ความสัมพันธ์จีน–อิสราเอล
 | |
 จีน |
 อิสราเอล |
สาธารณรัฐประชาชนจีนกับรัฐอิสราเอลสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตอย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1992[1][2] ในขณะที่สาธารณรัฐจีนรับรองความเป็นอธิปไตยของอิสราเอลโดยนิตินัยใน ค.ศ. 1949 ประเทศนี้พ่ายแพ้ต่อสงครามกลางเมืองจีน ทำให้พรรคคอมมิวนิสต์จีนขึ้นมามีอำนาจทั่วจีนแผ่นดินใหญ่ ใน ค.ศ. 1950 อิสราเอลเป็นประเทศแรกในตะวันออกกลางที่รับรองสาธารณรัฐประชาชนจีนเป็นรัฐบาลเดียวของจีน[3] แต่พรรคคอมมิวนิสต์จีนไม่ตอบสนองด้วยการสร้างความสัมพันธ์ทางการทูต เนื่องจากอิสราเอลเข้าร่วมในกลุ่มตะวันตกในช่วงสงครามเย็น ความไม่พอใจนี้ยังคงมีอยู่จนกระทั่งสงครามเย็นสิ้นสุดลงด้วยการล่มสลายของสหภาพโซเวียตใน ค.ศ. 1991
ประเทศจีนเป็นคู่ค้าที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของอิสราเอล และเป็นคู่ค้ารายใหญ่สุดของอิสราเอลในเอเชียตะวันออก[4][5] การค้าทวิภาคีมีปริมาณเพิ่มขึ้นจาก 50 ล้านดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 1992 ไปเป็นมากกว่า 10,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 2013[6] อิสราเอลค้าขายเทคโนโลยีและอาวุธกับจีนอย่างมาก[7][8][9] นักวิจารณ์บางคนสังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างวัฒนธรรมและค่านิยมของทั้งสองชาติ[10] เช่นเดียวกันกับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจร่วมกัน[11][5] ประเทศจีนเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศบนโลกที่คงความสัมพันธ์อันอบอุ่นร่วมกันกับอิสราเอล รัฐปาเลสไตน์ และโลกมุสลิมส่วนใหญ่[12]
สถานะของจีนในฐานะมหาอำนาจโลกที่เป็นไปได้ กระตุ้นให้อิสราเอลรักษาความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับประเทศนี้ และบูรณาการอิทธิพลระดับโลกของจีนเข้ากับการจัดด้านเศรษฐกิจของอิสราเอล[13][14][15] อิสราเอลมีสถานเอกอัครราชทูตของตนเองที่ปักกิ่ง และกงสุลใหญ่ที่กวางโจว, เฉิงตู, ฮ่องกง และเซี่ยงไฮ้ ส่วนจีนมีสถานเอกอัครราชทูตที่เทลอาวีฟ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "China marks 17 years with Israel" เก็บถาวร 2009-10-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Haaretz. 27 September 2009. Retrieved 11 March 2013.
- ↑ Kessler, Oren (March 13, 2012). "Shalom, Beijing". Foreign Policy. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 13, 2022. สืบค้นเมื่อ January 14, 2022.
- ↑ Han, Xiaoxing (1993). "Sino-Israeli Relations". Journal of Palestine Studies. 22 (2): 62–77. doi:10.2307/2537269. ISSN 0377-919X. JSTOR 2537269.
- ↑ Benmeleh, Yaacov (May 19, 2014). "Israel's Tech Industry Is Becoming All About 'China, China, China". Bloomberg News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-03-08. สืบค้นเมื่อ 2017-08-23.
- ↑ 5.0 5.1 Gregory Noddin Poulin, The Diplomat (1 December 2014). "Sino-Israeli Economic Ties Blossoming". The Diplomat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 May 2021. สืบค้นเมื่อ 12 February 2021.
- ↑ "China-Israel relations are bound to blossom H.E. GAO YANPING". The Jerusalem Post. 3 April 2014. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-04-22. สืบค้นเมื่อ 2014-06-10.
- ↑ Chester, Sam (June 28, 2013). "As Chinese-Israeli Relations Enjoy a Second Honeymoon, America Frets". Tablet. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 16, 2021. สืบค้นเมื่อ August 11, 2017.
- ↑ "Israel, China in Talks to Become Major Financial Allies". Israel National News. July 7, 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 24, 2021. สืบค้นเมื่อ August 11, 2017.
- ↑ Tepper, Aryeh (September 2015). "China's Deepening Interest in Israel". The Tower Magazine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-09-01. สืบค้นเมื่อ 2017-07-30.
- ↑ Walgrove, Amanda (March 25, 2011). "Jewish History in China Boosting Sino-Israeli Relations". Moment. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 9, 2020. สืบค้นเมื่อ August 23, 2017.
- ↑ Katz, Yaakov (May 15, 2017). "How Israel Used Weapons and Technology to Become an Ally of China". Newsweek. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 27, 2022. สืบค้นเมื่อ July 30, 2017.
- ↑ Lin, Christina (July 26, 2014). "Will the Middle Kingdom Join the Middle East Peace Quartet?". The Times of Israel. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 July 2014. สืบค้นเมื่อ 29 July 2014.
- ↑ "China learns Israeli agri-tech". Consulate of Israel in Hong Kong and Macau. May 3, 2012. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 11, 2022. สืบค้นเมื่อ August 23, 2017.
- ↑ Keeley, Sean (January 24, 2017). "The Eight Great Powers of 2017". The American Interest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 7, 2020. สืบค้นเมื่อ July 18, 2017.
- ↑ Evron, Yoram (18 April 2015). "Opinion – US alienation leading to Israeli-Chinese renaissance". Ynetnews. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-04-25. สืบค้นเมื่อ 2017-07-18.
ข้อมูล[แก้]
- Wald, Shalom Salomon (2004). China and the Jewish People. Jerusalem: The Jewish People Planning Policy Institute / Gefen Publishing House. ISBN 965-229-347-4.