สาธารณรัฐบังซาโมโร
สหสหพันธรัฐแห่งสาธารณรัฐบังซาโมโร جمهورية بانجسامورو | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| พ.ศ. 2556–พ.ศ. 2556 | |||||||||
 ธงชาติ | |||||||||
| สถานะ | รัฐที่ไม่ได้รับการรับรอง | ||||||||
| เมืองหลวง | ดาเวา ซิตี (โดยนิตินัย) | ||||||||
| เมืองใหญ่สุด | ดาเวา ซิตี | ||||||||
| เดมะนิม | Bangsamoro | ||||||||
| การปกครอง | สหพันธรัฐ ประธานาธิบดี สาธารณรัฐ[1] (รัฐบาลพลัดถิ่น)[2] | ||||||||
| ประธานาธิบดี | |||||||||
• พ.ศ. 2556 | นูร์ มีซัวรี | ||||||||
| เอกราช จาก ฟิลิปปินส์ | |||||||||
| ประวัติศาสตร์ | |||||||||
| 12 สิงหาคม พ.ศ. 2556[3] | |||||||||
| 27กรกฎาคม พ.ศ. 2556 | |||||||||
• การรับรอง | ไม่มี | ||||||||
• พ่ายแพ้ใน ซัมบัวงา | 28 กันยายน พ.ศ. 2556 | ||||||||
| เขตเวลา | UTC+8 | ||||||||
| ขับรถด้าน | right | ||||||||
| |||||||||
สาธารณรัฐบังซาโมโร (Bangsamoro Republik) หรือชื่อเป็นทางการว่าสหสหพันธรัฐแห่งสาธารณรัฐบังซาโมโร (United Federated States of Bangsamoro Republik; UFSBR)[4] เป็นรัฐที่ไม่ได้รับการรับรองอายุสั้นที่แยกตัวออกมาจากฟิลิปปินส์ นูร์ มีซัวรี ประธานแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโร เป็นผู้ประกาศเอกราชของบังซาโมโรเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 ที่ตาลิเปา ซูลู และประกาศให้เมืองหลวงอยู่ที่ดาเวา ซิตี[5] ตามคำประกาศของมีซัวรี เขตการปกครองประกอบด้วยเกาะบาสิลัน มินดาเนา ปาลาวัน ซูลูและตาวี-ตาวี และรวมถึงรัฐซาราวักและซาบะฮ์ของมาเลเซียด้วย[2][6]
การประกาศเอกราชนี้ อาศัยความตามมติสมัชชาใหญ่ของสหประชาชาติ 1514 เมื่อ พ.ศ. 2503 ที่ต้องการให้เอกราชแก่อาณานิคมทั้งหมด[3] ร่วมกับวิกฤตืเมืองซัมบัวงา[7] แนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโรนี้เป็นผู้สังเกตการณ์ขององค์กรความร่วมมืออิสลาม ในวันที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2556 เมื่อพ่ายแพ้รัฐบาลฟิลิปปินส์ในเมืองซัมบัวงา การควบคุมดินแดนในสาธารณรัฐบังซาโมโรอ่อนแอลง แต่ไม่ยอมยกเลิกการประกาศเอกราช
รากศัพท์
[แก้]คำว่าบังซาโมโร เป็นคำในกลุ่มภาษามลาโย-โพลีเนเซีย โดยบังซาหมายถึงชาติหรือประชาชน ส่วนคำว่าโมโรเป็นภาษาสเปน มาจากคำว่ามัวร์ ซึ่งเป็นมุสลิม
ประวัติ
[แก้]ในราวพุทธศตวรรษที่ 18 มุสลิมจากอ่าวเปอร์เซีย[8]ได้เดินทางมาเผยแพร่ศาสนาอิสลามในเกาะตาวี-ตาวี การค้ากับมาเลเซียและอินโดนีเซียทำให้ศาสนาอิสลามมั่นคงในฟิลิปปินส์ภาคใต้ ใน พ.ศ. 2000 มีการจัดตั้งรัฐสุลต่านในบัวยัน มากินดาเนา และซูลู จนกระทั่งถูกผนวกโดยสหรัฐอเมริกาใน พ.ศ. 2441 บริเวณที่เป็นสาธารณรัฐบังซาโมโรมีสถานะเป็นจังหวัดโมโรในสมัยที่ปกครองโดยสหรัฐ ก่อนจะเป็นภาคมินดาเนาและซูลู สาธารณรัฐบังซาโมโรได้ประกาศเอกราชครั้งแรกเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2517[9] สองเดือนหลังการล้มเมืองโกโลในซูลู จนกระทั่งมาเกิดวิกฤติในเมืองซัมบัวงา แนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติโมโรจึงประกาศเอกราชอีกหลังจากที่ควบคุมบริเวณเมืองซัมบัวงันไว้ได้โดยพฤตินัย[10][11]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "MNLF returns to rebellion | Headlines, News, The Philippine Star". philstar.com. 2013-08-16. สืบค้นเมื่อ 2013-09-08.
- ↑ 2.0 2.1 "Misuari declares independence of Mindanao, southern Philippines". Gulf News. 2013-08-16. สืบค้นเมื่อ 2013-09-08.
- ↑ 3.0 3.1 "Nur declares independence of 'Bangsamoro Republik'". Philippine Star. 2013-08-15. สืบค้นเมื่อ 2013-09-08.
- ↑ "Bangsamoro Constitution: Road map to Independence and National self-determination". MNLF official website. 2013-08-23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-13. สืบค้นเมื่อ 2013-09-08.
- ↑ "WHO IS AFRAID OF MINDANAO INDEPENDENCE?". August 14, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-15. สืบค้นเมื่อ November 19, 2013.
- ↑ Roel Pareño, The Philippine Star (2013-08-16). "MNLF returns to rebellion". ABS-CBN News. สืบค้นเมื่อ 2013-09-08.
- ↑ "MNLF wants flag hoisted in Zamboanga city hall". ABS-CBN News. สืบค้นเมื่อ 2013-09-09.
- ↑ M.R. Izady. "The Gulf's Ethnic Diversity: An Evolutionary History. in G. Sick and L. Potter, eds., Security in the Persian Gulf Origins, Obstacles, and the Search for Consensus,(NYC: Palgrave, 2002)
- ↑ W.K. Che Man. "Muslim Separatism: The Moros of Southern Philippines and the Malays of Southern Thailand". Quezon City: Ateneo de Manila University Press, 1974.
- ↑ "Houses on fire as fighting erupts in southern Philippines". Reuters.
- ↑ "Malaysian Marwan believed to mastermind latest bomb attacks in south Philippines". The Star. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-11-10. สืบค้นเมื่อ 2015-07-17.