ยากูซ่า
 คำว่า "ยากูซ่า" แบบคาตากานะ | |
| ก่อตั้งขึ้นเมื่อ | ศตวรรษที่ 17 (สันนิษฐานว่ามาจาก คาบูกิโมโนะ) |
|---|---|
| อาณาเขต | ประเทศญี่ปุ่นเป็นหลัก โดยมีบางส่วนในเกาหลีใต้และสหรัฐอเมริกาตะวันตก, โดยเฉพาะคันโต/โตเกียว, เกียวโต, ชูบุ, ฮาวาย, แคลิฟอร์เนียและสหรัฐอเมริกาตะวันตกเฉียงใต้ |
| เชื้อชาติ | ส่วนใหญ่เป็นชาวญี่ปุ่น ส่วนน้อยเป็นชาวเกาหลีและชาวอเมริกัน (ชาวญี่ปุ่นอเมริกัน) |
| สมาชิก | 25,900 คน[1] |
| กิจกรรมทางอาญา | หลากหลายรูปแบบ รวมถึงธุรกิจที่ผิดกฎหมาย กิจกรรมทางอาญาและไม่ใช่ทางอาญา |
| สมาชิกที่โดดเด่น | กลุ่มขนาดใหญ่: |
ยากูซ่า (ญี่ปุ่น: ヤクザ; โรมาจิ: yakuza; ทับศัพท์: ยากูซะ) หรือที่รู้จักกันในชื่อว่า โกกูโด (ญี่ปุ่น: 極道; โรมาจิ: gokudō; เส้นทางสุดขั้ว) เป็นสมาชิกของกลุ่มองค์กรอาชญากรรมข้ามชาติ ที่มีต้นกำเนิดจากในประเทศญี่ปุ่น ตำรวจญี่ปุ่นและสื่อตามคำเรียกร้องของตำรวจ เรียกพวกเขาว่า โบเรียวกูดัง (ญี่ปุ่น: 暴力団; โรมาจิ: bōryokudan; กลุ่มหัวรุนแรง) ขณะที่ ยากูซ่า ก็เรียกตัวเองว่า นิงเกียวดันไต (ญี่ปุ่น: 任侠団体/仁侠団体; โรมาจิ: ninkyō dantai; องค์กรที่กล้าหาญ) ยากูซ่า ขึ้นชื่อในเรื่องจรรยาบรรณที่เคร่งครัด การจัดระเบียบศักดินาของพวกเขาและพิธีกรรมที่ไม่ธรรมดาหลายอย่าง เช่น ยูบิตสึเมะ หรือการตัดนิ้วก้อยซ้าย[2] สมาชิกมักถูกอธิบายว่าเป็นผู้ชายสวม "ชุดสูทที่ดูดี" โดยมีร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยสักและมีผมสลวย[3] กลุ่มนี้ยังคงถูกมองว่าเป็นหนึ่งใน "องค์กรอาชญากรรมที่ซับซ้อนและร่ำรวยที่สุด"[4]
ยากูซ่า ยังคงปรากฏอยู่ในสื่อญี่ปุ่นอย่างกว้างขวางและดำเนินการในระดับสากล ณ จุดสูงสุดของพวกเขาในช่วงต้นทศวรรษ 1960 ตำรวจคาดว่า ยากูซ่า มีสมาชิกมากกว่า 200,000 คน[5] อย่างไรก็ตาม จำนวนสมาชิกลดลงอย่างมาก เนื่องมาจากโอกาสทางการตลาดที่เปลี่ยนแปลงไป และการพัฒนาทางกฎหมายและสังคมหลายประการในญี่ปุ่น ซึ่งไม่สนับสนุนการเติบโตของสมาชิกภาพ ยากูซ่า[6] ยากูซ่า ยังคงดำเนินกิจกรรมทางอาญาอยู่เป็นประจำ และประชาชนชาวญี่ปุ่นจำนวนมากยังคงหวาดกลัวต่อภัยคุกคามที่บุคคลเหล่านี้ก่อขึ้นต่อความปลอดภัยของพวกเขา[7] อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีข้อห้ามที่เข้มงวดเกี่ยวกับการเป็นสมาชิก ยากูซ่า ในญี่ปุ่นปัจจุบัน แม้ว่ารัฐบาลญี่ปุ่นได้ออกกฎหมายจำนวนมากโดยมุ่งเป้าไปที่การขัดขวางรายได้และเพิ่มความรับผิดสำหรับกิจกรรมทางอาญา[7]
ศัพทมูลวิทยา
[แก้]คำว่า ยากูซ่า มีต้นกำเนิดมาจากเกมไพ่ญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมชื่อว่า โออิโจกาบุ เป้าหมายของเกมคือการจั่วไพ่สามใบรวมกันได้ 9 แต้ม หากผลรวมของไพ่เกิน 10 แต้ม ก็จะใช้หลักที่สองเป็นแต้มแทนและหากผลรวมเป็น 10 เท่ากัน แต้มก็จะเป็น 0 หากไพ่สามใบที่จั่วเป็น 8-9-3 (ภาษาญี่ปุ่นออกเสียงว่า ยะ-คุ-ซะ) ทำให้ผลรวมเป็น 20 ดังนั้นแต้มจึงเป็น 0 การจั่วไพ่ได้เลขดังกล่าวจึงถือว่าเป็นการจั่วไพ่ที่แย่ที่สุด[8] ในภาษาญี่ปุ่น คำว่า ยากูซ่า มักเขียนด้วยตัวอักษรคาตากานะ (ヤクザ)
ต้นกำเนิด
[แก้]
.png){kind=spacer}
แม้จะไม่แน่ใจเกี่ยวกับที่มาเดียวขององค์กร ยากูซ่า ก็ตาม ยากูซ่า ในยุคสมัยใหม่นั้นมาจากการจำแนกทางสังคมสองประเภทที่เกิดขึ้นในช่วงกลางยุคเอโดะ (ค.ศ. 1603–1868) ได้แก่ เทกิยะ หมายถึง ผู้ที่เร่ขายของผิดกฎหมาย, ของโจรหรือของคุณภาพต่ำเป็นหลัก และ บากูโตะ หมายถึง ผู้ที่เกี่ยวข้องหรือมีส่วนร่วมในการพนัน[9]
เทกิยะ (หาบเร่) เป็นหนึ่งในกลุ่มสังคมที่ต่ำที่สุดในยุคเอโดะ เมื่อพวกเขาเริ่มก่อตั้งองค์กรของตนเอง พวกเขาเข้ามาทำหน้าที่บริหารบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการค้า เช่น การจัดสรรแผงลอยและการคุ้มครองกิจกรรมทางการค้าของตน[10] ในเทศกาลชินโต หาบเร่เหล่านี้เปิดแผงขายของและสมาชิกบางคนได้รับการว่าจ้างให้ทำหน้าที่เป็นความปลอดภัย หาบเร่แต่ละคนจ่ายค่าเช่าเพื่อแลกกับพื้นที่แผงลอยและการคุ้มครองระหว่างงานเทศกาล
เทกิยะ เป็นกลุ่มที่มีโครงสร้างสูงและมีลำดับชั้น โดยมี โอยาบุง (หัวหน้า) อยู่ลำดับชั้นสูงสุด และ โคบุง (สมาชิกแก๊ง) อยู่ลำดับชั้นต่ำสุด[11] ลำดับชั้นนี้คล้ายกับโครงสร้างที่คล้ายกับตระกูล ในวัฒนธรรมญี่ปุ่นดั้งเดิม โอยาบุง มักถูกมองว่าเป็นพ่อเลี้ยงและ โคบุง เป็นลูกเลี้ยง[11] ในยุคเอโดะ รัฐบาลได้รับรอง เทกิยะ อย่างเป็นทางการ ในเวลานั้น ภายในเทกิยะ "โอยาบุง" ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้างานและได้รับสถานะใกล้เคียงกับ ซามูไร ซึ่งหมายความว่าพวกเขาได้รับอนุญาตให้มีศักดิ์ศรีของนามสกุลและดาบสองเล่ม[12]
บากูโตะ (นักพนัน) มีสถานะทางสังคมที่ต่ำกว่าผู้ค้ามาก เพราะการพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย บ่อนการพนันเล็ก ๆ หลายแห่งถูกสร้างขึ้นในวัดร้างหรือศาลเจ้าที่ถูกทิ้งร้างตามชายขอบเมืองและหมู่บ้านต่าง ๆ ทั่วประเทศญี่ปุ่น บ่อนการพนันเหล่านี้ส่วนใหญ่ทำธุรกิจเกี่ยวกับการปล่อยสินเชื่อให้กับลูกค้า และพวกเขามักจะดูแลเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตนเอง สังคมโดยรวมมองบ่อนการพนันเหล่านี้และเหล่า บากูโตะ ด้วยความรังเกียจ ภาพที่ไม่พึงประสงค์ของยากูซ่าส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดมาจาก บากูโตะ ซึ่งรวมถึงชื่อ ยากูซ่า ด้วย
เนื่องจากสถานการณ์ทางเศรษฐกิจในช่วงกลางยุคเอโดะและชนชั้นพ่อค้ามีอิทธิพลเหนือกว่า กลุ่มยากูซ่าที่กำลังพัฒนาจึงประกอบด้วยกลุ่มคนแปลกแยกและอันธพาลที่เข้าร่วมหรือตั้งกลุ่มยากูซ่าเพื่อรีดไถลูกค้าในตลาดท้องถิ่นโดยการขายสินค้าปลอมหรือสินค้าราคาถูก
ชิมิซุ จิโรโจ (ค.ศ. 1820–1893) เป็นยากูซ่าและวีรบุรุษพื้นบ้านที่มีชื่อเสียงที่สุดของญี่ปุ่น[13] ชื่อจริงของเขาคือ โชโกโระ ยามาโมโตะ[14] ชีวิตและการหาประโยชน์ของเขาปรากฏอยู่ในภาพยนตร์สิบหกเรื่องระหว่างค.ศ. 1911 ถึง 1940
รากเหง้าของยากูซ่าที่ยังคงมีอยู่ในปัจจุบันอยู่ในพิธีบวงสรวง ซึ่งรวมพิธีกรรมของเทกิยะหรือบากูโตะ แม้ว่ายากูซ่าสมัยใหม่จะมีความหลากหลาย แต่แก๊งบางกลุ่มยังคงระบุได้ว่าเป็นกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ตัวอย่างเช่น แก๊งที่มีแหล่งรายได้หลักเป็นการพนันที่ผิดกฎหมาย อาจเรียกตนเองว่า บากูโตะ เป็นต้น
คีวชู
[แก้]
เกาะคีวชูเป็นแหล่งที่ใหญ่ที่สุดของสมาชิก "ยากูซ่า" มาอย่างยาวนาน รวมทั้งหัวหน้าที่มีชื่อเสียงมากมายในยามางูจิ-กูมิ อิโซกิจิ โยชิดะ (ค.ศ. 1867–1936) มาจากย่านคิตะกีวชู ถือเป็นยากูซ่าสมัยใหม่คนแรกที่มีชื่อเสียง ชิโนบุ สึกาซะและคูนิโอะ อิโนอูเอะ หัวหน้าของสองตระกูลที่ทรงพลังที่สุดในยามางูจิ-กูมิ มีต้นกำเนิดมาจากคีวชู ฟูกูโอกะ ซึ่งอยู่ตอนเหนือสุดของเกาะ มีองค์กรยากูซ่าจำนวนมากที่สุดในบรรดาจังหวัดทั้งหมด
การแต่งตัว
[แก้]การแต่งตัวของสมาชิกยากูซ่าจากอดีตที่ผ่านมาจะเน้นการแต่งตัวและการทำผมไม่เหมือนใคร โดยจะสวมแว่นดำ สูทสีดำ เนคไทสีฉูดฉาด หากเป็นผู้นำจะแต่งตัวด้วยเครื่องประดับระยิบระยับราคาแพง และจะใช้นิยมใช้รถยุโรป ต่างจากชาวญี่ปุ่นทั่วไปที่มักจะใช้รถยนต์ที่ผลิตในประเทศตัวเองมากกว่า
แต่ช่วงหลังทางการญี่ปุ่นเริ่มปราบปรามเด็ดขาด การแต่งตัวและการใช้รถจึงเปลี่ยนมาเป็นแบบคนปกติทั่วไปมากขึ้น
สมาคม
[แก้]สามสมาคมที่ใหญ่ที่สุด
[แก้]แม้ว่าสมาชิกยากูซ่าจะลดลงตั้งแต่มีการดำเนินการตามพระราชบัญญัติต่อต้านโบเรียวกูดัง ใน ค.ศ. 1992 แต่ก็ยังมีสมาชิกยากูซ่าประมาณ 25,900 คนในญี่ปุ่นในค.ศ. 2020[1] ยากูซ่าไม่ได้ประกอบด้วยกลุ่มเดียว แต่มีกลุ่มสมาคมที่แตกต่างกันจำนวนมากที่รวมกัน เป็นหนึ่งในของกลุ่มอาชญากรที่ใหญ่ที่สุดในโลก[15]
| ครอบครัวหลัก | คำอธิบาย | ตราประจำ |
|---|---|---|
| ยามางูจิ-กูมิ (ญี่ปุ่น: 山口組; โรมาจิ: Yamaguchi-gumi) | ยามางูจิ-กูมิ เป็นตระกูลยากูซ่าที่ใหญ่ที่สุดอันดับหนึ่งในญี่ปุ่น คิดเป็นร้อยละ 30 ของยากูซ่าทั้งหมดในญี่ปุ่น มีสมาชิกประมาณ 8,200 คน ณ ค.ศ. 2020 ก่อตั้งสำนักงานใหญ่ใน โกเบ ดำเนินการกิจกรรมทางอาญาทั่วประเทศญี่ปุ่น นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับการดำเนินงานในเอเชียและสหรัฐอเมริกา ชิโนบุ สึคาซะ หรือรู้จักในชื่อ เค็งอิจิ ชิโนดะ เป็นโอยาบุงของยามางูจิ-กูมิ เขาปฏิบัติตามนโยบายการขยายขอบเขตและเพิ่มการดำเนินงานใน โตเกียว (ซึ่งแต่เดิมไม่เคยเป็นอาณาเขตของยามางูจิ-กูมิ)
ตระกูลยามางูจิ ประสบความสำเร็จจนถึงจุดที่ชื่อของตระกูลมีความหมายเหมือนกันกับองค์กรอาชญากรรมของญี่ปุ่นในหลายพื้นที่ของเอเชียนอกประเทศญี่ปุ่น คนจีนหรือเกาหลีหลายคนที่ไม่รู้จักชื่อ "ยากูซ่า" จะรู้จักชื่อ "ยามากุจิ-กูมิ" ซึ่งมักถูกแสดงในภาพยนตร์อันธพาล[16] |
"ยามาบิชิ" (山菱) |
| ซูมิโยชิ-ไก (ญี่ปุ่น: 住吉会; โรมาจิ: Sumiyoshi-kai) | ซูมิโยชิ-ไก เป็นตระกูลยากูซ่าที่ใหญ่ที่สุดอันดับสองในญี่ปุ่น มีสมาชิกประมาณ 4,200 คน ซูมิโยชิ-ไกเป็นสมาคมของกลุ่มยากูซ่าขนาดเล็ก หัวหน้า (ไคโจ 会長) คนปัจจุบันคือ อิซาโอะ เซกิ โครงสร้างของ ซูมิโยชิ-ไก แตกต่างจากคู่แข่งหลักอย่าง ยามางูจิ-กูมิ ที่มีโครงสร้างเป็นสหพันธ์ สายการบังคับบัญชาของ ซูมิโยชิ-ไก นั้นมีความเข้มงวดน้อยกว่า และมีการกระจายความเป็นผู้นำในหมู่สมาชิกคนอื่น ๆ[16] | 
|
| อินางาวะ-ไก (ญี่ปุ่น: 稲川会; โรมาจิ: Inagawa-kai) | อินางาวะ-ไก เป็นตระกูลยากูซ่าที่ใหญ่ที่สุดอันดับสามในญี่ปุ่น มีสมาชิกประมาณ 3,300 คน ตั้งอยู่ในพื้นที่โตเกียว-โยโกฮามะ และเป็นหนึ่งในครอบครัวยากูซ่ากลุ่มแรกที่ขยายการดำเนินงานนอกประเทศญี่ปุ่น[16] | 
|
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Submission, Internal (13 April 2021). "Coronavirus pandemic hits Japan's feared Yakuza in the pocket". Telegraph.
- ↑ Bosmia, Anand N.; Griessenauer, Christoph J.; Tubbs, R. Shane (2014). "Yubitsume: ritualistic self-amputation of proximal digits among the Yakuza". Journal of Injury and Violence Research. 6 (2): 54–56. doi:10.5249/jivr.v6i2.489. PMC 4009169. PMID 24284812.
- ↑ "Feeling the heat; The yakuza". The Economist. Vol. 390 no. 8620. 28 February 2009. แม่แบบ:Gale.
- ↑ Reilly, Edward (1 January 2014). "Criminalizing Yakuza Membership: A Comparative Study of the Anti-Boryokudan Law". Washington University Global Studies Law Review. 13 (4): 801–829. แม่แบบ:Gale.
- ↑ "Police of Japan 2017" http://www.npa.go.jp/english/kokusai/pdf/Police_of_Japan_2017_full_text.pdf/ เก็บถาวร 2018-10-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
- ↑ Hill, Peter (February 2004). "The Changing Face of the Yakuza". Global Crime. 6 (1): 97–116. doi:10.1080/1744057042000297007. S2CID 153495517.
- ↑ 7.0 7.1 Shikata, Ko (October 2006). "Yakuza – organized crime in Japan". Journal of Money Laundering Control. 9 (4): 416–421. doi:10.1108/13685200610707653. ProQuest 235850419.
- ↑ "Yakuza" definition. Kotobank (in Japanese)
- ↑ Dubro, A.; Kaplan, David E. (1986). Yakuza: The Explosive Account of Japan's Criminal Underworld. Da Capo Press. pp. 18–21. ISBN 978-0-201-11151-4.
- ↑ Joy, Alicia. "A Brief History of the Yakuza Organization". Culture Trip. Last modified 31 October 2016. https://theculturetrip.com/asia/japan/articles/a-brief-history-of-the-yakuza-organization/ เก็บถาวร 2018-10-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
- ↑ 11.0 11.1 Raz, Jacob. "Insider Outsider: The Way of the Yakuza." Kyoto Journal. Last modified 17 April 2011. https://kyotojournal.org/society/insider-outsider/.
- ↑ Dubro, A.; Kaplan, David E. (1986). Yakuza: The Explosive Account of Japan's Criminal Underworld. Da Capo Press. p. 22. ISBN 978-0-201-11151-4.
- ↑ Kaplan, David E.; Dubro, Alec (2012). Yakuza: Japan's Criminal Underworld (25th Anniversary ed.). the University of California Press. ISBN 978-0520215627.
- ↑ "Portraits of Modern Japanese Historical Figures". National Diet Library, Japan. May 22, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 22, 2019.
- ↑ Johnston, Eric, "From rackets to real estate, yakuza multifaceted", Japan Times, 14 February 2007, p. 3.
- ↑ 16.0 16.1 16.2 "Fight against Organized Crimes" (PDF). National Police Agency. 26 June 2020. pp. 28–30.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]- เจาะลึกยากูซ่า (JapanKIKU.com) เก็บถาวร 2007-07-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
