รัฐบาลพลัดถิ่น
รัฐบาลพลัดถิ่น (อังกฤษ: government in exile) เป็นกลุ่มการเมืองซึ่งอ้างตัวเป็นรัฐบาลที่ชอบด้วยกฎหมายของรัฐเอกราชรัฐหนึ่ง แต่ไม่อาจใช้อำนาจตามกฎหมายในรัฐนั้น และจำต้องพำนักอยู่นอกรัฐดังกล่าว[1] รัฐบาลพลัดถิ่นมักคาดหวังว่า วันหนึ่งจะได้กลับคืนบ้านเมืองและครองอำนาจอย่างเป็นทางการอีกครั้ง รัฐบาลพลัดถิ่นต่างจากรัฐตกค้าง (rump state) ตรงที่รัฐตกค้างยังสามารถควบคุมส่วนหนึ่งส่วนใดในดินแดนเดิมได้อยู่[2] เช่น ระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง แม้จักรวรรดิเยอรมันเข้ายึดครองประเทศเบลเยียมได้เกือบทั้งประเทศ แต่ประเทศเบลเยียมและพันธมิตรยังครองภาคตะวันตกซึ่งเป็นส่วนน้อยของประเทศได้อยู่ จึงชื่อว่าเป็นรัฐตกค้าง ถ้าเป็นรัฐบาลพลัดถิ่นจะตรงกันข้าม คือ ไม่สามารถครอบครองดินแดนไว้ได้เลย
รัฐบาลพลัดถิ่นมักมีขึ้นในช่วงการรบซึ่งดินแดนถูกยึดครองไป หรือมักเป็นผลมาจากสงครามกลางเมือง การปฏิวัติ หรือรัฐประหาร เช่น ระหว่างที่เยอรมนีขยายดินแดนในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง รัฐบาลยุโรปหลายชาติได้เข้าลี้ภัยในสหราชอาณาจักรเพื่อไม่ตกอยู่ในกำมือพวกนาซี รัฐบาลพลัดถิ่นยังอาจจัดตั้งขึ้นเนื่องจากเชื่อถือกันอย่างกว้างขวางว่า รัฐบาลซึ่งกำลังผ่านบ้านครองเมืองอยู่นั้นขาดความชอบธรรม เช่น หลังเกิดสงครามกลางเมืองซีเรีย พันธมิตรกองทัพปฏิวัติและฝ่ายค้านซีเรียแห่งชาติ (National Coalition for Syrian Revolutionary and Opposition Forces) ได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยมุ่งหมายจะล้มล้างการปกครองของพรรคบะอัธ (Ba'ath Party) ซึ่งกำลังอยู่ในอำนาจ
รัฐบาลพลัดถิ่นจะมีประสิทธิภาพหรือไม่ เบื้องต้นขึ้นอยู่กับว่า ได้รับการสนับสนุนมากหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นการสนับสนุนจากรัฐบาลต่างชาติหรือจากพลเมืองประเทศตนเอง รัฐบาลพลัดถิ่นบางชุดกลายเป็นกองกำลังอันน่าเกรงขาม เพราะสามารถท้าทายผู้ปกครองประเทศนั้น ๆ ได้อย่างฉกาจฉกรรจ์ ขณะที่รัฐบาลพลัดถิ่นอื่น ๆ ส่วนใหญ่มักมีสถานะเชิงสัญลักษณ์เท่านั้น
ปรากฏการณ์รัฐบาลพลัดถิ่นมีมาก่อนคำว่า "รัฐบาลพลัดถิ่น" จะได้รับการใช้จริง ในยุคกษัตริย์ พระเจ้าแผ่นดินหรือราชวงศ์ที่ถูกอัปเปหิเคยตั้งราชสำนักพลัดถิ่น เช่น ราชวงศ์สจวร์ตซึ่งถูกโอลิเวอร์ ครอมเวล (Oliver Cromwell) ถอดจากบัลลังก์ ก็ไปตั้งราชสำนักพลัดถิ่น และราชวงศ์บูร์บง (House of Bourbon) ก็ทำเช่นเดียวกันในช่วงปฏิวัติฝรั่งเศสและช่วงนโปเลียน (Napoleon) เถลิงอำนาจ ครั้นเมื่อระบอบราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญแพร่หลายขึ้น รัฐบาลกษัตริย์พลัดถิ่นก็เริ่มมีนายกรัฐมนตรีด้วยเหมือนกัน เช่น รัฐบาลพลัดถิ่นเนเธอร์แลนด์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองตั้ง Pieter Sjoerds Gerbrandy เป็นนายกรัฐมนตรี
รัฐบาลพลัดถิ่นในปัจจุบัน
[แก้]รัฐบาลชุดปัจจุบันที่มองว่าเป็น "รัฐบาลพลัดถิ่น"
[แก้]รัฐบาลเหล่านี้เคยควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ทั้งหมดหรือส่วนใหญ่ แต่ยังคงควบคุมส่วนเล็ก ๆ ต่อไป และยังคงเรียกร้องอำนาจที่ถูกต้องตามกฎหมายของดินแดนทั้งหมดที่พวกเขาเคยควบคุมอย่างเต็มที่
ชื่อ | พลัดถิ่น | ดินแดนที่รัฐบาลยังคงควบคุมอยู่ | การควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ในปัจจุบัน | อ้างอิง |
---|---|---|---|---|
สาธารณรัฐจีน | 1949 | ไต้หวันและหมู่เกาะใกล้เคียง | สาธารณรัฐประชาชนจีน | |
สาธารณรัฐประชาธิปไตยอาหรับซาห์ราวี | 1976 | ส่วนตะวันออกเฉียงใต้ของชาฮาราตะวันตก | โมร็อกโก |
รัฐบาลที่ถูกขับไล่ของรัฐปัจจุบัน
[แก้]รัฐบาลพลัดถิ่นเหล่านี้ก่อตั้งโดยรัฐบาลที่ถูกปลด ซึ่งยังคงอ้างสิทธิ์โดยชอบธรรมของรัฐที่เคยควบคุม
ชื่อ | พลัดถิ่นตั้งแต่ | รัฐที่ควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ | อ้างอิง |
---|---|---|---|
สาธารณรัฐประชาธิปไตยเบลารุส | 1919 | สาธารณรัฐเบลารุส | [3][4] |
สภาผู้นำประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐเยเมน | 2015 | สาธารณรัฐเยเมน (สภาการเมืองสูงสุด) | [5] |
รัฐบาลเอกภาพแห่งชาติเมียนมา | 2021 | สาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมา (สภาบริหารแห่งรัฐ) | [6][7][8] |
รัฐบาลที่ถูกขับไล่ของรัฐในอดีต
[แก้]รัฐบาลพลัดถิ่นเหล่านี้ก่อตั้งโดยรัฐบาลที่ถูกปลด ซึ่งยังคงอ้างอำนาจโดยชอบธรรมของรัฐที่พวกเขาเคยควบคุมแต่รัฐนี้ไม่มีอยู่แล้ว
ชื่อ | พลัดถิ่น | การควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ในปัจจุบัน | อ้างอิง | ||
---|---|---|---|---|---|
ตั้งแต่ | ในฐานะ | โดย | ในฐานะ | ||
สาธารณรัฐมาลูกูใต้ | 1966 | รัฐเอกราช | สาธารณรัฐอินโดนีเซีย | จังหวัดมาลูกู | [9] |
ขับไล่รัฐบาลของดินแดนส่วนภูมิภาค
[แก้]รัฐบาลพลัดถิ่นเหล่านี้อ้างสิทธิ์ในดินแดนปกครองตนเองของรัฐอื่นอย่างชอบธรรม และก่อตั้งโดยรัฐบาลหรือผู้ปกครองที่ถูกขับไล่ ซึ่งไม่ได้อ้างเอกราชเป็นรัฐเอกเทศ
ชื่อ | พลัดถิ่น | การควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ในปัจจุบัน | อ้างอิง | ||
---|---|---|---|---|---|
ตั้งแต่ | ในฐานะ | โดย | ในฐานะ | ||
รัฐบาลสาธารณรัฐปกครองตนเองอับคาเซีย | 1993 | สาธารณรัฐปกครองตนเอง | สาธารณรัฐอับคาเซีย | รัฐอิสระโดยพฤตินัย | |
การบริหารชั่วคราวของเซาท์ออสซีเชีย | 2008 | การบริหารชั่วคราว | สาธารณรัฐเซาท์ออสซีเชีย | ||
สาธารณรัฐปกครองตนเองไครเมีย | 2014 | สาธารณรัฐปกครองตนเอง | รัสเซีย | สาธารณรัฐไครเมีย | |
เซวัสโตปอล | เมืองพิเศษ | นครสหพันธ์ | |||
แคว้นลูฮันสก์ | 2022 | แคว้น | สาธารณรัฐประชาชนลูฮันสก์ |
รัฐบาลทางเลือกของรัฐปัจจุบัน
[แก้]รัฐบาลเหล่านี้ก่อตั้งขึ้นโดยพลัดถิ่นโดยองค์กรการเมือง และพรรคฝ่ายค้าน ปรารถนาที่จะเป็นผู้มีอำนาจปกครองจริงหรืออ้างว่าเป็นผู้สืบทอดทางกฎหมายต่อรัฐบาลที่ถูกปลดก่อนหน้านี้ และได้รับการก่อตั้งเป็นทางเลือกแทนรัฐบาลที่ดำรงตำแหน่ง
ชื่อ | อ้างสิทธิ์พลัดถิ่น | การแถลงพลัดถิ่น | รัฐบาลควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ | อ้างอิง |
---|---|---|---|---|
คณะกรรมการ 5 จังหวัดภาคเหนือเกาหลี | — | 1949 | เกาหลีเหนือ | [10] |
คณะผู้แทนของมณฑลไต้หวัน, สภาประชาชนแห่งชาติ/CPPCC | — | สาธารณรัฐจีน | ||
รัฐบาลราชอาณาจักรลาวพลัดถิ่น | 1975 | 2003 | สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว | |
สภาแห่งชาติอิหร่าน | 1979 | 2013 | สาธารณรัฐอิสลามอิหร่าน | |
สภาต่อต้านแห่งชาติของอิหร่าน | — | 1981 | [11] | |
สาธารณรัฐเวียดนามที่สาม | 1990 | 1991 | สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม | |
พรรคก้าวหน้าของอิเควทอเรียลกินี | — | 2003 | สาธารณรัฐอิเควทอเรียลกินี | [12] |
สภาแห่งชาติซีเรีย | — | 2011 | สาธารณรัฐอาหรับซีเรีย | [13] |
รัฐบาลชั่วคราวซีเรีย | — | 2012 | ||
สภาประสานงาน คณะรัฐมนตรีเฉพาะกาล |
— | 2020 | สาธารณรัฐเบลารุส | |
ราชอาณาจักรอัฟกานิสถาน | 2014 | [14] | ||
เอมิเรตอิสลามอัฟกานิสถาน (พันธมิตรปัญจชีร์) | 2021 | เอมิเรตอิสลามอัฟกานิสถาน (ตอลิบาน) | [15][16] | |
สมัชชาใหญ่ผู้แทนประชาชน | — | 2022 | สหพันธรัฐรัสเซีย | [17] |
รัฐบาลทางเลือกแบ่งแยกดินแดนของดินแดนย่อยในปัจจุบัน
[แก้]รัฐบาลเหล่านี้ถูกก่อตั้งโดยกลุ่มการเมือง พรรคฝ่ายค้าน และขบวนการแบ่งแยกดินแดน และปรารถนาที่จะเป็นผู้มีอำนาจปกครองดินแดนของตนในฐานะรัฐเอกราช หรืออ้างว่าเป็นผู้สืบทอดรัฐบาลที่ถูกขับไล่ไปก่อนหน้านี้ รัฐบาลที่ดำรงตำแหน่งอยู่
ชื่อ | อ้างสิทธิ์พลัดถิ่น | การแถลงพลัดถิ่น | รัฐบาลควบคุมดินแดนที่อ้างสิทธิ์ | อ้างอิง |
---|---|---|---|---|
เสรีนครของรัฐบาลพลัดถิ่นดันท์ซิช | 1939 | 1947 | สาธารณรัฐโปแลนด์ | [18][19][20] |
ขบวนการปลดแอกแห่งปาปัวตะวันตก | 1963 | 1969 | สาธารณรัฐอินโดนีเซีย | [21][22] |
รัฐบาลบิอาฟราพลัดถิ่น | 1970 | 2007 | สหพันธ์สาธารณรัฐไนจีเรีย | [23] |
สาธารณรัฐเคบินดา | 1975 | สาธารณรัฐแองโกลา | ||
รัฐบาลตาตาร์พลัดถิ่น | 1994 | รัสเซีย | [24] | |
สาธารณรัฐเชเชนแห่งอิชเคเรีย | 2000 | [25][26][27][28] | ||
รัฐบาลเตอร์กิสถานตะวันออกพลัดถิ่น | 1949 | 2004 | สาธารณรัฐประชาชนจีน | [29] |
ฝ่ายบริหารกลางทิเบต | 1959 | 2011 | [30][31] | |
สาธารณรัฐอัมบาโซเนีย | — | 1999 | สาธารณรัฐแคเมอรูน | [32] |
รัฐบาลเคอร์ดิสถานตะวันตกพลัดถิ่น | — | 2004 | สาธารณรัฐอาหรับซีเรีย | [33] |
รัฐบาลข้ามชาติแห่งทมิฬอีฬัม | 2009 | 2010 | ศรีลังกา | [34] |
รัฐบาลเฉพาะกาลกาไบล | 2010 | แอลจีเรีย | [35] | |
สภาเพื่อสาธารณรัฐ | 2017 | สเปน | ||
รัฐบาลแห่งรัฐอิสลามมลายูปัตตานีพลัดถิ่น | 2014 | ไทย | [36] |
รัฐบาลพลัดถิ่นที่ไม่ได้ปกครองตนเองหรือดินแดนที่ถูกยึดครอง
[แก้]รัฐบาลพลัดถิ่นเหล่านี้เป็นรัฐบาลของดินแดนที่ไม่ได้ปกครองตนเองหรือยึดครอง พวกเขาอ้างอำนาจโดยชอบธรรมเหนือดินแดนที่พวกเขาเคยควบคุม หรืออ้างความชอบธรรมของอำนาจหลังการปลดปล่อยอาณานิคม การอ้างสิทธิ์อาจเกิดขึ้นจากการเลือกตั้งของกลุ่มที่ถูกเนรเทศให้เป็นรัฐบาลที่ชอบด้วยกฎหมาย
องค์การสหประชาชาติรับรองสิทธิในการกำหนดอนาคตตนเองของประชากรในดินแดนเหล่านี้ รวมถึงความเป็นไปได้ในการจัดตั้งรัฐอธิปไตยที่เป็นอิสระ
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Princeton University WordNet". Wordnetweb.princeton.edu. สืบค้นเมื่อ 2012-09-20.
- ↑ Tir, J. , 2005-02-22 "Keeping the Peace After Secessions: Territorial Conflicts Between Rump and Secessionist States" Paper presented at the annual meeting of the International Studies Association, Hilton Hawaiian Village, Honolulu, Hawaii Online <.PDF>. 2009-05-25 from allacademic.com เก็บถาวร 2012-07-21 ที่ archive.today
- ↑ "Official website of the Belarusian National Republic". Radabnr.org. สืบค้นเมื่อ 28 May 2021.
- ↑ Wilson, Andrew (2011). Belarus: The Last European Dictatorship. Yale University Press. p. 96. ISBN 9780300134353. สืบค้นเมื่อ 8 May 2013.
- ↑ Profile, bbc.co.uk; accessed 6 April 2015.
- ↑ Profile, abcnews.go.com; accessed 31 March 2021.
- ↑ "Opponents of Myanmar coup form unity government, aim for 'federal democracy'". Reuters. 16 April 2021. สืบค้นเมื่อ 18 April 2021.
- ↑ "Who's Who in Myanmar's National Unity Government". The Irrawaddy (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 16 April 2021. สืบค้นเมื่อ 18 April 2021.
- ↑ Widjojo, Muridan S. "Cross-Cultural Alliance-Making and Local Resistance in the Moluccas during the Revolt of Prince Nuku, c. 1780–1810" PhD Dissertation, Leiden University, 2007 (Publisher: KITLV, Journal of Indonesian Social Sciences and Humanities Vol. 1, 2008) Pp. 141–149 ISSN 1979-8431
- ↑ "South Korea's Governors-in-Theory for North Korea". The Wall Street Journal. 18 March 2014. สืบค้นเมื่อ 29 April 2014.
- ↑ "National Council of Resistance of Iran". ncr-iran.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 June 2010. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ "Timeline: Equatorial Guinea". BBC News. 14 April 2010. สืบค้นเมื่อ 4 May 2010.
- ↑ "Mission statement". syriancouncil.org. 25 November 2011. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-12-26. สืบค้นเมื่อ 2023-02-04.
- ↑ [1], newsweek.com; accessed 17 August 2021.
- ↑ [2], digitaljournal.com; accessed 18 August 2021
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-11-06. สืบค้นเมื่อ 2023-02-04.
- ↑ "Official website of the Government in exile of the Free City of Danzig". danzigfreestate.org. สืบค้นเมื่อ 8 May 2013.
- ↑ Capps, Patrick; Evans, Malcolm David (2003). Asserting Jurisdiction: International and European Legal Approaches', edited by Patrick Capps, Malcolm Evans and Stratos Konstadinidis, which mentions Danzig on page 25 and has a footnote directly referencing the Danzig Government in exile website in a footnote also on page 25. ISBN 9781841133058. สืบค้นเมื่อ 8 May 2013.
- ↑ "Sydney Morning Herald, November 15th, 1947". สืบค้นเมื่อ 8 May 2013.
- ↑ Saha, Santosh C. (2006). Perspectives on Contemporary Ethnic Conflict. Lexington Books. p. 63. ISBN 9780739110850. สืบค้นเมื่อ 20 May 2011.
- ↑ Minahan, James (2002). Encyclopedia of the Stateless Nations: S-Z. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. p. 2055. ISBN 978-0-313-32384-3. สืบค้นเมื่อ 20 May 2011.
- ↑ "Biafraland". Biafraland. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ Paul Goble (5 November 2019). "Tatar government in exile calls on Tatars not to serve in Russian army". Kyiv Post. สืบค้นเมื่อ 11 February 2020.
- ↑ Huseyn Aliyev (24 February 2011). "Peace-Building From The Bottom: A Case Study Of The North Caucasus". Eurasia Review. สืบค้นเมื่อ 10 May 2011.
- ↑ "Ukraine recognizes the Chechen Republic of Ichkeria". news.yahoo.com.
- ↑ "Ukraine recognizes the Chechen Republic of Ichkeria". english.nv.ua.
- ↑ "Ukraine's parliament recognizes Chechen Republic of Ichkeria as temporarily occupied by Russia". The Kyiv Independent. 2022-10-18.
- ↑ "East Turkistan Government-in-Exile". East Turkistan Government-in-Exile. สืบค้นเมื่อ 15 December 2019.
- ↑ "Tibet.net". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 December 2011.
- ↑ "Religions - Buddhism: Dalai Lama". BBC. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ "Southerncameroonsig.typepad.com". Southerncameroonsig.typepad.com. 20 August 2012. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ "KNC.org.uk" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 16 July 2011.
- ↑ "The Transnational Government of Tamil Eelam". Tgte-us.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 September 2012. สืบค้นเมื่อ 20 September 2012.
- ↑ Tilmatine, Mohand. "La construction d'un mouvement national identitaire kabyle: du local au transnational". p. 28.[ลิงก์เสีย]
- ↑ https://patanigovtinexile.wordpress.com/