โมโมฟูกุ อันโด
โมโมฟูกุ อันโด | |
|---|---|
 | |
| เกิด | Gô͘ Peh-hok (吳百福) 05 มีนาคม ค.ศ. 1910 เมืองโบกูชิ (Phoh-á-kha) จังหวัดคางิ ไต้หวันของญี่ปุ่น จักรวรรดิญี่ปุ่น (ปัจจุบันคือนครผูจื่อ เทศมณฑลเจียอี้ ประเทศไต้หวัน) |
| เสียชีวิต | 5 มกราคม ค.ศ. 2007 (96 ปี) อิเกดะ จังหวัดโอซากะ ประเทศญี่ปุ่น |
| สัญชาติ | ญี่ปุ่น, สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) |
| ศิษย์เก่า | มหาวิทยาลัยริตสึเมกัง [1] |
| มีชื่อเสียงจาก | ผู้คิดค้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป |
| คู่สมรส | มาซาโกะ อันโด |
| บุตร | ฮิโรโตชิ อันโด โคกิ อันโด อาเกมิ โฮริโนอูจิ |
โมโมฟูกุ อันโด (ญี่ปุ่น: 安藤 百福; โรมาจิ: Andō Momofuku, ORS; 5 มีนาคม ค.ศ. 1910 – 5 มกราคม ค.ศ. 2007) เป็นนักประดิษฐ์และนักธุรกิจผู้ก่อตั้งบริษัท นิสชิน ฟู้ด โปรดักส์ จำกัด[2] เขาเป็นที่รู้จักในฐานะผู้คิดค้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป (บะหมี่ราเมง) และผู้สร้างแบรนด์ท็อปราเมง และคัพนูดเดิลส์
ชีวิตช่วงต้นและการศึกษา[แก้]
อันโดถือกำเนิดใน ค.ศ. 1910 จากครอบครัวชาวไต้หวันที่จังหวัดคางิ (ญี่ปุ่น: 嘉義廳; โรมาจิ: Kagi-chō; ทับศัพท์: คางิ-โจ; ปัจจุบันคือเทศมณฑลเจียอี้) ไต้หวันของญี่ปุ่น หลังพ่อแม่เสียชีวิต เขาถูกเลี้ยงดูโดยปู่ย่าตายายในกำแพงเมืองไทนัง ในจังหวัดไทนัง (ญี่ปุ่น: 臺南廳; โรมาจิ: Tainan-chō; ทับศัพท์: ไทนันโจ; ปัจจุบันคือนครไถหนาน)[1]
ชีวิตส่วนตัวและเสียชีวิต[แก้]
ใน ค.ศ. 1966 อันโดแปลงสัญชาติเป็นชาวญี่ปุ่นผ่านการแต่งงาน โดย "โมโมฟูกุ" เป็นการอ่านภาษาญี่ปุ่นของชื่อไต้หวันว่า (百福; Pek-hok) ส่วน อันโด (安藤) คือนามสกุลของภรรยาชาวญี่ปุ่น
อันโดเสียชีวิตจากภาวะหัวใจวายในวันที่ 5 มกราคม ค.ศ. 2007 ในโรงพยาบาลที่อิเกดะ จังหวัดโอซากะ ตอนอายุ 96 ปี[3] คงเหลือแต่มาซาโกะ ภรรยาของเขา ลูกชาย 2 คน และลูกสาวคนเดียว อันโดอ้างว่าความลับในการทำให้เขามีชีวิตยืนยาวคือ การเล่นกอล์ฟ และกินราเม็งไก่เกือบทุกวัน และยังกล่าวอีกว่า เขากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจนกระทั่งเสียชีวิต[4][5]
เดอะนิวยอร์กไทมส์ เขียนบทความเกี่ยวกับความสำเร็จของเขา[6]
สิ่งสืบทอด[แก้]
อนุสรณ์[แก้]
ในวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 2015 กูเกิลดูเดิลฉลองวันเกิดของเขา[7][8]
ชื่อภัตตาคารโมโมฟูกุในสหรัฐ ตั้งขึ้นเพื่อสื่อถึงชื่อของโมโมฟูกุ อันโด[9]
เกียรติยศ[แก้]
ต่างชาติ[แก้]
- พ.ศ. 2544 –
เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่สรรเสริญยิ่งดิเรกคุณาภรณ์ ชั้นที่ 4 จตุตถดิเรกคุณาภรณ์ (จ.ภ.)[10]
_ribbon.svg){kind=small}
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 速食麵之父 吳百福病逝. Liberty Times (ภาษาจีน). 2007-01-07. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-01-09.
- ↑ Hevesi, Dennis (2007-01-09). "Momofuku Ando, 96, Dies; Invented Instant Ramen". The New York Times.
- ↑ "Ando was king of instant ramen". Japan Times. Kyodo. 2007-01-07. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-05-19.
- ↑ 安藤百福さん 死去前日、社員とチキンラーメン雑煮 [Mr. Ando ate Chikin Ramen with colleagues the day before he passed away.] (ภาษาญี่ปุ่น). The Sankei Shimbun Web-site. สืบค้นเมื่อ 2007-01-10.
- ↑ Người phát minh ra mì ăn liền qua đời เก็บถาวร 2016-04-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (ในภาษาเวียดนาม)
- ↑ "Momofuku Ando, 96, Dies; Invented Instant Ramen". New York Times. สืบค้นเมื่อ 2008-06-05.
- ↑ Cavna, Michael (5 March 2015). "Momofuku Ando: Inventor of instant ramen artfully saluted with Google Noodle Doodle". Washington Post. Washington DC, United States. สืบค้นเมื่อ 5 March 2015.
- ↑ 安藤百福生誕 105 周年 Google Doodle アーカイブ
- ↑ Chang, David; Stabile, Peter Meehan; photographs by Gabriele (2009). Momofuku (1st ed.). New York: Clarkson Potter. p. 28. ISBN 978-0-307-45195-8.
- ↑ ราชกิจจานุเบกษา, ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง พระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ให้แก่ชาวต่างประเทศ เก็บถาวร 2016-03-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, เล่ม 118, ตอน 13 ข, 30 กรกฎาคม 2554, หน้า 7
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- Beech, Hannah (2006). "Momofuku Ando: A late bloomer invented the instant noodles that fueled the Asian Miracle". Time. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-03-07.
- "Inventor of instant noodles dies". BBC. 2007-01-06.
- Wallace, Bruce (January 7, 2007). "Momofuku Ando, 96; inventor's Cup Noodle became an instant hit". Los Angeles Times.
- Obituary and Appreciation in New York Times. January 9, 2007.
- Noodles Museum, Nissin Instant Ramen Noodles Museum, JapanVisitor, January 14, 2007
- Rameniac's Ode to Nissin Chikin Ramen
- A Tribute To Momofuku Ando and His Life
