ราชวงศ์เตมือร์
| ราชวงศ์เตมือร์ گورکانیان | |
|---|---|
 | |
| ตระกูลบรรพบุรุษ | แบร์ลอส |
| ประเทศ | |
| ถิ่นพำนักปัจจุบัน | เอเชียกลาง เกรตเตอร์อิหร่าน อนุทวีปอินเดีย |
| ก่อตั้ง | ค.ศ. 1370 |
| ต้นตระกูล | เตมือร์ |
| ผู้ปกครองคนสุดท้าย | บาฮาดูร์ ชาฮ์ที่ 2 |
| ตำแหน่ง | |
| ประเพณี | อิสลามนิกายซุนนี (ฮะนะฟี) |
| ล่มสลาย | ค.ศ. 1857 |
| สิ้นสุด |
|
| ตระกูลสาขา | ราชวงศ์โมกุล |
ราชวงศ์เตมือร์ (เปอร์เซีย: تیموریان) เรียกตนเองว่า กูร์คอนี (เปอร์เซีย: گورکانیان, อักษรโรมัน: Gūrkāniyān) เป็นราชวงศ์หรือตระกูลมุสลิมนิกายซุนนีที่มีวัฒนธรรมแผลงเป็นเปอร์เซีย[1] ซึ่งมีต้นกำเนิดจากเติร์ก-มองโกล[2][3][4][5] โดบสืบตระกูลจากขุนศึกนามเตมือร์ (แทเมอร์เลน) ศัพท์ "Gurkani" มาจากคำว่า "Gurkan" ซึ่งเป็นรูปแผลงเปอร์เซียจากศัพท์ภาษามองโกลว่า "Kuragan" หมายถึง "ลูกเขย"[6] โดยเป็นชื่อตำแหน่งของราชวงศ์ เนื่องจากราชวงศ์เตมือร์เป็นเขยของเจงกิส ข่าน[7] ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิมองโกล เนื่องจากเตมือร์อภิเษกสมรสกับ Saray Mulk Khanum ลูกหลานโดยตรงของเจงกิส ข่าน สมาชิกราชวงศ์เตมือร์เป็นผู้จัดตั้งสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาเตมือร์ โดยได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมเปอร์เซียอย่างมาก[2][8] และจัดตั้งสองจักรวรรดิที่มีความสำคัญในประวัติศาสตร์ คือ จักรวรรดิเตมือร์ (1370–1507) ที่มีฐานในเปอร์เซียและเอเชียกลาง และจักรวรรดิโมกุล (1526–1857) ที่มีฐานในอนุทวีปอินเดีย
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Maria E. Subtelny, Timurids in Transition: Turko-Persian Politics and Acculturation in Medieval Persia, Vol. 7, (Brill, 2007), 201.
- ↑ 2.0 2.1 B.F. Manz, "Tīmūr Lang", in Encyclopaedia of Islam, Online Edition, 2006
- ↑ Encyclopædia Britannica, "Timurid Dynasty", Online Academic Edition, 2007. (Quotation: "Turkic dynasty descended from the conqueror Timur (Tamerlane), renowned for its brilliant revival of artistic and intellectual life in Iran and Central Asia. ... Trading and artistic communities were brought into the capital city of Herat, where a library was founded, and the capital became the centre of a renewed and artistically brilliant Persian culture.")
- ↑ "Timurids". The Columbia Encyclopedia (Sixth ed.). New York City: Columbia University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-12-05. สืบค้นเมื่อ 2006-11-08.
- ↑ Encyclopædia Britannica article: "Consolidation & expansion of the Indo-Timurids", Online Edition, 2007.
- ↑ A History of the Muslim World Since 1260: The Making of a Global Community, by Vernon Egger, p. 193
- ↑ ""The Man Behind the Mosque"". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-09. สืบค้นเมื่อ 2023-02-05.
- ↑ Maria Subtelny, Timurids in Transition, p. 40: "Nevertheless, in the complex process of transition, members of the Timurid dynasty and their Persian Mongol supporters became acculturate by the surrounding Persianate millieu adopting Persian cultural models and tastes and acting as patrons of Persian culture, painting, architecture and music." p. 41: "The last members of the dynasty, notably Sultan-Abu Sa'id and Sultan-Husain, in fact came to be regarded as ideal Perso-Islamic rulers who develoted as much attention to agricultural development as they did to fostering Persianate court culture."
อ่านเพิ่ม[แก้]
- BĀYSONḠORĪ ŠĀH-NĀMA in Encyclopædia Iranica
- Elliot, Sir H. M.; edited by Dowson, John. The History of India, as Told by Its Own Historians. The Muhammadan Period; published by London Trubner Company 1867–77. (Online Copy: The History of India, as Told by Its Own Historians. The Muhammadan Period; by Sir H. M. Elliot; Edited by John Dowson; London Trubner Company 1867–1877 — This online copy has been posted by: The Packard Humanities Institute; Persian Texts in Translation; Also find other historical books: Author List and Title List)
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
