โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล
| รายชื่อมาตรฐานการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัล |
|---|
| มาตรฐาน DVB (ประเทศ) |
| มาตรฐาน ATSC (ประเทศ) |
|
| มาตรฐาน ISDB (ประเทศ) |
| มาตรฐาน DTMB (ประเทศ) |
| มาตรฐาน DMB (ประเทศ) |
| ตัวแปลงสัญญาณ |
|
| คลื่นความถี่ภาคพื้นดิน |
โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล (อังกฤษ: Digital terrestrial television; ชื่อย่อ: DTTV หรือ DTT หรือ DTTB) เป็นเทคโนโลยีสำหรับโทรทัศน์ภาคพื้นดินที่สถานีโทรทัศน์ภาคพื้นดิน (เสาหนวดกุ้ง) ออกอากาศรายการโทรทัศน์โดยส่งคลื่นวิทยุไปยังโทรทัศน์ในที่อยู่อาศัยของผู้บริโภคในรูปแบบของสัญญาณดิจิทัล DDTV เป็นความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่สำคัญและล้ำหน้ากว่าโทรทัศน์ระบบแอนะล็อก และเริ่มแทนที่การออกอากาศแบบแอนะล็อกที่เคยใช้มาตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 การทดลองออกอากาศเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1998 และมีการเปลี่ยนผ่านระบบการออกอากาศ (หรือที่เรียกว่า การยุติการออกอากาศโทรทัศน์แอนะล็อก (Analog Switchoff; ASO) หรือการเปลี่ยนแปลงสู่โทรทัศน์ระบบดิจิทัล (Digital Switchover; DSO)) ในปี ค.ศ. 2006 และปัจจุบันเสร็จสมบูรณ์ไปแล้วในหลากหลายประเทศ รวมถึงประเทศไทยซึ่งได้ยุติการออกอากาศโทรทัศน์แอนะล็อกอย่างสมบูรณ์เมื่อวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2563 ข้อได้เปรียบของโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลมีความคล้ายคลึงกับแพลตฟอร์มอื่น ๆ ที่ได้รับจากระบบดิจิทัล เช่น เคเบิลทีวี ดาวเทียม และโทรคมนาคม เช่น การใช้แบนด์วิดท์คลื่นความถี่วิทยุมีประสิทธิภาพมากขึ้น ช่องโทรทัศน์มากกว่าแอนะล็อก และคุณภาพของภาพที่มากขึ้น และช่วยลดต้นทุนให้แก่ผู้แพร่ภาพกระจายเสียง (นอกเหนือจากต้นทุนการปรับรุ่น)
ประเทศต่าง ๆ ได้นำมาตรฐานการออกอากาศแบบดิจิทัลมาใช้เป็นพื้นฐาน สิ่งที่สำคัญคือ[1]
- การออกอากาศระบบดิจิทัลของคณะกรรมการมาตรฐานโทรทัศน์ขั้นสูง (ATSC DTV) (ระบบ A)
- การออกอากาศระบบดิจิทัลผ่านมือถือของคณะกรรมการมาตรฐานโทรทัศน์ขั้นสูง (ATSC-M/H)
- การแพร่ภาพสื่อผสมภาคพื้นดินระบบดิจิทัล (DTMB)
- การแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลผ่านมือถือ (DVB-H)
- การแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลภาคพื้นดิน รุ่นที่ 1 และ 2 (DVB-T/DVB-T2) (ระบบ B)
- บริการออกอากาศภาคพื้นดินแบบรวม (ISDB-T) (ระบบ C)
- บริการกระจายเสียงดิจิทัลแบบรวม (ISDB-Tsb) (ระบบ F)
- เอฟแอลโอ (FLO) (ระบบ M)
การออกอากาศ[แก้]
โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลออกอากาศโดยใช้ความถี่วิทยุผ่านพื้นที่ภาคพื้นดินในลักษณะเดียวกับโทรทัศน์ระบบแอนะล็อกในอดีต โดยความแตกต่างหลัก ๆ คือการใช้เครื่องส่งสัญญาณตามโครงข่ายโทรทัศน์ เพื่อรองรับการให้บริการหลายช่องสัญญาณ (สถานีโทรทัศน์, สถานีวิทยุ หรือ ข้อมูล) ในความถี่เดียว (เช่น ช่อง UHF หรือ VHF)
จำนวนข้อมูลที่สามารถส่งได้ (และจำนวนช่องสัญญาณ) ได้รับผลโดยตรงจากความจุของช่องสัญญาณและวิธีการควบกล้ำสัญญาณก่อนออกอากาศ[2]
ทุกประเทศในทวีปอเมริกาเหนือ และประเทศเกาหลีใต้ ใช้มาตรฐาน ATSC ด้วยการกล้ำสัญญาณแบบ 8VSB ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับการปรับแถบร่องรอยด้านข้างที่ใช้สำหรับโทรทัศน์แอนะล็อกเดิม สิ่งนี้ให้ภูมิคุ้มกันที่ดีกว่าต่อสัญญาณรบกวน แต่ไม่ได้รับการยกเว้นจากความผิดเพี้ยนหลายระดับ และยังไม่ได้จัดให้มีการทำงานของเครือข่ายความถี่เดียว (ไม่ว่าในกรณีใด ๆ ไม่ใช่ข้อกำหนดในสหรัฐ)
วิธีการปรับสัญญาณสำหรับการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลภาคพื้นดิน คือ โอเอฟดีเอ็ม ด้วยการปรับพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัสด้วยทั้ง 64 หรือ 16 สถานะ โดยทั่วไป 64QAM สามารถส่งสัญญาณได้อัตราบิตที่มากกว่า แต่ไวต่อสัญญาณรบกวนมากขึ้น โดย 16 และ 64QAM สามารถรวมกันได้ในโครงข่ายเดียว ช่วยให้สามารถลดขนาดไฟล์แบบควบคุมได้ สำหรับโปรแกรมสตรีมที่สำคัญมากขึ้น สิ่งนี้เรียกว่า การปรับลำดับชั้น สำหรับ DVB-T (รวมถึง DVB-T2 ขึ้นไป) มีความอดทนต่อการบิดเบือนหลายระดับ และถูกออกแบบมาเพื่อทำงานในเครือข่ายความถี่เดียว
การพัฒนาในการบีบอัดวิดีโอมีผลในการปรับปรุงในการแปลงโคไซน์ไม่ต่อเนื่องแบบดั้งเดิม จากการเข้ารหัสวิดีโอแบบ H.262 MPEG-2 ซึ่งเหนือกว่า H.264/MPEG-4 AVC และ H.265 HEVC ในปัจจุบัน H.264 ช่วยให้สามารถใช้บริการโทรทัศน์ความละเอียดสูง 3 ช่อง จากสถานีส่งสัญญาณภาคพื้นยุโรป โดยส่งได้ 24 เมกะบิตต่อวินาที[2] ส่วนการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลภาคพื้นดินรุ่นที่ 2 เพิ่มกำลังการส่งสัญญาณของช่องนี้เป็น 40 เมกะบิตต่อวินาที ซึ่งช่วยให้บริการได้มากขึ้น
การรับสัญญาณ[แก้]
การรับสัญญาณโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล สามารถทำได้ผ่านกล่องรับสัญญาณโทรทัศน์ดิจิทัล, เครื่องรับสัญญาณโทรทัศน์เครือข่าย หรือมากกว่า ตอนนี้มีเครื่องรับสัญญาณในตัวที่มาพร้อมกับโทรทัศน์ที่ถอดรหัสสัญญาณที่ได้รับผ่านเสาอากาศโทรทัศน์มาตรฐาน อุปกรณ์เหล่านี้มักจะมีฟังก์ชั่นสำหรับการบันทึกวิดีโอดิจิทัล[3] อย่างไรก็ตาม เนื่องจากปัญหาในการวางแผนจัดการความถี่ อาจจำเป็นต้องใช้เสาอากาศที่มีความสามารถในการรับกลุ่มช่องสัญญาณที่แตกต่างกัน (โดยปกติจะเป็นไวด์แบนด์) หากมักซ์ของโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลอยู่นอกเหนือขีดความสามารถในการรับสัญญาณของเสาอากาศที่ติดตั้งมาแต่เดิม[4] ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับในสหราชอาณาจักร
เสาอากาศในอาคารมีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบจากปัญหาเหล่านี้มากขึ้น และอาจจำเป็นต้องเปลี่ยนใหม่[5]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "REPORT ITU-R BT.2140" (PDF). ITU. สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2017.
- ↑ 2.0 2.1 Webfactory www.webfactory.ie. "Digital Video Broadcasting - Standards & Technology". DVB. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-08-07. สืบค้นเมื่อ 2 กันยายน 2010.
- ↑ Blog series: Is Over-The-Air (OTA) HDTV right for you | Tablo. Tablotv.com. สืบค้นเมื่อ 23 มิถุนายน 2014.
- ↑ BBC www.bbc.co.uk/reception (16 มิถุนายน 2009). "Television Aerials Factsheet" (PDF). BBC. สืบค้นเมื่อ 28 กันยายน 2010.
- ↑ Digea www.digea.gr (16 มิถุนายน 2009). "Aerials for Digital Television". Digea. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 กรกฎาคม 2010. สืบค้นเมื่อ 28 กันยายน 2010.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- อนาคตของการออกอากาศโทรทัศน์ (FoBTV) ในเดือนถัดไป 20 มีนาคม 2012
- อนาคตของการออกอากาศโทรทัศน์ การประชุมสุดยอดประกาศเป้าหมายระดับโลกสำหรับอนาคตของการออกอากาศ 11 พฤศจิกายน 2011
- IEEE Spectrum - จีนมีมาตรฐานของโทรทัศน์ดิจิทัลที่ดีที่สุดในโลกหรือไม่?
- DigiTAG
- The DVB Project - รวมถึงข้อมูลเกี่ยวกับการปรับใช้โทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลทั่วโลก
- หอดูดาวยุโรป
- ฐานข้อมูล MAVISE ในช่องโทรทัศน์ และบริษัทโทรทัศน์ในสหภาพยุโรป
- ภาพรวมทั่วโลกของระบบภาคพื้นดินแบบดิจิตอล ATSC, DMB-T/H, DVB-T และ ISDB-T[ลิงก์เสีย] สถานะของโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลทั่วโลก
- การเปิดตัวการออกอากาศแบบดิจิทัลตามประเทศ กลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านการออกอากาศแบบดิจิทัล (DiBEG)
- งานวิจัยในโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัล
- กำหนดเวลาสำหรับการใช้งานโทรทัศน์ภาคพื้นดินระบบดิจิทัลทั่วโลก