ข้ามไปเนื้อหา

กีแซง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
กีแซง
ชื่อเกาหลี
ฮันกึล
ฮันจา
อาร์อาร์Gisaeng
เอ็มอาร์Kisaeng

กีแซง (เกาหลี기생; ฮันจา妓生) เรียกอีกอย่างว่า ชินยอ (เกาหลี기녀; ฮันจา妓女) เป็นผู้หญิงที่ถูกขับจากครอบครัวหรือทาสที่ได้รับการฝึกฝนให้เป็นนางโลม ทำหน้าที่ให้ความบันเทิงทางศิลปะและสนทนากับผู้ชายชนชั้นสูง[1][2][3] ปรากฏครั้งแรกในสมัยโครยอ กีแซงเป็นผู้ให้ความบันเทิงอย่างถูกกฎหมายของรัฐบาล และต้องทำหน้าที่ต่าง ๆ ให้รัฐ หลายคนถูกจ้างโดยราชสำนัก พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและประสบความสำเร็จในด้านวิจิตรศิลป์ กวีนิพนธ์ และร้อยแก้ว และถึงแม้จะเป็นชนชั้นต่ำในสังคม พวกเขาก็ยังได้รับการยกย่องในฐานะศิลปินที่มีการศึกษา นอกเหนือจากความบันเทิงแล้ว บทบาทของพวกเขายังรวมถึงการดูแลทางการแพทย์และการเย็บปักถักร้อย

สถานะทางสังคม

[แก้]

ตลอดสมัยโครยอและโชซ็อน กีแซงอยู่ในสถานะช็อนมิน ซึ่งเป็นสถานะต่ำที่สุดในสังคม เช่นเดียวผู้ให้ความบันเทิงคนอื่น ๆ คนขายเนื้อ และทาส สถานะส่งต่อกันทางสายเลือด ดังนั้นลูกของกีแซงก็มีสถานะช็อนมิน และลูกสาวก็กลายเป็นกีแซงโดยอัตโนมัติเช่นกัน[4] ในสมัยโครยอ หน่วยงานปกครองในแต่ละเขตได้เริ่มลงทะเบียนกีแซงไว้เพื่อให้แน่ใจว่ามีการกำกับดูแลอย่างถี่ถ้วน[5] มีการปฏิบัติตามแนวทางเดียวกันกับทาสที่ถูกเกณฑ์ กีแซงสามารถเป็นอิสระได้ก็ต่อเมื่อจ่ายค่าไถ่จำนวนมาก จึงมีเพียงผู้มั่งคั่งเท่านั้นที่จะไถ่กีแซงได้ ซึ่งโดยทั่วไปแล้วเป็นขุนนางระดับสูง[6]

กีแซงหลายคนมีทักษะด้านกวีนิพนธ์ โคลงซิโจที่แต่งโดยกีแซงจำนวนมากยังหลงเหลือมาถึงปัจจุบัน กวีนิพนธ์ของกีแซงมักสะท้อนถึงความโศกเศร้าและการจากลา คล้ายกับบทกวีที่แต่งโดยนักปราชญ์ที่ถูกเนรเทศ[7] นอกจากนี้ บทกวีของกีแซงที่โด่งดังบางบทแต่งขึ้นเพื่อชักชวนนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงให้มาค้างคืนด้วย[8] รูปแบบโคลงซิโจในช่วงหลังยังเข้ามาเกี่ยวข้องกับกีแซงหญิง ในขณะที่ผู้หญิงที่มีสถานะยังบันมุ่งเน้นไปที่รูปแบบการประพันธ์แบบกาซา[9]

กวาน-กี คือกีแซงในสังกัดสำนักรัฐบาลท้องถิ่น และสถานะของพวกเขาก็แตกต่างไปจากทาสทั่วไปที่สังกัดอยู่ในสำนักเดียวกัน กีแซงถือว่ามีสถานะสูงกว่าทาสอย่างมีนัยสำคัญ แม้ว่าตามหลักการแล้ว พวกเขาทั้งหมดมีสถานะเป็นช็อนมินเหมือนกัน[10]

อาชีพ

[แก้]

อาชีพของกีแซงส่วนใหญ่นั้นสั้นมาก โดยทั่วไปแล้วจุดสูงสุดของอาชีพอยู่ที่อายุ 16 หรือ 17 ปี และสิ้นสุดเมื่ออายุ 22 ปี[11] มีกีแซงเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถรักษาอาชีพของตนไว้ได้นานเกินเวลานี้ อาจเป็นเพราะเหตุนี้เองที่สำนักฝึกอบรมกีแซง ยอมรับผู้เข้าฝึกที่อายุน้อยกว่าแปดขวบ[12] กฎหมายกำหนดให้กีแซงทุกคนต้องเกษียณเมื่ออายุ 50 ปี โอกาสที่ดีที่สุดที่กีแซงส่วนใหญ่ได้รับคือการได้เป็นอนุภรรยาของผู้อุปถัมภ์ อย่างไรก็ตาม กีแซงบางคนไม่ได้รับโอกาสนี้ เว้นแต่ผู้อุปถัมภ์จะซื้อพวกเขามาจากรัฐเสียตั้งแต่แรก ซึ่งมีผู้ชายในยุคโชซอนจำนวนน้อยที่สามารถจ่ายได้ ดังนั้นกีแซงที่เกษียณตัวจึงทำงานหรือบริหารโรงเตี๊ยมท้องถิ่น[13]

อ้างอิง

[แก้]
  1. Seth, Michael J. (2010). A History of Korea: From Antiquity to the Present (ภาษาอังกฤษ). Rowman & Littlefield Publishers. p. 164. ISBN 978-0-7425-6717-7. สืบค้นเมื่อ 8 February 2019.
  2. "Life and role of gisaeng courtesans". The Korea Times. 2016-02-04. สืบค้นเมื่อ 2016-10-27.
  3. Lee Insuk. "Convention and Innovation: The Lives and Cultural Legacy of the Kisaeng in Colonial Korea (1910–1945)" (pdf). Seoul Journal of Korean Studies. Kyujanggak Institute for Korean Studies. 23 (1): 71–93. สืบค้นเมื่อ 2016-10-27.
  4. Hwang (1997), Ahn (2000b).
  5. Lee (2002), p. 90.
  6. Lee (2002), pp. 89–90; Ahn (2000b), p. 82.
  7. McCann (1974), p. 42.
  8. These include Hwang Jin-i's "I will break the back of this long winter night" and Han-u's "You will freeze to death". See McCann (1974), Kim (1976).
  9. Kim (1963), p. 34.
  10. Ahn (2000b), p. 83.
  11. Hwang (1997), p. 451.
  12. Song (1999), p. 35.
  13. Lee (2002), p. 90; Ahn (2000b), p. 82.