วิกฤตการณ์ลิเบีย (พ.ศ. 2554–ปัจจุบัน)
วิกฤตการณ์ลิเบีย[1][2] หมายถึงความขัดแย้งที่ยังดำเนินอยู่ในลิเบีย เริ่มขึ้นด้วยการประท้วงและการเดินขบวนครั้งใหญ่ทั่วประเทศจากกระแสอาหรับสปริงเพื่อต่อต้านรัฐบาลของมูอัมมาร์ กัดดาฟี แล้วลุกลามกลายเป็นสงครามกลางเมืองลิเบียครั้งที่หนึ่ง เมื่อวันที่ 26 กุมภาพันธ์ ฝ่ายกบฏสามารถควบคุมหัวเมืองและนครชายฝั่งได้หลายแห่ง[3][4][5] โดยที่ฝ่ายที่สนับสนุนกัดดาฟียังคงควบคุมเมืองชายฝั่งบ้านเกิดของกัดดาฟี เซิร์ทและเมืองบานีวาลิคทางตอนใต้ของกรุงตริโปลี[6] วันที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2554 กองกำลังฝ่ายกบฏเข้ายึดครองกรุงตริโปลีได้อย่างเบ็ดเสร็จ และสามารถขับไล่กัดดาฟีกับผู้สนับสนุนจนต้องถอยร่นออกไปยังที่มั่นแห่งสุดท้ายคือเมืองเซิร์ท สงครามกลางเมืองระหว่างสองฝ่ายดำเนินมาถึงวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2554 ที่เมืองเซิร์ท ขบวนรถของกัดดาฟีและผู้ติดตามถูกโจมตีด้วยขีปนาวุธของนาโต้ระหว่างการหลบหนี ผู้ติดตามถูกสังหารระหว่างการสู้รบ ขณะที่กัดดาฟีในสภาพบาดเจ็บสาหัสถูกควบคุมตัวและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ส่วนมูตัสซิมบุตรชายของกัดดาฟีและอาบู บาค์ร ยูนิส อดีตรัฐมนตรีกลาโหม ก็ถูกสังหารเสียชีวิตในวันเดียวกัน
แม้รัฐบาลกัดดาฟีจะถูกโค่นล้ม แต่ลิเบียยังคงประสบปัญหาความขัดแย้ง หลังการเลือกตั้งในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2557 ลิเบียแตกออกเป็นสองฝ่าย[7] ได้แก่ ฝ่ายรัฐบาลปรองดองแห่งชาติ (Government of National Accord) ซึ่งเป็นรัฐบาลที่สหประชาชาติให้การรับรอง[8] มีศูนย์กลางอยู่ที่ตริโปลี และฝ่ายสภาผู้แทนราษฎรลิเบีย (House of Representatives) มีฐานอยู่ที่โตบรูค ทั้งสองฝ่ายรวมถึงฝ่ายรัฐอิสลามอิรักและเลแวนต์[9] ต่างสู้รบในสงครามกลางเมืองลิเบียครั้งที่สอง[10][11] เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2559 กองกำลังฝ่ายรัฐบาลปรองดองแห่งชาติยึดเมืองเซิร์ตจากฝ่ายรัฐอิสลามอิรักและเลแวนต์ได้สำเร็จ ส่งผลให้รัฐอิสลามอิรักและเลแวนต์เสียที่มั่นสำคัญทั้งหมดในลิเบีย[12] ต่อมาในวันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2563 ฝ่ายรัฐบาลปรองดองแห่งชาติบรรลุข้อตกลงหยุดยิงถาวรกับกองทัพแห่งชาติลิเบียที่ภักดีต่อฝ่ายสภาผู้แทนราษฎร[13] และจัดตั้งรัฐบาลร่วมเฉพาะกาลขึ้นในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2564 เพื่อบริหารรัฐการก่อนมีการเลือกตั้งทั่วไปในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2564[14]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Libya – Crisis response", European Union.
- ↑ Fadel, L. "Libya's Crisis: A Shattered Airport, Two Parliaments, Many Factions".
- ↑ "Gaddafi defiant as state teeters - Africa". Al Jazeera English. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
- ↑ "BBC News - Middle East and North Africa unrest". Bbc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
- ↑ "Libyan minister quits, diplomat claims genocide". Sify.com. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
- ↑ "Long Bread Lines and Open Revolt in Libya's Capital". NYtimes.com. 2011-02-26. สืบค้นเมื่อ 2011-02-26.
- ↑ Why elections won’t save Libya -- Al Jazeera America
- ↑ World Report 2018: Libya | Human Rights Watch
- ↑ ISIS in Libya: Civil war provides 'space' for radical jihadists
- ↑ Civil war surges in Libya after legislative elections
- ↑ Is civil war likely? -- The Economist
- ↑ Amara, Hani (August 5, 2021). "Libyan forces clear last Islamic State holdout in Sirte". Reuters.
- ↑ "UN says Libya sides reach 'permanent ceasefire' deal". Al Jazeera English. 2020-10-23. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-10-23. สืบค้นเมื่อ 2020-10-23.
- ↑ "Libyan lawmakers approve gov't of PM-designate Dbeibah". Al Jazeera. 10 March 2021. สืบค้นเมื่อ 10 March 2021.