อีตามาร์ เบ็น กวีร์
อีตามาร์ เบ็น กวีร์ | |
|---|---|
.jpg) | |
| ตำแหน่งรัฐมนตรี | |
| 2022– | รัฐมนตรีว่าการกระทรวงความมั่นคงแห่งชาติ |
| ฝ่ายที่เป็นตัวแทนในรัฐสภาอิสราเอล | |
| 2021–2022 | พรรคไซออนิสต์ศาสนา |
| 2022– | อ็อตส์มาเยฮูดิต |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1976 เมวาเซเร็ตซีย็อน ประเทศอิสราเอล |
| พรรคการเมือง | อ็อตส์มาเยฮูดิต |
| คู่สมรส | อายาลา นิมโรดี |
| บุตร | 5 คน |
| การศึกษา | วิทยาลัยวิชาการโอโน |
อีตามาร์ เบ็น กวีร์ (ฮีบรู: אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר; เกิดวันที่ 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1976) เป็นทนายและนักการเมืองขวาจัดชาวอิสราเอล[1][2] ที่ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงความมั่นคงแห่งชาติ[3] เขาเป็นสมาชิกรัฐสภาอิสราเอลและเป็นผู้นำพรรคอ็อตส์มาเยฮูดิต[4][5]
เบ็น กวีร์ เป็นผู้ตั้งถิ่นฐานในเวสต์แบงก์ที่อิสราเอลครอบครอง เผชิญกับข้อหาประทุษวาจาต่อชาวอาหรับ และเป็นที่รู้จักจากการแขวนภาพบารูก โกลด์สไตน์ ผู้ก่อการร้ายชาวอิสราเอล-อเมริกันที่สังหารหมู่มุสลิมชาวปาเลสไตน์ 29 คนกับคนอื่นบาดเจ็บ 125 คนในการสังหารหมู่ที่ถ้ำบรรดาอัครบิดรที่ฮีบรอนเมื่อ ค.ศ. 1994 ไว้ในห้องนั่งเล่น หลังเข้าเล่นการเมืองจึงนำภาพนั้นออก[5] ก่อนหน้านี้เขาเคยถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานสนับสนุนกลุ่มก่อการร้ายที่มีชื่อว่ากัฆซึ่งสนับสนุนลัทธิคาฮัน อุดมการณ์ขบวนการไซออนิสต์ศาสนาสุดโต่ง[6]
อ็อตส์มาเยฮูดิต ("พลังยิว") พรรคที่สนับสนุนลัทธิคาฮันและต่อต้านชาวอาหรับภายใต้การนำของเขา ชนะที่นั่งในการเลือกตั้งสภานิติบัญญัติ ค.ศ. 2022 ไป 6 ที่นั่งใน และเป็นตัวแทนของสิ่งที่เรียกว่ารัฐบาลฝ่ายขวาและเข้มงวดที่สุดในประวัติศาสตร์อิสราเอล[7][8][9][10] เขาได้เรียกร้องให้ขับไล่พลเมืองอาหรับในอิสราเอลที่ไม่จงรักภักดีต่ออิสราเอล[10] เบ็น กวีร์ "เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในมุมมองและกิจกรรมอคติทางเชื้อชาติที่ต่อต้านอาหรับอย่างเปิดเผย"[11] Eva Illouz นักสังคมวิทยาชาวอิสราเอล กล่าวว่าเบ็น กวีร์ เป็นตัวแทนของ "ลัทธิฟาสซิสต์ยิว"[12]
เบ็น กวีร์ ถูกกล่าวหามานานแล้วว่าเป็นผู้ยั่วยุ ก่อนหน้านี้ได้ไปเยือนเนินพระวิหารหลายครั้งในฐานะนักเคลื่อนไหวและสมาชิกของรัฐสภา ข้อถกเถียงเรื่องการเดินขบวนผ่านย่านมุสลิมในบริเวณเมืองเก่าของเยรูซาเลม และจัดตั้งสำนักงานในย่านอัชชัยค์ญัรรอห์ที่เกิดการขับไล่ชาวปาเลสไตน์หลายครั้ง[13] ณ วันที่ 3 มกราคม ค.ศ. 2023 เขาไปเยือนเนินพระวิหาร ซึ่งก็เป็นที่ตั้งของมัสยิดอัลอักศอ กระตุ้นให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์จากนานาชาติว่าการเยือนของเขาเป็นการยั่วยุโดยเจตนา[13] ส่วนในอาชีพทนาย เขาเป็นที่รู้จักจากการปกป้องกลุ่มหัวรุนแรงและผู้ก่อการร้ายชาวยิวในการพิจารณาคดีที่อิสราเอล[14]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Itamar Ben-Gvir: Israeli far-right leader set to join new coalition". BBC News. 25 November 2022. สืบค้นเมื่อ 22 December 2022.
- ↑ "Far-right Ben-Gvir to be Israel's national security minister". AP NEWS. 25 November 2022. สืบค้นเมื่อ 22 December 2022.
- ↑ "Far-right extremist gets Israeli security job as coalition deals struck". The Guardian (ภาษาอังกฤษ). Reuters. 25 November 2022. สืบค้นเมื่อ 3 December 2022.
- ↑ "Otzma Yehudit leaders attack Jewish Home over Amona". Israel National News. 11 December 2016. สืบค้นเมื่อ 9 July 2017.
- ↑ 5.0 5.1 "Israel's far-right leader Ben-Gvir wins adoring young fans". France24.com. 27 October 2022. สืบค้นเมื่อ 2 November 2022.
- ↑ Toosi, Nahal (December 20, 2022). "Biden's strategy for a far-right Israel: Lay it all on Bibi". Politico. สืบค้นเมื่อ 25 December 2022.
- ↑ Keller-Lynn, Carrie (29 December 2022). "Netanyahu returns as PM, wins Knesset support for Israel's most hardline government". The Times of Israel. สืบค้นเมื่อ 29 December 2022.
- ↑ Kelman, Aaron (27 January 2013). "Arab town doesn't love anti-Arab party". The Times of Israel. สืบค้นเมื่อ 21 June 2015.
- ↑ Ahren, Raphael (18 February 2015). "The extremist who could bring Kahanism back to the Knesset". The Times of Israel (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 3 February 2019.
- ↑ 10.0 10.1 Magid, Jacob (24 February 2019). "Otzma Yehudit candidate: Critics have to go back 30 years in order to attack us". The Times of Israel (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 25 February 2019.
- ↑ Hermann, Tamar (2022). "The Religions Zionist Sector at Bay". Religions. 13 (2): 178. doi:10.3390/rel13020178.
- ↑ Illouz, Eva (15 November 2022). "La troisième force politique en Israël représente ce que l'on est bien obligé d'appeler, à contrecœur, un "fascisme juif"". Le Monde (ภาษาฝรั่งเศส).
- ↑ 13.0 13.1 "Wave of international criticism after Ben Gvir visits flashpoint Temple Mount". The Times of Israel. 3 January 2023. สืบค้นเมื่อ 4 January 2023.
- ↑ Maltz, Judy (4 January 2016). "The Lawyer for Jewish Terrorists Who Started Out by Stealing Rabin's Car Emblem". Haaretz. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 March 2023. สืบค้นเมื่อ 9 July 2017.
