พระเจ้าโจวโยว
 | บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
| พระเจ้าโจวโยว 周幽王 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| กษัตริย์แห่งราชวงศ์โจว | |||||
| ครองราชย์ | 781–771 ปีก่อน ค.ศ. | ||||
| ก่อนหน้า | พระเจ้าโจวเซฺวียน | ||||
| ถัดไป | พระเจ้าโจวผิง | ||||
| ประสูติ | 795 ปีก่อน ค.ศ. จี กงเชิง | ||||
| สวรรคต | 771 ปีก่อน ค.ศ. | ||||
| คู่อภิเษก | เปา ซื่อ | ||||
| พระราชบุตร |
| ||||
| |||||
| ราชวงศ์ | โจว | ||||
| พระราชบิดา | พระเจ้าโจวเซฺวียน | ||||
| พระราชมารดา | เจียงโฮ่ว | ||||
| พระเจ้าโจวโยว | |||||||||
| พระนามหลังสวรรคต | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ภาษาจีน | 周幽王 | ||||||||
| |||||||||
พระเจ้าโจวโยว เป็นกษัตริย์องค์ที่ 12 แห่งราชวงศ์โจว และองค์สุดท้ายของราชวงศ์โจวตะวันตก พระองค์ครองราชย์ใน 781 ถึง 771 ปีก่อน ค.ศ.
ประวัติ[แก้]
เมื่อ 780 ปีก่อนคริสต์ศักราช เกิดแผ่นดินไหวครั้งรุนแรงที่กวานจง ทำให้ผู้พยากรณ์ชื่อ ปั๋ว หยางฝู่ (伯陽甫) ถือเป็นลางบอกเหตุถึงการล่มสลายของราชวงศ์โจว
จากนั้นเมื่อ 779 ปีก่อนคริสต์ศักราช นางสนมชื่อเปา ซื่อเข้ามายังพระราชวังและกลายเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้าโจวโยว ทั้งคู่มีพระราชโอรสนามปั๋วฝู[1] พระเจ้าโจวโยวถอดถอนเชินโฮ่ว กับมกุฎราชกุมาร อี้จิ้ว และแต่งตั้งเปา ซื่อ และปั๋วฝู เป็นพระมเหสีและองค์รัชทายาทองค์ใหม่[2]
เชินโหว พระบิดาของเชินโฮ่ว ทรงพิโรธต่อการถอดถอนพระธิดากับพระนัดดา และขี่ม้าไปโจมตีพระราชวังพระเจ้าโจวโยวกับชนร่อนเร่เฉวี่ยนหรง พระเจ้าโจวโยวจึงขอความช่วยเหลือด้วยการใช้หอส่งสัญญาณที่มีการใช้งานอย่างผิด ๆ แต่ไม่มีใครปรากฏตัว ท้ายที่สุดพระองค์กับปั๋วฝูจึงถูกปลงพระชนม์ และเปาซื่อจึงถูกคุมตัวไว้[3]
หลังพระเจ้าโจวโยวสวรรคต บรรดาขุนนาง ซึ่งรวมถึงเชินโหว เจิงโหว (繒侯) และสวี่ เหวินกง สนับสนุนให้เจ้าชายอี้จิ้วที่ถูกถอดถอน ขึ้นคอรงราชย์เป็นพระเจ้าโจวผิง[4] เพื่อสืบราชวงศ์โจวต่อ เนื่องจากฮ่าวจิง เมืองหลวงประสบความเสียหายอย่างหนัก และตั้งอยู่ใกล้กับชนร่อนเร่เฉวี่ยนหรงที่เป็นภัย ทำให้ใน 771 ปีก่อนคริสต์ศักราช พระเจ้าโจวผิงจึงย้ายเมืองหลางไปทางตะวันออกที่ลั่วหยาง จึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของราชวงศ์โจวตะวันออกและนำไปสู่ยุควสันตสารทที่กินระยะเวลามากกว่า 300 ปี[5]
ในวรรณกรรม[แก้]
ในฉื่อจี้บันทึกว่า พระนางเปาซื่อไม่สามารถยิ้มได้ง่าย ทำให้หลังพระเจ้าโจวโยวพยายามไปหลายวิธีและล้มเหลว พระองค์จึงพยายามทำให้พระมเหสีองค์โปรดพอใจด้วยการจุดไฟสัญญาณและหลอกให้บรรดาเจ้าแคว้นคิดว่าชนร่อนเร่เฉวี่ยนหรงจะเข้ามาโจมตี บรรดาเจ้าแคว้นที่เดินทางเข้ามาในพระราชวังกลับพบแค่เปาซื่อหัวเราะใส่ แม้ว่าหลังจากพระเจ้าโจวโยวทำให้เปาซื่อพอพระทัยแล้ว พระองค์ยังคงใช้หอจุดไฟสัญญาณอย่างผิด ๆ และทำให้บรรดาเจ้าแคว้นไม่เชื่อมั่นพระองค์อีกต่อไป[6][7]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Revised Chinese Dictionary, Ministry of Education, Taiwan
- ↑ Sima Qian. Records of the Grand Historian. Vol. 4.
- ↑ Cambridge History of Ancient China,1999, pages 546 and 551
- ↑ จู๋ชูจี้เหนียน
- ↑ Phương Thi Danh (2001), Niên biểu lịch sử Trung Quốc
- ↑ Sima Qian, Shiji, "Basic Annals of Zhou"; quote: (褒姒不好笑，幽王欲其笑萬方，故不笑。幽王為烽燧大鼓，有寇至則舉烽火。諸侯悉至，至而無寇，褒姒乃大笑。幽王說之，為數舉烽火。其後不信，諸侯益亦不至。).
- ↑ Giles, Herbert A. (1912). The Civilization of China. Tutis Digital Publishing. ISBN 81-320-0448-5. Chapter 1
| ก่อนหน้า | พระเจ้าโจวโยว | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| พระเจ้าโจวเสวียน ราชวงศ์โจวตะวันตก |
|
พระมหากษัตริย์จีน (781 - 771 ปีก่อนคริสตกาล) |
|
พระเจ้าโจวผิง |
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
