กฤษณชนมาษฏมี
| กฤษณชนมาษฏมี | |
|---|---|
 เทวรูปแสดงพระกฤษณะครั้นเยาว์ | |
| ชื่ออื่น | กฤษณาษฏมี, SaatamAatham, โคลูกาษฏมี, ยทุกุลาษฏมี, ศรีกฤษณชยันตี, ศรีชยันตี |
| จัดขึ้นโดย | ชาวฮินดู |
| ประเภท | ในทางศาสนา (1–2 วัน), ในทางวัฒนธรรม |
| วันที่ในปี 2020 | พุธที่ 12 สิงหาคม[1] |
| วันที่ในปี 2021 | จันทร์ที่ 30 สิงหาคม[2] |
| การเฉลิมฉลอง | ทหิหันที (วันถัดมา), เล่นว่าว, งานเทศกาล, อดอาหาร, ขนมหวานพื้นบ้าน ฯลฯ |
| การถือปฏิบัติ | การแสดงดนตรี, พิธีบูชา, การเฝ้ายามนามค่ำคืน, อดอาหาร |
กฤษณชนมาษฏมี (Krishna Janmashtami) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า ชนมาษฏมี (Janmashtami) หรือ โคลูกาษฏมี (Gokulashtami) เป็นเทศกาลประจำปีในศาสนาฮินดูที่เฉลิมฉลองประสูติกาลของพระกฤษณะ อวตารปางที่แปดของพระวิษณุ[3] วันที่ของกฤษณชนมาษฏมีตรงกับในปฏิทินฮินดู ในวันที่แปด (อัษฏมี) ของกฤษณปักษ์ (ปักษ์มืด) ในศราวน หรือภัทรปัท (ขึ้นอยู่กับปฏิทิน) ซึ่งตรงกับช่วงระหว่างเดือนสิงหาคมและกันยายนตามปฏิทินเกรกอเรียน[3]
กฤษณชนมาษฏมีถือเป็นเทศกาลสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในลัทธิไวษณพของศาสนาฮินดู[4] ระหว่างเทศกาลมีการแสดงร่ายรำประกอบดนตรีแสดงถึงพระชนมชีพของพระกฤษณะตามที่ระบุไว้ใน ภควัตปุราณะ (เช่น รสลีลา หรือ กฤษณลีลา), การขับร้องบทสรรเสริญในช่วงเที่ยงคืน ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นกาลประสูติของพระศิวะ, อดอาหาร (อุปวส; upavasa), การเฝ้ายามยามค่ำคืน (ราตรี ชครัน; Jagaran), และเทศกาล (มโหตสว; Mahotsav) ในวันถัดไป[5] ชนมาษฏมีเป็นที่ฉลองกันมากเป็นพิเศษในมถุรา และ วรินทรวัน รวมถึงบุมชนในมณีปุระ, อัสสัม, พิหาร, เบงกอลตะวันตก, โอริสา, มัธยประเทศ, ราชสถาน, คุชราต, มหาราษฏระ, กรณาฏกะ, เกรละ, ทมิฬนาฑู, อานธรประเทศ และรัฐทุกรัฐในประเทศอินเดีย[3][6]
ถัดจากเทศกาลชนมาษฏมีคือเทศกาลนันโทตสว (Nandotsav) ที่ซึ่งเฉลิมฉลองเหตุการณ์เมื่อนันทะ บาบา ได้แจกจ่ายของขวัญไปทั่วแก่ชุมชนเพื่อเป็นเกียรติแห่งประสูติกาล[7]
ดูเพิ่ม[แก้]
- หมู่มนเทียรกฤษณชนมสถาน ที่ซึ่งเชื่อว่าเป็นที่ประสูติของพระกฤษณะ
- ดาฮีฮันดี การเฉลิมฉลองชนมาษฏมีในรัฐมหาราษฏระ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "National Portal of India". www.india.gov.in. สืบค้นเมื่อ 3 August 2020.
- ↑ "National Portal of India". www.india.gov.in. สืบค้นเมื่อ 3 August 2020.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 314–315. ISBN 978-0823931798.
- ↑ J. Gordon Melton (2011). Religious Celebrations: An Encyclopedia of Holidays, Festivals, Solemn Observances, and Spiritual Commemorations. ABC-CLIO. p. 396. ISBN 978-1-59884-205-0.
- ↑ Edwin Francis Bryant (2007). Sri Krishna: A Sourcebook. Oxford University Press. pp. 224–225, 538–539. ISBN 978-0-19-803400-1.
- ↑ "In Pictures: People Celebrating Janmashtami in India". สืบค้นเมื่อ 10 August 2012.
- ↑ Cynthia Packert (2010). The Art of Loving Krishna: Ornamentation and Devotion. Indiana University Press. p. 169. ISBN 978-0-253-00462-8.
บรรณานุกรม[แก้]
- Saryu Doshi (1989). Dances of Manipur: The Classical Tradition. Marg Publications. ISBN 978-81-85026-09-1.CS1 maint: ref=harv (link)
- Ragini Devi (1990). Dance Dialects of India. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0674-0.CS1 maint: ref=harv (link)
- Natalia Lidova (2014). "Natyashastra". Oxford University Press. doi:10.1093/obo/9780195399318-0071.CS1 maint: ref=harv (link)
- Tarla Mehta (1995), Sanskrit Play Production in Ancient India, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-1057-0
- Reginald Massey (2004). India's Dances: Their History, Technique, and Repertoire. Abhinav Publications. ISBN 978-81-7017-434-9.CS1 maint: ref=harv (link)