ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11
ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 | |
|---|---|
 | |
| ข้อมูลของเส้นทาง | |
| ความยาว | 1,645 ไมล์[1] (2,647 กิโลเมตร) |
| มีขึ้นเมื่อ | 1926[1]–ปัจจุบัน |
| ทางแยกที่สำคัญ | |
| ปลายทางทิศSouth |  US 90 ที่นิวออร์ลีนส์ รัฐลุยเซียนา |
 I‑10 ที่นิวออร์ลีนส์ รัฐลุยเซียนา
 I-80 ใกล้บลูมส์เบิร์ก รัฐเพนซิลเวเนีย | |
| ปลายทางทิศNorth |  Route 223 ที่เราเซสพอยต์ รัฐนิวยอร์ก |
| ตำแหน่งที่ตั้ง | |
| ประเทศ | สหรัฐ |
| รัฐ | ลุยเซียนา มิสซิสซิปปี แอละแบมา จอร์เจีย เทนเนสซี เวอร์จิเนีย เวสต์เวอร์จิเนีย แมริแลนด์ เพนซิลเวเนีย และนิวยอร์ก |
| ระบบทางหลวง | |
ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 (อังกฤษ: U.S. Route 11 ย่อเป็น US 11) เป็นทางหลวงสหรัฐแนวเหนือ-ใต้ มีระยะทาง 1,645 ไมล์[1] (2,647 กิโลเมตร) พาดผ่านพื้นที่ทางตะวันออกของสหรัฐอเมริกา ปลายทางทิศใต้ของทางหลวงสายนี้อยู่ที่ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 90 ใน Bayou Sauvage National Wildlife Refuge ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของนิวออร์ลีนส์ รัฐลุยเซียนา ส่วนปลายทางทิศเหนืออยู่ที่เขตแดนแคนาดา-สหรัฐอเมริกา ในเราเซสพอยต์ รัฐนิวยอร์ก เชื่อมต่อกับทางหลวงรัฐเกแบ็กหมายเลข 223 ทางหลวงหมายเลข 11 สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1926 เส้นทางส่วนมากเป็นไปตามแผนทางหลวงเดิม
จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1929 ทางหลวงหมายเลข 11 มีปลายทางทิศใต้แค่ที่เมืองพิคายูน รัฐมิสซิสซิปปี บริเวณแม่น้ำเพิร์ล เขตแดนรัฐลุยเซียนา และต่อมาได้ขยายเส้นทางไปยังรัฐลุยเซียนา
ทางหลวงหมายเลข 11 ผ่านสะพานเมสตรี ข้ามเลกพอนต์ชาร์เทรน หลังจากหกสัปดาห์ที่พายุเฮอร์ริเคนแคทรีนาพัดถล่ม ทางหลวงหมายเลย 11 นี้เป็นเพียงเส้นทางเดียวที่จะออกจากตัวเมืองนิวออร์ลีนส์ทางด้านทิศตะวันออก เพราะว่ามีโครงสร้างที่แข็งแรง ส่วนสะพานคู่อินเตอร์สเตต 10 และสะพานฟอร์ตไพก์ของทางหลวงสหรัฐหมายเลข 90 ได้ถูกพายุพัดเสียหาย
อินเตอร์สเตต 81 ได้ก่อสร้างขึ้นในยุค 1960 เส้นทางขนานไปกับทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 เมื่อเลยปลายทางทิศใต้ของอินเตอร์สเตต 81 ไปแล้ว ได้มีอินเตอร์สเตตสายอื่นมาขนานกับทางหลวงหมายเลข 11 โดยเฉพาะอินเตอร์สเตต 59 ซึ่งเชื่อมต่อกับอินเตอร์สเตต 81 ด้วยอินเตอร์สเตต 40, อินเตอร์สเตต 75 และอินเตอร์สเตต 24
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 US Highways From US 1 to US 830 Robert V. Droz
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- Termini of US 11 เก็บถาวร 2015-12-23 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
 | ||
| ||
