ราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์
ราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์ เป็นรูปแบบหนึ่งของระบอบการปกครองและการสืบทอดอำนาจซึ่งราชบังลังก์จะถูกส่งมอบผ่านจากสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลผู้ปกครองไปยังสมาชิกอีกคนหนึ่งในตระกูลเดียวกัน หนึ่งในผู้ปกครองมาจากตระกูลเดียวกันที่ประกอบกันเป็นราชวงศ์
ตามประวัติศาสตร์ เป็นระบอบราชาธิปไตยที่พบเห็นกันเป็นเรื่องปกติอย่างมากและยังคงเป็นรูปแบบที่โดดเด่นในระบอบราชาธิปไตยที่ยังเหลืออยู่ มีจุดข้อดีคือความต่อเนื่องของการรวมศูนย์กลางของอำนาจและความมั่นคั่งและความสามารถในการคาดการณ์ที่สามารถคาดหมายที่จะควบคุมวิธีการของการจัดการปกครองและให้การอุปถัมภ์ หากพระมหากษัตริย์ทรงมีพระปรีชาสามารถ ไม่กดขี่ข่มเหง และดำรงไว้ซึ่งฐานันดรศักดิ์ที่เหมาะสม นอกจากนี้อาจจะให้ข้อเสนอที่เป็นปัจจัยที่มั่นคงของความเป็นที่นิยมชื่นชอบและความภักดีต่อตระกูลผู้ปกครอง[1] การตัดสินวินิจฉัยสิ่งที่ถือว่าเป็นการกดขี่ ทรงเกียรติ และกระแสนิยมจะยังคงอยู่ในขอบเขตของพระมหากษัตริย์ ข้อเสียที่สำคัญของระบอบราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์จะเกิดขึ้น เมื่อทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงอาจจะไม่มีความเหมาะสมทางร่างกายหรือทางอารมณ์ที่แปรปรวนในการปกครอง[2] ข้อเสียอื่น ๆ คือ ประชาชนไม่สามารถเลือกประมุขแห่งรัฐได้ ไม่ยินยอมที่จะมีการกระจัดกระจายความมั่นคั่งและอำนาจในวงกว้างของสังคมและความต่อเนื่องของโครงสร้างทางศาสนาและสังคม-เศรษฐกิจที่ล้าสมัย เพื่อสิทธิพิเศษส่วนใหญ่ของพระมหากษัตริย์ ตระกูล และผู้สนับสนุน[3]
ในระบอบราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์ส่วนใหญ่ที่ยังเหลืออยู่ ลำดับการสืบสันตติวงศ์โดยทั่วไปแล้วจะใช้บางรูปแบบของสิทธิของบุตรหัวปี แต่ก็มีวิธีการอื่น ๆเช่น สิทธิตามอาวุโส และสิทธิการสืบทอดมรดกของตระกูล (Tanistry) (ซึ่งจะมีการเสนอชื่อทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงจากท่ามกลางผู้คัดเลือกที่มีคุณสมบัติที่ดีพร้อม).
ผลการวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าระบอบการปกครองแบบการสืบสันตติวงศ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรูปแบบของสิทธิของบุตรหัวปี จะมีเสถียรภาพมากกว่ารูปแบบของการปกครองแบบอำนาจเบ็ดเสร็จที่มีการจัดเตรียมการสืบทอดแบบทางเลือก[4][5][6] [7][8][9]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Sharma, Urmila Sharma & S. K. (2000). Principles and Theory of Political Science. Atlantic Publishers & Dist. p. 412. ISBN 9788171569380. สืบค้นเมื่อ 18 February 2018.
- ↑ Flesch, Carl F. (2006). Who's Not Who and Other Matters. Pegasus Elliot Mackenzie Pu. p. 69. ISBN 9781843862444.
- ↑ Robertson, Geoffrey (25 September 2008). "A hereditary head of state and a system based on sexism and religious discrimination have no place in the 21st century". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 18 February 2018.
- ↑ Kurrild-Klitgaard, Peter (2000). "The constitutional economics of autocratic succession". Public Choice. 103 (1/2): 63–84. doi:10.1023/A:1005078532251. ISSN 0048-5829.
- ↑ Kurrild-Klitgaard, Peter (2004). "Autocratic succession". Encyclopedia of Public Choice. 103: 358–362. doi:10.1007/978-0-306-47828-4_39. ISBN 978-0-306-47828-4.
- ↑ Kokkonen, Andrej; Sundell, Anders (May 2014). "Delivering Stability—Primogeniture and Autocratic Survival in European Monarchies 1000–1800". American Political Science Review. 108 (2): 438–453. doi:10.1017/S000305541400015X. hdl:2077/38982. ISSN 0003-0554.
- ↑ Acharya, Avidit; Lee, Alexander (2019-11-01). "Path Dependence in European Development: Medieval Politics, Conflict, and State Building". Comparative Political Studies. 52 (13–14): 2171–2206. doi:10.1177/0010414019830716. ISSN 0010-4140. S2CID 29515121.
- ↑ Kokkonen, Andrej; Sundell, Anders (2019-06-11). "Leader Succession and Civil War". Comparative Political Studies. 53 (3–4): 434–468. doi:10.1177/0010414019852712. ISSN 0010-4140.
- ↑ "Tracking the "Arab Spring": Why the Modest Harvest?". Journal of Democracy. สืบค้นเมื่อ 2019-10-27.