พูดคุย:หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต

บทความเรื่อง หมาแทะกระดูก แต่งโดยนายการคลัง วิเศษกาญจนอัฐ ค.บ., ศษ.บ.,กศ.ม.(บริหาร)

       ฉันนี่หนาเหมือนหมาแทะกระดูก      พอได้เสพคิดว่าสุขน่าสงสาร    ครั้นห่างเสพราคะความต้องการ   คิดว่ามารมาผจญกังวลใจ

ห่วงที่อย่อาศัยในบ้านช่อง แล้วยังต้องห่วงสกุลเป็นหลักใหญ่ ทั้งผ้น้อยผ้แก่แต่ละวัย ต้องเอาใจดูแลแก่ทุกคน ห่วงลาภยศสุขสรรเสริญผลประโยชน์ งานที่โปรดยิ่งห่วงให้สับสน ทั้งหม้มิตรคณาญาติทุกทุกคน อำนาจล้นก็ยังห่วงไม่อยากวาง ไหนจะห่วงไหนจะกลัวสารพัด ความกำหนัดยิ่งมีมาไม่เหินห่าง จำธุดงค์ยกย่องหนอขอปล่อยวาง เพื่อเป็นทางปฏิบัติวิปัสสนา พอประทังใจกังวลปนความกล้า ภาวนาพุทโธ...พุทโธ...หนา เกิดนิมิตจิตระงับดับความบ้า ที่เคยซ่ากลับพบช่องปล่องหนทาง เริ่มระงับดับความคิดจิตสงบ จึงได้พบสุขปีติสุดกล่าวอ้าง อยากสลัดกระดูกหลุดแล้วปล่อยวาง เสาะหาทางเข้าป่าไปให้ไกล หวังวิเวกไม่วกวนบนทางเก่า ที่เราเฝ้าเลียกระดูกมาแต่ไหน รสกระดูกแม้ซาบซ่านอย่างถึงใจ จะขอไม่กลับไปเลียมันอีกเลย ลูกขอหวังพุทธธรรมจงนำจิต ให้ร้คิดเกิดปัญญามาเฉลย จงตัดรักตัดชังอย่างเคยเคย แม้จะเชยใครจะชังช่างหัวมัน จึงหยิบชุดโยคีที่มีอย่ แล้วปิดต้งับประแจบิดลูกขัน ก้าวลงบ้านปิดทวารลงดานพลัน จะไม่หันกลับมาอีกแล้วเรา นี่ขอบอกพี่น้องแรกความคิด สัมมาทิฏฐิตั้งยั้งความเขลา คือก้าวเริ่มองค์มรรคาศาสดาเรา ที่จะเข้าส่มรรคแปดประการ ฉันกล่าวมาหากุศลบนที่ตั้ง ดั่งใจหวังแก่มวลมิตรทมหาศาล ได้พบธรรมนำทางห่างจากมาร สร้างศีลทานภาวนาสาธุชน ก็จะสมที่หวังดังใจอยาก ความลำบากปฏิบัติไม่ขัดสน เกิดขันติวิริยะมานะล้น ที่ยากจนก็จะมีได้คลี่คลาย ไม่เคยพบก็จะพบทรัพย์ประเสริฐ เป็นทรัพย์เลิศลำกว่าทรัพย์ทั้งหลาย เพราะความยึดความยืดถูกทำลาย ความสบายก็จะมีอย่ที่ใจ ล้วนทุกสิ่งมันตั้งของมันอย่ ใจเราเข้าไปร้แล้วยึดไว้ เหมือนกระดูกที่หมาคาบไม่ปล่อยไป แล้วจะให้พบสุขที่ไหนกัน ฯ

  ***อ้างอิง  พระธรรมเทศนา  พระอาจารย์ฝั้น  อาจาโร  วัดป่าอุดมสมพร  จังหวัดสกลนคร --ความเห็นที่มิได้ลงชื่อโดย 118.175.176.89 (พูดคุย | ตรวจ) 13:55, 16 กุมภาพันธ์ 2553 (ICT)

ความพยายามให้ใส่แหล่งอ้างอิง

ขออนุญาตเสนอความเห็นค่ะ : ประเด็นที่จะ discuss คือ เรื่องความพยายามให้ใส่แหล่งอ้างอิง ในประวัติบุคคลในอดีต ทั้งที่ในอดีตก่อนยุคแหล่งข้อมูลไร้พรมแดนประเทศไทยมิได้มีความก้าวหน้าในการบันทึกข้อมูล

เมื่อครั้งก่อนที่แหล่งข้อมูลไร้พรมแดนจะเกิดขึ้นนั้น ส่วนมากประวัติศาสตร์ หรือ การเรียนรู้ในหลายๆ สาขาวิชา ล้วนเป็นการบอกเล่าหรือสอนต่อๆ กันมา การจะให้หาแหล่งอ้างอิงมากจนเกินไป แล้วพิจารณาให้ตัดข้อมูลที่ไม่ทราบแหล่งอ้างอิงนั้น จะทำให้ต้องตัดเนื้อหาที่อาจเป็นประโยชน์(แก่ชนรุ่นหลัง)ออกไปอย่างน่าเสียดาย ทำให้คนรุ่นหลัง แทบไม่ทราบอะไร

ทั้งที่จริง ควรอนุญาตให้มีการบันทึกเอาไว้ในสารานุกรม (ไม่ต้องกลัวว่ามันจะยาวเกินไป โลกสมัยใหม่มีวิวัฒนาการในการเก็บข้อมูลมากมายก่ายกองได้แน่นอน) เพียงแต่ต้องบอกแหล่งข้อมูลที่อยู่ในสารานุกรมนั้นเป็นแหล่งข้อมูลที่ได้จากที่ไหน เช่น บอกว่า เป็นการบอกเล่าต่อๆ กันมา ยังดีกว่า การพิจารณาตัดออก

เมืองไทยมีความล้าหลังมากในเรื่องการบันทึกมาตั้งแต่โบราณ เช่น อาจเพราะการหวงความรู้จึงไม่บันทึก จึงใช้การถ่ายทอดแบบปากต่อปาก การสอนแบบครูต่อมือ(การเรียนดนตรีไทย เช่นเพลงกราวใน)จะทำให้เกิดข้อเสียแก่ชนรุ่นหลังมากกว่า

ในปัจจุบัน โลกไร้พรมแดน จึงได้เรียนรู้วิธีการบันทึกอย่างเป็นระบบมากขึ้นจากประเทศที่เขาพัฒนามากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม ต้องเข้าใจว่า เรากับเขาเริ่มต้นที่จุด start ต่างกัน และขอร้องว่า อย่าได้พยายามเอาทุกความคิด(โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่อง reference ที่เชื่อถือได้) ของเขามาเป็นเครื่องตัดรอนการบันทึกสิ่งอันมีค่าของประเทศเราเลยค่ะ

เปลี่ยนชื่อ

ผมขอให้คุณเปลี่ยนชื่อท่านกลับมาคืนเป็นหลวงปู่มั่น ภูริทัตโตและเปลี่ยนชื่อวัดมาเป็นวัดป่าสุทธาวาสและจังหวัดสกลนคร--124.120.193.231 21:22, 20 เมษายน 2554 (ICT)