ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2512

พายุดีเปรสชันเขตร้อน (CMA)
ระยะเวลา	21 – 23 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง	55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที); 998 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.47 นิ้วปรอท)

พายุไต้ฝุ่นระดับ 2 (SSHWS)
ระยะเวลา	16 – 24 มกราคม
ความรุนแรง	155 กม./ชม. (100 ไมล์/ชม.) (1 นาที); 965 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.5 นิ้วปรอท)

ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2512
	แผนที่สรุปฤดูกาล
ขอบเขตฤดูกาล
ระบบแรกก่อตัว	16 มกราคม พ.ศ. 2512
ระบบสุดท้ายสลายตัว	21 ธันวาคม พ.ศ. 2512
พายุมีกำลังมากที่สุด
ชื่อ	เอลซี
• ลมแรงสูงสุด	280 กม./ชม. (175 ไมล์/ชม.)
• ความกดอากาศต่ำที่สุด	895 hPa (มิลลิบาร์)
สถิติฤดูกาล
พายุดีเปรสชันทั้งหมด	34
พายุโซนร้อนทั้งหมด	23
พายุไต้ฝุ่น	13
พายุซูเปอร์ไต้ฝุ่น	2
ผู้เสียชีวิตทั้งหมด	ไม่ทราบ
ความเสียหายทั้งหมด	ไม่ทราบ
	ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก; 2510, 2511, 2512, 2513, 2514

ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2512 (ค.ศ. 1969) เป็นฤดูของพายุหมุนเขตร้อนแต่ไม่มีการกำหนดช่วงของขอบเขตของพายุ แต่ส่วนใหญ่จะก่อตัวทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของมหาสมุทรแปซิฟิก ในช่วงระหว่างเดือนมิถุนายนและธันวาคม วันเหล่านี้ในแต่ละปีเมื่อพายุไซโคลนเขตร้อนมักจะก่อตัวทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของมหาสมุทรแปซิฟิก

ขอบเขตของบทความนี้จะจำกัดอยู่ทางบริเวณตอนเหนือของเส้นศูนย์สูตร และทางตะวันตกของเส้นแบ่งเขตวันสากล โดยพายุที่เกิดทางด้านตะวันออกของเส้นนี้และทางตอนเหนือของเส้นศูนย์สูตรจะถูกเรียกรวมๆว่า เฮอร์ริเคน ดูที่ ฤดูพายุเฮอร์ริเคนแปซิฟิก พ.ศ. 2512

พายุหมุนเขตร้อนในแอ่งแปซิฟิกนี้ ศูนย์ร่วมการเตือนภัยไต้ฝุ่นของสหรัฐอเมริกาได้กำหนดหมายเลขและเติมตัวอักษร "W" ข้างหน้า

สำนักงานบริหารบรรยากาศ ธรณีฟิสิกส์ และดาราศาสตร์แห่งฟิลิปปินส์ (PAGASA) จะใช้ชื่อของตนเองเมื่อมีพายุก่อตัวหรือทวีความรุนแรงในพื้นที่รับผิดชอบของฟิลิปปินส์ (Philippine area of responsibility)

โดยปีนี้เป็นปีหนึ่งในสามที่มีการบันทึกไว้ว่ามีพายุน้อยที่สุด^[1]

พายุ

ในฤดูกาลนี้มีพายุดีเปรสชันเขตร้อนก่อตัวขึ้นในแอ่งแปซิฟิกตะวันตกจำนวน 34 ลูก ในจำนวนนี้มี 23 ลูกทวีกำลังเป็นพายุโซนร้อน และในจำนวนนี้ 13 ลูกทวีกำลังเป็นพายุใต้ฝุ่น และในจำนวนนี้ 2 ลูกมีความรุนแรงเป็นถึงพายุซูเปอร์ไต้ฝุ่น