ผู้ใช้:JohnnyRayder/ทดลองเขียน/ศาสนาพุทธ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของชุดบทความ
ศาสนาพุทธ
ประวัติ
คัมภีร์
การปฏิบัติ
นิพพาน
ธรรมเนียม
ศาสนาพุทธตามประเทศ

ศาสนาพุทธ (บาลี: พุทฺธสาสนา, สันสกฤต: बुद्धशासना พุทฺธศาสนา) พุทธธรรม[a][b] หรือ พระธรรมวินัย (แปลว่า "หลักคำสอน หรือ แบบปฏิบัติ")[c] เป็นศาสนาแบบอินเดียและธรรมเนียมปรัชญาที่สืบทอดมาจากคำสอนของพระโคตมพุทธเจ้า[1] ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่มีขนาดใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลก[2][3] ปัจจุบันมีผู้นับถือหรือที่รู้จักกันในนามของ พุทธศาสนิกชน มากกว่า 520 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 7% ของประชากรทั่วโลก[4][5]

ศาสนาพุทธมีแหล่งกำเนิดที่บริเวณภาคตะวันออกของที่ราบลุ่มแม่น้ำคงคาในสมัยพุทธกาล และค่อย ๆ แพร่กระจายไปยังภูมิภาคต่าง ๆ ในทวีปเอเชียผ่านเส้นทางสายไหม วัตถุประสงค์สูงสุดของศาสนาพุทธคือการหลุดพ้นจาก ทุกข์ (แปลว่า "ความยากลำบาก" หรือ "ความไม่สบายใจ"[note 1]) ซึ่งเกิดจากการยึดถือยึดมั่น[10] ศาสนาพุทธยึดหลักทางสายกลางซึ่งเน้นไปที่การพัฒนาตนเองโดยหลีกเลี่ยงวิถีปฏิบัติที่สุดโต่งอย่าง "พรตนิยม" หรือ "สุขารมณ์นิยม" แนวปฏิบัติที่นำไปสู่การดับทุกข์เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "มรรคมีองค์แปด" เป็นการพัฒนาจิตใจเพื่อที่จะนำไปสู่การตรัสรู้ เรียกกันว่า "พุทธภาวนา" และศีลตาม หลักจริยธรรม องค์ประกอบอื่นๆ ที่ได้รับการสังเกตอย่างกว้างขวาง ได้แก่ หลักคำสอนเรื่อง การกำเนิดแบบพึ่งพา และ เครื่องหมายสามประการของการดำรงอยู่ ; สงฆ์ ; อัญมณีทั้งสาม ; และการเจริญความสมบูรณ์ ( pāramitā ) [11]

โรงเรียนพุทธศาสนา แตกต่างกันไปในการตีความเส้นทางสู่การหลุดพ้น ( mārga ) ตลอดจนความสำคัญและ "ความเป็นบัญญัติ" ที่กำหนดให้กับ ตำราทางพุทธศาสนา ต่างๆ รวมถึงคำสอนและการปฏิบัติเฉพาะของสิ่งเหล่านี้ [12] [13] โดยทั่วไปนักวิชาการจะยอมรับสาขาหลักสองสาขาที่ยังหลงเหลืออยู่ ได้แก่ เถรวาท ( แปลว่า School of the Elders ) และ มหายาน ( แปลว่า Great Vehicle ) ประเพณีเถรวาทเน้นการบรรลุ nirvāṇa ( แปลว่า extinguishing ) เป็นหนทางในการก้าวข้ามตัวตนของแต่ละบุคคลและยุติวัฏจักรแห่งความตายและการเกิดใหม่ ( saṃsāra ) [14] [15] [16] ในขณะที่ประเพณีมหายานเน้นย้ำถึง อุดมคติของพระโพธิสัตว์ ซึ่งทำงานเพื่อความหลุดพ้นของ สรรพสัตว์ทั้งหลาย นอกจากนี้ วัชรยาน ( แปลว่า Indestructible Vehicle ) ซึ่งเป็นคำสอนที่ผสมผสานเทคนิค ตันตระ ลึกลับ อาจถูกมองว่าเป็นสาขาหรือประเพณีที่แยกจากกันภายในมหายาน [17]

คัมภีร์พระพุทธศาสนา มีเนื้อหามากมาย โดยมีเนื้อหาต้นฉบับในภาษาต่างๆ มากมาย (เช่น ภาษาสันสกฤต ภาษา บาลี ภาษา ทิเบต และ ภาษาจีน ) [18] สาขาเถรวาทมีผู้ติดตามอย่างกว้างขวางใน ศรีลังกา และในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ เมียนมาร์ ไทย ลาว และ กัมพูชา สาขามหายานซึ่งรวมถึงประเพณีของเซน ดิน แดน บริสุทธิ์ นิชิเร็น เทียนไถ เทนได และ ชิงงอน ได้รับการฝึกฝนส่วนใหญ่ใน ประเทศเนปาล ภูฏาน จีน มาเลเซีย เวียดนาม ไต้หวัน เกาหลี และ ญี่ปุ่น พุทธศาสนาแบบทิเบต ซึ่งรักษาคำสอน Vajrayāna ของอินเดียในศตวรรษที่ 8 ปฏิบัติกันใน รัฐหิมาลัย เช่นเดียวกับใน มองโกเลีย [16] และ Kalmykia ของรัสเซีย [19] ในอดีต จนถึงต้น สหัสวรรษที่ 2 พุทธศาสนาได้รับการฝึกฝนอย่างกว้างขวางใน อนุทวีปอินเดีย [20] [21] [22] ยังตั้งหลักอยู่ที่อื่นในเอเชีย เช่น อัฟกานิสถาน เติร์กเมนิสถาน อุซเบกิสถาน และ ทาจิกิสถาน [23]

ศัพทมูลวิทยา[แก้]

พุทธศาสนาเป็นศาสนาของอินเดีย [24] และประเพณีทางปรัชญา พระพุทธเจ้า ("ผู้ตื่นขึ้น") เป็น พระชรมณะ ที่อาศัยอยู่ใน เอเชียใต้ ประมาณคริสตศักราช ศตวรรษที่ 6 หรือ 5 ก่อนคริสตศักราช [14] [25]

สาวกของพุทธศาสนาเรียกว่า พุทธ ในภาษาอังกฤษเรียกตนเองว่า ศากยญาณ หรือ ศากยภิกษุ ในอินเดียโบราณ [26] [27] นักวิชาการชาวพุทธ โดนัลด์ เอส. โลเปซ ยืนยันว่าพวกเขายังใช้คำว่า Bauddha อีกด้วย [28] แม้ว่านักวิชาการ Richard Cohen อ้างว่าคำนั้นถูกใช้โดยบุคคลภายนอกเท่านั้นเพื่ออธิบายชาวพุทธ [29]

Explanatory notes[แก้]

  1. ↑ น่าจะมาจากคำว่า ทุหฺสฺถ ในกลุ่มภาษาปรากฤต แปลว่า "สภาพที่ทนได้ยาก"[6][7][8][9]

Subnotes[แก้]

Other notes[แก้]

  1. ↑ สันสกฤต: बुद्ध धर्म
  2. ↑ สันสกฤต: बौद्ध धर्म
  3. ↑ สันสกฤต: धर्मविनय

References[แก้]

Citations[แก้]

  1. ↑ Siderits, Mark (2019). "Buddha". The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 May 2022. สืบค้นเมื่อ 22 October 2021.
  2. ↑ "Buddhism". (2009). In Encyclopædia Britannica. Retrieved 26 November 2009, from Encyclopædia Britannica Online Library Edition.
  3. ↑ Lopez (2001).
  4. ↑ Pew Research Center (2012a).
  5. ↑ "Christianity 2015: Religious Diversity and Personal" (PDF), International Bulletin of Missionary Research, vol. 39 no. 1, pp. 28–29, January 2015, doi:10.1177/239693931503900108, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 25 May 2017, สืบค้นเมื่อ 2015-05-29
  6. ↑ Monier-Williams 1899, p. 483, entry note: .
  7. ↑ Analayo (2013).
  8. ↑ Beckwith (2015), p. 30.
  9. ↑ Alexander (2019), p. 36.
  10. ↑ Donner, Susan E. (April 2010). "Self or No Self: Views from Self Psychology and Buddhism in a Postmodern Context". Smith College Studies in Social Work. 80 (2): 215–227. doi:10.1080/00377317.2010.486361. สืบค้นเมื่อ 8 November 2020.
  11. ↑ Avison, Austin (October 4, 2021). "Delusional Mitigation in Religious and Psychological Forms of Self-Cultivation: Buddhist and Clinical Insight on Delusional Symptomatology". The Hilltop Review. 12 (6): 1–29. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 March 2022. สืบค้นเมื่อ 11 November 2021 – โดยทาง Digital Commons.
  12. ↑ Williams (1989).
  13. ↑ Robinson & Johnson (1997).
  14. ↑ 14.0 14.1 Gethin (1998).
  15. ↑ Harvey (2013).
  16. ↑ 16.0 16.1 Powers (2007).
  17. ↑ White, David Gordon, บ.ก. (2000). Tantra in Practice. Princeton University Press. p. 21. ISBN 978-0-691-05779-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2023. สืบค้นเมื่อ 8 July 2015.
  18. ↑ British Library The development of the Buddhist 'canon' Error in Webarchive template: Empty url. at bl.uk. Retriebved 10 February 2023.
  19. ↑ "Candles in the Dark: A New Spirit for a Plural World" by Barbara Sundberg Baudot, p. 305
  20. ↑ Claus, Peter; Diamond, Sarah; Mills, Margaret (2020-10-28). South Asian Folklore: An Encyclopedia (ภาษาอังกฤษ). Routledge. p. 80. ISBN 978-1-000-10122-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2023. สืบค้นเมื่อ 4 August 2022.
  21. ↑ Akira Hirakawa; Paul Groner (1993). A History of Indian Buddhism: From Śākyamuni to Early Mahāyāna. Motilal Banarsidass. pp. 227–240. ISBN 978-81-208-0955-0.
  22. ↑ Damien Keown (2004). A Dictionary of Buddhism. Oxford University Press. pp. 208–209. ISBN 978-0-19-157917-2.
  23. ↑ Richard Foltz, "Buddhism in the Iranian World," The Muslim World. 100/2-3, 2010, pp. 204-214
  24. ↑ Jonathan H. X. Lee; Kathleen M. Nadeau (2011). Encyclopedia of Asian American Folklore and Folklife. ABC-CLIO. p. 504. ISBN 978-0-313-35066-5., Quote: "The three other major Indian religions – Buddhism, Jainism and Sikhism – originated in India as an alternative to Brahmanic/Hindu philosophy"; Jan Gonda (1987), Indian Religions: An Overview – Buddhism and Jainism, Encyclopedia of Religion, 2nd Edition, Volume 7, Editor: Lindsay Jones, Macmillan Reference, ISBN 0-02-865740-3, p. 4428; K. T. S. Sarao; Jefferey Long (2017). Encyclopedia of Indian Religions: Buddhism and Jainism. Springer Netherlands. ISBN 978-94-024-0851-5., Quote: "Buddhism and Jainism, two religions which, together with Hinduism, constitute the three pillars of Indic religious tradition in its classical formulation."
  25. ↑ Bronkhorst (2013).
  26. ↑ Beyond Enlightenment: Buddhism, Religion, Modernity by Richard Cohen. Routledge 1999. ISBN 0-415-54444-0. p. 33. "Donors adopted Sakyamuni Buddha's family name to assert their legitimacy as his heirs, both institutionally and ideologically. To take the name of Sakya was to define oneself by one's affiliation with the buddha, somewhat like calling oneself a Buddhist today.
  27. ↑ Sakya or Buddhist Origins by Caroline Rhys Davids (London: Kegan Paul, Trench, Trubner, 1931) p. 1. "Put away the word "Buddhism" and think of your subject as "Sakya." This will at once place you for your perspective at a true point. You are now concerned to learn less about 'Buddha' and 'Buddhism,' and more about him whom India has ever known as Sakya-muni, and about his men who, as their records admit, were spoken of as the Sakya-sons, or men of the Sakyas."
  28. ↑ Lopez, Donald S. (1995). Curators of the Buddha, University of Chicago Press. p. 7
  29. ↑ Beyond Enlightenment: Buddhism, Religion, Modernity by Richard Cohen. Routledge 1999. ISBN 0-415-54444-0. p. 33. Bauddha is "a secondary derivative of buddha, in which the vowel's lengthening indicates connection or relation. Things that are bauddha pertain to the buddha, just as things Saiva related to Siva and things Vaisnava belong to Visnu. ... baudda can be both adjectival and nominal; it can be used for doctrines spoken by the buddha, objects enjoyed by him, texts attributed to him, as well as individuals, communities, and societies that offer him reverence or accept ideologies certified through his name. Strictly speaking, Sakya is preferable to bauddha since the latter is not attested at Ajanta. In fact, as a collective noun, bauddha is an outsider's term. The bauddha did not call themselves this in India, though they did sometimes use the word adjectivally (e.g., as a possessive, the buddha's)."
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:JohnnyRayder/ทดลองเขียน/ศาสนาพุทธ&oldid=11381396"