พระราชบัญญัติธงชาติและเพลงชาติ

พระราชบัญญัติธงชาติและเพลงชาติ 国旗及び国歌に関する法律
ตามที่ประกาศในกิจจานุเบกษา (13 สิงหาคม ค.ศ. 1999)
ให้สัตยาบัน	13 สิงหาคม ค.ศ. 1999
ที่ตั้ง	ประเทศญี่ปุ่น
วัตถุประสงค์	ให้สัตยาบันธงชาติและเพลงชาติแห่งญี่ปุ่น

พระราชบัญญัติธงชาติและเพลงชาติ (ญี่ปุ่น: 国旗及び国歌に関する法律; โรมาจิ: Kokki Oyobi Kokka ni Kansuru Hōritsu, ย่อเป็น 国旗国歌法) เป็นกฎหมายที่รับรองธงชาติและเพลงชาติของญี่ปุ่น ก่อนการให้สัตยาบันในวันที่ 13 สิงหาคม ค.ศ. 1999 ประเทศญี่ปุ่นไม่มีธงชาติหรือเพลงชาติอย่างเป็นทางการ ธงนิชโชกิ (日章旗, nisshōki) ซึ่งมักเรียกว่า "ธงฮิโนมารุ" (日の丸, hinomaru) เป็นสัญลักษณ์แทนประเทศญี่ปุ่นอย่างไม่เป็นทางการตั้งแต่ ค.ศ. 1870 ขณะที่การใช้ "คิมิงาโยะ" (君が代, kimigayo) เป็นเพลงชาติโดยพฤตินัยนั้นเริ่มตั้งแต่ ค.ศ. 1880

หลังการพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง มีการเสนอแนะให้ตรากฎหมายให้ฮิโนมารุ และคิมิงาโยะ เป็นสัญลักษณ์อย่างเป็นทางการของญี่ปุ่น อย่างไรก็ตาม การตรากฎหมายดังกล่าวไม่ผ่านสภานิติบัญญัติแห่งชาติจากการคัดค้านของสหภาพครูญี่ปุ่น (Japan Teachers Union) ที่ยืนกรานว่าฮิโนมารุ และคิมิงาโยะ มีความสัมพันธ์กับลัทธิทหารญี่ปุ่น หลังการกระทำอัตนิบาตกรรมของผู้อำนวยการโรงเรียนในฮิโรชิมะต่อข้อพิพาทเกี่ยวกับการใช้ธงชาติและเพลงชาติในพิธีโรงเรียน มีการเสนอให้รับรองทั้งฮิโนมารุ และคิมิงาโยะ อย่างเป็นทางการ

หลังการลงมติของทั้งสองสภา สภานิติบัญญัติผ่านกฎหมายรับรองธงชาติและเพลงชาติในวันที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 1999 ประกาศและบังคับใช้ในวันที่ 13 สิงหาคม ค.ศ. 1999 กฎหมายนี้ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในกฎหมายที่ผ่านโดยสภานิติบัญญัติซึ่งมีการโต้แย้งเป็นอย่างมากในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1990 อีกทั้งการถกเถียงประเด็นที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายยังทำให้เกิดการแตกแยกของผู้นำพรรคฝ่ายค้าน พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น (DPJ) และความปรองดองของพรรคฝ่ายรัฐบาล พรรคเสรีประชาธิปไตย (LDP) และพรรคร่วมรัฐบาล

มีทั้งปฏิกิริยาที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยในบทบัญญัติของกฎหมาย แม้ว่าชาวญี่ปุ่นบางส่วนเห็นด้วยในบทบัญญัติ ผู้คนอีกส่วนรู้สึกว่าบทบัญญัติเป็นการเปลี่ยนแปลงสู่การกลับคืนของความรู้สึกและวัฒนธรรมชาตินิยม กล่าวคือ สภานิติบัญญัติผ่านกฎหมายนี้พอดีกับการเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดิอากิฮิโตะ ในบรรดาประเทศที่ญี่ปุ่นยึดครองระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง บางส่วนรู้สึกว่าบทบัญญัติของกฎหมายและการถกเถียงเรื่องกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับกิจการทหารและศาลเจ้ายาซูกูนิเป็นเครื่องหมายบ่งชี้การเปลี่ยนแปลงในประเทศญี่ปุ่นสู่การเมืองฝั่งขวา อีกทั้งมีการคัดค้านในชั้นศาลโดยชาวญี่ปุ่นบางส่วนของข้อบังคับและคำสั่งรัฐบาลที่ออกตามการประกาศของกฎหมายนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ออกโดยคณะกรรมาธิการการศึกษาโตเกียว ผู้ฟ้องร้องมองว่ากฎหมายนี้ขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญญี่ปุ่น

ตัวบทพระราชบัญญัติ

พระราชบัญญัติธงชาติและเพลงชาติรับรองนิชโชกิให้เป็นธงชาติและคิมิงาโยะ เป็นเพลงชาติ รายละเอียดของทั้งสองปรากฏอยู่ในภาคผนวก รวมถึงข้อกำหนดในการพิมพ์ธงและแผ่นโน้ตเพลงคิมิงาโยะ กฎหมายไม่มีบทบัญญัติสำหรับการใช้หรือการดูแลรักษาไม่ให้สัญลักษณ์ทั้งสองเสื่อมไป เป็นเหตุให้หน่วยงานและกระทรวงต่าง ๆ ในระดับชาติและระดับจังหวัดต่างออกข้อบังคับเป็นของตนเอง หากมีการบรรจุกฎเกี่ยวกับการใช้ธงชาติและเพลงชาติในพระราชบัญญัติ จะส่งผลให้ไม่ได้รับการสนับสนุนที่เพียงพอในการผ่านกฎหมายในสภานิติบัญญัติ

บทบัญญัติของธงชาติ

แผนภาพแสดงการวางและขนาดสัดส่วนขององค์ประกอบต่าง ๆ ของธง

การวาดและการพิมพ์รายละเอียดต่าง ๆ ของธงให้ไว้ในภาคผนวกแรก อัตราส่วนทั้งหมดของธงคือ ความยาว 2 หน่วยต่อความกว้าง 3 หน่วย (2:3) วงกลมรูปจานมีเส้นผ่านศูนย์กลางสามส่วนห้าของความสูงธงอยู่ตรงกลางของธงพอดี อย่างไรก็ตาม พระราชบัญญัติอนุญาตให้ใช้และพิมพ์ธงที่ปฏิบัติกันมาอย่างต่อเนื่องโดยมีสัดส่วนย่อลงตามประกาศนายกรัฐมนตรีฉบับที่ 54 ใน ค.ศ. 1870 ซึ่งกำหนดให้ธงมีอัตราส่วนเจ็ดต่อสิบ (7:10) และวงกลมรูปจานสีแดงห่างออกจากจุดศูนย์กลางหนึ่งส่วนร้อยของความยาวธงไปยังทางด้านที่ติดกับเสาธง (hoist) พื้นหลังของธงเป็นสีขาว และวงกลมรูปจานสีแดง แต่สีต่างค่า​ (color shade) ที่แน่นอนไม่ได้ระบุไว้ในพระราชบัญญัติ คำอธิบายเพิ่มเติมจากรัฐบาลมีเพียงว่าสีแดงนั้นอยู่ในสีต่างค่าที่เข้มกว่าเท่านั้น ข้อกำหนดที่เผยแพร่โดยกระทรวงป้องกันประเทศใน ค.ศ. 2008 นั้นกำหนดค่าต่างสีของสีแดงในธงชาติ ระหว่างการพิจารณาในสภานิติบัญญัติแห่งชาติเกี่ยวกับร่างกฎหมายนี้ มีการเสนอแนะให้เลือกใช้ค่าต่างสีแดงจ้า (赤色, aka iro) หรือเลือกจากถาดสี (color pool) ของมาตรฐานอุตสาหกรรมญี่ปุ่น

บทบัญญัติของเพลงชาติ

เนื้อร้องและโน้ตเพลงของเพลงชาติให้ไว้ในภาคผนวกที่สอง ตัวบทพระราชบัญญัติไม่ได้ให้กิตติประกาศบุคคลผู้ประพันธ์เนื้อร้องหรือเพลงใดเลยแม้แต่คนเดียว แต่โน้ตเพลงให้กิตติประกาศแก่ ฮิโรโมริ ฮายาชิ สำหรับการเรียบเรียงดนตรี อย่างไรก็ตาม หลักฐานชี้ให้เห็นว่า โยชิอิซะ โอกุ และ อากิโมริ ฮายาชิ (บุตรชายของฮิโรโมริ) เป็นผู้ประพันธ์ดนตรี โดยฮิโรโมริใส่ชื่อของเขาลงไปในโน้ตเพลงในฐานะผู้กำกับดูแลของทั้งสองและในฐานะสมุหกรมสังคีตของราชสำนัก มีการประพันธ์ทำนองเสียงประสานแบบอย่างตะวันตกโดย ฟรันทซ์ เอ็กเกิร์ต และนำมาใช้ตั้งแต่ ค.ศ. 1880 เนื้อเรื้องบนโน้ตเพลงเขียนด้วยอักษรฮิรางานะและไม่มีการกล่าวถึงเทมโปสำหรับการเรียบเรียงเสียง เพลงชาติเล่นในโหมดโดเรียนด้วยจังหวะทั่วไป (4/4)

อ้างอิง

งานอ้างอิง

หนังสือ

• Amyx, Jennifer; Drysdale, Peter (2003), Japanese Governance: Beyond Japan Inc., Routledge, ISBN 978-0-415-30469-6
• Aspinall, Robert W. (2001), Teachers' Unions and the Politics of Education in Japan, State University of New York Press, ISBN 978-0-7914-5050-5
• Boyd, Richard; Ngo, Tak-Wing (2006), State Making in Asia, Routledge, ISBN 978-0-415-34611-5
• Goodman, Roger; Neary, Ian (1996), Case Studies on Human Rights in Japan, Routledge, ISBN 978-1-873410-35-6
• Hebert, David G. (2011), "National Identity in the Japanese School Band", Wind Bands and Cultural Identity in Japanese Schools, Landscapes: the Arts, Aesthetics, and Education, vol. 9, Springer, pp. 239–250, doi:10.1007/978-94-007-2178-4_16, ISBN 978-94-007-2178-4
• Hood, Christopher (2001), Japanese Education Reform: Nakasone's Legacy, Routledge, ISBN 978-0-415-23283-8
• Itoh, Mayumi (2003), The Hatoyama Dynasty: Japanese Political Leadership Through the Generations, Palgrave Macmillan, ISBN 978-1-4039-6331-4
• Lall, Marie; Vickers, Edward (2003), Education as a Political Tool in Asia, Routledge, ISBN 978-0-415-45259-5
• McCormack, Gavan (2001), The Emptiness of Japanese Affluence, M. E. Sharpe, ISBN 978-0-7656-0768-3
• Okano, Kaori; Tsuchiya, Motonori (1999), Education in Contemporary Japan, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-62686-6
• Reed, Steven (2003), Japanese Electoral Politics: Creating a New Party System, Routledge, ISBN 978-0-415-31140-3
• Stockwin, James (2003), Dictionary of the Modern Politics of Japan, Routledge, ISBN 978-0-415-15170-2
• Takenaka, Yoshiharu (2003), 知っておきたい国旗・旗の基礎知識 [Flag basics you should know] (ภาษาญี่ปุ่น), Gifu Shimbun, ISBN 978-4-87797-054-3
• Turnbull, Stephen; Howard Gerrard (2001), Ashigaru 1467–1649, Osprey Publishing, ISBN 978-1-84176-149-7
• Williams, David; Kersten, Rikki (2006), The Left in the Shaping of Japanese Democracy, Routledge, ISBN 978-0-415-33435-8

บทกฎหมาย

• 明治3年太政官布告第57号 [Prime Minister's Proclamation No. 57] (ภาษาญี่ปุ่น), Government of Nara Prefecture, 1870-02-27, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-08, สืบค้นเมื่อ 2010-02-06
• Constitution of Japan, Official Website of the Prime Minister of Japan and His Cabinet, 1946-11-03, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-04-09, สืบค้นเมื่อ 2010-10-13
• 自衛隊法施行令 [Self-Defense Forces Law Enforcement Order] (ภาษาญี่ปุ่น), Government of Japan, 1954-06-30, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-04-07, สืบค้นเมื่อ 2008-01-25
• 国旗及び国歌に関する法律 (法律第百二十七号) [Act on National Flag and Anthem, Act No. 127] (ภาษาญี่ปุ่น), Government of Japan, 1999-08-13, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-05-21, สืบค้นเมื่อ 2010-02-06
• 国旗及び国歌の取扱いについて [Regarding the Treatment of the National Flag and Anthem] (ภาษาญี่ปุ่น), Police of the Hokkaido Prefecture, 1999-11-18, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-05-06, สืบค้นเมื่อ 2010-01-14
• 国旗及び県旗の取扱いについて [Regarding the Treatment of the National and Prefectural Flags] (PDF) (ภาษาญี่ปุ่น), Police of Kanagawa Prefecture, 2003-03-29, สืบค้นเมื่อ 2010-10-22
• 海上自衛隊旗章規則 [JMSDF Flag and Emblem Rules] (PDF) (ภาษาญี่ปุ่น), Ministry of Defense, 2008-03-25, สืบค้นเมื่อ 2009-09-25

แหล่งข้อมูลอื่น

• Legislation history (ในภาษาญี่ปุ่น)