พูดคุย:พื้นที่อนุรักษ์อึงโกรองโกโร

ไม่รองรับเนื้อหาของหน้าในภาษาอื่น
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
พื้นที่อนุรักษ์อึงโกรองโกโร เป็นส่วนหนึ่งของโครงการวิกิแอฟริกาและสถานีย่อย โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อรวบรวมเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับแอฟริกา ทุกคนสามารถมีส่วนร่วมในโครงการนี้ได้ด้วยการช่วยกันพัฒนาบทความ พื้นที่อนุรักษ์อึงโกรองโกโร หรือแวะไปที่หน้าโครงการหรือหน้าสถานีย่อยเพื่อดูข้อมูลเพิ่มเติม
 โครง  บทความนี้อยู่ที่ระดับโครง ตามการจัดระดับการเขียนบทความ

ส่วนที่นำออกจากบทความ[แก้]

พวกเขาพยายามรักษาทุกๆอย่างไว้ให้คงที่เดิม พวกเขานับถือวัวมาก และเลี้ยงวัวไว้แทบทุกบ้านเลยทีเดียว พวกเขาไม่เคยฆ่าวัว เลี้ยงไว้สำหรับกินนมและเลือดเท่า นั้น แต่หลังจากได้เลือดวัวแล้วเขาก็จะเอาขี้วัวมาอุดตรงแผล เพื่อให้วัวมีชีวิตอยู่ต่อไป และพวกเขาก็ใช้ปัสสวะของวัวล้างมือด้วย แต่เด็กๆที่นั่นก็ได้เรียนหนังสือเหมือนกัน บางคนก็ไปทำงานในเมือง ส่วนชายหนุ่มที่ไม่ได้ไปทำงานในเมืองก็ต้องผ่านการเป็นนักรบ โดยต้องออกจากบ้านแล้วไปฝึกพออายุครบยี่สิบปีก็จะได้เป็นนักรบอาวุโส เมื่ก่อนนั้นก็จะมีการฆ่าสิงโตด้วยมือเปล่าแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เพราะรัฐบาลมีกฎออกห้ามจึงไม่มีอีกต่อไปแล้ว ส่วนที่พักของพวกเขาทำด้วยอึวัวเรียกว่าเอนกัง มีรูปทรงคล้ายๆถ้ำใช้เวลาสร้างแค่วันเดียวก็เสร็จเรียบร้อยมีช่องรับลมอยู่ประมาณสองสามช่อง คนพวกนี้จะอยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง จะย้ายที่อยู่ๆเสมอๆ ชุดที่พวกเขาใส่นั้นเรียกว่าชุดคาราชา ทำจากหนังเสือหรือกวางเป็นต้น มีลูกปัดถูกเย็บติดอยู่ด้วย และผู้หญิงบางคนก็จะใส่เครื่องประดับเป็นลูกปัดไว้ที่คอด้วยภาษาที่พวกเขาพูดกันนั้นคือภาษามาหรือภาษามาไซนั่นเอง เด็กๆทุกๆคนในเผ่านี้ต้องไว้ฟันหน้าสองซี่ไว้ให้ไม่มีฟันขึ้นใหม่เพื่อเวลาที่พวกเขาเป็นบาดทะยักหนักมากจนกินอะไรไม่ไหวเลย ก็จะใส่หลอดยาวๆลงไปทางช่องนี้นั่นเอง หน้าที่แตกต่างกันของผู้หญิงและผู้ชายในเผ่านี้ก็คือผู้ชายจะออกไปล่าสัตว์ข้างนอกและผู้หญิงก็จะรออยู่ที่บ้านแต่ผู้หญิงจะทำงานหนักกว่าผู้ชายเล็กน้อยเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องการแต่งงานนั้นสินสอดของพวกเขาก็คือวัว เครื่องมือเลี้ยงวัวอีกอย่งหนึ่งคือไม้เท้ามีความเชื่อว่าถ้าวัวปัสสวะรดไม้เท้านั้นก็แปลว่าพวกเขากำลังจะโชคดี ส่วนเรื่องจำนวนคนในบ้านนั้น เด็กบางคนอาจจะมีแม่มากถึงสามคนทีเดียว พวกเขานั้นพยายามรักษาวัฒนธรรมไว้ให้มากที่สุด แต่พวกเขาก็ต้องตามเทคโนโลยีไปบ้าง ชาวเผ่าหลายคนไม่ได้ใส่รองเท้า แต่ก็ไม่เคยเหยียบอะไรเลย แต่เด็กบางคนที่เลี้ยงวัวก็ใส่รองเท้าบ้างเหมือนกัน แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีไฟฟ้าใช้เลยพวกเขานั้นก็ไม่เคยหาอะไรที่พัฒนามาใส่ตัวด้วย แต่บางคนก็ต้องขับรถเพื่อพาคนผิวขาวเข้าไปท่องเที่ยวในป่า โดยจ้างพวกเขาเป็นทั้งไกด์และคนขับรถไปด้วย และที่เยี่ยมสุดๆ ในแทนซาเนีย นี้คือ การได้ไปท่องเที่ยว ในพื้นที่หลายๆแห่ง ทั้งที่ภูเขา ทะเลสาบ และอีกหลายๆที่บางครั้งจะมีคนผิวขาวมาขอถ่ายรูปกับชาวมาไซ แต่ยังไม่เคยมีชาวมาไซขอถ่ายรูปกับคนผิวขาวเลยเหมือนกับว่าเขาไม่ต้องการอยู่กับเครื่องไม้เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์เลย พวกเขาพยายามรักษาวัฒนธรรมไว้ให้นานที่สุด --ข้อความนี้ไม่ได้ลงชื่อ ซึ่งออกความเห็นโดยผู้ใช้ Horus (พูดคุยหน้าที่เขียน) 23:16, 4 กรกฎาคม 2552 (ICT)