ชาร์ลที่ 1 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์
| ชาร์ลที่ 1 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 พระรูปชาร์ลที่ 1 ที่บรรจุเรลิกของพระองค์ในแซ็งต์-ซัลวาตอร์สคาเทอดัล, บรูซ, เบลเยียม | |||||
| เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ | |||||
| ครองราชย์ | 1119 – 1127 | ||||
| ก่อนหน้า | บอลด์วินที่ 7 | ||||
| ถัดไป | วิลเลียม | ||||
| ประสูติ | ค.ศ. 1084 โอเดนเซ ประเทศเดนมาร์ก | ||||
| สิ้นพระชนม์ | 2 มีนาคม ค.ศ. 1127 (43 ปี) บรูช, เคาน์ตีฟลานเดอส์ | ||||
| คู่อภิเษก | มาร์เกอริตแห่งแกลร์มง | ||||
| |||||
| ราชวงศ์ | แอสตริดเซน | ||||
| พระราชบิดา | พระเจ้าคนุตที่ 4 แห่งเดนมาร์ก | ||||
| พระราชมารดา | อเดลาแห่งแฟลนเดอส์ | ||||
| ศาสนา | โรมันคาทอลิก | ||||
ชาร์ลที่ 1 หรือ ชาร์ลคนดี (Charles the Good; ค.ศ. 1084 — 2 มีนาคม ค.ศ. 1127) เป็นเคานต์แห่งแฟลนเดอส์ตั้งแต่ ค.ศ. 1119 ถึง 1127 การสิ้นพระชนม์ของพระองค์และเหตุการณ์หลังจากนั้นได้ถูกบันทึกในพงศาวดารของกัลแบร์แห่งบรูช
ช่วงต้นพระชนม์ชีพ
[แก้]เจ้าชายชาร์ล หรือ คาร์ล ประสูติในเดนมาร์ก เป็นพระราชโอรสพระองค์เดียวในพระเจ้าคนุตที่ 4 แห่งเดนมาร์ก (นักบุญคนุต) และอเดลาแห่งแฟลนเดอส์[1] พระราชบิดาของพระองค์ถูกลอบปลงพระชนม์ในอาสนวิหารโอเดนเซ ค.ศ. 1086[2] และพระนางอเดลาได้เสด็จกลับไปยังแฟลนเดอส์ พระชนนีทรงพาเจ้าชายชาร์ลกลับมาด้วย แต่ทรงทิ้งพระราชธิดาฝาแฝดสองพระองค์คือ เจ้าหญิงเซซีเลียและเจ้าหญิงอิงเงอเกิร์ด ไว้ในเดนมาร์ก เจ้าชายชาร์ลเจริญพระชันษาในสำนักโรแบร์ที่ 1 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ ผู้เป็นตา และโรแบร์ที่ 2 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ ผู้เป็นน้า ในค.ศ. 1092 พระนางอเดลาเสด็จไปยังตอนใต้ของอิตาลีและสมรสใหม่กับโรเจอร์ บอร์ซา ดยุกแห่งปุลยาและคาลาเบรีย โดยทรงทิ้งเจ้าชายชาลส์ไว้ในแฟลนเดอส์
เจ้าชายชาลส์ได้เสด็จไปยังแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ใน ค.ศ. 1107 หรือ 1108 ด้วยกองเรืออังกฤษ เดนมาร์กและเฟลมมิช[3] อาจจะเป็นกองเรือของกีย์เนแมร์แห่งบูโลญ ซึ่งคล้ายคลึงกับคำบรรยาย พระองค์ได้รับการเสนอให้รับราชบัลลังก์เยรูซาเลมแต่ทรงปฏิเสธด้วยเหตุอันไม่ทราบแน่ชัด[4]
ปกครองเคาน์ตีแฟลนเดอส์
[แก้]| นักบุญชาลส์คนดี | |
|---|---|
| มรณสักขี | |
| เกิด | ค.ศ. 1084 โอเดนเซ, เดนมาร์ก |
| เสียชีวิต | 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1086 บรูช, เคาน์ตีฟลานเดอส์, ประเทศเบลเยียม |
| นิกาย | โรมันคาทอลิก |
| เป็นบุญราศี | ค.ศ. 1884 |
| วันฉลอง | 2 มีนาคม |
ในค.ศ. 1111 โรแบร์ที่ 2 น้าของพระองค์ได้เสียชีวิต และญาติของเจ้าชายชาร์ลคือ บอลด์วินที่ 7 เคานท์แห่งแฟลนเดอส์ได้สืบตำแหน่งแทน เจ้าชายชาร์ลทรงสนิทใกล้ชิดกับเคานต์คนใหม่ (ซึ่งอายุน้อยกว่าพระองค์หลายปีมาก) ราว ค.ศ. 1118 เจ้าชายชาร์ลทรงเสกสมรสกับมาร์เกอริตแห่งแกลร์มง ทายาทในเคานต์แห่งอาเมียง และธิดาในเรโนด์ที่ 2 เคานต์แห่งแกลร์มง-อ็อง-โบเวร์[5] เคานต์บอลด์วินที่ 7 ซึ่งไม่มีทายาท ได้รับบาดเจ็บในยุทธการที่บูเรส์-อ็อง-เบรย์ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1118 และเขาแต่งตั้งเจ้าชายชาร์ลเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งก่อนที่เขาจะเสียชีวิตในวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1119[6]
ในค.ศ. 1125 เคานต์ชาลส์ที่ 1 ทรงขับไล่ชาวยิวออกจากแฟลนเดอส์ เนื่องจากชาวยิวมีส่วนในการทำให้ราคาสินค้าพุ่งสูงขึ้นอันเป็นเหตุซ้ำเติมความอดอยากของประชาชนภายในดินแดนเขาขณะนั้น[7] ในระหว่างประสบภาวะอดอยาก เคานต์ชาร์ลทรงแจกจ่ายขนมปังแก่คนยากจน และดำเนินการป้องกันไม่ให้เกิดการกักตุนเมล็ดพืชและนำมาขายในราคาที่สูงเกินจริง[8] ด้วยคำแนะนำจากที่ปรึกษาของพระองค์ พระองค์ได้ลดอิทธิพลของตระกูลอาเร็มบอลด์ ซึ่งเข้ามาเกี่ยวข้องในการกักตุนอาหาร ให้ลดอำนาจพวกเขาให้มีสถานะเป็นทาสติดที่ดิน ส่งผลให้บาทหลวงแบร์ทูร์ฟ ฟิตซ์อาเร็มบอลด์ เจ้าอาวาสโบสถ์นักบุญโดนาเทียน วางแผนลอบปลงพระชนม์เจ้าชาย-เคานต์ชาร์ลและเหล่าที่ปรึกษาของพระองค์
สิ้นพระชนม์
[แก้]
ในตอนเช้าของวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ. 1127 ขณะที่เคานต์ชาลส์ทรงคุกพระชานุอธิษฐานอยู่ในโบสถ์นักบุญโดนาเทียน อัศวินกลุ่มหนึ่งที่ตอบรับคำขอของตระกูลอาเร็มบอลด์เข้ามาในโบสถ์และรุมแทงพระองค์ด้วยดาบยาวจนสิ้นพระชนม์[9][10] การสังหารที่ป่าเถื่อนและล่วงเกินสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ครั้งนี้ก่อให้เกิดความโกรธแค้นในหมู่สาธารณชนอย่างกว้างขวาง และเคานท์ชาร์ลทรงได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางในฐานะมรณสักขีและนักบุญแทบจะในทันที แม้ว่ายังไม่มีการการประกาศเป็นบุญราศีจนกระทั่ง ค.ศ. 1882[a]ตระกูลอาเร็มบอลด์ที่วางแผนสังหารเคานต์ชาร์ลได้ถูกปิดล้อมอยู่ภายในปราสาทบรูซโดยขุนนางและสามัญชนที่โกรธแค้นจากเมืองบรูซและเกนต์ ฝ่ายอาเร็มบอลด์พ่ายแพ้ ถูกจับกุมและทรมานจนตาย พระเจ้าหลุยส์ที่ 6 แห่งฝรั่งเศสซึ่งทรงสนับสนุนให้ลุกฮือต่อต้านตระกูลอาเร็มบอลด์ ทรงใช้อิทธิพลของพระองค์เลือกวิลเลียม คลิโต เป็นเคานต์คนใหม่ของแฟลนเดอส์[11]
เชิงอรรถ
[แก้]- ↑ ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เปอติต์ ปาเลส์ มีภาพวาดอันเป็นที่น่าจดจำถึงการฝังพระศพของพระองค์ วาดโดยยาน ฟัน เบียส์ (1852–1927)
- ↑ Nicholas 1992, p. 56.
- ↑ Hundahl, Kjær & Lund 2016, p. 87.
- ↑ Galbert of Bruges 2013, p. 25.
- ↑ Riley-Smith 1997, p. 176.
- ↑ Galbert of Bruges 2013, p. 42.
- ↑ Paul 2012, p. 43-44.
- ↑ Deutsch & Bloch 1906.
- ↑ Nicholas 1992, p. 62.
- ↑ Davies 1997, p. 10.
- ↑ Nicholas 1992, p. 63.
- ↑ Aird 2008, p. 272.
อ้างอิง
[แก้]- Aird, William M. (2008). Robert Curthose, Duke of Normandy: C. 1050–1134. The Boydell Press.
- Davies, Ralph Henry Carless (1997). King Stephen. Routledge.
- Deutsch, Gotthard; Bloch, Armand (1906). "Ghent". Jewish Encyclopedia.
- Galbert of Bruges (2013). The Murder, Betrayal, and Slaughter of the Glorious Charles, Count of Flanders. แปลโดย Rider, Jeff. Yale University Press.
- Hundahl, Kerstin; Kjær, Lars; Lund, Niels, บ.ก. (2016). Denmark and Europe in the Middle Ages, C.1000–1525: Essays in Honour of Professor Michael H. Gelting. Routledge.
- Nicholas, David (1992). Medieval Flanders. Longman.
- Paul, Nicholas L. (2012). To Follow in Their Footsteps: The Crusades and Family Memory in the High Middle Ages. Cornell University Press.
- Riley-Smith, Jonathan (1997). The First Crusaders, 1095–1131. Cambridge University Press.
เว็บไซต์อ้างอิง
[แก้]
| ก่อนหน้า | ชาร์ลที่ 1 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| บอลด์วินที่ 7 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ | 
|
 เคานต์แห่งแฟลนเดอส์ (ค.ศ. 1119 - ค.ศ. 1127) |
|
วิลเลียม คลิโต |