พอลิโพรพีลีน
| |
| |
| |
| ชื่อ | |
|---|---|
| IUPAC name
Poly(1-methylethylene)
| |
| ชื่ออื่น
Polypropylene; Polypropene;
Polipropene 25 [USAN]; Propene polymers; Propylene polymers; 1-Propene; [-Ch2-Ch(Ch3)-]n | |
| เลขทะเบียน | |
| เคมสไปเดอร์ |
|
| ECHA InfoCard | 100.117.813 |
CompTox Dashboard (EPA)
|
|
| คุณสมบัติ | |
| (C3H6)n | |
| ความหนาแน่น | 0.855 g/cm3, amorphous 0.946 g/cm3, crystalline |
| จุดหลอมเหลว | 130–171 °C (266–340 °F; 403–444 K) |
หากมิได้ระบุเป็นอื่น ข้อมูลข้างต้นนี้คือข้อมูลสาร ณ ภาวะมาตรฐานที่ 25 °C, 100 kPa
| |
พอลิโพรพีลีน (อังกฤษ: polypropylene, ย่อ PP) หรือ พอลิโพรพีน (polypropene) เป็นพอลิเมอร์เทอร์โมพลาสติกในกลุ่มพอลิโอลีฟิน พอลิโพรพีลีนมีคุณสมบัติคล้ายพอลิเอทีลีน เป็นสารไม่มีขั้ว ทนต่อไขมันและตัวทำละลายอินทรีย์เกือบทั้งหมด มีจุดหลอมเหลวประมาณ 130–171 °ซ และจุดวาบไฟที่อุณหภูมิสูงกว่า 300 °ซ[1] เจ. พอล โฮแกนและรอเบิร์ต แบงส์ค้นพบกระบวนการเตรียมพอลิโพรพีลีนในปีค.ศ. 1951[2] ขณะที่กระบวนการปรับแต่งโครงสร้างพอลิโพรพีลีนถูกค้นพบครั้งแรกโดยจูลีโย นัตตา นักเคมีชาวอิตาลีในปีค.ศ. 1954 ทำให้เขาและคาร์ล ซีกเลอร์ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเคมีในปีค.ศ. 1963[3]
พอลิโพรพีลีนเตรียมได้จากปฏิกิริยาพอลิเมอไรเซชันแบบลูกโซ่ของโพรพีน การผลิตพอลิโพรพีลีนในเชิงอุตสาหกรรมแบ่งได้เป็น 3 แบบคือ แบบแก๊สที่ใช้การผ่านแก๊สโพรพีนเข้าไปในเครื่องปฏิกรณ์ที่มีตัวเร่งปฏิกิริยาจนได้พอลิเมอร์เป็นชิ้น ๆ, แบบบัลค์ที่ใช้โพรพีนในรูปของเหลวทำปฏิกิริยากับอีทีนในเครื่องปฏิกรณ์แบบวน และแบบสเลอรีที่ใช้แอลเคนที่มีคาร์บอน 4–6 อะตอมทำปฏิกิริยากับแก๊สโพรพีน การจัดเรียงของหมู่เมทิลในโครงสร้างมีผลอย่างมากต่อคุณสมบัติของพอลิโพรพีลีน โดยการจัดเรียงนี้สามารถกำหนดได้จากตัวเร่งปฏิกิริยาซีกเลอร์–นัตตา โครงสร้างผลึกของพอลิโพรพีลีนสามารถแบ่งได้เป็น 3 แบบคือ isotactic polypropylene (iPP) ซึ่งแยกย่อยเป็นแอลฟา บีตาและแกมมา[4] มีจุดหลอมเหลวราว 170–220 °ซ[5], syndiotactic polypropylene (sPP) ที่มีจุดหลอมเหลว 161–186 °ซ เตรียมได้จากตัวเร่งปฏิกิริยาเมทัลโลซีนเท่านั้น[6] และ atactic polypropylene (aPP) ที่ไม่มีผลึกในโครงสร้าง ทำให้มีจุดหลอมเหลวต่ำกว่า 2 แบบแรกและมีรูปแบบคล้ายยางที่อุณหภูมิห้อง[7] โดยทั่วไปพอลิโพรพิลีนมีความยืดหยุ่นทนทานและทนต่อความล้า[8] มีความหนาแน่นระหว่าง 0.895–0.92 กรัมต่อลูกบาศก์เซนติเมตร (g/cm3) ทำให้พอลิโพรพิลีนเป็นพลาสติกโภคภัณฑ์ที่มีความหนาแน่นต่ำที่สุด พอลิโพรพีลีนมีค่ามอดุลัสของยังประมาณ 1300–1800 นิวตันต่อตารางมิลลิเมตร (N/mm2) และมีความแข็งแรงแรงดึงสูงสุดราว 19.7–80 เมกะปาสกาล (MPa) ผ้าทำจากพอลิโพรพิลีนไม่ไวไฟ แต่เมื่อติดไฟแล้วจะหลอมติดผิวหนังผู้สวมใส่ได้[9]
พอลิโพรพีลีนเป็นพลาสติกที่แปรใช้ใหม่ได้ เนื่องจากมีคุณสมบัติน้ำหนักเบา มีความยืดหยุ่นสูงและไม่ดูดซึมน้ำ พอลิโพรพีลีนจึงถูกนำไปใช้ประโยชน์หลายอย่าง เช่น ของเล่น เสื้อผ้า บรรจุภัณฑ์ อุปกรณ์ทางการแพทย์ และชิ้นส่วนรถยนต์[10] บางครั้งใช้แทนพอลิไวนิลคลอไรด์ (PVC) เป็นฉนวนในสายไฟฟ้าในพื้นที่ปิด เนื่องจากพอลิโพรพีลีนก่อควันและแก๊สพิษน้อยกว่าเมื่ออยู่ในอุณหภูมิสูง[11] คณะทำงานด้านสิ่งแวดล้อมระบุว่าพอลิโพรพีลีนมีอันตรายระดับต่ำถึงกลาง[12] ขณะที่มาตรฐานว่าด้วยการจำแนกสารเรซินจัดให้พอลิโพรพีลีนเป็นหมายเลข 5 บนสัญลักษณ์จำแนกเรซิน[13] และยอมรับโดยทั่วไปว่าปลอดภัย[14]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Polypropylene - Material Safety Data Sheet" (PDF). LG Chem. June 10, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2020-10-27. สืบค้นเมื่อ October 24, 2020.
- ↑ Stinson, Stephen (1987). "Discoverers of Polypropylene Share Prize". Chemical & Engineering News. 65 (10): 30. doi:10.1021/cen-v065n010.p030.
- ↑ "Polypropylene". Britannica. สืบค้นเมื่อ October 24, 2020.
- ↑ Jones, A. Turner; Aizlewood, Jean M; Beckett, D. R (1964). "Crystalline forms of isotactic polypropylene". Die Makromolekulare Chemie. 75 (1): 134–58. doi:10.1002/macp.1964.020750113.
- ↑ Samuels, Robert J (1975). "Quantitative structural characterization of the melting behavior of isotactic polypropylene". Journal of Polymer Science: Polymer Physics Edition. 13 (7): 1417–46. Bibcode:1975JPoSB..13.1417S. doi:10.1002/pol.1975.180130713.
- ↑ Derosa, C; Auriemma, F (2006). "Structure and physical properties of syndiotactic polypropylene: A highly crystalline thermoplastic elastomer". Progress in Polymer Science. 31 (2): 145–237. doi:10.1016/j.progpolymsci.2005.11.002.
- ↑ Wolfgang, Kaiser (2007). Kunststoffchemie für Ingenieure: von der Synthese bis zur Anwendung [Plastics chemistry for engineers: from synthesis to application] (ภาษาเยอรมัน) (2nd ed.). München: Hanser. p. 251. ISBN 978-3-446-41325-2. OCLC 213395068.
- ↑ Maier, Clive; Calafut, Teresa (1998). Polypropylene: the definitive user's guide and databook. William Andrew. p. 14. ISBN 978-1-884207-58-7.
- ↑ USAF Flying Magazine. Safety. Nov. 2002. access.gpo.gov
- ↑ Johnson, Todd (January 17, 2019). "Learn the Basics of the Plastic Resin Polypropylene". ThoughtCo. สืบค้นเมื่อ October 24, 2020.
- ↑ "Global Low Smoke Halogen-Free Cable Materials Market Research Report 2016 - Research and Markets". Business Wire. January 9, 2017. สืบค้นเมื่อ October 24, 2020.
- ↑ POLYPROPYLENE || Skin Deep® Cosmetics Database | Environmental Working Group เก็บถาวร 2009-06-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Cosmeticdatabase.com. Retrieved on 2012-05-31.
- ↑ Plastics recycling information sheet เก็บถาวร 2010-07-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Waste Online
- ↑ "Is Polypropylene Safe and BPA Free?". Healthline. September 23, 2020. สืบค้นเมื่อ October 24, 2020.
 | บทความเคมีนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |