สงครามปฏิวัติอเมริกา

สงครามปฏิวัติอเมริกา
	; เรียงตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย: การยอมจำนนของลอร์ดคอร์นวอลลิสหลังการล้อมยอร์กทาวน์, ยุทธการที่เทรนตัน, การเสียชีวิตของนายพลวอร์เรน ณ ยุทธการที่บังเกอร์ฮิล, ยุทธการที่ลองไอแลนด์, ยุทธการที่สำนักงานศาลกิลเฟิร์ด
วันที่	19 เมษายน 1775 – 3 กันยายน 1783; (8 ปี 4 เดือน 15 วัน); สัตยาบันมีผล: 12 พฤษภาคม 1784
สถานที่	ทวีปอเมริกาเหนือตะวันออก, ทะเลแคริบเบียน อนุทวีปอินเดีย อเมริกากลาง ทวีปยุโรป ทวีปแอฟริกา มหาสมุทรแอตแลนติกและมหาสมุทรอินเดีย
ผล	สนธิสัญญาสันติภาพกรุงปารีส (ค.ศ. 1783) บริเตนใหญ่รับรองเอกราชของสหรัฐอเมริกา; การสิ้นสุดของจักรวรรดิบริติชที่หนึ่ง; สมาพันธ์อิระควอยแตก;
ดินแดน; เปลี่ยนแปลง	บริเตนใหญ่ยกพื้นที่ทางตะวันออกของแม่น้ำมิสซิสซิปปี และทางใต้ของเกรตเลกส์และแม่น้ำเซนต์ลอเรนซ์ให้สหรัฐ บริเตนใหญ่ยกอีสต์ฟลอริดา เวสต์ฟลอริดาและมินอร์กาให้สเปน; บริเตนใหญ่ยกโตเบโกและเซเนกัลให้ฝรั่งเศส; สาธารณรัฐดัตช์ยกนาคปัตตินัม (Negapatnam) ให้บริเตนใหญ่; ;
คู่สงคราม
สหอาณานิคม (ก่อนปี 1776); สหรัฐ (หลังปี 1776); เวอร์มอนต์ (หลังปี 1777); ราชอาณาจักรฝรั่งเศส (หลังปี 1778); สเปน (หลังปี 1779); เนเธอร์แลนด์; ไมซอ; อเมริกันพื้นเมือง	บริเตนใหญ่ ควิเบก; ลอยัลลิสต์; ทหารสนับสนุนเยอรมัน เฮสเซอ-คัสเซิล; เฮสเซอ-ฮาเนา; ฮาโนเวอร์; วัลเดค; เบราน์ชไวก์; อันสบาค; อันฮัลท์; อเมริกันพื้นเมือง สมาพันธ์อิระควอย;
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
จอร์จ วอชิงตัน; เนธาเนียล กรีน; โฮเรชิโอ เกตส์; อีเซก ฮอปคินส์; เคานต์รอช็องโบ; เคานต์เดอกราส ; เป็นต้น	เซอร์วิลเลียม ฮาว; ทอมัส เกจ; เซอร์กาย คาร์ลทัน; เซอร์เฮนรี คลินตัน; ลอร์ดคอร์นอวลลิส ; จอห์น เบอร์กอยน์ ; ริชาร์ด ฮาว; วิลเฮล์ม คนึพเฮาเซิน; บารอนรีเดเซิล ; ; เป็นต้น
กำลัง
สหรัฐ:; 40,000 (เฉลี่ย); กะลาสีกองทัพเรือภาคพื้นทวีป 5,000 คน (ณ จุดสูงสุดในปี 1779); ไม่มี ships of the line; เรืออื่น 53 ลำ (ปฏิบัติหน้าที่ช่วงใดช่วงหนึ่งในสงคราม) พันธมิตร:; ฝรั่งเศส 36,000 นาย (ในทวีปอเมริกา); ฝรั่งเศสและสเปน 63,000 นาย (ที่ยิบรอลตาร์); ships of the line 146 ลำ (ปฏิบัติหน้าที่ในปี 1782)	บริเตนใหญ่:; กองทัพบก:; 48,000 (เฉลี่ย, เฉพาะในทวีปอเมริกาเหนือ); 7,500 (ที่ยิบรอลตาร์); กองทัพเรือ:; ships of the line 94 ลำ (ปฏิบัติหน้าที่ในปี 1782); กะลาสี 171,000 นาย กำลังลอยัลลิสต์:; 19,000 (จำนวนทั้งหมดที่รับราชการ) ทหารสนับสนุนเยอรมัน:; 30,000 (จำนวนทั้งหมดที่รับราชการ) พันธมิตรชนพื้นเมือง: 13,000
ความสูญเสีย
สหรัฐ:; เสียชีวิตในการยุทธ์ 6,824 นาย; เสียชีวิตจากทุกสาเหตุ 25,000–70,000 คน; กำลังพลสูญเสียรวมมากถึง 50,000 คน; ฝรั่งเศส: เสียชีวิตในการยุทธ์ 10,000 นาย (75% ในทะเล) สเปน: เสียชีวิต 5,000 นาย เนเธอร์แลนด์: เสียชีวิต 500 นาย	บริเตนใหญ่:; ทหารบกเสียชีวิตในการยุทธ์ 4,000 นาย (เฉพาะทวีปอเมริกาเหนือ); ทหารบกเสียชีวิตจากโรค 27,000 นาย (ทวีปอเมริกาเหนือ); ทหารเรือเสียชีวิตในการยุทธ์ 1,243 นาย, หนีทัพ 42,000 นาย, เสียชีวิตจากโรค 18,500 นาย (1776–1780); เสียชีวิตจากทุกสาเหตุ 51,000 นาย เยอรมัน: เสียชีวิตในการยุทธ์ 1,800 นาย; หนีทัพ 4,888 นาย; เสียชีวิตจากทุกสาเหตุ 7,774 นาย

สงครามปฏิวัติอเมริกา (อังกฤษ: American Revolutionary War; ค.ศ. 1775–1783) หรือเรียก สงครามประกาศอิสรภาพอเมริกา (อังกฤษ: American War of Independence) หรือสงครามปฏิวัติในสหรัฐ เป็นการขัดกันด้วยอาวุธระหว่างบริเตนใหญ่และสิบสามอาณานิคมอเมริกาเหนือซึ่งหลังสงครามเปิดฉากประกาศอิสรภาพเป็นสหรัฐอเมริกา

สงครามนี้มีจุดกำเนิดจากการต่อต้านภาษีบางชนิดและพระราชบัญญัติซึ่งชาวอเมริกันจำนวนมากอ้างว่าไม่ชอบธรรมและมิชอบด้วยกฎหมาย การประท้วงของกลุ่มผู้รักชาติ (Patriot) ลุกลามเป็นการคว่ำบาตร และในวันที่ 16 ธันวาคม 1773 พวกเขาทำลายการส่งสินค้าชาในท่าบอสตัน รัฐบาลบริเตนตอบโต้โดยปิดท่าบอสตัน แล้วผ่านมาตรการโดยมุ่งลงโทษอาณานิคมที่เป็นกบฏ แพทริอัตสนองโดยซัฟฟอล์กรีซอฟส์ (Suffolk Resolves) คือ การสถาปนารัฐบาลเงาซึ่งกำจัดการควบคุมมณฑลจากคราวน์นอกบอสตัน สิบสองอาณานิคมตั้งสภาภาคพื้นทวีปเพื่อประสานงานการต่อต้าน และสถาปนาคณะกรรมการและการประชุมใหญ่ซึ่งยึดอำนาจชะงัด

ความพยายามยึดยุทโธปกรณ์อเมริกันของบริเตนในเดือนเมษายน 1775 นำสู่การยุทธ์อย่างเปิดเผยระหว่างกำลังคราวน์และทหารอาสาสมัครแพทริอัต ทหารอาสาสมัครเดินหน้าล้อมกำลังบริติชในบอสตัน บังคับให้ต้องอพยพนครในเดือนมีนาคม 1776 สภาภาคพื้นทวีปตั้งจอร์จ วอชิงตันให้บังคับบัญชาทหารอาสาสมัคร ต่อมา เขาได้รับแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพภาคพื้นทวีปที่เพิ่งตั้ง ตลอดจนประสานงานหน่วยทหารอาสาสมัครของรัฐ ในเวลาเดียวกับการทัพบอสตัน ความพยายามบุกครองควิเบกของอเมริกาและปลุกการกบฏต่อพระมหากษัตริย์บริติชล้มเหลวโดยสิ้นเชิง วันที่ 2 กรกฎาคม 1776 สภาลงมติสนับสนุนเอกราชอย่างเป็นทางการ โดยออกคำประกาศในวันที่ 4 กรกฎาคม

เซอร์วิลเลียม ฮาว (William Howe) เริ่มการตีโต้ตอบซึ่งมุ่งยึดนครนิวยอร์กคืน ฮาวชนะวอชิงตันด้วยอุบาย ทำให้ความมั่นใจของฝ่ายอเมริกาแตะจุดต่ำสุด วอชิงตันสามารถยึดกองทัพเฮชชัน (Hessian) ได้ที่เทรนตัน และขับบริเตนออกจากนิวเจอร์ซีย์ ฟื้นความมั่นใจของฝ่ายอเมริกา ในปี 1777 บริเตนส่งกองทัพใหม่โดยมีจอห์น เบอร์กอยน์ (John Burgoyne) เป็นผู้บังคับบัญชาให้ยกลงใต้จากแคนาดาและแยกอาณานิคมนิวอิงแลนด์ ทว่า ฮาวไม่สนับสนุนเบอร์กอยน์ แต่นำกองทัพของเขาในอีกการทัพหนึ่งต่อกรุงฟิลาเดลเฟีย เมืองหลวงฝ่ายปฏิวัติ เบอร์กอยน์หมดกำลังบำรุง ถูกล้อมและยอมจำนนในเดือนตุลาคม 1777

ความปราชัยของบริเตนที่ซาราโทกา (Saratoga) มีผลใหญ่หลวง ฝรั่งเศสและสเปนได้จัดหาอาวุธ เครื่องกระสุนและกำลังบำรุงอื่นให้ชาวอาณานิคมอย่างลับ ๆ ตั้งแต่เดือนเมษายน 1776 บัดนี้ฝรั่งเศสเข้าสู่สงครามอย่างเป็นทางการในปี 1778 โดยลงนามพันธมิตรทางทหารซึ่งรับรองเอกราชของสหรัฐ บริเตนตัดสินใจยอมเสียอาณานิคมทางเหนือ และกู้อดีตอาณานิคมทางใต้ กำลังบริเตนโดยมีชาลส์ คอร์นวอลลิส (Charles Cornwallis) เป็นผู้บังคับบัญชายึดจอร์เจียและเซาท์แคโรไลนา ยึดกองทัพอเมริกาได้ที่ชาลส์ตัน เซาท์แคโรไลนา ยุทธศาสตร์นี้อาศัยการก่อการกำเริบของลอยัลลิสต์ (Loyalist) ติดอาวุธจำนวนมาก แต่มีผู้มาเข้าร่วมน้อยเกินไป ในปี 1779 สเปนเข้าร่วมสงครามเป็นพันธมิตรกับฝรั่งเศสภายใต้สนธิสัญญาตระกูล (Pacte de Famille) โดยเจตนายึดยิบรอลตาร์และอาณานิคมบริติชในแคริบเบียน บริเตนประกาศสงครามต่อสาธารณรัฐดัตช์ในปี 1780

ในปี 1781 หลังปราชัยอย่างเด็ดขาดสองครั้งที่คิงส์เมาน์เทนและคาวเพนส์ คอร์นวอลลิสถอยไปเวอร์จิเนียโดยตั้งใจอพยพ ชัยทางเรืออย่างเด็ดขาดของฝรั่งเศสในเดือนกันยายนตัดทางหนีของบริเตน กองทัพร่วมฝรั่งเศส-อเมริกาโดยมีเคาต์รอช็องโบ (Count Rochambeau) และวอชิงตันเป็นผู้นำล้อมกองทัพบริติชที่ยอร์กทาวน์ เมื่อเห็นว่าไม่มีการช่วยเหลือและสถานการณ์ป้องกันไม่อยู่ คอร์นวอลลิสยอมจำนนในเดือนตุลาคม และทหารถูกจับเป็นเชลยประมาณ 8,000 คน

วิกในบริเตนคัดค้านฝ่ายข้างมากทอรีนิยมสงครามในรัฐสภาอย่างยาวนาน ทว่า ความปราชัยที่ยอร์กทาวน์ทำให้วิกเป็นฝ่ายเหนือกว่า ต้นปี 1782 พวกเขาลงมติยุติปฏิบัติการบุกทั้งหมดในทวีปอเมริกาเหนือ แต่สงครามกับฝรั่งเศสและสเปนยังดำเนินต่อ โดยบริเตนชนะทั้งสองประเทศระหว่างการล้อมใหญ่ยิบรอลตาร์ นอกเหนือจากนี้ พวกเขาชนะฝรั่งเศสทางเรือหลายครั้งโดยที่เด็ดขาดที่สุด คือ ยุทธนาวีที่ซานต์ (Battle of the Saintes) ในแคริบเบียนปีเดียวกัน วันที่ 3 กันยายน 1783 คู่สงครามลงนามสนธิสัญญากรุงปารีสซึ่งยุติสงคราม บริเตนตกลงรับรองเอกราชของสหรัฐเหนือดินแดนโดยมีขอบเขตคร่าว ๆ อยู่ที่แคนาดาทางเหนือ ฟลอริดาทางใต้และแม่น้ำมิสซิสซิปปีทางตะวันตก แม้การเข้ามีส่วนเกี่ยวข้องของฝรั่งเศสมีผลชี้ขาดต่อสาเหตุของเอกราชอเมริกา แต่ได้ดินแดนเพียงเล็กน้อย และมีปัญหาหนี้สินมหาศาล สเปนได้อาณานิคมฟลอริดาของบริเตนและเกาะมินอร์กา แต่ไม่สามารถชิงยิบรอลตาร์คืนซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก ฝ่ายดัตช์มีแต่เสีย โดยถูกบังคับให้ยกดินแดนบางส่วนให้บริติช

อ้างอิง

↑ (1780–83)
↑ (1780–84)
↑ Oneida, Tuscarora, Catawba, Lenape, Chickasaw, Choctaw, Mahican, Mi'kmaq (until 1779), Abenaki, Cheraw, Seminole, Pee Dee, Lumbee, Watauga Association
↑ Onondaga, Mohawk, Cayuga, Seneca, Mi'kmaq (from 1779), Cherokee, Odawa, Muscogee, Susquehannock, Shawnee
↑ ^5.0 ^5.1 ^5.2 ^5.3 Duncan, Louis C. MEDICAL MEN IN THE AMERICAN REVOLUTION เก็บถาวร 2019-06-21 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (1931).
↑ ^6.0 ^6.1 Jack P. Greene and J. R. Pole. A Companion to the American Revolution (Wiley-Blackwell, 2003), p. 328.
↑ ^7.0 ^7.1 Jonathan Dull, A Diplomatic History of the American Revolution (Yale University Press, 1985), p. 110.
↑ "Red Coats Facts – British Soldiers in the American Revolution". totallyhistory.com.
↑ Mackesy (1964), pp. 6, 176 (British seamen).
↑ Jasanoff, Maya, Liberty's Exiles: American Loyalists in the Revolutionary World (2011).
↑ A. J. Berry, A Time of Terror (2006) p. 252
↑ Greene and Pole (1999), p. 393; Boatner (1974), p. 545.
↑ Howard H. Peckham, ed., The Toll of Independence: Engagements and Battle Casualties of the American Revolution (Chicago: University of Chicago Press, 1974).
↑ American dead and wounded: Shy, pp. 249–50. The lower figure for number of wounded comes from Chambers, p. 849.
↑ "Spanish casualties in The American Revolutionary war". Necrometrics.
↑ "Eighteenth Century Death Tolls". necrometrics.com. สืบค้นเมื่อ January 7, 2016.
↑ Parliamentary Register (1781), p. 269.

ดูเพิ่ม

บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] (1780–83)

[2] (1780–84)

[3] Oneida, Tuscarora, Catawba, Lenape, Chickasaw, Choctaw, Mahican, Mi'kmaq (until 1779), Abenaki, Cheraw, Seminole, Pee Dee, Lumbee, Watauga Association

[4] Onondaga, Mohawk, Cayuga, Seneca, Mi'kmaq (from 1779), Cherokee, Odawa, Muscogee, Susquehannock, Shawnee

[medical-5] 5.0 ^5.1 ^5.2 ^5.3 Duncan, Louis C. MEDICAL MEN IN THE AMERICAN REVOLUTION เก็บถาวร 2019-06-21 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (1931).

[Greene-6] 6.0 ^6.1 Jack P. Greene and J. R. Pole. A Companion to the American Revolution (Wiley-Blackwell, 2003), p. 328.

[Jonathan_Dull_1985_p._110-7] 7.0 ^7.1 Jonathan Dull, A Diplomatic History of the American Revolution (Yale University Press, 1985), p. 110.

[8] "Red Coats Facts – British Soldiers in the American Revolution". totallyhistory.com.

[Mackesy_1964_pp._6,_176-9] Mackesy (1964), pp. 6, 176 (British seamen).

[10] Jasanoff, Maya, Liberty's Exiles: American Loyalists in the Revolutionary World (2011).

[11] A. J. Berry, A Time of Terror (2006) p. 252

[12] Greene and Pole (1999), p. 393; Boatner (1974), p. 545.

[Howard_H._Peckham_1974-13] Howard H. Peckham, ed., The Toll of Independence: Engagements and Battle Casualties of the American Revolution (Chicago: University of Chicago Press, 1974).

[14] American dead and wounded: Shy, pp. 249–50. The lower figure for number of wounded comes from Chambers, p. 849.

[15] "Spanish casualties in The American Revolutionary war". Necrometrics.

[16] "Eighteenth Century Death Tolls". necrometrics.com. สืบค้นเมื่อ January 7, 2016.

[Parliamentary_Register-17] Parliamentary Register (1781), p. 269.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]