การแพร่สัญญาณเอเอ็ม
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
การแพร่สัญญาณเอเอ็ม (อังกฤษ: AM Broadcasting) เป็นเทคโนโลยีการกระจายเสียงวิทยุซึ่งใช้การส่งสัญญาณด้วยวิธีการกล้ำแอมพลิจูด (อังกฤษ: Amplitude Modulation; ชื่อย่อ: AM) เป็นวิธีแรกที่พัฒนาขึ้นสำหรับการส่งสัญญาณเสียงผ่านวิทยุ และยังคงใช้กันทั่วโลก โดยเฉพาะสำหรับการส่งคลื่นปานกลาง (หรือที่เรียกว่า "ย่านเอเอ็ม") แต่ยังใช้กับคลื่นวิทยุคลื่นยาวและคลื่นสั้นด้วย
การแพร่สัญญาณเอเอ็มแบบทดลองที่เร็วที่สุดเริ่มต้นในช่วงต้นทศวรรษ 1900 อย่างไรก็ตามการแพร่สัญญาณเอเอ็มอย่างแพร่หลายยังไม่เกิดขึ้นจนถึงปี ค.ศ. 1920 หลังจากการพัฒนาเครื่องรับและเครื่องส่งสัญญาณจากหลอดสุญญากาศ วิทยุเอเอ็ม ยังคงเป็นวิธีการออกอากาศที่โดดเด่นในช่วง 30 ปีต่อมาซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เรียกว่า "ยุคทองของวิทยุ" จนกระทั่งการแพร่ภาพทางโทรทัศน์แพร่หลายในปี 1950 และได้รับการจัดรายการส่วนใหญ่โดยวิทยุก่อนหน้านี้ ต่อจากนั้นผู้ฟังวิทยุเอเอ็มก็หดตัวลงอย่างมากเนื่องจากการแข่งขันจากวิทยุเอฟเอ็ม (การกล้ำความถี่), การแพร่กระจายเสียงดิจิทัล (DAB), วิทยุผ่านดาวเทียม, วิทยุความละเอียดสูง (ดิจิทัล) และวิทยุผ่านสัญญาณต่อเนื่อง
การแพร่สัญญาณเอเอ็มมีความอ่อนไหวมากกว่าสัญญาณเอฟเอ็ม หรือสัญญาณดิจิทัล ที่จะรบกวนและมักจะมีความเที่ยงตรงของเสียงที่ต่ำกว่า ดังนั้นผู้ดำเนินการแพร่สัญญาณเอเอ็ม จึงมีความเชี่ยวชาญในรูปแบบคำพูด เช่น วิทยุพูดคุย ข่าว และกีฬา โดยมีรูปแบบเพลงสำหรับเอฟเอ็ม และสถานีดิจิทัลเป็นหลัก
ข้อมูลทางเทคนิค
[แก้]เทคโนโลยีวิทยุเอเอ็มนั้นง่ายกว่าระบบส่งกำลังในระยะหลัง เครื่องรับเอเอ็มตรวจจับความแตกต่างของแอมพลิจูดของคลื่นวิทยุที่ความถี่หนึ่ง ๆ จากนั้นจึงขยายการเปลี่ยนแปลงของแรงดันสัญญาณเพื่อสั่งการไปยังลำโพงหรือหูฟัง อย่างไรก็ตาม ความเรียบง่ายของการส่งสัญญาณเอเอ็มยังทำให้เสี่ยงต่อการเกิด "ไฟฟ้าสถิต" (เสียงรบกวนวิทยุ, สัญญาณรบกวนความถี่วิทยุ) ที่เกิดจากกิจกรรมทางไฟฟ้า ทั้งในบรรยากาศตามธรรมชาติ เช่น ฟ้าผ่า และอุปกรณ์ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ รวมถึงหลอดฟลูออเรสเซนต์ มอเตอร์ และระบบจุดระเบิดของรถยนต์ ในใจกลางเมืองใหญ่ สัญญาณวิทยุเอเอ็มอาจถูกรบกวนอย่างรุนแรงจากโครงสร้างโลหะและอาคารสูง ด้วยเหตุนี้ วิทยุเอเอ็มจึงมีแนวโน้มที่จะใช้งานได้อย่างดีที่สุดในพื้นที่ที่วิทยุความถี่เอฟเอ็มขาดตลาด หรือในพื้นที่ที่มีประชากรน้อย หรือพื้นที่ภูเขาที่การครอบคลุมเอฟเอ็มทำได้ไม่ดี ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนซึ่งกันและกันระหว่างสถานีที่ทำงานในความถี่เดียวกัน โดยทั่วไปการส่งสัญญาณเอเอ็มจะต้องมีความแรงกว่าสัญญาณรบกวนประมาณ 20 เท่า เพื่อหลีกเลี่ยงการลดคุณภาพ ซึ่งตรงกันข้ามกับสัญญาณเอฟเอ็มซึ่งมี "ปรากฏการณ์ระงับ" หมายความว่าสัญญาณเอฟเอ็มที่โดดเด่นต้องการความแรงมากกว่าสัญญาณรบกวนเพียง 2 เท่า
เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับสถานีเพิ่มขึ้นบนย่านความถี่ปานกลางในสหรัฐ ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1989 คณะกรรมการกำกับกิจการสื่อสารสหรัฐ (FCC) ได้ใช้มาตรฐานเอ็นอาร์เอสซี ที่จำกัดอัตราการส่งถ่ายข้อมูลเสียงสูงสุดไว้ที่ 10.2 กิโลเฮิรตซ์ และใช้งานได้จริงที่ 20.4 กิโลเฮิรตซ์ แต่ในขณะนั้นกระจายเสียงมากที่สุดได้ที่ 15 กิโลเฮิรตซ์ ส่งผลให้มีอัตราการส่งถ่ายเสียงสูงสุด 30 กิโลเฮิรตซ์ ข้อจำกัดทั่วไปอีกประการเกี่ยวกับความเที่ยงตรงของเอเอ็มเป็นผลมาจากการออกแบบ้ครื่องรับสัญญาณ แม้ว่าจะมีความพยายามบางอย่างในการปรับปรุงสิ่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านมาตรฐานเอแม็กซ์ ที่ใช้ในสหรัฐ
ดูเพิ่ม
[แก้]- การกล้ำแอมพลิจูด
- ระบบสัญญาณการกล้ำแอมพลิจูด ซึ่งเป็นระบบดิจิทัลสำหรับเพิ่มข้อมูลบิตเรตต่ำให้กับสัญญาณออกอากาศแบบเอเอ็ม
- แคมดี รูปแบบวิทยุดิจิทัลไฮบริดสำหรับการแพร่ภาพเอเอ็ม
- กำลังการแผ่รังสีที่มีประสิทธิภาพ (ERP) ความหมายมาตรฐานของพลังงานความถี่วิทยุ
- การขยายย่านแพร่สัญญาณเอเอ็ม
- ประวัติวิทยุ
- เอ็มดับบลิวดีซิง งานอดิเรกในการรับสัญญาณในสถานีวิทยุเอเอ็มที่อยู่ห่างไกลจากย่านความถี่ปานกลาง