ความยินยอมของผู้ถูกปกครอง

ในปรัชญาการเมือง คำกล่าวว่า ความยินยอมของผู้ถูกปกครอง (consent of the governed) คือมโนคติซึ่งความชอบธรรมของรัฐบาลและสิทธิทางศีลธรรมที่จะใช้อำนาจนั้นชอบด้วยกฎหมายตราบเท่าที่ประชาชนหรือสังคมยินยอมให้ใช้อำนาจดังกล่าว ทฤษฎีความยินยอมนี้ขัดแย้งกับหลักเทวสิทธิราชย์และมักถูกนำมาใช้เป็นเครื่องต้านความชอบธรรมของลัทธิอาณานิคมในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา

พบการใช้คำกล่าว "ความยินยอมของผู้ถูกปกครอง" ในคำประกาศอิสรภาพสหรัฐ ค.ศ. 1776 ร่างโดยทอมัส เจฟเฟอร์สัน หนึ่งในบิดาผู้ก่อตั้งสหรัฐซึ่งเชื่อคล้ายกับจอห์น ล็อก นักปรัชญาชาวอังกฤษในรัฐที่ก่อร่างขึ้นด้วยความยินยอมของพลเมืองเสรีและเสมอภาคกัน (free and equal citizen) รัฐอื่นใดที่ไม่ได้รับความยินยอมจะขาดความชอบธรรมและสิทธิอำนาจนิติธรรม (rational-legal authority)

ดูเพิ่ม

• อาณัต (การเมือง)
• อำนาจอธิปไตยของปวงชน
• นโนบายสาธารณะ
• หลักนิติธรรม
• การกำหนดการปกครองด้วยตนเอง
• ทฤษฎีการเลือกของสังคม
• สัญญาประชาคม

หนังสืออ่านเพิ่ม

• John Locke, Second Treatise of Civil Government, chapter 8 section 95 (1690)
• Etienne de La Boétie, Discourse of Voluntary Servitude
• David Hume, Of the Original Contract
• Philip Pettit, Republicanism: A Theory of Freedom and Government. Oxford: Clarendon Press, 1997 (in which he argues, against a theory of the consent of the governed, in favour of a theory of the lack of explicit rebellion; following a Popperian view on falsifiability, Pettit considers that as consent of the governed is always implicitly supposed, thus trapping the social contract in a vicious circle, it should be replaced by the lack of explicit rebellion.
• Jean-Jacques Rousseau, The Social Contract, or Principles of Political Right (1762)