ชาตียสังสัทภพัน
| ชาตียสังสัทภพัน | |
|---|---|
জাতীয় সংসদ ভবন | |
 ชาตียสังสัทภพัน | |
  | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| สถานะ | ใช้งานอยู่ |
| สถาปัตยกรรม | มอเดิร์น, บรูทัลลิสต์ |
| ที่อยู่ | เชเรบังลานอกอร์ ธากา ประเทศบังกลาเทศ |
| เมือง | ธากา |
| ประเทศ |  บังกลาเทศ |
| พิกัด | 23°45′44″N 90°22′43″E / 23.76222°N 90.37861°E |
| เริ่มสร้าง | 1961 |
| เปิดใช้งาน | 1982 |
| ค่าก่อสร้าง | US$32 million[1] |
| เจ้าของ | รัฐบาลบังกลาเทศ (1982-ปัจจุบัน) |
| ข้อมูลทางเทคนิค | |
| พื้นที่แต่ละชั้น | 200 เอเคอร์ (810,000 m2) |
| การออกแบบและการก่อสร้าง | |
| สถาปนิก | หลุยส์ คาห์น มุจารุล อิสลาม อาลัม เซเยด ซาฮูร์ |
| ข้อมูลอื่น | |
| ความจุ | 350 |
ชาตียสังสัทภพัน (เบงกอล: জাতীয় সংসদ ভবন) หรือ อาคารรัฐสภาแห่งชาติ (อังกฤษ: National Parliament House) เป็นที่ทำการของรัฐสภาบังกลาเทศ ตั้งอยู่ในเขตเชเรบังลานอกอร์ ธากา ประเทศบังกลาเทศ สร้างขึ้นใช้งานมาตั้งแต่สมัยบังกลาเทศยังเป็นส่วนหนึ่งของปากีสถาน ผลงานออกแบบโดยหลุยส์ คาห์น ชาตียสังสัทภพันเป็นหนึ่งในกลุ่มอาคารนิติบัญญัติที่กินพื้นที่มากที่สุดในโลก ด้วยขนาดพื้นที่ 200 เอเคอร์ (810,000 m2)[1]
อาคารปรากฏตัวในภาพยนตร์ปี 2003 เรื่อง My Architect ซึ่งเล่าเรื่องชีวิตของหลุยส์ คาห์น รอเบิร์ต แม็กคาร์เตอร์ (Robert McCarter) ผู้เขียนหนังสือเรื่อง Louis I. Kahn บรรยายถึงอาคารหลังนี้ว่าเป็นหนึ่งในอาคารที่สำคัญที่สุดของศตวรรษที่ 21[2]
ประวัติศาสตร์[แก้]
ที่ทำการของรัฐสภาแห่งเดิมคือ สังสัทภพันเก่า (Old Sangsad Bhaban) ที่ซึ่งปัจจุบันใช้งานเป็นสำนักนายกรัฐมนตรี[3] การก่อสร้างเริ่มต้นขึ้นเมื่อตุลาคม 1964 ในสมัยที่บังกลาเทศยังคงเป็นปากีสถานตะวันออกอยู่ สร้างขึ้นภายใต้คำสั่งของจอมพล อายุบ ข่าน จากอิสลามาบาด เมืองหลวงของปากีสถานตะวันตก อายุบเชื่อว่าการก่อสร้างอาคารนิติบัญญัติที่มลักษณะสถาปัตยกรรมสมัยใหม่จะทำให้ชาวเบงกอลสงบลงได้[4]
ชาตียสังสัทภพันออกแบบขึ้นโดยหลุยส์ คาห์น ภายใต้คำแนะนำของสถาปนิกมุจารุล อิสลาม ซึ่งเสนอให้รัฐบาลว่าจ้างสถาปนิกระดับโลกมาออกแบบ แรกเริ่ม เขาตั้งใจจะติดต่อให้อัลวาร์ อาลโต และเลอกอร์บูซีเย มาเป็นผู้ออกแบบ แต่ทั้งสองล้วนไม่สะดวกในเวลานั้น ก่อนที่จะมาตกลงงานให้กับหลุยส์ คาห์น ซึ่งเป็นอดีตอาจารย์ของเขาที่เยล[4]
การก่อสร้างดำเนินเรื่อยมาถึงปี 1971 ที่ซึ่งการก่อสร้างชะงักไปชั่วคราวจากสงครามปลดปล่อยบังกลาเทศ ก่อนจะกลับมาก่อสร้างจนแล้วเสร็จในวันที่ 28 มกราคม 1982 หลุยส์ คาห์น เสียชีวิตขณะที่โครงการก่อสร้างไปได้ราวสามในสี่ เดวิด วิสดอม (David Wisdom) ซึ่งทำงานให้แก่หลุยส์ คาห์น เป็นผู้รับช่วงต่อจนอาคารแล้วเสร็จ[4]
สถาปัตยกรรม[แก้]
คาห์นออกแบบหมู่อาคารทั้งหมดของชาตียสังสัทภพัน ซึ่งรวมถึงสนามหญ้า บ่อน้ำ และที่พำนักสำหรับสมาชิกรัฐสภา แนวคิดการออกแบบหลักคือการนำเสนอวัฒนธรรมและมรดกของชาวเบงกอล ในขณะเดียวกันก็ใช้พื้นที่ที่มีอยู่อย่างคุ้มค่า อาคารหลักซึ่งอยู่ใจกลางของหมู่อาคารทั้งหมดแบ่งออกเป็นสามส่วน คือ ลานกลาง ลานทิศใต้ และลานประธานาธิบดี สระน้ำที่ล้อมรอบสามด้านของอาคารหลักเป็นภาพแทนถึงสายน้ำที่งดงามของเบงกอล[5]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 "Jatiya Sangsad Bhaban". banglapedia.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 August 2017. สืบค้นเมื่อ 1 July 2015.
- ↑ McCarter, Robert (2005). Louis I. Kahn. London: Phaidon Press. p. 258,270. ISBN 0-7148-4045-9.
- ↑ "History and Building". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 May 2016. สืบค้นเมื่อ 15 May 2016.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 "Jatiyo Sangsad Bhaban (National Parliament House), Bangladesh". londoni.co. 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 28 December 2015.
- ↑ "The Grand Architecture of Jatiyo Sangsad Bhaban – Bangladesh Blog – By Bangladesh Channel". bangladesh.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 April 2012. สืบค้นเมื่อ 18 April 2012.
บรรณานุกรม[แก้]
- McCarter, Robert [2004]. Louis I. Kahn. Phaidon Press Ltd, p. 512. ISBN 0-7148-4045-9.
- Wiseman, Carter [2007]. Louis I. Kahn: Beyond Time and Style: A Life in Architecture, New York: W.W. Norton. ISBN 0-393-73165-0.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- Bangladesh Parliament Legislative Information Centre
- ArchNet Entry Images, articles on the Jatiyo Sangshad Bhaban.
- Infographic of Jatiyo Sangshad Bhaban.
- Seven Wonders of the World, Architecture The Globe and Mail has named it as one of the seven architectural wonders of the world.
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
| ภูมิศาสตร์ | |
| อื่น ๆ | |
