ข้ามไปเนื้อหา

การบุกครองคูเวต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
การบุกครองคูเวต
ส่วนหนึ่งของ สงครามอ่าว

แผนที่คูเวต
วันที่2–4 สิงหาคม ค.ศ. 1990
สถานที่
คูเวต
ผล

อิรักชนะอย่างขาดลอย

  • คูเวตกลายเป็นรัฐหุ่นเชิดของอิรัก
  • เกิดขบวนการต่อต้านอิรักในคูเวต[1]
  • จุดชนวนสู่สงครามอ่าว
คู่สงคราม
อิรัก คูเวต
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
ซัดดัม ฮุสเซน จาเบอร์ อัล-อาหมัด อัล-ซาบาห์
กำลัง
ทหาร 88,000 นาย[2][3][4] ทหาร 20,000 นาย[5]
ความสูญเสีย
39 อากาศยาน (est.).
295 ผู้ตาย
361 ผู้บาดเจ็บ
≈120 รถถังและรถหุ้มเกราะ[6]
4 เรืออัปปาง		 57 อากาศยาน[7]
4,200 ตายในหน้าที่[8]
12,000 เชลย
≈200 รถถังถูกทำลาย/ยึด
850+ รถหุ้มเกราะถูกทำลาย/ยึด[9][10][11][12]
17 เรือรบอัปปาง 6 เรือรบถูกยึด[13][14][15]

การบุกครองคูเวต หรือที่รู้จักกันในนาม สงครามอิรัก–คูเวต เป็นความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลพรรคบะอัธของประเทศอิรักกับเอมิเรตแห่งคูเวต อิรักสามารถยึดคูเวตได้อย่างง่ายดายและปกครองคูเวตอยู่ 7 เดือน จนกระทั่งสหรัฐอเมริกาภายใต้ประธานาธิบดีจอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุช ส่งกำลังทหารเข้าแทรกแทรงบานปลายเป็นสงครามอ่าวเปอร์เซีย

ในปี 1990 อิรักได้กล่าวหาคูเวตว่า คูเวตได้ขโมยน้ำมันของอิรักโดยการขุดเจาะน้ำมันแบบเฉียงเข้ามาใต้ดินแดนอิรัก ในขณะที่แหล่งข่าวในอิรักบางแห่งกล่าวอ้างว่า แผนโจมตีคูเวตถูกตัดสินใจโดยประธานาธิบดี ซัดดัม ฮุสเซน เพียงเดือนสองเดือนก่อนหน้าเท่านั้น[16] บางความเห็นก็ว่าการโจมตีครั้งนี้ เหตุผลส่วนหนึ่งมาจากการที่รัฐบาลอิรักเป็นหนี้คูเวตอยู่กว่า 14 พันล้านดอลลาร์สหรัฐจากการกู้มาใช้จ่ายในช่วงสงครามอิรัก-อิหร่าน และหลังสงครามครั้งนั้น คูเวตก็ได้ผลิตน้ำมันออกสู่ตลาดจำนวนมหาศาลส่งผลให้ราคาน้ำมันตกต่ำ ทำให้อิรักไม่มีรายได้มากพอจะมาชำระหนี้ก้อนนี้[8]

การบุกครองคูเวตเริ่มขึ้นในเวลาตีสองของวันที่ 2 สิงหาคม ค.ศ. 1990 เนื่องจากกำลังทหารที่มากกว่าประกอบกับมีอาวุธยุทโธปกรณ์ทันสมัยจากการสนับสนุนของชาติตะวันตกในช่วงสงครามอิรัก-อิหร่าน ทำให้อิรักใช้เวลาเพียงสองวันในการบุกครองคูเวต กำลังทหารส่วนใหญ่ของคูเวตก็ต้องล่าถอยไปยังซาอุดีอาระเบียและบาห์เรนซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้าน คูเวตถูกผนวกดินแดนเข้ากับอิรัก โดยซัดดัม ฮุสเซน ได้ออกมาประกาศไม่กี่วันให้หลังว่าคูเวตเป็นจังหวัดที่ 19 ของอิรัก ซัดดัม ฮุสเซนได้แต่งตั้งให้ อัลลาอา ฮุสเซน อาลี เป็นนายกรัฐมนตรีของรัฐบาลหุ่นเชิดในคูเวต และตั้ง อาลี ฮัสซัน อัลมาจิด เป็นผู้ว่าการคูเวตโดยพฤตินัย

พระราชวงศ์คูเวตที่อยู่ระหว่างลี้ภัยก็ออกมาเรียกร้องให้นานาชาติกดดันให้อิรักออกไปจากคูเวต คณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติได้มีมติจำนวน 12 เรื่อง ให้ทหารอิรักถอนกำลังออกจากคูเวตในทันทีและโดยไม่มีเงื่อนไข แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง[17] ในระหว่างการบุกครองนั้น ชาวคูเวตกว่าสี่แสนคนและชาวต่างชาติในคูเวตกว่าหลายพันคนต้องหนีออกนอกประเทศ ตลอดช่วงเวลาเจ็ดเดือนที่อิรักปกครองคูเวต รัฐบาลซัดดัม ฮุสเซนได้แย่งชิงความมั่งคั่งของคูเวตไปมหาศาล นอกจากนี้ยังมีรายงานการละเมิดสิทธิมนุษยชนด้วย[18]

มหาอำนาจของโลกต่างประณามการบุกครองครั้งนี้อย่างร้ายแรง แม้กระทั่งประเทศที่มีความใกล้ชิดกับอิรักอย่างฝรั่งเศสและอินเดียก็ออกมาเรียกร้องให้อิรักถอนกำลังจากคูเวตในทันที บางประเทศอย่างสหภาพโซเวียตและจีนได้งดจำหน่ายยุทธภัณฑ์แก่อิรัก นาโตได้มีการประชุมประเด็นนี้ในปลายปี 1990 โดยสหรัฐอเมริกาได้นำแถลงยื่นเส้นตายต่อรัฐบาลอิรัก ให้อิรักถอนกำลังจากคูเวตภายใน 15 มกราคม ค.ศ. 1991 แต่การเจรจาไม่เป็นผล ฉะนั้นกองกำลังสัมพันธมิตรที่นำโดยสหรัฐอเมริกาได้เริ่มโจมตีอิรักอย่างหนักหน่วง และเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามอ่าวเปอร์เซีย

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Presenters: Dan and Peter Snow (2007). "1997 Gulf War". Twentieth Century Battlefields. ฤดูกาล 1. ตอน 6. BBC. BBC Two.
  2. ↑ Al Moquatel
  3. ↑ "1990: Iraq invades Kuwait". BBC On This Day. BBC. 2 August 1990. สืบค้นเมื่อ 20 April 2010.
  4. ↑ Johns, Dave (24 January 2006). "1990 The Invasion of Kuwait". Frontline/World. PBS. สืบค้นเมื่อ 20 April 2010.
  5. ↑ "Kuwait Organization and Mission of the Forces". Country Studies. Library of Congress. January 1993. สืบค้นเมื่อ 20 April 2010.
  6. ↑ "سير العمليات العسكرية للغزو العراقي للكويت", Al Moqatel
  7. ↑ House of Lords Judgments – Kuwait Airways Corporation v Iraqi Airways Company and Others on 16 May2002, [2002] UKHL 19
  8. ↑ 8.0 8.1 Cooper, Tom; Sadik, Ahmad (16 September 2003). "Iraqi Invasion of Kuwait; 1990". Air Combat Information Group Journal. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-10-06. สืบค้นเมื่อ 31 December 2015.
  9. ↑ John Pike. "Iraqi Ground Forces Equipment". สืบค้นเมื่อ 19 December 2014.
  10. ↑ Jane's Armour and Artillery 2003–2004
  11. ↑ Armies of the Gulf War, Gordon L. Rottman, 1993, p.48,49
  12. ↑ Tanki v operacii "Shok i trepet", Aleksei Brusilov, Leonid Karyakin, Tankomaster 2003–08(Russian: Танки в операции «Шок и трепет», Алексей Брусилов, Леонид Карякин, Танкомастер 2003–08)
  13. ↑ سير العمليات العسكرية للغزو العراقي للكويت, Al Moqatel
  14. ↑ "IRAQ: NAVAL THREAT TO US FORCES". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-25. สืบค้นเมื่อ 19 December 2014.
  15. ↑ المبحث الرابع, إعادة بناء القوات المسلحة لكل من دول مجلس التعاون الخليجي، بعد الحرب, Al Moquatel
  16. ↑ Gause, F. Gregory, III (2005). "The International Politics of the Gulf". ใน Louise Fawcett (บ.ก.). International Relations of the Middle East. Oxford: The University Press. pp. 263–274. ISBN 0-19-926963-7.
  17. ↑ Iraq. GlobalSecurity.org.
  18. ↑ State of Kuwait. Atlapedia.com. Retrieved on 2011-06-12.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การบุกครองคูเวต&oldid=11396889"