พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น
พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น 民主党 มินชูโต | |
|---|---|
 | |
| หัวหน้าพรรค | คาซูยะ โอกาดะ |
| เลขาธิการพรรค | ยูกิโอะ เอดาโนะ |
| ผู้นำฝ่ายค้านในราชมนตรีสภา | อากิระ กันจิ |
| ผู้นำฝ่ายค้านในสภาผู้แทนราษฎร | คาซูยะ โอกาดะ |
| ก่อตั้ง | 27 เมษายน ค.ศ. 1998 |
| ถูกยุบ | 27 มีนาคม ค.ศ. 2016 (17 ปี 335 วัน) |
| ที่ทำการ | 1-11-1 นางาตาโจ เขตชิโยดะ โตเกียว |
| จำนวนสมาชิก (ปี ค.ศ. 2012) | 326,974 |
| อุดมการณ์ | เสรีนิยม |
| จุดยืน | กลางถึงซ้ายกลาง |
| สี | แดง ดำ |
| การเมืองญี่ปุ่น รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง | |
พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 民主党; โรมาจิ: Minshutō; ทับศัพท์: มินชูโต; อังกฤษ: Democratic Party of Japan, DPJ) เป็นพรรคการเมืองสายกลาง[1] ถึงซ้ายกลาง[2][3] อุดมการณ์เสรีนิยม[4] หรือสังคม-เสรีนิยม[5] ของญี่ปุ่นระหว่าง ค.ศ. 1998 ถึง 2016 ซึ่งมีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 2 รองจากพรรคเสรีประชาธิปไตย หรือแอลดีพี
ประวัติ[แก้]
พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 27 เมษายน ค.ศ. 1998 โดยเกิดจากการยุบรวมพรรคทั้งหมด 4 พรรคเข้าด้วยกัน อันมีพรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นเป็นแกนนำ
ในการเลือกตั้งทั่วไปเมื่อ ค.ศ. 2009 พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นซึ่งนำโดยยูกิโอะ ฮาโตยามะ สามารถเอาชนะพรรคเสรีประชาธิปไตย แล้วได้เป็นแกนนำจัดตั้งรัฐบาล โดยมีฮาโตยามะเป็นนายกรัฐมนตรี แต่ในการเลือกตั้งทั่วไปเมื่อ ค.ศ. 2012 พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นได้พ่ายแพ้แก่พรรคเสรีประชาธิปไตยทำให้ทางพรรคต้องกลับมาเป็นพรรคฝ่ายค้านอีกครั้ง
วันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 2016 พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นได้ทำการยุบรวมพรรคเข้ากับพรรคนวัตกรรมญี่ปุ่นหรือเจไอพี พรรคฝ่ายค้านอันดับ 3 ของญี่ปุ่น โดยใช้ชื่อพรรคใหม่นี้ว่าพรรคประชาธิปไตย
อ้างอิง[แก้]
- ↑ พรรคประชาธิปไตยญี่ปุ่นได้รับการอธิบายอย่างกว้างขวางว่าเป็นพรรคการเมืองสายกลาง ดังนี้
- Ethan Scheiner (2006). Democracy Without Competition in Japan: Opposition Failure in a One-Party Dominant State. Cambridge University Press. p. 43. ISBN 978-0-521-84692-9.
- David T Johnson; Franklin E Zimring (2009). The Next Frontier: National Development, Political Change, and the Death Penalty in Asia. Oxford University Press. p. 93. ISBN 978-0-19-988756-9.
- Lucien Ellington (2009). Japan. ABC-CLIO. p. 90. ISBN 978-1-59884-162-6.
- Patrick Koellner (2011). "The Democratic Party of Japan". ใน Alisa Gaunder (บ.ก.). Routledge Handbook of Japanese Politics. Taylor & Francis. p. 28. ISBN 978-1-136-81838-7.
- Mark Kesselman; Joel Krieger; William Joseph (2012). Introduction to Comparative Politics. Cengage Learning. p. 221. ISBN 978-1-111-83182-0.
- Jeff Kingston (2012). Contemporary Japan: History, Politics, and Social Change since the 1980s. John Wiley & Sons. p. 132. ISBN 978-1-118-31506-4.
- Christopher W. Hughes (2013). Japan's Economic Power and Security: Japan and North Korea. Routledge. p. 16. ISBN 978-1-134-63431-6.
- ↑ Takashi Inoguchi (2012). "1945: Post-Second World War Japan". ใน Benjamin Isakhan; Stephen Stockwell (บ.ก.). The Edinburgh Companion to the History of Democracy. Edinburgh University Press. p. 308. ISBN 978-0-7486-4075-1.
The Democratic Party of Japan is a centre-left party, but it contains a sizeable union-based left wing and some members close to the extreme right.
- ↑ Miranda Schreurs (2014). "Japan". ใน Jeffrey Kopstein; Mark Lichbach; Stephen E. Hanson (บ.ก.). Comparative Politics: Interests, Identities, and Institutions in a Changing Global Order. Cambridge University Press. p. 192. ISBN 978-1-139-99138-4.
- ↑ Dennis T. Yasutomo, บ.ก. (2014). Japan's Civil-Military Diplomacy: The Banks of the Rubicon. Routledge. ISBN 9781134651931.
The “liberal” DPJ vowed to undo the damage of the “hawkish” LDP, especially in Iraq and Afghanistan.
- ↑ Franičević, Vojmir; Kimura, Hiroshi (2003). Globalization, democratization and development: European and Japanese views of change in South East Europe. ISBN 953-157-439-1.
Towards the end of the 1990s the social-liberal Minshuto (Democratic Party of Japan, DPJ) consolidated and replaced Shinshinto as a rival of LDP.