ปืนลูกซอง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ปืนลูกซอง หรือ ช็อทกัน (อังกฤษ: shotgun) คือปืนลำกล้องเรียบ ที่ใช้ยิงกระสุนลูกปราย ปืนลูกซองมีประวัติยาวนานตั้งแต่สมัยใช้ยิงด้วยการจุดชนวน เป็นการนำเอาเม็ดกระสุนตะกั่วจำนวนมากกว่า 1 นัด ใส่ในปืนเพื่อให้มีโอกาสยิงถูกเป้าหมายได้ง่ายขึ้น มักจะใช้ในการยิงเป้าเคลื่อนที่เป็นหลัก เช่น การยิงนกที่บินในอากาศ การวัดขนาดลำกล้องใช้การนำเอาตะกั่วน้ำหนัก 1 ปอนด์ มาแบ่งเป็นส่วน ๆ เท่ากัน แล้วปั้นเป็นลูกกลม และลูกกลมขนาดนั้นจะลอดผ่านลำกล้องได้พอดี ยกตัวอย่าง ถ้าแบ่งเป็น 12 ส่วน เอา 1 ส่วนมาปั้นเป็นลูกกลมแล้วผ่านลำกล้องได้ เราเรียกว่า ลูกซองขนาด 12 หรือ 12 เกจ ขนาดเม็ดลูกปรายที่บรรจุไว้ในกระสุนลูกซอง จะมีต่าง ๆ กันไปตามวัตถุประสงค์ที่ใช้ โดยมีมาตรฐานอยู่หลายแบบ แต่ที่เป็นแบบใหญ่ ๆ ได้แก่ มาตรฐานอเมริกา มาตรฐานอังกฤษ และมาตรฐานยุโรป