นิทานคติสอนใจ
 | บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
นิทานคติสอนใจ[1] (อังกฤษ: parable) หมายถึงวรรณกรรมหรือโคลงกลอนสั้น ๆ ที่แฝงคำสอนหรือบทเรียนทางจริยธรรมหรือทางศาสนา นิทานคติสอนใจต่างจากนิทานอุทาหรณ์ตรงที่นิทานอุทาหรณ์จะใช้สัตว์ ต้นไม้ สิ่งของ หรือธรรมชาติเป็นองค์ประกอบของเรื่อง ในขณะที่องค์ประกอบของนิทานคติสอนใจจะเป็นมนุษย์
นักวิชาการทางพันธสัญญาใหม่จะใช้คำว่านิทานคติสอนใจเฉพาะนิทานที่เกี่ยวกับพระเยซูเท่านั้น[2] ซึ่งตามความหมายจริง ๆ ของคำนี้จะกว้างกว่านั้น
คำว่า parable มาจากภาษากรีก παραβολή ซึ่งเป็นคำที่นักวาทศาสตร์ชาวกรึกใช้ในการบรรยายการใช้เรื่องที่แต่งขึ้นมาสั้น ๆ เพี่อเป็นตัวอย่าง ต่อมาความหมายก็เปลี่ยนไปเป็นการเล่าเรื่องที่แฝงคำสอนทางจริยธรรม[3]
ตัวอย่างนิทานคติสอนใจที่เป็นที่รู้จักกันก็ได้แก่ตำนานของพระเยซูเรื่อง นิทานคติสอนใจเรื่องลูกคนโปรด (Parable of the Prodigal Son) เป็นต้น
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "ศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตยสถาน". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-07-15. สืบค้นเมื่อ 2012-02-22.
- ↑ John P. Meier, “A Marginal Jew”, volume II, Doubleday, 1994.
- ↑ Henry Watson Fowler|H.W. Fowler, Fowler's Modern English Usage|Modern English Usage, Oxford, Clarendon Press, 1958.
ดูเพิ่ม
[แก้] | บทความวรรณกรรมนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |