ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2494

พายุไต้ฝุ่นระดับ 4 (SSHWS)
ระยะเวลา	18 – 27 มีนาคม
ความรุนแรง	220 กม./ชม. (140 ไมล์/ชม.) (1 นาที); 970 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.64 นิ้วปรอท)

พายุโซนร้อน (JMA)
ระยะเวลา	19 – 21 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง	65 กม./ชม. (40 ไมล์/ชม.) (10 นาที); 990 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.23 นิ้วปรอท)

ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2494
	แผนที่สรุปฤดูกาล
ขอบเขตฤดูกาล
ระบบแรกก่อตัว	19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2494
ระบบสุดท้ายสลายตัว	16 ธันวาคม พ.ศ. 2494
พายุมีกำลังมากที่สุด
ชื่อ	มาร์จ
• ลมแรงสูงสุด	185 กม./ชม. (115 ไมล์/ชม.); (เฉลี่ย 1 นาที)
• ความกดอากาศต่ำที่สุด	886 hPa (มิลลิบาร์)
สถิติฤดูกาล
พายุดีเปรสชันทั้งหมด	31
พายุโซนร้อนทั้งหมด	25
พายุไต้ฝุ่น	16
พายุซูเปอร์ไต้ฝุ่น	1 (ไม่เป็นทางการ)
ผู้เสียชีวิตทั้งหมด	1,185 คน (รวมทั้งผู้สูญหายและผู้บาดเจ็บ)
ความเสียหายทั้งหมด	106.15 ล้านดอลลาร์สหรัฐ; (ค่าเงิน USD ปี 1951)
	ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก; 2492, 2493, 2494, 2495, 2496

ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2494 เป็นช่วงฤดูที่มีพายุหมุนเขตร้อนก่อตัวโดยทั่วไปน้อยกว่าค่าเฉลี่ย โดยพายุหมุนเขตร้อนหลายลูกโดดเด่นในฟิลิปปินส์ ซึ่งมีข้อยกเว้นอยู่ในช่วงเดือนมกราคม ซึ่งไม่พบการพัฒนาของพายุหมุนเขตร้อน และเดือนตุลาคม เป็นเดือนที่มีพายุหมุนเขตร้อนก่อตัวมากที่สุดด้วยพายุหมุนเขตร้อนสี่ลูก ในภาพรวมแล้วมีพายุดีเปรสชันเขตร้อน 21 ลูก ในจำนวนนั้น 17 ลูกทวีกำลังเป็นพายุโซนร้อนและได้รับชื่อ ในจำนวนนั้น 16 ลูกทวีกำลังเป็นพายุไต้ฝุ่น

ฤดูกาลเริ่มต้นโดยพายุโซนร้อนช่วงชีวิตสั้นไร้ชื่อลูกหนึ่ง ในวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ทางตะวันออกของฟิลิปปินส์ พายุไต้ฝุ่นจอร์เจียกลายเป็นพายุลูกแรกในฤดูกาลที่ได้รับชื่อและทวีกำลังแรงเป็นพายุไต้ฝุ่นหลังจากก่อตัวในมหาสมุทรแปซิฟิกในวันที่ 20 มีนาคม ต่อมาในเดือนเมษายน พายุไต้ฝุ่นไอริสพัฒนาเป็นพายุซูเปอร์ไต้ฝุ่นในเดือนนั้น ไอริสถูกบันทึกเป็นกรณีตัวอย่างของพายุไต้ฝุ่นสมมูลระดับ 5 ในมหาสมุทรแปซิฟิก และพายุไต้ฝุ่นลูกสุดท้ายของปี คือ พายุไต้ฝุ่นแบ็บส์ ซึ่งสลายตัวลงในวันที่ 17 ธันวาคม

ขอบเขตของบทความนี้จะอยู่ภายในมหาสมุทรแปซิฟิก บริเวณด้านเหนือของเส้นศูนย์สูตรและทางตะวันตกของเส้นแบ่งเขตวันสากล ถ้าพายุหมุนเขตร้อนจะก่อตัวทางตะวันออกของเส้นแบ่งเขตวันสากล และด้านเหนือของเส้นศูนย์สูตร พายุหมุนเขตร้อนบริเวณนั้นจะเรียกว่าพายุเฮอร์ริเคน ดูที่ ฤดูพายุเฮอร์ริเคนแปซิฟิก พ.ศ. 2494 ณ เวลานั้น พายุโซนร้อนที่ก่อตัวในภูมิภาคมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก จะได้รับการตั้งชื่อและวิเคราะห์โดยศูนย์สภาพอากาศกองเรือสหรัฐอเมริกา ซึ่งตั้งอยู่ในกวม อย่างไรก็ตาม สำนักอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น (JMA) ซึ่งเป็นที่ยอมรับในอีกห้าปีต่อมา ได้วิเคราะห์พายุหมุนเขตร้อนเพิ่มเติมอีกสี่ลูกในช่วงฤดูกาล ที่ไม่ถูกติดตามโดยศูนย์สภาพอากาศกองเรือ ซึ่งระบบที่ถูกวิเคราะห์เหล่านี้ไม่ได้รับการตั้งชื่อ