สายสีส้ม (องค์การขนส่งอ่าวแมสซาชูเซตส์)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สายสีส้ม
ข้อมูลทั่วไป
เจ้าของMBTA
ที่ตั้งบอสตัน
ปลายทาง
จำนวนสถานี19
การดำเนินงาน
รูปแบบรถไฟใต้ดิน
ผู้ดำเนินงานMBTA
ขบวนรถ01200 series
ผู้โดยสารต่อวัน184,961[1]
ประวัติ
เปิดเมื่อค.ศ. 1901
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง11 ไมล์ (18 กิโลเมตร)
รางกว้าง4 ft 8 1⁄2 in (1,435 mm)
ระบบจ่ายไฟรางที่สาม

รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีส้ม เป็นเส้นทางรถไฟฟ้าในระบบการคมนาคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ นครบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ เป็นเส้นทางที่มีการเชื่อมต่อกับเส้นทางอื่น ๆ มากมาย ได้แก่ รถไฟชานเมืองบอสตัน, รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีเขียว, รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีน้ำเงิน, รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีแดง และ รถโดยสารประจำทางบอสตัน สายสีเงิน

รายชื่อสถานี[แก้]

สถานี เวลาในการเดินทางไปยังดาวน์ทาวน์ครอสซิง[2] เปิดให้บริการ จุดเชื่อมต่อและหมายเหตุ ภาพ
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีโอกโกรฟ 15 20 มีนาคม ค.ศ. 1977
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีมาลเดนเซ็นเตอร์ 13 27 ธันวาคม ค.ศ. 1975 รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีเวลลิงตัน 10 6 กันยายน ค.ศ. 1975
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีจัตุรัสสมัชชา 9 ค.ศ. 2014 กำลังก่อสร้าง
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีซุลลิวันสแควร์ 7 7 เมษายน ค.ศ. 1975
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีคอมมิวนิตีคอลเลจ 5
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีนอร์ท 3 รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเขียว, รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีเฮย์มาร์เก็ต 2 30 พฤศจิกายน ค.ศ. 1908 รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเขียว
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีสเตท 1 รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีน้ำเงิน
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีดาวน์ทาวน์ครอสซิง 0 รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีแดง, รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเขียว, รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีไชนาทาวน์ 2 รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีทัฟท์เมดิคัลเซ็นเตอร์ 3 4 เมษายน ค.ศ. 1987 รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีแบคเบย์ 6 แอ็มแทร็ค
รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีถนนแมสซาชูเซตส์ 8
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีรักเกิลส์ 9 รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีร็อกซ์เบอรีครอสซิง 10
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีแจ็คสันสแควร์ 12
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีสโตนีบรูก 14
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีกรีนสตรีท 16
บุคคลพิการและผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้สามารถเข้าถึงได้ สถานีฟอเรสต์ฮิลส์ 18 รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Ridership and Service Statistics, Twelfth Edition" (PDF). Massachusetts Bay Transportation Authority. 2009. p. 6. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-08-13. สืบค้นเมื่อ December 16, 2010.
  2. ↑ From Association for Public Transportation, Car-Free in Boston, A Guide for Locals and Visitors, 10th ed. (2003), p.117, and MBTA website เก็บถาวร 2012-09-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, roughly interpolated by distance between stations.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีส้ม
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สายสีส้ม_(องค์การขนส่งอ่าวแมสซาชูเซตส์)&oldid=11267826"