หลุมพอทะเล
| หลุมพอทะเล | |
|---|---|
| |
| สถานะการอนุรักษ์ | |
| การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ | |
| อาณาจักร: | Plantae |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Angiosperms |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Eudicots |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Rosids |
| อันดับ: | Fabales |
| วงศ์: | Fabaceae |
| สกุล: | Intsia |
| สปีชีส์: | I. bijuga |
| ชื่อทวินาม | |
| Intsia bijuga (Colebr.) Kuntze[2] | |
| ชื่อพ้อง[3] | |
| |
หลุมพอทะเล หรือ ประดู่ทะเล (ชื่อวิทยาศาสตร์: Intsia bijuga) เป็นต้นไม้พืชดอกในวงศ์ถั่ว มีถิ่นกำเนิดในอินโดแปซิฟิก มีการกระจายพันธุ์จากประเทศแทนซาเนียและประเทศมาดากัสการ์ไปทางตะวันออกผ่านประเทศอินเดียและรัฐควีนส์แลนด์, ประเทศออสเตรเลียถึงหมู่เกาะแปซิฟิกของประเทศซามัว[2] ต้นสูงได้หลายเมตร พบในป่าชายเลน
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์[แก้]
หลุมพอทะเลเป็นไม้ยืนต้น อาจจะ สูง 20–40 เมตร เรือนยอดเป็นพุ่มทรงสูงถึงแผ่กว้าง เปลือกสีเทาแกมเหลืองถึงสีน้ำตาลเทา เรียบหรือแตกสะเก็ด ใบย่อยเรียงเป็นคู่ แผ่นใบรูปรีถึงรูปไข่กลับ กว้าง 4–10 เซนติเมตร ยาว 5–18 เซนติเมตร ดอกออกเป็นช่อแยกแขนงตามง่ามใบและปลายกิ่ง มีสีขาวก่อนเปลี่ยนเป็นสีชมพูและแดงในเวลาต่อมา เส้นผ่านศูนย์กลาง 2–2.5 เซนติเมตร ผลแบน รูปขอบขนาน ผิวเกลี้ยง กว้าง 4–5 เซนติเมตร ยาว 10–25 เซนติเมตร แตกเมื่อแก่ มี 4–8 เมล็ด เมล็ดสีน้ำตาลเข้ม รูปไข่ ปลายมนโคนตัด กว้างประมาณ 2 เซนติเมตร ยาว 2.5–3 เซนติเมตร[4]
การใช้ประโยชน์[แก้]
เปลือกและใบของใช้เป็นยาแผนโบราณ ไม้ท่อนในปาปัวนิวกินีและนิวซีแลนด์เรียกว่า กวิลา (ตอกปีซิน: kwila) เป็นไม้ที่ทนทานและกันปลวกได้ดี ทำให้เป็นวัสดุที่มีมูลค่าสูง ใช้สำหรับการปูพื้นและการใช้งานอื่น ๆ เนื้อไม้ยังสามารถใช้สกัดสีย้อม ไม้อาจมีจุดสีทองแทรกในเนื้อซึ่งน่าดึงดูดสำหรับผู้บริโภคบางกลุ่ม เนื่องจากมีการตัดไม้เป็นจำนวนมาก ทำให้ใกล้สูญพันธุ์ในหลายพื้นที่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้[5] มีการซื้อไม้เป็นจำนวนมากสำหรับตกแต่งสถานที่จัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 ในประเทศจีน ซึ่งเป็นผู้นำเข้าไม้รายใหญ่ที่สุด[6] ในตลาดสหรัฐอเมริกาและยุโรปเป็นไม้ใช้สำหรับปูพื้น ซึ่งโดยทั่วไปจะขายโดยใช้ชื่อต่างกัน โรงเลื่อยที่ทำการตัดไม้มีทั้งที่ได้รับอนุญาตและไม่ได้รับใบอนุญาต กรีนพีซอ้างว่าในอัตราปัจจุบันของการทำไม้ ต้นหลุมพอทะเลจะถูกตัดจนหมดภายใน 35 ปี[6]
สัญลักษณ์[แก้]
หลุมพอทะเล เป็นต้นไม้สัญลักษณ์อย่างเป็นทางการของดินแดนกวมของสหรัฐ รู้จักกันในชื่ออิฟิต (ชามอร์โร: ifit) ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองไม่มีความอุดมสมบูรณ์ของไม้ชนิดนี้อีกต่อไปบนเกาะ การตัดต้นอิฟิตที่มีชีวิตบนเกาะกวมถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย เนื้อไม้ยังคงเป็นที่นิยมมากที่สุดสำหรับช่างแกะสลักในท้องถิ่น[7]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Intsia bijuga". IUCN Red List of Threatened Species. 1998: e.T32310A9694485. 1998. doi:10.2305/IUCN.UK.1998.RLTS.T32310A9694485.en.
- ↑ 2.0 2.1 "Intsia bijuga (Colebr.) Kuntze". Germplasm Resources Information Network. United States Department of Agriculture. 2001-10-18. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-05. สืบค้นเมื่อ 2010-03-26.
- ↑ "Intsia bijuga". International Legume Database & Information Service (ILDIS). สืบค้นเมื่อ 2016-11-15 – โดยทาง The Plant List.
- ↑ "พันธุ์ไม้ป่าชายเลน หลุมพอทะเล". สำนักอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-24. สืบค้นเมื่อ 2011-11-13.
- ↑ "Ipil Intsia bijuga Family Leguminosae". online guide to chek jawa. Wild Singapore. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-09-25. สืบค้นเมื่อ 2021-06-12.
- ↑ 6.0 6.1 Bristow, Michael (2007-07-06). "China trade threatens tropical trees". BBC.
- ↑ Wescom, Robert W. (March 19, 2021). "Guam Trees: Ifit". Guampedia. สืบค้นเมื่อ 6 April 2021.
บรรณานุกรม[แก้]
- F.A. Zich; B.P.M Hyland; T. Whiffen; R.A. Kerrigan (2020). "Intsia bijuga". Australian Tropical Rainforest Plants (8 ed.). Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation (CSIRO). สืบค้นเมื่อ 5 March 2021.
- Sze Pang Cheung; Tiy Chung; Tamara Stark (17 April 2007). "Merbau's Last Stand" (PDF). Amsterdam: Greenpeace International.
- Sihite, Jamartin (August 2005). Bintuni Bay Nature Reserve Management Plan - Irian Jaya Barat Province 2006-2030 (PDF). The Nature Conservancy. ISBN 978-979-97700-3-5. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-09-30. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- CIRAD Forestry Department เก็บถาวร 2007-09-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน - timber data
- Merbau Decking PicturesMerbau Decking Australia