กฤษณชนมาษฏมี
| กฤษณชนมาษฏมี | |
|---|---|
 เทวรูปแสดงพระกฤษณะครั้นเยาว์ | |
| ชื่ออื่น | กฤษณาษฏมี, SaatamAatham, โคลูกาษฏมี, ยทุกุลาษฏมี, ศรีกฤษณชยันตี, ศรีชยันตี |
| จัดขึ้นโดย | ชาวฮินดู |
| ประเภท | ในทางศาสนา (1–2 วัน), ในทางวัฒนธรรม |
| การเฉลิมฉลอง | ทหิหันที (วันถัดมา), เล่นว่าว, งานเทศกาล, อดอาหาร, ขนมหวานพื้นบ้าน ฯลฯ |
| การถือปฏิบัติ | การแสดงดนตรี, พิธีบูชา, การเฝ้ายามนามค่ำคืน, อดอาหาร |
| วันที่ | Shraavana Krishna Ashtami |
กฤษณชนมาษฏมี (Krishna Janmashtami) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า ชนมาษฏมี (Janmashtami) หรือ โคลูกาษฏมี (Gokulashtami) เป็นเทศกาลประจำปีในศาสนาฮินดูที่เฉลิมฉลองประสูติกาลของพระกฤษณะ อวตารปางที่แปดของพระวิษณุ[1] วันที่ของกฤษณชนมาษฏมีตรงกับในปฏิทินฮินดู ในวันที่แปด (อัษฏมี) ของกฤษณปักษ์ (ปักษ์มืด) ในศราวน หรือภัทรปัท (ขึ้นอยู่กับปฏิทิน) ซึ่งตรงกับช่วงระหว่างเดือนสิงหาคมและกันยายนตามปฏิทินเกรกอเรียน[1]
กฤษณชนมาษฏมีถือเป็นเทศกาลสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในลัทธิไวษณพของศาสนาฮินดู[2] ระหว่างเทศกาลมีการแสดงร่ายรำประกอบดนตรีแสดงถึงพระชนมชีพของพระกฤษณะตามที่ระบุไว้ใน ภควัตปุราณะ (เช่น รสลีลา หรือ กฤษณลีลา), การขับร้องบทสรรเสริญในช่วงเที่ยงคืน ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นกาลประสูติของพระศิวะ, อดอาหาร (อุปวส; upavasa), การเฝ้ายามยามค่ำคืน (ราตรี ชครัน; Jagaran), และเทศกาล (มโหตสว; Mahotsav) ในวันถัดไป[3] ชนมาษฏมีเป็นที่ฉลองกันมากเป็นพิเศษในมถุรา และ วรินทรวัน รวมถึงบุมชนในมณีปุระ, อัสสัม, พิหาร, เบงกอลตะวันตก, โอริสา, มัธยประเทศ, ราชสถาน, คุชราต, มหาราษฏระ, กรณาฏกะ, เกรละ, ทมิฬนาฑู, อานธรประเทศ และรัฐทุกรัฐในประเทศอินเดีย[1][4]
ถัดจากเทศกาลชนมาษฏมีคือเทศกาลนันโทตสว (Nandotsav) ที่ซึ่งเฉลิมฉลองเหตุการณ์เมื่อนันทะ บาบา ได้แจกจ่ายของขวัญไปทั่วแก่ชุมชนเพื่อเป็นเกียรติแห่งประสูติกาล[5]
ดูเพิ่ม[แก้]
- หมู่มนเทียรกฤษณชนมสถาน ที่ซึ่งเชื่อว่าเป็นที่ประสูติของพระกฤษณะ
- ดาฮีฮันดี การเฉลิมฉลองชนมาษฏมีในรัฐมหาราษฏระ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 314–315. ISBN 978-0823931798.
- ↑ J. Gordon Melton (2011). Religious Celebrations: An Encyclopedia of Holidays, Festivals, Solemn Observances, and Spiritual Commemorations. ABC-CLIO. p. 396. ISBN 978-1-59884-205-0.
- ↑ Edwin Francis Bryant (2007). Sri Krishna: A Sourcebook. Oxford University Press. pp. 224–225, 538–539. ISBN 978-0-19-803400-1.
- ↑ "In Pictures: People Celebrating Janmashtami in India". สืบค้นเมื่อ 10 August 2012.
- ↑ Cynthia Packert (2010). The Art of Loving Krishna: Ornamentation and Devotion. Indiana University Press. p. 169. ISBN 978-0-253-00462-8.
บรรณานุกรม[แก้]
- Saryu Doshi (1989). Dances of Manipur: The Classical Tradition. Marg Publications. ISBN 978-81-85026-09-1.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Ragini Devi (1990). Dance Dialects of India. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0674-0.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Natalia Lidova (2014). "Natyashastra". Oxford University Press. doi:10.1093/obo/9780195399318-0071.
{{cite web}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Tarla Mehta (1995), Sanskrit Play Production in Ancient India, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-1057-0
- Reginald Massey (2004). India's Dances: Their History, Technique, and Repertoire. Abhinav Publications. ISBN 978-81-7017-434-9.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help)