วัจนภาษา

การสะกดคำเป็นสิ่งหนึ่งที่จำเป็นในวัจนภาษา

วัจนภาษา หมายถึงการสื่อสารในระบบคำและประโยค โดยผ่านการฟัง พูด อ่าน เขียน โดยจะมีคำเป็นตัวสื่อความหมาย ซึ่งในประโยคใดๆ คำแต่ละคำจะเขียนและอ่านได้เพียงวิธีเดียวเท่านั้น กล่าวคือ ถึงแม้ว่าคำบางคำอาจมีตัวสะกดเหมือนกัน(คำพ้องรูป) หรือ คำบางคำอ่านอ่านออกเสียงเหมือนกัน(คำพ้องเสียง) แต่คำใดๆก็ตามเมื่ออยู่ในประโยคแล้ว ย่อมเขียนและอ่านได้เพียงรูปแบบเดียว เช่น ช่วงนี้ทำงานให้มันเพลาๆลงบ้าง คำว่าเพลาเป็นคำพ้องรูป อาจอ่านว่า เพลาซึ่งหมายถึง แกนหมุนของล้อหรือการทำงานไม่หักโหม หรืออ่านว่า เพ-ลา ซึ่งแปลว่า เวลา แต่ในประโยค ช่วงนี้ทำงานให้มันเพลาๆลงบ้าง คำว่า เพลาต้องอ่านว่า เพลา เท่านั้น

ระบบพยางค์

พยางค์คือ การกำหนดการเปล่งเสียงออกมาครั้งหนึ่ง ๆ จะมีความหมายหรือไม่มีความหมายก็ได้ ในระบบคำ หนึ่งพยางค์จะประกอบด้วยอย่างน้อยห้าส่วน

• เสียงสระ หรือเสียงแท้ เกิดจากการบังคับรูปของหลอดลมและลิ้น
• เสียงพยัญชนะ หรือเสียงแปร เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของฐานเสียง
• เสียงวรรณยุกต์ หรือเสียงดนตรี เกิดจากการเปลี่ยนความถี่การสั่นของเส้นเสียง

และมีอีกสองส่วน จะมีหรือไม่มีก็ได้

• เสียงสะกด เป็นเสียงพยัญชนะอีกรูปหนึ่งที่ตามหลังพยางค์ อาจไม่มีก็ได้
• ตัวทัณตฆาต เป็นตัวที่ปรากฏในคำเวลาเขียน แต่ไม่ออกเสียง

พยางค์	เสียงสระ	เสียงพยัญชนะ	เสียงวรรณยุกต์	เสียงตัวสะกด	ตัวการันต์
สังข์ (ภาษาครวยยาว)	อะ(/a/)	ส,ซ (/s/)	จัตวา	ง(/ng/)	ข์
knife (ภาษาอังกฤษ)	/n/	/i/	ตรี	/f/	k
您 (nín ภาษาจีน)	/n/	/i:/	จัตวา(ตรงกับเสียงที่2ของพินอิน)	/n/

ระบบคำ

คำ คือการแทนความหมายของสิ่งต่างๆ โดยประกอบจากพยางค์ อันจะมีพยางค์เดียวหรือหลายพยางค์ก็ได้ คำอาจจะเกิดขึ้นมาโดดเลย เรียกว่า คำมูล หรือ คำโดด หรืออาจจะเกิดจากการประกอบของคำหลายๆคำ เรียกว่าคำรวม หรือ คำประสม

ระบบประโยค

ประโยคเป็นการแทนความหมายของสภาพ โดยประกอบด้วยสองส่วนเป็นอย่างน้อย คือภาคประธานและภาคแสดง การประกอบจะประกอบคำซึ่งมีสองคำหลักทำหน้าที่เป็นคำนามในภาคประธาน และคำกริยาในภาคแสดง

ประโยค	ภาคประธาน	ภาคแสดง
ฝนตก	ฝน	ตก
She is swimming.	She	is swimming
您可以帮助维基媒体改变这个世界。	您	可以帮助维基媒体改变这个世界

ดูเพิ่ม

• อวัจนภาษา

แหล่งข้อมูลอื่น

• บอร์ดที่กล่าวถึงวัจนภาษาและอวัจนภาษา