ข้ามไปเนื้อหา

หาดโอมาฮา

พิกัด: 49°22′08″N 0°52′07″W / 49.36889°N 0.86861°W / 49.36889; -0.86861
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
หาดโอมาฮา
ส่วนหนึ่งของ การยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดีในสงครามโลกครั้งที่สอง

Into the Jaws of Death: ทหารจากกองพลที่ 1 กำลังยกพลขึ้นบกที่โอมาฮา - ถ่ายภาพโดยโรเบิร์ต เอฟ. ซาร์เจนต์
วันที่6 มิถุนายน ค.ศ. 1944
สถานที่
ผล ฝ่ายสัมพันธมิตรชนะ
คู่สงคราม
 ไรช์เยอรมัน
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
โอมาร์ เอ็น. แบรดลีย์
นอร์แมน โคตา
Clarence R. Huebner
Willard G. Wyman
จอร์จ เอ เทย์เลอร์
Dietrich Kraiß
Ernst Goth
หน่วยที่เกี่ยวข้อง
กองพลที่ 5

สหรัฐ กองทัพเรือสหรัฐ
สหรัฐ หน่วยยามฝั่งสหรัฐ
สหราชอาณาจักร คอมมานโด
สหราชอาณาจักร ราชนาวี
สหราชอาณาจักร กองทัพอากาศสหราชอาณาจักร
แคนาดา ราชนาวีแคนาดา

กองกำลังฝรั่งเศสเสรี กองทัพเรือฝรั่งเศสเสรี
นาซีเยอรมนี กองพลที่ 84
กำลัง
ทหารราบ 43,250 นาย
เรือประจัญบาน 2 ลำ
เรือลาดตระเวน 3 ลำ
เรือพิฆาต 13 ลำ
เรืออื่น ๆ 1,010 ลำ
ทหารราบ 7,800 นาย
ป้อมปืนใหญ่ 8 แห่ง
ที่มั่น 35 แห่ง
ปืนใหญ่ 4 อัน
หลุมปืนครก 6 หลุม
ปืนต่อต้านรถถัง 18 อัน
ฐานยิงจรวด 45 แห่ง
รังปืนกล 85 แห่ง
ป้อมรถถัง 6 แห่ง
ความสูญเสีย
มากกว่า 2,000–5,000 นาย 1,200 นาย

หาดโอมาฮา (อังกฤษ: Omaha Beach) เป็นรหัสเรียกขานของจุดยกพลขึ้นบก หนึ่งในห้าส่วนของการโจมตีเขตยึดครองของเยอรมันในประเทศฝรั่งเศส โดยฝ่ายสัมพันธมิตรในการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดีเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1944 ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ชายหาดตั้งอยู่ที่ชายฝั่งทะเลนอร์ม็องดี ประเทศฝรั่งเศส หันหน้าเข้าสู่ช่องแคบอังกฤษ มีระยะทางยาว 8 กิโลเมตร จากทางตะวันออกของแซ็งตอนอรีน-เด-แปร์ต (Sainte-Honorine-des-Pertes) ถึงทางตะวันตกของเวียร์วีล (Vierville-sur-Mer) บนฝั่งขวาของชะวากทะเลแม่น้ำดูฟว์ (Douve)

กองกำลังสัมพันธมิตรทำการบุกโจมตีกองทัพนาซีเยอรมันที่ยึดครองประเทศฝรั่งเศส และทวีปยุโรปอยู่ โดยเป็นการสนธิกำลังของกองพลพลร่มที่ 101 กับกองพลพลร่มที่ 82 และกองพลทหารราบที่ 4 ของสหรัฐอเมริกา เพื่อเป็นกองกำลังผสมกองทัพน้อยที่ 7 ภายใต้การบังคับบัญชาของ พลเอกโอมาร์ แบรดลี่ย์ โดยที่กองพลพลร่มที่ 101 กับกองพลพลร่มที่ 82 จะเดินทางโดยเครื่องบิน จากประเทศอังกฤษ กระโดดร่มลงเหนือแนวหลังของแนวป้องกันตามแนวหาดนอร์ม็องดีร์ เพื่อก่อกวนและโจมตี แนวป้องกัน รวมทั้งยึดพื้นที่ให้กับทางกองพลทหารราบที่ 4 เข้าบุกในตอนเช้าตรู่โดยเรือยกพลขึ้นบกเบา

ภูมิประเทศและการป้องกัน

[แก้]

หาดโอมาฮาเป็นหาดรูปพระจันทร์เสี้ยว ปลายหาดทั้งสองด้านเป็นหน้าผาหิน หาดค่อยๆ ลาดลงไปในน้ำเป็นความยาวเฉลี่ย 275 เมตร ระหว่างจุดน้ำลงถึงและจุดน้ำขึ้นถึง เหนือเส้นแนวน้ำเป็นตลิ่งก้อนกรวดสูง 2.4 เมตร และอาจกว้างถึง 14 เมตรในบางพื้นที่ ปลายสุดทางด้านตะวันตกของหาดก้อนกรวดเป็นเขื่อนหินป้องกันชายฝั่ง (ส่วนขายขยายเพิ่มไปทางตะวันออกเป็นไม้) สูง 1.5–4 เมตร ส่วนที่เหลือสองในสามของหาดหลังเขื่อนป้องกันชายฝั่งทอดตัวลงต่ำจบกับตลิ่งทราย หลังตลิ่งทรายและเขื่อนป้องกันชายฝั่งเป็นสันทรายเป็นชั้นๆ ทอดตัวอยู่ โดยแคบเรียวไปทางปลายทั้งสองของหาดและยาวเข้าไปในแผ่นดินถึง 180 เมตรเมื่อวัดจากตรงกึ่งกลางหาด มีผาชันหรือตลิ่งชันสูง 30–50 เมตร ถัดมา ซึ่งถูกตัดแบ่งหุบเขาขนาดเล็กซึ่งปกคลุมด้วยต้นไม้ หรือสามารถวาดภาพได้เป็นห้าจุดตามความยาวของหาด มีชื่อรหัสจากตะวันตกไปตะวันออกว่า ดี-1, ดี-3, อี-1, อี-3 และ เอฟ-1[1]

การเตรียมการป้องกันของเยอรมันและการที่ไม่มีการป้องกันต่างๆในเขตน้ำลึกแสดงให้เห็นว่า แผนการป้องกันคือการหยุดการโจมตีไว้ที่ชายหาด[2] มีการสร้างสิ่งกีดขวางสี่แถวในน้ำ สิ่งกีดขวางแถวแรกไม่ต่อเนื่องกัน มีช่องว่างเล็กน้อยในตอนกลางของส่วนด็อกไวต์และช่องว่างขนาดใหญ่ครอบคลุมทั่วทั้งส่วนอีซีเรด แถวสิ่งกีดขวางห่างจากเส้นน้ำขึ้น 250 เมตร ประกอบด้วย รั้วเบลเยี่ยม (Belgian Gates) ผูกทุ่นระเบิด 200 รั้ว แถวที่สองถัดมาอีก 30 เมตรเป็นแถวสิ่งกีดขวางต่อเนื่องกันเป็นรั้วไม้ที่ปักลงในทรายหันปลายออกไปทางทะเล และทุกๆ หนึ่งในสามของรั้วจะฝังทุ่นระเบิดรถถังไว้ แต่วิธีนี้กับไม่ได้ผลเท่าที่ฝ่ายเยอรมันคาดหวังไว้ อีก 32 หลา (30 ม.) ของชายฝั่ง เส้นนี้เป็นแนวบันไดลาด 450 อันต่อเนื่อง มีการออกแบบและติดตั้งทุ่นระเบิดเพื่อบังคับให้พาหนะพื้นราบยกขึ้นและพลิกคว่ำหรือกระตุ้นให้กับระเบิดทำงาน เส้นสุดท้าย สุดท้ายเป็นแนวต่อเนื่องของเชกเฮดจ์ฮอก (Czech hedgehog) 165 หลา (150 เมตร) จากชายฝั่ง พื้นที่ระหว่างชายฝั่งกรวดและตลิ่งชันมีทั้งกับระเบิดมีสายและทุ่นระเบิดกระจัดกระจายไปตามทางลาด[3][4]

ระเบียงภาพ

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. "Assault Plan". Omaha Beachhead. United States Army Center of Military History. 1994 [20 September 1945]. pp. 11–16. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-06-22. สืบค้นเมื่อ 2007-06-10.
  2. "Enemy Defenses". Omaha Beachhead. United States Army Center of Military History. 1994 [20 September 1945]. p. 20. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-06-22. สืบค้นเมื่อ 2007-06-10.
  3. Badsey, Stephen; Bean, Tim (2004). Omaha Beach. Sutton Publishing. p. 40. ISBN 0-7509-3017-9.
  4. "Enemy Defenses". Omaha Beachhead. United States Army Center of Military History. 1994 [20 September 1945]. p. 23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 23, 2020. สืบค้นเมื่อ 2007-06-10.

ข้อมูล

[แก้]
  • Buckingham, William F. (2004). D-Day: The First 72 Hours. Tempus Publishing. ISBN 978-0-7524-2842-0.
  • Caddick-Adams, Peter (2019). Sand & Steel: A New History of D-Day. London: Hutchinson. ISBN 978-1-84794-8-281.
  • Trigg, Jonathan (2019). D-Day through German Eyes: How the Wehrmacht Lost France. Stroud UK: Amberley. ISBN 978-1-4456-8931-9.

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Andrews, Ernest A.; Hurt, David B. (2022). A Machine Gunner's War: From Normandy to Victory with the 1st Infantry Division in World War II. Philadelphia & Oxford: Casemate. ISBN 978-1636241043.
  • Harrison, G. A. (1951). Cross-Channel Attack (PDF). United States Army in World War II: The European Theater of Operations. Washington, DC: Office of the Chief of Military History, Department of the Army. OCLC 606012173. สืบค้นเมื่อ 9 June 2014.
  • Omaha Beachhead (6 June–13 June 1944). American Forces in Action Series (2011 Digital ed.). Washington DC: Historical Division, War Department. 1945. OCLC 643549468. สืบค้นเมื่อ 1 January 2015.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]

49°22′08″N 0°52′07″W / 49.36889°N 0.86861°W / 49.36889; -0.86861