จอห์น อาร์. โบลตัน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จอห์น อาร์. โบลตัน
ที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติสหรัฐ คนที่ 27
เริ่มดำรงตำแหน่ง
9 เมษายน 2018
ประธานาธิบดีดอนัลด์ ทรัมป์
รองริคกี้ แอล วัดเดลล์
ก่อนหน้าเอช อาร์ แม็คมาสเตอร์
เอกอัครราชทูตสหรัฐประจำสหประชาชาติ คนที่ 25
ดำรงตำแหน่ง
2 สิงหาคม 2005 – 31 ธันวาคม 2006
ประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู. บุช
ก่อนหน้าจอห์น แดนฟอร์ท
ถัดไปซัลเมย์ คาลิซาร์ดด
ปลัดกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐ
ฝ่ายความมั่นคงต่างประเทศและควบคุมยุทธภัณฑ์ คนที่ 3
ดำรงตำแหน่ง
11 พฤษภาคม 2001 – 31 กรกฎาคม 2005
ประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู. บุช
ก่อนหน้าจอห์น ดี โฮรั่ม
ถัดไปโรเบิร์ต โจเซฟ
ผู้ช่วยรัฐมนตรีต่างประเทศสหรัฐ ฝ่ายกิจการองค์กรระหว่างประเทศ คนที่ 18
ดำรงตำแหน่ง
22 พฤษภาคม 1989 – 20 มกราคม 1993
ประธานาธิบดีจอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุช
ก่อนหน้าริชาร์ด เอส วิลเลี่ยมสัน
ถัดไปดักลาส เบนเนตต์
ผู้ช่วยอัยการสูงสุดสหรัฐฝ่ายกิจการพลเรือน
ดำรงตำแหน่ง
1988–1989
ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน
ก่อนหน้าริชาร์ด เค วิลลาร์ด
ถัดไปสจ๊วต เอ็ม เจอร์สัน
ผู้ช่วยอัยการสูงสุดสหรัฐฝ่ายกิจการสภานิติบัญญัติ
ดำรงตำแหน่ง
1985–1988
ประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด
จอห์น โรเบิร์ต โบลตัน

(1948-11-20) 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 1948 (75 ปี)
บัลติมอร์,รัฐแมริแลนด์, สหรัฐอเมริกา
พรรคการเมืองรีพับลิกัน
คู่สมรสคริสติน โบลตัน (สมรส 1972–1983)
เกรทเชท สมิท
บุตร1
การศึกษามหาวิทยาลัยเยลล์ (ศิลปศาสตร์บัณฑิต, ดุษฎีบัณฑิตทางกฎหมาย)
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
สังกัด
ประจำการ1970–76 [1]

จอห์น โรเบิร์ต โบลตัน (อังกฤษ: John Robert Bolton) เกิด 20 พฤศจิกายน 2491 เป็นนักการทูต ทนายความ และที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติของสหรัฐอเมริกาคนที่ 27 และคนปัจจุบัน เขาเริ่มดำรงตำแหน่งที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติเมื่อวันที่ 09 เมษายน พ.ศ. 2561 [2] มุมมองทางการเมืองของเขาได้รับการอธิบายว่าเป็นชาวอเมริกันชาตินิยม[3][4] และอนุรักษ์นิยมด้วย[5][6][7][8] โบลตันทำหน้าที่เป็นเอกอัครราชทูตสหรัฐอเมริกาประจำสหประชาชาติตั้งแต่เดือนสิงหาคม 2548 ถึงเดือนธันวาคม 2549 โดยได้รับการแต่งตั้งจากประธานาธิบดี จอร์จ ดับเบิลยู. บุช [9] เขาลาออกในช่วงปลายเดือนธันวาคม 2549 [10][11]เพราะคาดว่าเขาไม่น่าจะได้รับการยินยอมและเห็นชอบ จากวุฒิสมาชิกจากพรรคเดโมแครตที่เพิ่งได้รับเลือกใหม่[12][13]

โบลตันเป็นสมาชิกอาวุโสของสถาบันกิจการอเมริกัน (American Enterprise Institute (AEI))[14] ที่ปรึกษาอาวุโสของ Freedom Capital Investment Management[15] และที่ปรึกษาของบริษัทกฎหมายเคิร์กแลนด์และเอลลิส ในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.[16] เขาเป็นที่ปรึกษาด้านนโยบายต่างประเทศสำหรับผู้สมัครประธานาธิบดี มิตต์ รอมนีย์ ประจำปี 2555 [17] เขายังเกี่ยวข้องกับนักระดมความคิดจำนวนมากว่าด้วยนโยบายทางการเมือง ได้แก่ สถาบัน East-West Dynamics สมาคม National Rifle Association คณะกรรมาธิการสหรัฐเกี่ยวกับอิสรภาพทางศาสนาระหว่างประเทศ โครงการ American New Age Jewish สถาบันเพื่อความมั่นคงแห่งชาติของอเมริกา (JINSA) คณะกรรมการเพื่อสันติภาพและความมั่นคงในอ่าว สภานโยบายแห่งชาติ และ Gatestone Institute ซึ่งทำหน้าที่เป็นประธานขององค์กรอีกด้วย[18]

เขาได้รับการขนานนามว่า "war hawk" และเป็นผู้สนับสนุนการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองในอิหร่านและเกาหลีเหนือ และได้เรียกร้องให้มีการยุติการทำข้อตกลงกับอิหร่านอีกครั้ง[19][20] เขาเป็นคนสนับสนุนสงครามอิรักและยังคงสนับสนุนการตัดสินใจของเขา[21] เขาได้สนับสนุนการดำเนินการทางทหารและการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองในซีเรีย ลิเบียและอิหร่านอย่างต่อเนื่อง[22][21]เขาได้รับการขนานนามว่าเป็น "neoconservative (อนุรักษ์นิยมสุดโต่ง)"[23] อย่างไรก็ตามโบลตันปฏิเสธคำอ้างว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับการส่งเสริมประชาธิปไตยมากนัก[24][25][26][27]

ประวัติ[แก้]

โบลตัน เกิดเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2491 ที่เมืองบัลติมอร์ ,รัฐแมริแลนด์ เป็นบุตรชายลูกชาย เวอร์จิเนีย คลาร่า "จินนี่" (หรือ ก๊อดฟรี่) ผู้เป็นแม่บ้าน และ เอ็ดเวิร์ด แจ็คสัน "แจ๊ค" โบลตัน ผู้เป็นนักดับเพลิง[28][29] นอกจากนี้เขายังเป็นประธานการรณรงค์ให้กับนักเรียนสำหรับการรณรงค์โครงการ Goldwater ในปีพ. ศ. 2507

บลตันเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเยล ศิลปศาสตร์บัณฑิต และจบการศึกษาระดับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งในปีพ. ศ. 2513 เขาเป็นสมาชิกของกลุ่มพันธมิตรทางการเมืองของเยล เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนกฎหมายมหาวิทยาลัยเยล เมื่อปีพ. ศ. 2514 ถึง 2517 ซึ่งเขาได้ร่วมชั้นเรียนกับเพื่อนของเขา คลาเรนซ์ โทมัส จบการศึกษาในปี พ.ศ. 2517 [30]

ในปีพ. ศ. 2515 โบลตันเป็นนักศึกษาฝึกงานภาคฤดูร้อนสำหรับรองประธานาธิบดี สปิโร แอกนิว [31][32] ซึ่งว่าจ้างโดย เดวิด คีน[31]

ประสบการณ์ทางกฎหมาย[แก้]

จากปี พ.ศ. 2517 ถึง พ.ศ. 2524 โบลตันได้ร่วมงานกับสำนักงาน Covington & Burling ในกรุงวอชิงตัน เขากลับมาร่วมงานที่บริษัทอีกครั้งตั้งแต่ พ.ศ. 2526 ถึง พ.ศ. 2528 โบลตันเป็นหุ้นส่วนในบริษัทกฎหมายของเลอร์เนอร์ รีด โบลตัน & แม็คเมนัส ตั้งแต่ พ.ศ. 2536 - 2542[33][34] ปัจจุบันเขาเป็นที่ปรึกษาในสำนักงานกฎหมายเคิร์กแลนด์และเอลลิสในกรุง วอชิงตัน ดี.ซี.[35]

การทำงานในฐานะปลัดกระทรวงการต่างประเทศ[แก้]

Bolton joins Secretary of Defense Donald H. Rumsfeld in negotiations with Rumsfeld's Russian counterpart

โบลตันเคยดำรงตำแหน่ง ปลัดกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐ ฝ่ายความมั่นคงต่างประเทศและควบคุมยุทธภัณฑ์ ซึ่งสาบานตนเข้ารับตำแหน่งนี้เมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม 2001 ในบทบาทนี้ความรับผิดชอบหลักของเขาคือการป้องกันการแพร่ขยายอาวุธทำลายล้างสูง การเจรจากับหลายประเทศเพื่อโน้มน้าวให้ลงนามในข้อตกลงที่เรียกว่า "ข้อตกลง 98" กับสหรัฐอเมริกา [36] เพื่อยกเว้นชาวอเมริกันจากการฟ้องร้องโดยศาลซึ่งไม่เป็นที่รู้จักโดยสหรัฐ ; กว่า 100 ประเทศได้ลงนามในข้อตกลงดังกล่าว โบลตันกล่าวว่าการตัดสินใจที่ออกจาก ICC คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในอาชีพทางการเมืองของเขาจนถึงปัจจุบัน[37]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Ex. Rept. 109-1 – The Nomination of John R. Bolton to be U.S. Representative to the United Nations with Rank of Ambassador and U.S. Representative to the United Nations Security Council and U.S. Representative to the United Nations General Assembly During His Tenure of Service as U.S. Representative to the United Nations". www.congress.gov.
  2. ↑ Brennan, David (April 9, 2018). "Iran threatens Trump with strong response if nuclear deal fails as John Bolton begins national security tenure". Newsweek (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ April 9, 2018.
  3. ↑ Ignatieff, Michael (2009). American Exceptionalism and Human Rights. New Jersey: Princeton University Press. p. 22. ISBN 978-0691116488. Beginning in the 1980s, a conservative legal counterattack gained ground, taking a strongly Americanist or nationalist view of international law. Academic lawyers like John Bolton ...
  4. ↑ "Background: John Bolton's Nomination to the U.N." NPR. June 3, 2005. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 23, 2018. สืบค้นเมื่อ March 22, 2018. Over the past 30 years, John Bolton has advertised himself as an unadulterated nationalist and opponent of multilateralism. He's not a healthy skeptic about the United Nations, but widely known as a committed, destructive opponent and ideological lone ranger.
  5. ↑ Mousavian, Seyed (2012). The Iranian Nuclear Crisis: A Memoir. p. 18. ISBN 978-0870032684. Conservative John Bolton ...
  6. ↑ Baker, Peter (March 13, 2018). "As White House's Revolving Door Whirls, Chaos Is the Only Constant". The New York Times. ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 14, 2018. สืบค้นเมื่อ March 15, 2018.
  7. ↑ "US Democrats hail return to power". BBC. March 10, 2006. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 6, 2006. สืบค้นเมื่อ November 10, 2006.
  8. ↑ David Ramm, "Bolton, John R.", Current Biography Yearbook, 2006.
  9. ↑ Jennifer Senior (January 1, 2006). "Bolton in a China Shop". New York.
  10. ↑ "White House announces John Bolton's resignation". International Herald Tribune. December 4, 2006. สืบค้นเมื่อ January 3, 2009.
  11. ↑ "President Bush Accepts John Bolton's Resignation as U.S. Representative to the United Nations". White House, Office of the Press Secretary. December 4, 2006. สืบค้นเมื่อ December 4, 2006.
  12. ↑ "John Bolton resigns as ambassador to U.N." Associated Press. MSNBC. December 4, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-11-02. สืบค้นเมื่อ March 19, 2009.
  13. ↑ Cooper, Helene (December 4, 2006). "John Bolton resigns as ambassador to U.N." The New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 12, 2014. สืบค้นเมื่อ March 19, 2009.
  14. ↑ "John R. Bolton". AEI. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  15. ↑ Dwyer, Sean (September 30, 2015). "Freedom Capital Appoints Bolton as Senior Advisor". BusinessWire (Press release). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 28, 2020. สืบค้นเมื่อ January 28, 2020.
  16. ↑ "Kirkland & Ellis LLP > Bolton, John R." Kirkland.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 12, 2015. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  17. ↑ Rosenthal, Andrew (September 28, 2012). "Bolton Calls Obama's Benghazi Response 'Limp-Wristed'". The New York Times.
  18. ↑ "Former UN Ambassador John R. Bolton Joins Gatestone Institute as Chairman". Gatestone Institute. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  19. ↑ "Bolton Brings Hawkish Perspective To North Korea, Iran Strategy". NPR. March 22, 2018.
  20. ↑ "John Bolton: Bush-era war hawk makes comeback". BBC. March 22, 2018.
  21. ↑ 21.0 21.1 Crowley, Michael; Bender, Bryan (March 22, 2018). "Bolton pick underscores Trump's foreign policy confusion". Politico.
  22. ↑ "Trump's Next National Security Adviser, John Bolton, Is As Dangerous As You Remembered". Huffington Post. March 22, 2018.
  23. ↑ Jentleson, Bruce W.; Whytock, Christopher A. (March 30, 2006). "Who "Won" Libya? The Force-Diplomacy Debate and Its Implications for Theory and Policy". International Security (ภาษาอังกฤษ). 30 (3): 47–86. doi:10.1162/isec.2005.30.3.47.
  24. ↑ Jacob Heilbrun, They Knew They Were Right, Random House (2008), p. 266.
  25. ↑ Bolton, John (December 18, 2007). "'Bush's Foreign Policy Is in Free Fall'". Der Spiegel. สืบค้นเมื่อ April 8, 2009.
  26. ↑ Hardball with Chris Matthews, November 14, 2007.
  27. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-07-24. สืบค้นเมื่อ 2018-04-11.
  28. ↑ Nordlinger, Jay (November 7, 2007). "A book and a half, &c". National Review. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  29. ↑ Bolton, John (2007). Surrender Is Not an Option. ISBN 978-1416552840. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015 – โดยทาง Google Books.
  30. ↑ Bolton, John (2007). Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad. New York: Threshold. Page 12.
  31. ↑ 31.0 31.1 Bolton, John (2007). Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad. New York: Threshold. Page 12-13.
  32. ↑ DeYoung, Karen (March 23, 2018). "John Bolton, famously abrasive, is an experienced operator in the 'swamp'". Washington Post (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ March 25, 2018.
  33. ↑ Results.gov เก็บถาวร พฤศจิกายน 20, 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  34. ↑ State.gov เก็บถาวร สิงหาคม 15, 2005 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  35. ↑ "Kirkland & Ellis LLP > Bolton, John R." Kirkland.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-01-12. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  36. ↑ "Reasonable DoubtThe Case against the Proposed International Criminal Court". Cato.org. July 16, 1998. สืบค้นเมื่อ January 12, 2015.
  37. ↑ "Let the child live". The Economist. January 25, 2007. สืบค้นเมื่อ August 16, 2007.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=จอห์น_อาร์._โบลตัน&oldid=10605892"