ข้ามไปเนื้อหา

หญ้าทะเล

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

หญ้าทะเล
ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: 70–0Ma
Zostera marina – สปีชีส์หญ้าทะเลที่พบมากสุดในซีกโลกเหนือ
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ แก้ไขการจำแนกนี้
อาณาจักร: พืช
Plantae
เคลด: พืชมีท่อลำเลียง
Tracheophyta
เคลด: พืชดอก
Angiosperms
เคลด: พืชใบเลี้ยงเดี่ยว
Monocots
อันดับ: อันดับขาเขียด

R.Br. ex Bercht. & J.Presl
วงศ์

ดูอนุกรมวิธาน

หญ้าทะเล (อังกฤษ: seagrass) เป็นพืชดอกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งซึ่งมีได้เป็นกลุ่มทางวิวัฒนาการ (non-monophyletic group) แต่เป็นชื่อเรียกรวมกันของ พืชใบเลี้ยงเดี่ยวถึง 5 วงศ์ในอันดับขาเขียด (Alismatales) ที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน และอาศัยอยู่ในทะเล จากซากดึกดำบรรพ์ทำให้เราทราบว่า บรรพบุรุษของหญ้าทะเล เป็นพืชบกที่วิวัฒนาการกลับลงสู่ทะเลอีกครั้งเมื่อประมาณ 100 ล้านปีมาแล้ว[1] นับแต่นั้นมาถึงปัจจุบัน หญ้าทะเลต่างก็ได้มีการปรับเปลี่ยนโครงสร้างและการดำรงชีวิตให้สามารถอยู่ในในทะเลซึ่งรวมถึงการลดรูปหายไปของปากใบ (stomata)[2] การวิวัฒนาการเหล่านี้จำป็นสำหรับการรับมือกับปัจจัยทางสิ่งแวดล้อมใหม่ที่แตกต่างออกไปกับบนพื้นแผ่นดิน ทั้งน้ำทะเลที่มีความเข้มข้นของไอออนต่างๆ ทั้งคลื่นลม รวมถึงการขึ้นลงของน้ำในช่วงวัน [2]

ลักษณะของหญ้าทะเลคล้ายกับหญ้าที่ขึ้นอยู่บนบกทั่วไป (แต่จะเหมือนพวกพลับพลึง และขิงข่า มากกว่าหญ้าจริงๆ) คือ มีส่วนของลำต้นและใบที่ตั้งชูชันในทิศทางตรงกันข้ามกับแรงดึงดูดของโลก มีส่วนของ rhizome หรือไหล ที่แทงไปตามพื้นดินเพื่อการขยายพันธุ์ มีระบบรากที่แท้จริง (เป็นรากที่มีท่อลำเลียงอาหาร และน้ำ) ไว้คอยหาอาหาร และทำหน้าที่ในการค้ำจุนลำต้น และยังมีระบบท่อลำเลียงภายในลำต้น และใบเพื่อการขนส่งแร่ธาตุ[3] ใบและลำต้นของหญ้าทะเลมักมีรูพรุนจำนวนมากเพื่อลำเลียงอากาศ (โดยเฉพาะแก๊ซออกซิเจนที่เกิดจากการสังเคราะห์ด้วยแสงจากใบ) นำไปส่งถึงรากและลำต้นใต้ดินที่อยู่ใต้ดิน[4]

การสืบพันธุ์

[แก้]

หญ้าทะเลสามารถขยายพันธุ์ได้ 2 วิธีคือ

1. การสืบพันธุ์แบบอาศัยเพศ โดยการผลิตดอกและมีการถ่ายละอองเกสรโดยใช้น้ำและคลื่นลมเป็นตัวพัดพา จากนั้นมื่อมีการปฏิสนธิดอกตัวเมียจะพัฒนาเป็นผลซึ่งภายในมีเมล็ดที่ใช้ในการแพร่ขยายพันธ์ต่อไปได้

2. การสืบพันธุ์แบบไม่อาศัยเพศ โดยการแตกแขนงของลำต้นใต้ดินและเจริญเป็นต้นใหม่ขึ้นมาจากผิวดิน

การแพร่กระจาย

[แก้]

ทั่วโลกพบหญ้าทะเลทั้งสิ้นประมาณ 50-60 ชนิด โดยสามารถพบเจอได้ทั่วไปทั้งในเขตร้อนและเขตอบอุ่น สำหรับในประเทศไทยพบหญ้าทะเลทั้งสิ้น 13 ชนิด โดยพบทางฝั่งอ่าวไทย 12 ชนิด และพบทางฝั่งอันดามัน 12 ชนิด ดังนี้

1. Enhalus acoroides (L.f.) Royle (หญ้าคาทะล, หญ้าชะเงา, หญ้าชะเงาใบยาว, ว่านน้ำ, หญ้าเงา, หญ้างอ, หญ้าหางหมู)

2. Halodule uninervis (Forsskal) Ascherson (หญ้ากุยช่ายทะเล, หญ้าชะเงาใบแคบ, หญ้าชะเงาเขียวปลายใบแฉก)

3.Halodule pinifolia (Miki) den Hartog (หญ้ากุยช่ายเข็ม, หญ้าชะเงาฝอย, หญ้าผมนาง)

4.Thalassia hemprichii (Ehrenberg) Ascherson (หญ้าชะเงาเต่า, หญ้าเงาเต่า, หญ้าเต่า)

5. Cymodocea serrulata (R. Brown) Ascherson et Magnus (หญ้าชะเงาใบฟันเลื่อย, หญ้าชะเงาสั้นปลายหนาม, หญ้าชะเงาใบสั้นปล้องยาว)

6. Cymodocea rotundata Ehrenberg et Hemprich, ex Ascherson (หญ้าชะเงาใบมน, หญ้าชะเงาสั้นปลายมน, หญ้าชะเงาใบสั้นสีน้ำตาล)

7. Syingodium isoetifolium (Ascherson) Dandy (หญ้าใบสน,หญ้าต้นหอมทะเล)

8. Halophila ovalis (R. Brown.) Hooker f. (หญ้าเงา, หญ้าใบมะกรูด, หญ้าใบกลม, หญ้าอำพัน)

9. Halophila decipiens Ostenfeld (หญ้าเงาใส, หญ้าใบมะกรูดขน)

10.Halophila minor (Zollinger) den Hartog (หญ้าใบมะกรูดแคระ,หญ้าเงาใบเล็ก, หญ้าเงารูปไข่)

11. Halophila beccarii Ascherson (หญ้าใบพาย, หญ้าเงาแคระ)

12. Halophila major (Zoll.) Miquel (หญ้าใบมะกรูดยักษ์, หญ้าเงาใบใหญ่) ซึ่งในปัจจุบันนี้มีรายงานพบเฉพาะทางฝั่งอันดามัน [5]

13. Ruppia maritima Linnaeis (หญ้าตะกานน้ำเค็ม) ซึ่งพบเฉพาะในฝั่งอ่าวไทย[6] [7]

โดยแหล่งที่มีหญ้าทะเลกระจายพันธุ์อยู่มากที่สุดในโลก คือ อ่าวชาร์ก ทางตะวันตกของประเทศออสเตรเลีย มีหญ้าทะเลขึ้นเป็นพื้นที่ประมาณ 1,500 ตารางไมล์[8]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Kendrick, Gary A.; Orth, Robert J.; Sinclair, Elizabeth A.; Statton, John (2022), "Effect of climate change on regeneration of seagrasses from seeds", Plant Regeneration from Seeds (ภาษาอังกฤษ), Elsevier, pp. 275–283, doi:10.1016/b978-0-12-823731-1.00011-1, ISBN 978-0-12-823731-1, สืบค้นเมื่อ 2024-08-10
  2. ↑ 2.0 2.1 Olsen, Jeanine L.; Rouzé, Pierre; Verhelst, Bram; Lin, Yao-Cheng; Bayer, Till; Collen, Jonas; Dattolo, Emanuela; De Paoli, Emanuele; Dittami, Simon; Maumus, Florian; Michel, Gurvan (2016-02). "The genome of the seagrass Zostera marina reveals angiosperm adaptation to the sea". Nature (ภาษาอังกฤษ). 530 (7590): 331–335. doi:10.1038/nature16548. ISSN 1476-4687. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)
  3. ↑ ชีวิตใต้ทะเล, สารคดีทางไทยพีบีเอส: อาทิตย์ที่ 1 กันยายน 2556
  4. ↑ Soonthornkalump, Sutthinut; Ow, Yan Xiang; Saewong, Chanida; Buapet, Pimchanok (2022-02-09). "Comparative study on anatomical traits and gas exchange responses due to belowground hypoxic stress and thermal stress in three tropical seagrasses". PeerJ (ภาษาอังกฤษ). 10: e12899. doi:10.7717/peerj.12899. ISSN 2167-8359. PMC 8840093. PMID 35186485.{{cite journal}}: CS1 maint: PMC format (ลิงก์)
  5. ↑ Tuntiprapas, P., Shimada, S., Pongparadon, S., Prathep, A. 2015. Is Halophila major (Zoll.) Miquel a big H. ovalis (R. Brown) J.D. Hooker? An evaluation based on age, morphology, and ITS sequence. ScienceAsia, 41: 79-86. 
  6. ↑ สมบัติ ภู่วชิรานนท์, กาญจนา อดุลยุโกศล, ภูธร แซ่หลิ่ม, อดิศร เจริญวัฒนาพร, ชัยมงคล แย้มอรุณพัฒนา, จันทร์เพ็ญ วุฒิวรวงศ์.2549. หญ้าทะเลในน่านน้ำไทย. สถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเล และป่าชายเลน
  7. ↑ สถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเล และป่าชายเลน.2550. การประเมินผลกระทบธรณีพิบัติคลื่นใต้น้ำสึนามิ เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ต่อแหล่งหญ้าทะเลฝั่งทะเลอันดามัน
  8. ↑ Shallow Seas, "Planet Earth" . สารคดีทางบีบีซี: 2006

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
Stub icon

บทความพีชนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=หญ้าทะเล&oldid=11974593"