดียวกัน แต่ก็มีขั้นตอนวิธีแฮชที่คำนวณได้ช้าหรือแม้แต่ออกแบบโดยเฉพาะ ๆ ให้คำนวณได้ช้าเมื่อใช้จีพียู เช่น DES, Triple DES, bcrypt, scrypt และ Argon2

จีพียูได้พัฒนาให้ไวขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงเพิ่มประสิทธิภาพการเจาะโดยใช้กำลังได้อย่างมาก ในปี 2012 มีคลัสเตอร์จีพียู 25 ตัวที่สามารถเดารหัสผ่าน NTLM ได้ 350,000 ล้านรหัส/วินาที จึงทำให้ตรวจสอบรหัสผ่านได้ รหัสผ่านภายใน 5.5 ชม. ซึ่งพอเพียงเพื่อเจาะรหัสผ่านยาว 8 ตัวมีอักษรตัวเล็กตัวใหญ่ ตัวเลข และสัญลักษณ์ เป็นรูปแบบรหัสผ่านที่ใช้กันอย่างสามัญในบริษัทใหญ่ ๆ ระบบใช้โปรแกรม ocl-Hashcat โดยทำการบนแพลตฟอร์มคลัสเตอร์ Virtual OpenCL ซึ่งก็ทำการบนระบบปฏิบัติการลินุกซ์อีกที ระบบสามารถ "เจาะรหัสผ่าน 6.5 ล้านรหัสของผู้ใช้ลิงกต์อินในอัตราร้อยละ 90 ทั้งหมด"[13]

แต่สำหรับขั้นตอนวิธีแฮชบางอย่าง ทั้งซีพียูและจีพียูต่างก็ใช้ได้ไม่ดี ดังนั้นจึงต้องใช้ฮาร์ดแวร์ที่ออกแบบโดยเฉพาะ ๆ ซึ่งใช้เทคโนโลยีเอฟพีจีเอหรือเอสิก (ASIC) แต่การพัฒนาเทคโนโลยีทั้งสองอย่างก็ซับซ้อนและมีค่าใช้จ่ายสูงมาก ทั่วไปแล้วเอฟพีจีเออาจจะใช้ได้เมื่อใช้เป็นจำนวนน้อย เทียบกับเอสิกที่ใช้ได้เมื่อใช้เป็นจำนวนมาก โดยใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพกว่าและก็เร็วกว่าด้วย ในปี 1998 มูลนิธิพรมแดนอิเล็กทรอนิกส์ (EFF) ได้สร้างเครื่องเจาะที่ออกแบบโดยเฉพาะด้วยเอสิก เครื่องชื่อว่า Deep Crack นี้สามารถเจาะกุญแจดีอีเอสขนาด 56 บิตภายใน 56 ชั่วโมง โดยสามารถทดลองกุญแจเข้ารหัส 90,000 ล้านตัว/วินาที[14] ในปี 2017 มีเอกสารรั่วซึ่งแสดงว่า มีโปรเจกต์ทางทหารที่ใช้เอสิก ซึ่งอาจสามารถถอดรหัสลับการสื่อสารทางอินเทอร์เน็ตที่เข้ารหัสลับชนิดที่อ่อนแอกว่า[15] เริ่มตั้งแต่ปี 2019 สามารถใช้โปรแกรม John the Ripper เพื่อเจาะรหัสผ่านที่ใช้ขั้นตอนวิธีบางอย่างอาศัยเทคโนโลยีเอฟพีจีเอ[16] ปัจจุบันมีบริษัทเอกชนที่ใช้เทคโนโลยีเช่นนี้เพื่อเจาะรหัสผ่าน[17]

รหัสผ่านควรจำง่ายแต่เดายาก[แก้]

รหัสผ่านที่จำยากจะลดความมั่นคงของระบบเพราะ

  • อาจจะต้องเขียนบันทึกรหัสผ่าน หรือเก็บรหัสผ่านทางอิเล็กทรอนิกส์ด้วยวิธีที่ไม่มั่นคง
  • อาจจะต้องตั้งรหัสผ่านใหม่บ่อย ๆ
  • มีโอกาสใช้รหัสผ่านเดียวกันซ้ำ ๆ

เช่นเดียวกัน ข้อบังคับของรหัสผ่านที่เข้มงวดยิ่งขึ้น เช่น "ต้องมีตัวอักษรตัวใหญ่ตัวเล็ก และตัวเลข" หรือ "ให้เปลี่ยนรหัสผ่านทุก ๆ เดือน" ก็จะทำให้ผู้ใช้มีโอกาสหาวิธีหลีกเลี่ยงข้อบังคับเหล่านั้น[18]

งานศึกษาปี 2004[19] ตรวจสอบผลคำแนะนำที่ให้แก่ผู้ใช้เกี่ยวกับรหัสผ่านที่ดี แล้วพบว่ารหัสผ่านที่อาศัยการคิดถึงวลีหนึ่ง ๆ แล้วนำเอาอักษรแรกจากคำแต่ละคำในวลีไปใช้เป็นรหัสผ่าน จะจำได้ง่ายเท่ากับรหัสผ่านที่เลือกเอง แต่ยากเท่า ๆ กับรหัสผ่านที่สร้างขึ้นโดยสุ่ม การเลือกเอาคำสองคำที่ไม่เกี่ยวข้องกันก็เป็นวิธีที่ดีอีกอย่างหนึ่ง การใช้วิธีสร้างรหัสผ่านที่เดายากโดยประดิษฐ์วิธีเอง ก็เป็นวิธีที่ดีอีกอย่างหนึ่ง

การให้จำรหัสผ่านที่ประกอบด้วย "อักษรตัวเล็กตัวใหญ่" จะเหมือนกับให้จำลำดับเลขศูนย์เลขหนึ่ง คือจำได้ยาก แต่เจาะได้ยากกว่าไม่มาก (เช่นสำหรับรหัสผ่านที่มีอักษร 7 ตัว จะยากขึ้น 128 เท่า แต่น้อยกว่านั้นถ้าผู้ใช้ใช้อักษรตัวใหญ่ตัวเดียว) การบังคับให้ใช้ "ทั้งตัวอักษรและตัวเลข" มักจะได้การแทนอักษรที่เดาได้ง่าย ๆ เช่น 'E' → '3' และ 'I' → '1' ที่ผู้โจมตีก็รู้จักดี เช่นเดียวกัน การพิมพ์รหัสผ่านโดยใช้แป้นพิมพ์แถวเลื่อนขึ้นไป ก็เป็นวิธีที่ผู้โจมตีรู้จักดีเช่นกัน

งานวิจัยปี 2015 จากมหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอนแสดงว่า โครงสร้างรหัสผ่านที่ผู้ใช้เลือกมักจะมีรูปแบบที่มักทำเหมือน ๆ กัน เช่นถ้าบังคับให้ใช้รหัสผ่านที่มีอักษรอย่างน้อย 16 ตัว ก็มักจะเลือกใช้อักษรซ้ำ ๆ หรือแม้แต่คำซ้ำ ๆ ภายในรหัสผ่าน[20] ดังนั้นรหัสผ่านจึงอาจเจาะได้ง่ายกว่าค่าคำนวณความน่าจะเป็นจะบ่งบอก เช่นเมื่อรหัสผ่านมีเลขหนึ่งตัว ปกติก็จะเป็นตัวท้ายสุด[20]

เหตุการณ์ที่เกิด[แก้]

ในกลางปี 1998 ศูนย์ประสานงานการตอบสนองเรื่องฉุกเฉินทางคอมพิวเตอร์สหรัฐ (CERT) รายงานว่า มีผู้โจมตีที่ได้รหัสผ่านซึ่งเข้ารหัสลับไป 186,126 รหัส โดยพบว่า 47,642 รหัสถูกเจาะไปเรียบร้อยแล้ว[21]

เมื่อท้ายปี 2009 เว็บไซต์ Rockyou.com ถูกแฮ็กโดยผู้โจมตีขโมยเอารหัสผ่านไปได้ 32 ล้านรหัส แล้วเผยแพร่รายการรหัสผ่านทั้งหมดทางอินเทอร์เน็ตแม้จะไม่มีข้อมูลระบุบุคคล รหัสผ่านดั้งเดิมได้เก็บไว้เปล่า ๆ ในฐานข้อมูลและถูกดึงออกมาโดยวิธี SQL injection ต่อมาจึงมีการวิเคราะห์ความแข็งแกร่งของรหัสผ่าน[22] สิ่งที่พบหลัก ๆ ก็คือ

  • ผู้ใช้ประมาณร้อยละ 30 เลือกรหัสผ่านยาวน้อยกว่า 7 ตัวอักษร
  • ผู้ใช้เกือบร้อยละ 60 เลือกรหัสผ่านจากชุดตัวอักษรกับตัวเลขที่จำกัด
  • ผู้ใช้เกือบครึ่งเลือกชื่อ คำแสลง คำจากพจนานุกรม หรือรหัสผ่านที่สร้างอย่างอ่อนแอ เช่น เป็นตัวเลขตามลำดับ และ/หรือใช้แป้นพิมพ์ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ที่นิยมที่สุดก็คือ “123456”[23]

เมื่อกลางปี 2011 พันธมิตรเนโทถูกแฮ็กโดยข้อมูลผู้ใช้ร้านอีบุ๊กรั่วไหลออกไป 11,000 ราย ข้อมูลรวมทั้งชื่อ นามสกุล ชื่อผู้ใช้ และรหัสผ่าน การแฮ็กเป็นส่วนของปฏิบัติการ AntiSec ซึ่งเป็นขบวนการที่ได้รับการร่วมมือจากกลุ่มนักเลงคอมพิวเตอร์ต่าง ๆ รวมทั้ง อะนอนิมัสและ LulzSec[24]

เมื่อกลางปีเดียวกัน บริษัทให้คำปรึกษาอเมริกัน Booz Allen Hamilton ซึ่งทำงานเพื่อเดอะเพนตากอนมิใช่น้อย มีเซิร์ฟเวอร์ถูกแฮ็กโดยอะนอนิมัสแล้วข้อมูลถูกเผยแพร่ในวันเดียวกัน "เหตุการณ์ข้อมูลรั่วที่ตั้งชื่อว่า 'วันจันทร์วันล่มสลายของทหาร' มีข้อมูลบัญชีของเจ้าหน้าที่ 90,000 รายจากหน่วยงานต่าง ๆ รวมทั้งหน่วยบัญชาการทหารสหรัฐภาคกลาง หน่วยบัญชาการยุทธการพิเศษสหรัฐ เหล่านาวิกโยธินสหรัฐ หน่วยต่าง ๆ ของกองทัพอากาศสหรัฐ กระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิสหรัฐ กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐ และข้อมูลที่ดูเหมือนจะเป็นของผู้รับเหมาฝ่ายเอกชน"[25] รหัสผ่านพบว่าใช้วิธีแฮช SHA-1 ที่ไม่ใส่ซอลต์ ต่อมาการวิเคราะห์ภายหลังพบว่า มีเจ้าหน้าที่ทหารที่ใช้รหัสผ่านที่อ่อนแอมากเช่น "1234"[26]

ในเดือนเดียวกัน บริการอีเมลไมโครซอฟต์ฮอตเมลจึงเลิกไม่ให้ใช้รหัสผ่าน "123456"[27]

เมื่อกลางปี 2015 ข้อมูลผู้ใช้ของบริการจัดหาคู่ที่สนับสนุนให้คนแต่งงานแล้วมีชู้ Ashley Madison ถูกแฮ็ก[28] รหัสผ่านได้เก็บไว้โดยใช้แฮชทั้งที่ค่อนข้างเข้มแข็งคือ bcrypt และที่อ่อนแอคือ MD5 ต่อมากลุ่มวิจัยรหัสผ่านคือ CynoSure Prime จึงเจาะรหัสผ่านได้ 11 ล้านรหัสจากแฮชวิธีหลัง[29]

การป้องกัน[แก้]

วิธีไม่ให้รหัสผ่านถูกเจาะอย่างหนึ่งก็คือป้องกันไม่ให้เข้าถึงค่าแฮช ยกตัวอย่างเช่น ระบบปฏิบัติการยูนิกซ์ดั้งเดิมเก็บค่าแฮชไว้ในที่เข้าถึงได้โดยทั่วไปในแฟ้ม /etc/passwd แต่ระบบยูนิกซ์ปัจจุบันจะเก็บไว้ในไฟล์ shadow password คือ /etc/shadow ซึ่งโปรแกรมที่มีสิทธิระบบเท่านั้นจึงจะเข้าถึงได้ จึงทำให้ผู้โจมตีขโมยเอาค่าแฮชได้ยากกว่า แต่จริง ๆ ก็ยังหลุดแม้ป้องกันด้วยวิธีนี้ อนึ่ง มีโพรโทคอลเครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่สามัญซึ่งส่งรหัสผ่านโดยไม่เข้ารหัสลับ (cleartext) หรือมีกระบวนการท้าทาย/ตอบสนอง (challenge/response) ที่อ่อนแอ[30][31]

การใช้ซอลต์ (salt) คือค่าสุ่มโดยเฉพาะ ๆ สำหรับรหัสผ่านแต่ละรหัสโดยใช่ค่าสุ่มร่วมสร้างแฮชรหัสผ่าน จะป้องกันรหัสผ่านเดียวกันไม่ให้มีค่าแฮชเดียวกัน ดังนั้น จึงป้องกันไม่ให้ถูกเจาะทีเดียวพร้อม ๆ กัน และยังเป็นอุปสรรคกับการสร้างฐานข้อมูลค่าแฮชล่วงหน้า เช่น ฐานของมูลเจาะรหัสผ่านอันมีประสิทธิภาพซึ่งเรียกว่า rainbow table

วิธีป้องกันอย่างที่ 2 ก็คือการใช้กุญแจลับประจำเว็บไซต์เพื่อร่วมสร้างแฮชรหัสผ่าน ซึ่งป้องกันไม่ให้เจาะเอารหัสผ่านได้แม้จะขโมยค่าแฮชได้ แต่การโจมตีโดยเพิ่มสิทธิซึ่งทำให้ขโมยค่าแฮชรหัสผ่านได้ ก็อาจจะทำให้ขโมยกุญแจลับประจำเว็บไซต์ได้ด้วย วิธีป้องกันอย่างที่ 3 ก็คือการใช้ฟังก์ชันแปลงให้เป็นกุญแจ (KDF) ซึ่งช่วยลดอัตราที่สามารถทดลองรหัสผ่านได้[32]: 5.1.1.2 

ระบบยูนิกซ์ปัจจุบันได้เลิกใช้ฟังก์ชันการแฮชรหัสผ่านธรรมดา คือ crypt () ที่ทำให้เกิดผลด้วย DES แล้วแทนที่ด้วยฟังก์ชันที่แข็งแกร่งกว่าคือ crypt-SHA, bcrypt และ scrypt[33] ระบบอื่น ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนการแฮชรหัสผ่านด้วยเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่น Cisco IOS ดั้งเดิมใช้ขั้นตอนวิธี Vigenère cipher ที่ผันกลับได้เพื่อแฮชรหัสผ่าน แต่ปัจจุบันก็ใช้ md5-crypt ร่วมกับซอลต์ขนาด 24 บิตเมื่อใช้คำสั่งงาน enable secret[34] วิธีการใหม่ ๆ ล้วนแต่ใช้ค่าซอลต์ขนาดใหญ่ซึ่งป้องกันผู้โจมตีไม่ให้เจาะรหัสผ่านเดียวกันหลาย ๆ รหัสได้พร้อม ๆ กัน ขั้นตอนวิธีเหล่านี้ยังใช้เวลามากกว่า ซึ่งเพิ่มเวลาในการเจาะรหัสผ่านออฟไลน์ได้อย่างสำคัญ[35]

แฮชโดยมากที่ใช้เก็บรหัสผ่าน เช่น MD5 และกลุ่ม SHA ออกแบบเพื่อให้คำนวณได้เร็ว ใช้ความจำน้อย และทำให้เกิดผลได้อย่างมีประสิทธิภาพในฮาร์ดแวร์ ขั้นตอนวิธีเหล่านี้จึงดำเนินการได้โดยขนานบนจีพียู ทำให้เจาะรหัสผ่านได้เร็วขึ้น ดังนั้น ขั้นตอนแฮชที่เร็วจึงป้องกันการเจาะรหัสผ่านไม่ได้แม้จะใช้ค่าซอลต์ แต่ก็มีขั้นตอนวิธียืดกุญแจ (key stretching) เช่น PBKDF2 และ crypt-SHA ที่ต้องคำนวณค่าแฮชรหัสผ่านซ้ำต่อ ๆ กัน ซึ่งสามารถลดอัตราการทดลองรหัสผ่านได้อย่างสำคัญเมื่อตั้งค่าที่ต้องคำนวณซ้ำให้สูงพอ ขั้นตอนวิธีอื่น ๆ เช่น scrypt ยังใช้ความจำมากร่วมกับการต้องคำนวณซ้ำ ๆ ดังนั้น จึงเจาะได้ยากแม้ใช้จีพียูหรือวงจรรวมที่ออกแบบโดยเฉพาะ

ในปี 2013 มีการแข่งขันวิธีการแฮชรหัสผ่านเพื่อเลือกเป็นมาตรฐานใหม่[36] โดยนักวิทยาการเข้ารหัสลับได้เลือก Argon2 เป็นมาตรฐานในปี 2015 ส่วนสถาบันมาตรฐานและเทคโนโลยีแห่งชาติสหรัฐ (NIST) แนะนำให้ใช้ขั้นตอนวิธี Balloon[37] ทั้งสองนี้ล้วนแต่ใช้ความจำมาก

มีวิธีการแก้ปัญหาเช่นการใช้อุปกรณ์ security token ซึ่งให้รหัสผ่านที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา วิธีการเช่นนี้จะลดระยะเวลาที่สามารถเจาะรหัสผ่าน เพราะจะต้องเจาะให้ได้ภายในเวลาที่รหัสผ่านนั้นยังใช้ได้ วิธียังลดคุณค่าของรหัสผ่านที่ถูกขโมยเพราะใช้ได้ในเวลาอันจำกัด

ซอฟต์แวร์[แก้]

หมวดหมู่หลัก: Password cracking software

มีซอฟต์แวร์เจาะรหัสผ่านเป็นจำนวนมาก แต่ที่นิยมที่สุดก็คือ[38] Aircrack-ng, Cain & Abel, John the Ripper, Hashcat, Hydra, DaveGrohl และ ElcomSoft แต่โปรแกรมที่ใช้สืบหาหลักฐานบนคอมพิวเตอร์เพื่อการฟ้องคดี ก็มักจะมีลูกเล่นเกี่ยวกับการเจาะรหัสผ่านหลายวิธีด้วย วิธีที่ใช้ได้ผลมากที่สุดก็คือการโจมตีโดยใช้กำลังและการโจมตีโดยพจนานุกรม[39]

เพราะคอมพิวเตอร์ทั่วไปเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และมีซอฟต์แวร์เจาะรหัสผ่านอัตโนมัติที่ใช้งานได้ง่าย พวกนักเลงคอมพิวเตอร์มือใหม่ (script kiddie) จึงสามารถเริ่มเจาะรหัสผ่านได้ง่าย ๆ[40]

ดูเพิ่ม[แก้]

เชิงอรรถและอ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "cracker", Longdo Dict, อังกฤษ-ไทย: ศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตยสถาน, สืบค้นเมื่อ 2024-06-16, นักเจาะ [คอมพิวเตอร์ ๑๙ มิ.ย. ๒๕๔๔, เทคโนโลยีสารสนเทศ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕]
  2. ↑ 2.0 2.1 oclHashcat-lite - advanced password recovery. Hashcat.net. Retrieved on January 31, 2013.
  3. ↑ Montoro, Massimiliano (2005). "Cain & Abel User Manual: Brute-Force Password Cracker". oxid.it (defunct). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-06-07. สืบค้นเมื่อ 2013-08-13.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  4. ↑ "What Is Password Spraying? How to Stop Password Spraying Attacks".
  5. ↑ Bahadursingh, Roman (2020-01-19). "A Distributed Algorithm for Brute Force Password Cracking on n Processors". doi:10.5281/zenodo.3612276. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  6. ↑ Lundin, Leigh (2013-08-11). "PINs and Passwords, Part 2". SleuthSayers.org. Orlando.
  7. ↑ Alexander, Steven. (June 20, 2012) The Bug Charmer: How long should passwords be?. Bugcharmer.blogspot.com. Retrieved on January 31, 2013.
  8. ↑ Cryptohaze Blog: 154 Billion NTLM/sec on 10 hashes. Blog.cryptohaze.com (July 15, 2012). Retrieved on January 31, 2013.
  9. ↑ John the Ripper benchmarks. openwall.info (March 30, 2010). Retrieved on January 31, 2013.
  10. ↑ Burr, W. E.; Dodson, D. F.; Polk, W. T. (2006). "Electronic Authentication Guideline". NIST. doi:10.6028/NIST.SP.800-63v1.0.2. สืบค้นเมื่อ 2008-03-27. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  11. ↑ "64-bit key project status". Distributed.net. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-10. สืบค้นเมื่อ 2008-03-27.
  12. ↑ "Password Recovery Speed table". ElcomSoft. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-02-21. สืบค้นเมื่อ 2011-02-01.
  13. ↑ "25-GPU cluster cracks every standard Windows password in <6 hours". 2012.
  14. ↑ "EFF DES Cracker machine brings honesty to crypto debate". EFF. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-01-01. สืบค้นเมื่อ 2020-06-07.
  15. ↑ Biddle, Sam (2017-05-11). "NYU Accidentally Exposed Military Code-breaking Computer Project to Entire Internet". The Intercept.
  16. ↑ "announce - [openwall-announce] John the Ripper 1.9.0-jumbo-1". openwall.com.
  17. ↑ "Bcrypt password cracking extremely slow? Not if you are using". Medium. 2020-09-08.
  18. ↑ Managing Network Security. Fred Cohen & Associates. All.net. Retrieved on January 31, 2013.
  19. ↑ Yan, J.; Blackwell, A.; Anderson, R.; Grant, A. (2004). "Password Memorability and Security: Empirical Results" (PDF). IEEE Security & Privacy Magazine. 2 (5): 25. doi:10.1109/MSP.2004.81. S2CID 206485325.
  20. ↑ 20.0 20.1 Steinberg, Joseph (2015-04-21). "New Technology Cracks 'Strong' Passwords - What You Need To Know". Forbes.
  21. ↑ "CERT IN-98.03". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-07-09. สืบค้นเมื่อ 2009-09-09.
  22. ↑ "Consumer Password Worst Practices" (PDF). Imperva.com.
  23. ↑ "Consumer Password Worst Practices" (PDF). Imperva.com.
  24. ↑ "NATO Hack Attack". The Register. สืบค้นเมื่อ 2011-07-24.
  25. ↑ "Anonymous Leaks 90,000 Military Email Accounts in Latest Antisec Attack". 2011-07-11.
  26. ↑ "Military Password Analysis". Imperva.com. 2011-07-12.
  27. ↑ "Microsoft's Hotmail Bans 123456". Imperva.com. 2011-07-18. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-27.
  28. ↑ "Ashley Madison: Hackers Dump Stolen Dating Site Data". bankinfosecurity.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-04-11.
  29. ↑ "Researchers Crack 11 Million Ashley Madison Passwords". bankinfosecurity.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-04-11.
  30. ↑ Singer, Abe (November 2001). "No Plaintext Passwords" (PDF). Login. 26 (7): 83–91. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-09-24.
  31. ↑ "Cryptanalysis of Microsoft's Point-to-Point Tunneling Protocol". Schneier.com. 2011-07-07. สืบค้นเมื่อ 2013-01-31.
  32. ↑ Grassi, Paul A (June 2017). "SP 800-63B-3 - Digital Identity Guidelines: Authentication and Lifecycle Management" (PDF). NIST. doi:10.6028/NIST.SP.800-63b. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  33. ↑ A Future-Adaptable Password Scheme. Usenix.org (March 13, 2002). Retrieved on January 31, 2013.
  34. ↑ MDCrack FAQ 1.8. None. Retrieved on January 31, 2013.
  35. ↑ Password Protection for Modern Operating Systems. Usenix.org. Retrieved on January 31, 2013.
  36. ↑ "Password Hashing Competition". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-02. สืบค้นเมื่อ 2013-03-03.
  37. ↑ "NIST SP800-63B Section 5.1.1.2" (PDF). nvlpubs.nist.gov.
  38. ↑ "Top 10 Password Crackers". Sectools. สืบค้นเมื่อ 2009-11-01.
  39. ↑ "Stay Secure: See How Password Crackers Work - Keeper Blog". Keeper Security Blog - Cybersecurity News & Product Updates (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2016-09-28. สืบค้นเมื่อ 2020-11-07.
  40. ↑ Anderson, Nate (2013-03-24). "How I became a password cracker: Cracking passwords is officially a "script kiddie" activity now". Ars Technica. สืบค้นเมื่อ 2013-03-24.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การเจาะรหัสผ่าน&oldid=11584211"