พัด สุภาภา
ลี ยงพัด | |
|---|---|
លី យ៉ុងផាត់ | |
| สมาชิกวุฒิสภากัมพูชา | |
| นายกรัฐมนตรี | ฮุน เซน |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | พัด สุภาภา พ.ศ. 2501 (อายุราว 66 ปี) เสาธง จังหวัดกำปอด ประเทศกัมพูชา |
| สัญชาติ | กัมพูชา ไทย |
| พรรคการเมือง | พรรคประชาชนกัมพูชา |
| คู่สมรส | กิม เฮียง |
| บุตร | ลี อาพร ลี เยาวลักษณ์ พัด บุนฮัว |
| อาชีพ |
|
ออกญา ลี ยงพัด (เขมร: លី យ៉ុងផាត់ ลี ยุงผาต; จีน: 李永法; เกิด พ.ศ. 2501)[1] มีชื่อไทยว่า พัด สุภาภา[2] หรือ เสี่ยพัด เป็นสมาชิกวุฒิสภาและนักธุรกิจชาวกัมพูชาเชื้อสายจีนและไทยเกาะกง[2] เขาเป็นเจ้าของบริษัทแอลวายพีกรุป (LYP Group) อันเป็นบริษัทขนาดใหญ่ของกัมพูชา ซึ่งดำเนินธุรกิจหลากหลาย ได้แก่ อสังหาริมทรัพย์ นิคมอุตสาหกรรม บ่อนกาสิโน ยาสูบ พลังงานไฟฟ้า และการท่องเที่ยว[3] มีธุรกิจหลักอยู่ในจังหวัดเกาะกงอันเป็นบ้านเกิด[4] ธุรกิจของพัดมักเชื่อมโยงกับข้อครหามากมาย เป็นต้นว่า การใช้แรงงานเด็ก การบังคับขับไล่ที่ดิน[4][5] รวมทั้งมีความสัมพันธ์อันดีกับทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกรัฐมนตรีของประเทศไทย[6]
พัดได้รับการแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกวุฒิสภา[2] และยังได้รับการแต่งตั้งให้เป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของฮุน เซน นายกรัฐมนตรีของประเทศกัมพูชา เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2565[7]
ชีวิตส่วนตัว[แก้]
พัดเกิดที่อำเภอเสาธง จังหวัดกำปอด (ปัจจุบันคืออำเภอเขมรภูมินทร์ จังหวัดเกาะกง) ในครอบครัวชาวจีนไหหลำ[8] บางแห่งว่าเขามีเชื้อสายไทยจากเกาะกง[2] ครอบครัวของเขาเคยอพยพมาตั้งถิ่นฐานที่จังหวัดตราดในช่วงสงครามในประเทศกัมพูชา จนได้รับสัญชาติไทย และได้ใช้นามสกุลสุภาภาของญาติในฝั่งไทย[6] ครั้นเมื่อเขมรแดงสิ้นอำนาจใน พ.ศ. 2522 พัดจึงกลับไปทำธุรกิจในเกาะกงอีกครั้ง โดยเริ่มจากการนำเข้าเครื่องยนต์เก่าจากสิงคโปร์ แล้วรับโอนธุรกิจนำเข้าบุหรี่จากต่างประเทศ ผูกขาดแต่เพียงผู้เดียว[8] ปัจจุบันเขาถือสองสัญชาติ คือ กัมพูชาและไทย[9]
พัดสมรสกับกิม เฮียง (มีชื่อไทยว่า มานี สุภาภา)[10] มีบุตร ได้แก่ ลี อาพร (ชื่อไทยว่า อาพร สุภาภา),[10] ลี เยาวลักษณ์ (ชื่อไทยว่า เยาวลักษณ์ สุภาภา)[10] และพัด บุนฮัว[7][11][12] เยาวลักษณ์สมรสกับพู เซปิง (Phu Sae Ping) บุตรชายของกก อาน ซึ่งเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงของเกาะกงอีกคนหนึ่ง[13][14] ส่วนอาพร สมรสกับเซง เยอะ (Seng Nhak) ซึ่งเป็นนักธุรกิจเช่นกัน[7][11]
อ้างอิง[แก้]
- เชิงอรรถ
- ↑ "Tycoon Ly Yong Phat Appointed as PM Personal Adviser". EAC News (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 คนสองแผ่นดิน, หน้า 196
- ↑ "TOP 10 TYCOONS". Phnom Penh Post (ภาษาอังกฤษ). 2011-07-13. สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ 4.0 4.1 Hunt, Luke (2013-02-03). "Ly Yong Phat, the King of Koh Kong". Bangkok Post (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ Sokchea, Meas. "Opposition lawmaker lambastes Ly Yong Phat". Phnom Penh Post (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ 6.0 6.1 "'พัด สุภาภา'ขาใหญ่เกาะกงตัวเชื่อม'แม้ว+ฮุนเซน'". คมชัดลึก. 20 พฤศจิกายน 2552. สืบค้นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2566.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ 7.0 7.1 7.2 Sony, Ouch (2022-12-12). "Controversial Tycoon Ly Yong Phat Elevated to Hun Sen's Adviser, Others Promoted". VOD (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ 8.0 8.1 "ธุรกิจไทยเททุน 'เกาะกง' ผุดรง.เสื้อผ้าสำเร็จรูป-เหล็กแปรรูป-เครื่องดื่ม". ASEAN Learning Center. 4 เมษายน 2560. สืบค้นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2566.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ "Ly Yong Phat". Media Ownership Monitor Cambodia 2017 (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 "ใช่ 'เสี่ยพัด' หรือไม่? แกะรอยนักธุรกิจกัมพูชาปริศนา คนเดินเกมผลปย.หมื่นล.โรงไฟฟ้าสตึงมนัม". อิศรา. 21 กันยายน 2560. สืบค้นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2566.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ 11.0 11.1 Brook, Jack (2023-01-02). "Thai Fugitive Linked to Casino Fire Received Cambodian Citizenship, Shares Business Ties with Tycoon Ly Yong Phat". CamboJA News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ "Senator Ly Yong Phat's Family Given Preah Sihanouk State Land for Tourism Development". VOA (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ "For Richer and For Richer: CPP Scions Show off Wealth, Power in Elaborate Wedding Videos". VOA (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2023-03-10.
- ↑ LOUGHLIN, NEIL (2021). "Beyond Personalism: Elite Politics and Political Families in Cambodia". Contemporary Southeast Asia. 43 (2): 241–264. ISSN 0129-797X.
- บรรณานุกรม
- รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2551. 208 หน้า. ISBN 978-974-05-7842-0.