จักรพรรดิพิลิปปุสที่ 2
| พิลิปปุสที่ 2 | |
|---|---|
| จักรพรรดิโรมัน | |
 รูปสลักที่พิพิธภัณฑ์แซ็ง-แรมง ตูลูซ[1] | |
| พระนามเต็ม | มาร์กุส ยูลิอุส เซเวรุส พิลิปปุส |
| อภิไธย | อิมแปราตอร์ ไกซาร์ มาร์กุส ยูลิอุส เซเวรุส พิลิปปุส เอากุสตุส |
| ครองราชย์ | |
| สมัย | ค.ศ. 247 – ค.ศ. 249 |
| ร่วมกับ | พิลิปปุส ชาวอาหรับ |
| ก่อนหน้า | พิลิปปุส ชาวอาหรับ (เพียงพระองค์เดียว) |
| ถัดไป | เดกิอุส |
| ข้อมูลส่วนพระองค์ | |
| พระราชสมภพ | ค.ศ. 237 |
| สวรรคต | ค.ศ. 249 (พระชนมพรรษา 12 พรรษา), โรม |
| พระราชบิดา | พิลิปปุส ชาวอาหรับ |
| พระราชมารดา | มาร์เซีย โอตาซิเลีย เซเวรา |
| หมวดหมู่: จักรพรรดิโรมัน จักรพรรดิโรมันตะวันตก - จักรพรรดิโรมันตะวันออก | |
มาร์กุส ยูลิอุส เซเวรุส พิลิปปุส (ละติน: Marcus Julius Severus Philippus; ค.ศ. 237–249) หรือที่รู้จักในพระนาม พิลิปปุสผู้ลูก เป็นพระราชโอรสและรัชทายาทของจักรพรรดิแห่งโรมันพระนามว่า พิลิปปุส ชาวอาหรับ กับพระอัครมเหสีของพระองค์พระนามว่า มาร์เซีย โอตาซิเลีย เซเวรา
พระชนม์ชีพ[แก้]
.jpg)
เมื่อพระราชบิดาของพระองค์ทรงขึ้นเป็นจักรพรรดิในปี ค.ศ. 244 พระองค์ในพระชนมพรรษา 7 พรรษาทรงได้รับแต่งตั้งให้เป็นไกซาร์ ในปี ค.ศ. 247 พระองค์ทรงรั้งตำแหน่งกงสุล และต่อมาพระราชบิดาของพระองค์ทรงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นเอากุสตุสและทรงเป็นผู้ปกครองร่วม[2] วันครบรอบหนึ่งพันปีของการสถาปนากรุงโรมตรงกับรัชสมัยของพระองค์ และมีการวางแผนจัดการละเล่นและการแสดงเพื่อเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่[3]
นักประวัติศาสตร์โบราณกล่าวว่าจักรพรรดิพิลิปปุส ชาวอาหรับและจักรพรรดิพิลิปปุสที่ 2 ทรงถูกจักรพรรดิเดกิอุสสังหารในสนามรบในปี ค.ศ.249[4] ส่วนนักประวัติศาสตร์สมัยใหม่กล่าวว่า เมื่อข่าวการสวรรคตของจักรพรรดิพิลิปปุส ชาวอาหรับไปถึงยังกรุงโรม จักรพรรดิพิลิปปุสที่ 2 ก็ทรงถูกสังหารโดยกองทหารรักษาพระองค์เมื่อพระชนมพรรษาได้สิบสองพรรษา[2][4][5] นักประวัติศาสตร์บางคนโต้แย้งว่าจักรพรรดิพิลิปปุสที่ 2 ทรงเป็นผู้ปกครองจักรวรรดิแต่เพียงพระองค์เดียวในช่วงฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 249[4]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Portrait de Philippe le Jeune. Musée Saint-Raymond.
- ↑ 2.0 2.1 Portrait de Philippe le Jeune. Musée Saint-Raymond.
- ↑ Eutropius, Breviarium Historiae Romanae, IX, 3.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Pohlsander, Hans A (1982). "Did Decius Kill the Philippi?". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte. 31 (2): 214–222. JSTOR 4435802 – โดยทาง JSTOR.
- ↑ Aurelius Victor, Epitome de Caesaribus. xxviii.