ตะวันออกใหญ่
ตะวันออกใหญ่ (ดัตช์: Groote Oost) เป็นเขตปกครองของหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ตั้งแต่ปีค.ศ. 1938 ถึง 1946 ซึ่งกินพื้นที่ของเกาะบอร์เนียวตะวันออก (เกาะซูลาเวซี, หมู่เกาะมาลูกู และนิวกินีตะวันตก พร้อมกับบริเวณนอกฝั่งของหมู่เกาะ) และเกาะชวา (จังหวัดบาหลีกับหมู่เกาะซุนดาน้อย) โดยมีเมืองหลวงคือมากัซซาร์บนเกาะซูลาเวซี[1]
ตะวันออกใหญ่กลายเป็นเขตปกครองในวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1938 และปกครองโดยผู้ว่า[2] ผู้ว่าคนแรกมีชื่อว่า G. A. W. Ch. de Haze Winkelman แล้วตามมาด้วยสงครามโลกครั้งที่สอง เขตการปกครองหลายแห่ง (ยกเว้นนิวกินีของเนเธอร์แลนด์) กลายเป็นรัฐตะวันออกใหญ่ (หลังจากนั้นคือรัฐอินโดนีเซียตะวันออก) ในวันที่ 24 ธันวาคม ค.ศ. 1946 ตัวรัฐกลายเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธรัฐสหรัฐอินโดนีเซียในปีค.ศ. 1949 และถูกยุบเป็นรัฐเดี่ยวแห่งอินโดนีเซียในปีค.ศ. 1950 (นิวกินีตะวันตกในปีค.ศ. 1969) จนถึงเดือนมีนาคม ค.ศ. 2020 บริเวณนี้ถูกแบ่งเป็น 13 จังหวัดจากทั้งหมด 34 จังหวัด
เขตการปกครอง[แก้]
เขตการปกครองของตะวันออกใหญ่มีดังนี้:[3]
- เกาะบาหลีกับลมบก (ซีงาราจา)
- เกาะซูลาเวซีของดัตช์ (Celebes en Onderhoorigheden) (มากัซซาร์) โดยรวมไปถึงเกาะซูลาเวซีตอนใต้และเกาะข้างเคียง
- มานาโด (มานาโด) โดยรวมไปถึงเกาะซูลาเวซีตอนเหนือทั้งหมด
- หมู่เกาะมาลูกู (อัมบน) โดยรวมไปถึงหมู่เกาะมาลูกู, นิวกินีตะวันตก และหมู่เกาะรอบนอก เช่นเวอตาร์กับอารู
- ติมอร์ของดัตช์ (Timor en Onderhoorigheden) (กูปัง) โดยรวมไปถึงติมอร์ตะวันตก และหมู่เกาะซุนดาน้อย (ยกเว้นเกาะบาหลีกับลมบก)
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Sillars 1974, p. 106.
- ↑ Sillars 1974, p. 62.
- ↑ Cribb 2000, p. 129.
สารานุกรม[แก้]
- Cribb, Robert (2000). Historical Atlas of Indonesia. Curzon Press. ISBN 0-7007-0985-1.
- Elout, Cornelis Karel (1930), De Groote Oost, The Hague: N.V. Boekhandel v/h W.P. Van Stockum & Zoon.\*
- Harvey, Barbara Sillars (1974). Tradition, Islam, and Rebellion: South Sulawesi 1950-1965 (PDF) (PhD). Cornell University.