คูคลักซ์แคลน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
คูคลักซ์แคลน


ตราและธงของคูคลักซ์แคลน
การก่อตั้ง
แคลนที่ 1ค.ศ.1865–1871
แคลนที่ 2ค.ศ.1915–1944
แคลนที่ 3ค.ศ.1946–ปัจจุบัน
สมาชิก
แคลนที่ 1ไม่ทราบ
แคลนที่ 23,000,000–6,000,000 คน[1] (สูงสุดในปีค.ศ.1924–1925)
แคลนที่ 35,000–8,000 คน[2]
คุณสมบัติ
อุดมการณ์ทางการเมือง
ตำแหน่งทางการเมืองขวาจัด; ลัทธิฟาสซิสต์
ศาสนาที่สนับสนุนProtestantism (แคลนที่สอง)[6]
Christian Identity (แคลนที่สองและแคลนที่สาม)[7]
ความรุนแรงที่การเดินขบวนของแคลนในโมบิล รัฐแอลาบามา ปี 1977

คูคลักซ์แคลน (อังกฤษ: Ku Klux Klan, ย่อ: KKK) หรือเรียกง่าย ๆ ว่า "เดอะแคลน" (the Klan) เป็นชื่อของสามขบวนการต่างกันในสหรัฐซึ่งสนับสนุนกระแสปฏิกิริยาสุดโต่งอย่างความสูงสุดของคนขาว (white supremacy) ชาตินิยมผิวขาว (white nationalism) การต่อต้านการเข้าเมือง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการปรากฏซ้ำในสมัยหลัง ลัทธินอร์ดิก (Nordicism)[8][9] การต่อต้านคาทอลิก[10][11] และการต่อต้านยิว[11] ในอดีต เคเคเคใช้การก่อการร้ายทั้งการทำร้ายร่างกายและการฆ่าคนต่อกลุ่มหรือปัจเจกที่กลุ่มต่อต้าน[12] ทั้งสามขบวนการเรียกร้องให้ "ทำให้บริสุทธิ์" ซึ่งสังคมอเมริกัน และทั้งหมดถือเป็นองค์การฝ่ายขวาสุดโต่ง[13][14][15][16]

แคลนแรกเฟื่องฟูในสหรัฐอเมริกาภาคใต้ในปลายคริสต์ทศวรรษ 1860 แล้วตายไปในต้นคริสต์ทศวรรษ 1870 กลุ่มนี้มุ่งรัฐบาลรัฐรีพับลิกันในภาคใต้ระหว่างสมัยบูรณะ (Reconstruction Era) โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ความรุนแรงต่อผู้นำชาวแอฟริกันอเมริกัน มีหลายสาขาย่อยทั่วภาคใต้ แต่ถูกปราบปรามในปี 1871 ผ่านการบังคับใช้กฎหมายกลาง สมาชิกทำชุดของตนเองมักมีสีสัน ได้แก่ ชุดคลุม หน้ากาก และหมวกทรงกรวย ซึ่งออกแบบมาเพื่อสร้างความกลัวและเพื่อปกปิดรูปพรรณของพวกตน[17][18]

กลุ่มที่สองก่อตั้งขึ้นในปี 1915 และเฟื่องฟูทั่วประเทศในต้นและกลางคริสต์ทศวรรษ 1920 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่เมืองของมิดเวสต์และตะวันตก มีรากเหง้าในชุมชนโปรเตสแตนต์ท้องถิ่นที่คัดค้านคาทอลิกและยิว และเน้นการคัดค้านคริสตจักรคาทอลิกในช่วงที่มีการเข้าเมืองสูงจากชาติคาทอลิกในยุโรปใต้และตะวันออก[6] องค์การที่สองนี้รับมาตรฐานชุดขาวและใช้คำรหัสซึ่งคล้ายกับที่แคลนแรกใช้ ขณะที่เพิ่มการเผากางเขนและการเดินขบวนเป็นจำนวนมากเพื่อข่มขู่ผู้อื่น

การสำแดงครั้งที่สามและปัจจุบันของเคเคเคกำเนิดหลังปี 1950 ในรูปของกลุ่มท้องถิ่นเล็ก ๆ ไม่เชื่อมโยงกันที่ใช้ชื่อเคเคเค ทั้งหมดสนใจการคัดค้านขบวนการสิทธิพลเมือง มักใช้ความรุนแรงและการฆ่าคนเพื่อปราบปรามนักเคลื่อนไหว สันนิบาตต่อต้านการหมิ่นประมาทและศูนย์กฎหมายความยากจนภาคใต้จัดกลุ่มนี้เป็นกลุ่มเกลียดชัง (hate group)[19] ในปี 2016 สันนิบาตต่อต้านการหมิ่นประมาทกะสมาชิกแคลนทั่วประเทศไว้ประมาณ 3,000 คน ขณะที่ศูนย์กฎหมายความยากจนภาคใต้กะสมาชิกไว้รวม 6,000 คน[20]

อ้างอิง[แก้]

  1. McVeigh, Rory. "Structural Incentives for Conservative Mobilization: Power Devaluation and the Rise of the Ku Klux Klan, 1915–1925." Social Forces, Vol. 77, No. 4 (June 1999), p. 1463.
  2. "Ku Klux Klan". Southern Poverty Law Center. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กรกฎาคม 19, 2013. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 7, 2013.
  3. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ pegram
  4. Al-Khattar, Aref M. (2003). Religion and terrorism: an interfaith perspective. Westport, Connecticut: Praeger. pp. 21, 30, 55.
  5. Michael, Robert, and Philip Rosen. Dictionary of antisemitism from the earliest times to the present. Lanham, Maryland, USA: Scarecrow Press, 1997, p. 267.
  6. 6.0 6.1 Kelly Baker, Gospel According to the Klan: The KKK's Appeal to Protestant America, 1915–1930 (U Press of Kadas, 2011)
  7. Barkun, pp. 60–85.
  8. Petersen, William. Against the Stream: Reflections of an Unconventional Demographer. Transaction Publishers. p. 89. ISBN 9781412816663. สืบค้นเมื่อ 8 May 2016.
  9. Pratt Guterl, Matthew (2009). The Color of Race in America, 1900-1940. Harvard University Press. p. 42. ISBN 9780674038059.
  10. Pitsula, James M. (2013). Keeping Canada British: The Ku Klux Klan in 1920s Saskatchewan. UBC Press. ISBN 9780774824927.
  11. 11.0 11.1 Brooks, Michael E. (2014). The Ku Klux Klan in Wood County, Ohio. The History Press. ISBN 9781626193345.
  12. O'Donnell, Patrick (Editor), 2006. Ku Klux Klan America's First Terrorists Exposed, p. 210. ISBN 1-4196-4978-7.
  13. Rory McVeigh, The Rise of the Ku Klux Klan: Right-Wing Movements and National Politics (2009).
  14. Matthew N. Lyons, Right-Wing Populism in America (2000), ch. 3, 5, 13.
  15. Chalmers, David Mark, 2003. Backfire: How the Ku Klux Klan Helped the Civil Rights Movement, p. 163. ISBN 978-0-7425-2311-1.
  16. Charles Quarles, 1999. The Ku Klux Klan and Related American Racialist and Antisemitic Organizations: A History and Analysis, p. 100. McFarland.
  17. See, e.g., Klanwatch Project (2011), illustrations, pp. 9–10.
  18. Elaine Frantz Parsons, "Midnight Rangers: Costume and Performance in the Reconstruction-Era Ku Klux Klan". Journal of American History 92.3 (2005) : 811–36.
  19. Both the Anti-Defamation League เก็บถาวร 2012-10-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน and the Southern Poverty Law Center include it in their lists of hate groups. See also Brian Levin, "Cyberhate: A Legal and Historical Analysis of Extremists' Use of Computer Networks in America", in Perry, Barbara (ed.), Hate and Bias Crime: A Reader, Routledge, 2003, p. 112.
  20. "At 150, KKK sees opportunities in US political trends" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-07-01. สืบค้นเมื่อ 2016-07-02.