การผูกลาย
 | บทความนี้ต้องการตรวจสอบความถูกต้องจากผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนั้น ๆ โปรดเพิ่มพารามิเตอร์ reason หรือ talk ลงในแม่แบบนี้เพื่ออธิบายปัญหาของบทความ |
การผูกลาย หรือ การต่อลาย คือการออกแบบ หรือการประดิษฐ์ หรือการเขียนลายไทยในงานศิลปะไทย
เอกลักษณ์ของลายไทย[แก้]
- เส้นลายในลายไทยจะมีความอ่อนโยน
- มีการแบ่งระยะที่เหมาะสม มีจังหวะที่ดี
- การใช้ลวดลายอ่อนช้อย มีการใช้ลูกเล่นพลิกแพลงต่อเนื่องได้ไม่สิ้นสุด
- ลวดลายเป็นหมวดหมู่เดียวกัน
หลักในการผูกลายไทย โดยสังเขป[แก้]
- จุดออกลาย
- การออกลาย คือการเริ่มต้นเขียนลาย จะต้องมีที่ออกลาย เช่นมีกาบของลาย ตัวกระจัง ประจำยาม นกคาบ พุ่มทรงข้าวบิณฑ์ รูปทรงกลม เป็นต้น
- มีที่ห้ามลาย เช่นตัวกระจัง ประจำยาม ฯลฯ
- มีที่แยกลาย เช่นกาบคู่ นกคาบ ใบเทศ ฯลฯ
- ทรงตัวกนกและทรงกาบ
- จะต้องมีการแบ่งตัวให้ครบถ้วน มีสัดส่วนที่สวยงาม
- ใช้เครื่องประกอบลายให้ถูกต้องครบถ้วน
- การแบ่งระยะ
- การแบ่งระยะของตัวลายจะต้องได้จังหวะ มีระยะที่พอเหมาะสวยงาม
- เถาของลาย
- การขดของลายอ่อนช้อยสวยงามได้จังหวะ โค้งได้วง ไม่หัก
- น้ำหนักเส้นแบ่ง
- เมื่อมีลายกระหนกซ้อนกันหลายตัว ต้องมีการทิ้งน้ำหนักเส้นให้แตกต่างกันชัดเจน สวยงาม
- ช่องไฟพื้น
- มีการจัดช่องไฟของลายให้ได้จังหวะที่เหมาะสม
- ลูกเล่น
- มีการประดิษฐ์พลิกแพลงลวดลายให้สวยงาม มีชีวิตชีวา ดูแล้วเพลิดเพลิน
หนังสืออ่านเพิ่ม[แก้]
- โพธิ์ ใจอ่อนน้อม คู่มือลายไทย โรงพิมพ์ธนาคารออมสิน พ.ศ. 2522.
- พระเทวาภินิมมิต สมุดตำราลายไทย โรงพิมพ์คุรุสภา พ.ศ. 2530. ISBN 974-0038-44-1
- สันติ เล็กสุขุม กระหนกในดินแดนไทย สำนักพิมพ์มติชน พ.ศ. 2539. ISBN 974-7120-30-5
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
 | บทความศิลปกรรมนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |