ผู้ใช้:KornkanJ/กระบะทราย

นี่คือบทความคุณภาพ คลิกเพื่อดูรายละเอียดเพิ่มเติม
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ประวัติของพิษ ช่วงตั้งแต่ประมาณช่วงก่อนปีคริสต์ศักราช 4500 จนถึงปัจจุบัน พิษถูกใช้ไปด้วยหลายเหตุผลตลอดช่วงการดำเนินชีวิตของมนุษย์ ซึ่งส่วนใหญ่ถูกใช้เป็นอาวุธ เครื่องป้องกัน และยารักษาโรค พิษได้อนุญาตให้ใช้อย่างแพร่หลายในสาขาพิษวิทยา เทคโนโลยี และวิทยาศาสตร์แขนงต่างๆ

พิษถูกค้นพบในสมัยโบราณ ถูกใช้ในการล่าสัตว์ของชนเผ่าโบราณ เพื่อที่จะแน่ใจว่าสัตว์ที่ล่ามานั้นจะตายอย่างรวดเร็ว การใช้พิษแบบนี้้ก้าวหน้าไปอย่างน่าตื่นเต้น และชนเผ่าโบราณเหล่านั้นก็เริ่มที่จะคิดค้นพิษแบบต่างๆ ออกมา เพื่อรับมือกับหลายๆ สถานการณ์ เมื่อเข้าสู่ยุคจักวรรดิโรมัน พิษถูกใช้เป็นอาวุธสังหารอย่างแพร่หลาย ช่วงก่อนปีคริสต์ศักราช 331 การใช้พิษจะใช้ผสมกับอาหารและเครื่องดื่มทั่วๆ ไป การใช้พิษร้ายแรงถูกใช้ในทุกๆ ชนชั้น และมักถูกใช้ในการกำจัดคู่แข่งทางการเมืองหรือคู่แข่งทางธุรกิจ

ช่วงยุคกลางของยุโรป พิษเริ่มเป็นอาวุธสังหารที่ได้รับความนิยม ในขณะเดียวกัน พิษก็ถูกใช้ในการรักษาอย่างกว้างขวางด้วยเช่นกัน เนื่องจากความง่ายในการเข้าถึง มีร้านบริการเรื่องพิษโดยเฉพาะ และเป็นที่รู้จักกันในชื่อ apothecaries ขายเครื่องยาต่างๆ เปิดให้บริการทั่วไป และจากนั้นพิษจึงเป็นสารที่เสมือนเป็นค่านิยมในการรักษาโรคที่สุดท้ายที่ทำให้อาการแย่ลง ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ในแถบตะวันออกกลาง ชาวอาหรับได้พัฒนาออกแบบสารหนูให้ไม่มีกลิ่น และไม่มีสีออกมา ทำให้ตรวจสอบหาพิษได้ยากยิ่งขึ้น ซึ่งยาพิษโรคระบาดนี้ก็เป็นที่แพร่หลายในเอเชียด้วยเช่นกัน

กว่าศตวรรษที่พิษถูกใช้อย่างหลากหลายและซับซ้อนเพิ่มมากขึ้น นั่นหมายความว่าการจะรักษาพิษเหล่านี้ก็มีความหลากหลายและซับซ้อนเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน ในโลกสมัยใหม่ ใช้พิษน้อยกว่าในยุคกลาง แต่ที่น่ากังวลคือความเสี่ยงของพิษที่อาจเกิดจากผลิตภัณฑ์หรือสารที่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวัน

การใช้พิษมีความสร้างสรรค์มากขึ้นอย่างมากในโลกสมัยใหม่ ยาพิษที่ใช้อยู่ในช่วงนี้คือพิษจำพวกยาฆ่าแมลง ย่าฆ่าเชื้อ น้ำยาทำความสะอาดและสารกันบูด อย่างไรก็ตาม, พิษยังคงถูกใช้เป็นเครื่องมือในการล่าสัตว์ในของปรระเทศที่กำลังพัฒนารวมถึงแอฟริกา, อเมริกาใต้และเอเชีย

ต้นกำเนิดของพิษ[แก้]

Strychnos toxifera, a plant used for the making of dart and arrow poisons

การค้นพบทางโบราณคดีพิสูจน์ให้เห็นว่าในขณะที่มนุษย์โบราณใช้อาวุธธรรมดา เช่น ขวาน และดาบ จากนั้นพวกเขาก็ต้องการวิธีในการทำลายและฆ่าที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น บางสิ่งที่ประสบความสำเร็จมากกว่า อย่างเช่นพิษ[1] สิ่งที่จะเก็บพิษ เช่น tubocurarine ถูกพบอย่างชัดเจนในเครื่องมือและอาวุธของพวกเขา ถูกพบในช่วงของมนุษย์ยุคก่อน ทั้งยังมีการค้นพบพิษที่แตกต่างกันในด้านของความรุนแรง และนำไปใช้กับอาวุธของพวกเขา[1] การใช้บางครั้งและการดำรงอยู่ของพิษเหล่านี้ถูกเก็บเป็นความลับ ให้รู้อยู่ในหมู่สมาชิกที่มีความสำคัญ และผู้ที่มีศักดิ์สูงกว่าของชนเผ่า หรือวงตระกูล และถูกมองว่าเป็นอำนาจอันยิ่งใหญ่ เรื่องนี้อาจจะทำให้เกิดแนวคิดของ "medicine man" or "witch doctor".[1]

Once the use and danger of poison was realized, it became apparent that something had to be done. Mithridates VI, King of Pontus (an ancient Hellenistic state of northern Anatolia), from around 114–63 BC, lived in constant fear of being assassinated through poison. He became a hard-working pioneer in the search for a cure for poisons.[1] In his position of power, he was able to test poisons on criminals facing execution, and then if there was a possible antidote. He was paranoid to the point that he administered daily amounts of poisons in an attempt to make himself immune to as many poisons as he could.[1] Eventually, he discovered a formula that combined small portions of dozens of the best-known herbal remedies of the time, which he named Mithridatium.[1] This was kept secret until his kingdom was invaded by Pompey the Great, who took it back to Rome. After being defeated by Pompey, Mithridates' antidote prescriptions and notes of medicinal plants were taken by the Romans and translated into Latin.[2]

Pliny the Elder describes over 7000 different poisons. One he describes as "The blood of a duck found in a certain district of Pontus, which was supposed to live on poisonous food, and the blood of this duck was afterwards used in the preparation of the Mithridatum, because it fed on poisonous plants and suffered no harm."[1]

India[แก้]

Indian surgeon Sushruta defined the stages of slow poisoning and the remedies of slow poisoning. He also mentions antidotes and the use of traditional substances to counter the effects of poisoning.[3]

Poisoned weapons were used in ancient India,[4] and war tactics in ancient India have references to poison. A verse in Sanskrit reads "Jalam visravayet sarmavamavisravyam ca dusayet," which translates to "Waters of wells were to be mixed with poison and thus polluted."[4]

Chānakya (c. 350–283 BC), also known as Kautilya, was adviser and prime minister[5] to the first Maurya Emperor Chandragupta (c. 340–293 BC). Kautilya suggested employing means such as seduction, secret use of weapons, and poison for political gain.[6] He also urged detailed precautions against assassination—tasters for food and elaborate ways to detect poison.[7] In addition, the death penalty for violations of royal decrees was frequently administered through the use of poison.[8]

An example of a flint sword and spear, weapons used for hunting in ancient times.

Egypt[แก้]

Unlike many civilizations, records of Egyptian knowledge and use of poisons can only be dated back to approximately 300 BC. However, it is believed that the earliest known Egyptian pharaoh, Menes, studied the properties of poisonous plants and venoms, according to early records.[1]

After this, however, evidence of knowledge of poison in Ptolemaic Egypt can be traced to the writings of an ancient alchemist, Agathodiamon (100BC approx.), who spoke of an (unidentified) mineral that when mixed with natron produced a 'fiery poison'. He described this poison as 'disappearing in water', giving a clear solution.[9] Emsley speculates that the 'fiery poison' was arsenic trioxide, the unidentified mineral having to have been either realgar or orpiment, due to the relation between the unidentified mineral and his other writings.[9]

The Egyptians are also thought to have come into knowledge about elements such as antimony, copper, crude arsenic, lead, opium, and mandrake (among others) which are mentioned in papyri. Egyptians are now thought to be the first to master distillation, and to manipulate the poison that can be retrieved from apricot kernels.[1]

Finally, Cleopatra is said to have poisoned herself with an asp after hearing of Marc Antony's demise. Prior to her death, she was said to have sent many of her maidservants to act as guinea pigs to test different poisons, including belladonna, henbane, and the strychnine tree's seed.[10]

Rome[แก้]

A bust of the Roman Emperor Nero, who used cyanide to dispose of unwanted family members

In Roman times, poisoning carried out at the dinner table or common eating or drinking area was not unheard of, or even uncommon, and was happening as early as 331 BC.[1] These poisonings would have been used for self-advantageous reasons in every class of the social order. The writer Livy describes the poisoning of members of the upper class and nobles of Rome, and Roman emperor Nero is known to have favored the use of poisons on his relatives, even hiring a personal poisoner. His preferred poison was said to be cyanide.[1]

Nero's predecessor, Claudius, was allegedly poisoned with mushrooms or alternatively poison herbs.[11] However, accounts of the way Claudius died vary greatly. Halotus, his taster, Xenophon, his doctor, and the infamous poisoner Locusta have all been accused of possibly being the administrator of the fatal substance, but Agrippina, his final wife, is considered to be the most likely to have arranged his murder and may have even administered the poison herself. Some report that he died after prolonged suffering following a single dose at his evening meal, while some say that he recovered somewhat, only to be poisoned once more by a feather dipped in poison which was pushed down his throat under the pretense of helping him to vomit,[12] or by poisoned gruel or an enema.[11] Agrippina is considered to be the murderer, because she was ambitious for her son, Nero, and Claudius had become suspicious of her intrigues.[13]

Later imperial Asia[แก้]

Despite the negative effects of poison, which were so evident in these times, cures were being found in poison, even at such a time where it was hated by the most of the general public. An example can be found in the works of Iranian born Persian physician, philosopher, and scholar Rhazes, writer of Secret of Secrets, which was a long list of chemical compounds, minerals and appratus, the first man to distil alcohol and use it as an anti-septic, and the person who suggested mercury be used as a laxative. He made discoveries relating to a mercury chloride called corrosive sublimate. An ointment derived from this sublimate was used to cure what Rhazes described as 'the itch', which is now referred to as scabies. This proved an effective treatment because of mercury's poisonous nature and ability to penetrate the skin, allowing it to eliminate the disease and the itch.[14]

In India, the troubled 14th and 15th centuries in Rajasthan saw invasions in the Rajput heartlands. Rajput women practiced a custom of jauhar ( literally the taking of life) when their sons, brothers, or husbands faced certain death in battle. Jauhar was practiced within the Kshatriya warrior class to avoid the fate of subservience, slavery, rape, or slaughter at the hands of the invading forces.[15]

Nazi suicides by poison[แก้]

Nazi war leader Hermann Göring used cyanide to kill himself the night before he was supposed to be hanged during the Nuremberg Trials.[16] Adolf Hitler had also taken a pill of cyanide but he bit down on the capsule and shot himself in the right temple shortly before the fall of Berlin along with his wife, Eva Braun.[17]

Present day[แก้]

Poison/Drug Antidote
paracetamol (acetaminophen) N-acetylcysteine[18]
vitamin K anticoagulants, e.g. warfarin vitamin K, Protamine[18]
narcotics/opioids naloxone[19]
iron (and other heavy metals) deferoxamine[18]
benzodiazepines flumazenil[18]
ethylene glycol ethanol or fomepizole[19]
methanol ethanol or fomepizole[19][20]
cyanide amyl nitrite, sodium nitrite, and sodium thiosulfate[18][21]

In the late 20th century, an increasing number of products used for everyday life proved to be poisonous. The risk of being poisoned nowadays lies more in the accidental factor, where poison be induced or taken by accident. These problems occur more frequently in , and poisoning is the 4th most common cause of death within young people. Accidental ingestions are most common in children less than 5 years old.

However, hospital and emergency facilities are much enhanced compared to the first half of the 20th century and before, and antidotes are more available. Antidotes have been found for many poisons, and the antidotes for some of the most commonly known poisons are shown in the table below:

However, poison still exists as a murderous entity today, but it is not as popular form of conducting murder as it used to be in past times, probably because of the wider range of ways to kill people and other factors that must be taken into consideration. One of the more recent deaths by poisoning was that of Russian dissident Alexander Litvinenko in 2006 from lethal polonium-210 radiation poisoning.[22]

A cropduster spreading pesticide.

Other uses[แก้]

Today, poison is used for a wider variety of purposes than it used to be. For example, poison can be used to rid an unwanted infestation by pests or to kill weeds. Such chemicals, known as pesticides,[23] have been known to be used in some form since about 2500 BC. However, the use of pesticides has increased staggeringly from 1950, and presently approximately 2.5 million tons of industrial pesticides are used each year.[24] Other poisons can also be used to preserve foods and building material.

In culture[แก้]

Today, in many developing peoples of countries such as certain parts of Africa, South America and Asia, the use of poison as an actual weapon of hunting and attack still endures.

In Africa, certain arrow poisons are made using floral ingredients, such as of that taken from the plant Acokanthera. This plant contains ouabain, which is a cardiac glycoside, oleander, and milkweeds.[25] Poisoned arrows are also still used in the jungle areas of Assam, Burma and Malaysia. The ingredients for the creation of these poisons are mainly extracted from plants of the Antiaris, Strychnos and Strophanthus genera, and Antiaris toxicaria (a tree of the mulberry and breadfruit family), for example, is used in the Java island of Indonesia, as well as several of its surrounding islands. The juice or liquid extracts are smeared on the head of the arrow, and inflicts the target paralysis, convulsions and/or cardiac arrest, virtually on strike due to the speed in which the extracts can affect a victim.[26]

As well as plant based poisons, there are others that are made that are based on animals. For example, the larva or pupae of a beetle genus of the Northern Kalahari Desert is used to create a slow-acting poison that can be quite useful when hunting. The beetle itself is applied to the arrow head, by squeezing the contents of the beetle right onto the head. Plant sap is then mixed and serves as an adhesive. However, instead of the plant sap, a powder made from the dead, eviscerated larva can be used.[27]

See also[แก้]

References and notes[แก้]

  1. ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 1.10 "Ancient poisons". สืบค้นเมื่อ 1 เมษายน 2007.
  2. ↑ Grout, James. Mithridatum (June 2008). Retrieved on 29 April 2007.
  3. ↑ Wujastyk, D. et al. The Roots of Ayurveda: Selections from Sanskrit Medical Writings. ISBN 0-14-044824-1. p. 144
  4. ↑ 4.0 4.1 Chatterjee, Hiralal. International Law and Inter-state Relations in Ancient India (1958). K. L. Mukhopadhyay. p. 104
  5. ↑ Boesche, Roger (มกราคม 2003). "Kautilya's Arthaśāstra on War and Diplomacy in Ancient India". The Journal of Military History. 67 (1): 9–37. doi:10.1353/jmh.2003.0006. "Kautilya is sometimes called a chancellor or prime minister to Chandragupta, something like a Bismarck…"
  6. ↑ Chamola, S.D. Kautilya Arthshastra and the Science of Management: Relevance for the Contemporary Society ISBN 81-7871-126-5. p. 40
  7. ↑ Boesche, Roger (กันยายน 2002). "Moderate Machiavelli: Contrasting The Prince with the Arthashastra of Kautilya". Critical Horizons. Brill Academic Publishers. 3 (2): 253. doi:10.1163/156851602760586671. ISSN 1440–9917. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่า |issn= (help)
  8. ↑ Archer, Christon I. World History of Warfare (2002). University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-4423-1. p. 48
  9. ↑ 9.0 9.1 Emsley, pp. 2–3
  10. ↑ Readers Digest. (1986). Magic and Medicine of Plants. Pleasantville, N.Y: Reader's Digest Association. p. 389. ISBN 0-89577-221-3.
  11. ↑ 11.0 11.1 Suetonius, Claudius
  12. ↑ Tacitus; Annals XII p. 64, pp. 66–67;
  13. ↑ Accounts of his death: Suetonius Claudius p. 43–44; Tacitus; Annals XII 64, pp. 66–67; Pliny the Elder Natural History II p. 92, XI p. 189, XXII p. 92.
  14. ↑ Emsley, pp. 3–4
  15. ↑ Bose, Mandakranta. Faces of the Feminine in Ancient, Medieval, and Modern India (2000). Oxford University Press. ISBN 0-19-512229-1. p. 26
  16. ↑ The Sentencing and Execution of Nazi War Criminals, 1946. Retrieved on 3 April 2007.
  17. ↑ TIME magazine – How Hitler Died. Retrieved 21 May 2007.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 18.3 18.4 Poison Antidotes. Retrieved on 21 April 2007.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 Emergency Medical Department. Retrieved 21 May 2007. Archived ตุลาคม 9, 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
  20. ↑ Mycyk MB, Leikin JB (2003). "Antidote review: fomepizole for methanol poisoning". American journal of therapeutics. 10 (1): 68–70. doi:10.1097/00045391-200301000-00015. PMID 12522524.
  21. ↑ For a study by the IPCS on antidotes of cyanide, see this study.
  22. ↑ Litvinenko, Alexander. "HPA Press Release". Health Protection Agency. สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2008.
  23. ↑ What is a Pesticide? (US EPA definitions) retrieved 24 June 2006
  24. ↑ Miller, G. Tyler Jr. (2002). Living in the Environment (12th Ed.). Belmont: Wadsworth/Thomson Learning.
  25. ↑ "African arrow poison ingredients". สืบค้นเมื่อ 28 เมษายน 2007.
  26. ↑ "Poisoned Arrows". สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2007.
  27. ↑ "Animal Based Poisons Today – Kalahari Beetle". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 เมษายน 2007. สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2007.

External links[แก้]

แม่แบบ:Toxicology

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:KornkanJ/กระบะทราย&oldid=6068102"