พิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้
上海博物馆 | |
 | |
  ที่ตั้งในShanghai | |
| ก่อตั้ง | 1952[1][2] |
|---|---|
| ที่ตั้ง | จัตุรัสประชาชน เซี่ยงไฮ้ 200003[3] |
| พิกัดภูมิศาสตร์ | 31°13′49″N 121°28′14″E / 31.230278°N 121.470556°E |
| จำนวนผู้เยี่ยมชม | 2,109,200 (2017)[4] |
| ผู้อำนวยการ | หม่า เฉิงหยฺวัน (1985–99) |
| เว็บไซต์ | shanghaimuseum.net |
| พิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้ | |||||||||||||||
| อักษรจีนตัวย่อ | 上海博物馆 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| อักษรจีนตัวเต็ม | 上海博物館 | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
พิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้เป็นพิพิธภัณฑ์สาธารณะระดับเทศบาลนคร จัดแสดงศิลปะจีนโชราณ ตั้งอยู่ในจัตุรัสประชาชนในอำเภอหวังผู่ นครเซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน อาคารพิพิธภัณฑ์หลังปัจจุบันสร้างขึ้นในปี 1996
พิพิธภัณฑ์สถาปนาขึ้นในปี 1952 และเปิดสู่สาธารณะครั้งแรกภายในอาคารสโมสรของลู่แข่งเซี่ยงไฮ้ (Shanghai Racecourse club house) ซึ่งตั้งอยู่บนถนนหนานจิง[5] ของสะสมชุดแรกสุดส่วนใหญ่มาจากสามแหล่ง ได้แก่ กองพันคอมมิวนิสต์ภาคพื้นที่สาม ซึ่งได้โบราณวัตถุมาระหว่างสงครามกลางเมืองและจากการค้นพบโดยบังเอิญขณะยึดบ้านเรือนของผู้คนก่อนจะนำมายังเซี่ยงไฮ้เสื่อคอมมิวนิสต์ยึดนครได้, โบราณวัตถุที่ยึดได้โดยศุลกากร และโบราณวัตถุที่ถูกขายโดยนักสะสมเอกชนเนื่องจากแรงกดดันทางสังคม ก่อนที่จะถูกซื้อโดยรัฐบาล ต่อมายังมีการเพิ่มเติมของสะสมจากของสะสมขององค์กรต่าง ๆ ในเซี่ยงไฮ้ เช่น the ของสะสมจากอดีตพิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้ของสมาคมเอเชียติกหลวงในทศวรรษ 1950s ต่อมาในปี 1959 พิพิธภัณฑ์ย้ายไปเปิดบริการภายในอาคารจงฮุ่ย (Zhonghui Building) บนถนนเหอหนานใต้[1][2] ในระหว่างการก้าวไปข้างหน้าครั้งใหญ่ พิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้มีส่วนในการช่วยกู้วัตถุทองสัมฤทธิ์ที่ถูกยึดมาและกำลังจะถูกส่งไปหลอมทิ้ง
ในการประกาศแผนพัฒนานครเซี่ยงไฮ้ระยะห้าปีเมื่อปี 1992 ซึ่งประกอบด้วยการก่อสร้างอาคารใหม่จำนวนมาก ไม่ปรากฏชื่อของพิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้อยู่ในโครงการ แต่เนื่องด้วยของสะสมที่เพิ่มขึ้นอย่างมากของพิพิธภัณฑ์ทำให้พื้นที่จัดแสดงคับแคบลง ผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์ หม่า เฉิงหยวัน (อยู่ในตำแหน่งระหว่างปี 1985 - 1999) ได้ทำการล็อบบีนายกเทศมนตรีของเซี่ยงไฮ้ หวัง จู ให้มีการสร้างพิพิธภัณฑ์ใหม่สำหรับพิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้ หลัวนายกเทศมนตรีเดินทางเยือนพิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้ในอาคารจงฮุ่ย เขาได้อนุมัติพื้นที่บนจัตุรัสประชาชนเพื่อสร้างพิพิธภัณฑ์ใหม่ โดยมีข้อแม้ว่าพิพิธภัณฑ์จะต้องเป็นผู้ระดมทุนก่อสร้างเอง[6][7] หม่า สามารถระดมทุนได้ 25 ล้านดอลล่าร์สหรัฐผ่านการปล่อยอาคารหลังเก่าให้แก่นักพัฒนาจากฮ่องกงเช่า รวมถึงยังเดินทางไปต่างประเทศหลายครั้งเพื่อเรี่ยไรทุนจากชาวเซี่ยงไฮ้ที่อพยพออกนอกประเทศจีนหลังการปฏิวัติคอมมิวนิสต์ ทำให้ระดมเงินได้เพิ่มอีก 10 ล้านดอลล่าร์ และเงินสมทบอีก 140 ล้านหยวนจากรัฐบาลนครเซี่ยงไฮ้[6] อาคารพิพิธภัณฑ์หลังใหม่เริ่มต้นก่อสร้างในปี 1993 และเปิดเป็นทางการในปี 1996[1] และได้รับการตอบรับอย่างดี[7] อาคารความสูง 29.5 เมตร ห้าชั้น พื้นที่ 39,200 ตารางเมตร[1] ยังคงเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์เซี่ยงไฮ้มาจนปัจจุบัน
อาคารเป็นผลงานออกแบบโดยสถาปนิกชาวท้องถิ่น ซิง ทงเหอ (Xing Tonghe)[2] โดยออกแบบเป็นทรงของหม้อประกอบอาหารยุคโบราณหรือ ติ่ง ว่ากันว่าได้รับแรงบันดาลใจเป็นพิเศษมาจากต่าเค่อติ่ง ซึ่งจัดแสดงอยู่ภายในพิพิธภัณฑ์ บนสุดของอาคารเป็นรูปวงกลม ส่วนฐานเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ซึ่งสะท้อนคติจีนโบราณที่เชื่อว่า “ฟ้ากลม โลกเหลี่ยม” (จีน: 天圆地方[8])
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 "Shanghai Museum". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-12-05. สืบค้นเมื่อ 2023-11-30.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 American Friends of the Shanghai Museum
- ↑ "Service Installation - Visitor's Information". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-10-30. สืบค้นเมื่อ 2023-11-30.
- ↑ Xu Yicheng; Sun Jiayin (18 January 2018). "2017上海博物馆大数据出炉：红色纪念馆参观人数喷涌式增长" (ภาษาจีน). Xinmin Evening News. สืบค้นเมื่อ 22 March 2018.
- ↑ "上海博物馆". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-12-05. สืบค้นเมื่อ 2023-11-30.
- ↑ 6.0 6.1 Jasper Becker (3 January 2001). "Ma Chengyuan and the creation of Shanghai Museum". South China Morning Post. สืบค้นเมื่อ 12 September 2013.
- ↑ 7.0 7.1 "Ma Chengyuan, 77, President of Shanghai Museum, Dies". New York Times. 15 October 2004. สืบค้นเมื่อ 9 September 2013.
- ↑ Zhongshu, Zhao (1992-01-01). "Round Sky and Square Earth (Tian Yuan Di Fang): Ancient Chinese Geographical Thought and its Influence". GeoJournal. 26 (2): 149–152. JSTOR 41145346.