พายุไต้ฝุ่นหะลอง (พ.ศ. 2562)

พายุไต้ฝุ่นหะลอง

พายุไต้ฝุ่นรุนแรง (JMA)
พายุซูเปอร์ไต้ฝุ่นระดับ 5 (SSHWS)
พายุไต้ฝุ่นหะลอง ในวันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ.2562 พายุไต้ฝุ่นหะลอง ในวันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ.2562
ก่อตัว	2 พฤศจิกายน พ.ศ.2562
สลายตัว	8 พฤศจิกายน พ.ศ.2562 (กลายเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อน)
ความเร็วลม สูงสุด	เฉลี่ยลมใน 10 นาที: 215 กม./ชม. (130 ไมล์/ชม.) เฉลี่ยลมใน 1 นาที: 285 กม./ชม. (180 ไมล์/ชม.)
ความกดอากาศต่ำสุด	905 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 26.72 นิ้วปรอท)
ผู้เสียชีวิต
ความเสียหาย	ไม่ทราบ
พื้นที่ได้รับ ผลกระทบ	หมู่เกาะมาเรียนา
ส่วนหนึ่งของ ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2562

พายุไต้ฝุ่นหะลอง (เวียดนาม: Hạ Long) เป็นพายุไต้ฝุ่นทีมีความรุนแรงที่สุดในฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2562 และเป็นพายุหมุนเขตร้อนที่มีความรุนแรงที่สุดในโลกประจำปี พ.ศ. 2562 เมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน ระบบตรวจพบบริเวณความกดอากาศต่ำ โดยบริเวณความกดต่ำนั้นได้พัฒนาเป็นพายุพายุดีเปรสชันอย่างรวดเร็ว โดยอยู่ทางหลายร้อยไมล์ทางตะวันออกของหมู่เกาะมาเรียนาเหนือ พายุดีเปรสชันทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็วและพัฒนาเป็นพายุหมุนเขตร้อนหะลองในวันเดียวกัน พายุยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงระดับพายุไต้ฝุ่น ไต้ฝุ่นหะลองกลายเป็นซูเปอร์ไต้ฝุ่นระดับ 5 ตามมาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน ในวันที่ 5 พฤศจิกายน ในวันที่ 6 พฤศจิกายน พายุไต้ฝุ่นหะลองเริ่มที่จะเข้าสู่วัฏจักรการแทนที่กำแพงตาและจากการที่ผิวน้ำทะเลมีอุณภูมิลดลง ส่งผลกระทบต่อระบบและการไหลเวียนอากาศภายในพายุทำให้ได้รับผลกระทบอย่างมากและทำให้อ่อนกำลังลงเป็นไต้ฝุ่นประเภทที่ 4 ตามมาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน ในวันที่ 8 พฤศจิกายนพายุหะลองมีความเร็วลดลงและกลายเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อนในเวลาต่อมา

ประวัติทางอุตุนิยมวิทยา

แผนที่แสดงเส้นทาง และความรุนแรงของพายุตามมาตราส่วนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน

ความรุนแรงของพายุ

มาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน

  พายุดีเปรสชันเขตร้อน (≤62 กม./ชม.)
  พายุโซนร้อน (63–117 กม./ชม.)
  พายุเฮอริเคนระดับ 1 (118–153 กม./ชม.)
  พายุเฮอริเคนระดับ 2 (154–177 กม./ชม.)
  พายุเฮอริเคนระดับ 3 (178–208 กม./ชม.)
  พายุเฮอริเคนระดับ 4 (209–251 กม./ชม.)
  พายุเฮอริเคนระดับ 5 (≥252 กม./ชม.)
  พายุที่ไม่ทราบความเร็วลม

ประเภทของพายุ

พายุหมุนเขตร้อน

พายุหมุนกึ่งเขตร้อน

พายุหมุนนอกเขตร้อน / หย่อมความกดอากาศต่ำที่หลงเหลือ / รบกวนของเขตร้อน / ลมมรสุมพายุดีเปรสชั่นเขตร้อน

ประวัติทางอุตุนิยมวิทยาของพายุไต้ฝุ่นหะลอง

• วันที่ 2 พฤศจิกายน ตรวจพบบริเวณความกดอากาศต่ำ โดยกำหนดเป็น ระบบที่ 99W และพัฒนาเป็นพายุโซนร้อนในวันเดียวกัน

• วันที่ 3 พฤศจิกายน พายุหะลองทวีความรุนแรงมากขึ้นและกลายเป็นพายุไต้ฝุ่น

• วันที่ 4 พฤศจิกายน เวลา 7:35 EDT เครื่องมือวัดภาพรังสีแบบ Moderate Imaging Spectroradiometer หรือ MODIS ที่ติดตั้งบนดาวเทียม Terra ของนาซ่า ใช้แสงอินฟาเรดเพื่อวิเคราะห์ความแข็งแกร่งของพายุ พบว่าเป็นพายุที่แรงที่สุด กินพื้นที่ขนาดใหญ่เป็นวงรอบศูนย์กลางของพายุ วัดอุณหภูมิยอดเมฆได้ลบ 80 องศาฟาเรนไฮต์ (-62.2 เซลเซียส) หรือน้อยกว่านั้น การวิจัยของนาซ่าพบว่าอุณหภูมิยอดเมฆที่หนาวเย็นแสดงถึงพายุที่รุนแรงพร้อมศักยภาพในการก่อฝนตกหนัก ต่อมาในเวลา 16:00 EDT พายุไต้ฝุ่นหะลองมีลมแรงมากที่สุดใกล้ 80 นอต (92 ไมล์ต่อชั่วโมง หรือ 148 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ตั้งอยู่ใกล้ละติจูด 17.9 องศาเหนือและลองจิจูด 153.1 องศาตะวันออกประมาณ 613 กิโลเมตรทะเลทางตอนใต้ของเกาะมินามิ โทริชิมะ ประเทศญี่ปุ่น โดยพายุกำลังเคลื่อนไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

• วันที่ 5 พฤศจิกายน ไต้ฝุ่นหะลองกลายเป็นซูเปอร์ไต้ฝุ่นระดับ 5 ตามมาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน

• วันที่ 6 พฤศจิกายน พายุหะลองเริ่มที่จะเข้าสู่วัฏจักรการแทนที่กำแพงตาและผิวน้ำทะเลมีการลดอุณหภูมิ ส่งผลกระทบต่อระบบและการไหลเวียนทำให้อ่อนแอลงเป็นไต้ฝุ่นระดับที่ 4

• วันที่ 8 พฤศจิกายน พายุหะลองมีความเร็วลดลงและกลายเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อนในเวลาต่อมา