ข้ามไปเนื้อหา

สงครามกลางเมืองรวันดา

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สงครามกลางเมืองรวันดา
Refer to caption.
ซ้ายไปขวา: พอล คากาเมและจูเวนัล ไฮเบียรีมานา
ผู้นำ RPF และผู้นำรัฐบาลรวันดาตามลำดับ
วันที่1 ตุลาคม ค.ศ. 1990 − 18 กรกฎาคม ค.ศ. 1994
สถานที่
รวันดา
ผล

แนวร่วมรักชาติรวันดา (RPF) ชนะ

คู่สงคราม
แนวร่วมรักชาติรวันดา (RPF) รวันดา รวันดา
 ซาอีร์ (1990)
ฝรั่งเศส ฝรั่งเศส
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
เฟรด รวิกเยมา †
พอล คากาเม		 รวันดา จูเวนัล ไฮเบียรีมานา †
รวันดา เตโอเนสเต บาโกโซรา
กำลัง
RPF:
20,000[1]		 รวันดา กองทัพรวันดา:
35,000[1]
ฝรั่งเศส กองทัพฝรั่งเศส:
600 (1990)
400 (1993)
2,500 (1994)
ความสูญเสีย
7,500 พลรบถูกฆ่า[2]
500,000-800,000 พลเรือนถูกฆ่าในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์รวันดา
15 เจ้าหน้าที่ UNAMIR ถูกฆ่า[3]

สงครามกลางเมืองรวันดา เป็นสงครามกลางเมืองครั้งใหญ่ระหว่างกองทัพรวันดาของฝ่ายรัฐบาลกับแนวร่วมรักชาติรวันดา (RPF) ที่เป็นฝ่ายกบฏ สงครามนี้เกิดขึ้นระหว่างวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1990 – 18 กรกฎาคม ค.ศ. 1994 ความขัดแย้งเกิดจากข้อพิพาทอันยาวนานระหว่างชาวฮูตูกับทุตซี โดยระหว่างค.ศ. 1959–1962 เกิดความรุนแรงทางชาติพันธุ์ที่นำไปสู่การล้มล้างราชาธิปไตยทุตซีและสถาปนาสาธารณรัฐที่นำโดยฮูตู[4][5] ส่งผลให้ชาวทุตซีกว่า 300,000 คนลี้ภัยในประเทศเพื่อนบ้าน[6][7] กลุ่มผู้ลี้ภัยในประเทศยูกันดาจัดตั้ง RPF ที่มีเฟรด รวิกเยมาและพอล คากาเมเป็นผู้นำ กลุ่มนี้กลายเป็นกลุ่มติดอาวุธช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1980

สงครามอุบัติขึ้นในวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1990 เมื่อ RPF รุกรานตะวันออกเฉียงเหนือของรวันดา ก่อนจะชะงักเมื่อรวิกเยมาถูกสังหารในวันต่อมา[8] กองทัพรวันดาที่ได้รับการสนับสนุนจากฝรั่งเศสได้เปรียบและเอาชนะ RPF ได้ในปลายเดือนตุลาคม[9] คากาเมผู้ซึ่งขณะนั้นอยู่ที่สหรัฐกลับมาบัญชาการ สั่งถอนกำลังไปที่เทือกเขาวีรูงกาเป็นเวลาหลายเดือนก่อนจะเริ่มทำสงครามกองโจร[10][11] กลางค.ศ. 1992 ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถเอาชนะกันได้ ฝ่ายรัฐบาลนำโดยประธานาธิบดีจูเวนัล ไฮเบียรีมานาที่เผชิญการประท้วงตกลงเจรจาสันติภาพกับ RPF และพรรคฝ่ายค้านในประเทศ[12] แม้จะถูกขัดขวางจากกลุ่มหัวรุนแรงฮูตูที่ปฏิเสธการเจรจา[13] และการรุกของ RPF ครั้งใหม่ตอนต้นค.ศ. 1993[14] แต่การเจรจาประสบผลสำเร็จ นำไปสู่การลงนามในความตกลงอารูชาในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1993[15]

หลังลงนามในความตกลง มีการส่งเจ้าหน้าที่สหประชาชาติ (UNAMIR) มาที่รวันดาเพื่อรักษาสันติภาพ[16] แต่กลุ่มหัวรุนแรงฮูตูที่มีอำนาจมากขึ้นวางแผนก่อพันธุฆาตชาวทุตซี[17] แผนการเริ่มขึ้นหลังประธานาธิบดีไฮเบียรีมานาถูกลอบสังหารในวันที่ 6 เมษายน ค.ศ. 1994 ระหว่างเดือนเมษายนถึงกรกฎาคม มีชาวทุตซีและฮูตูสายกลาง 500,000–1,000,000 คนถูกฆ่าในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์รวันดา[18][19] RPF จึงทำสงครามต่อทันที จนในวันที่ 4 กรกฎาคม RPF สามารถยึดเมืองหลวงคิกาลีไว้ได้ สงครามกลางเมืองรวันดาจบลงในเดือนนั้นหลัง RPF ยึดที่มั่นสุดท้ายของรัฐบาล และผลักดันฝ่ายรัฐบาลและผู้ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไปยังประเทศซาอีร์[20]

RPF ที่เป็นฝ่ายกำชัยเข้าปกครองประเทศ โดยมีคากาเมเป็นผู้นำโดยพฤตินัย คากาเมดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดีระหว่างค.ศ. 1994–2000 ก่อนจะเป็นประธานาธิบดีตั้งแต่ค.ศ. 2000 RPF เริ่มโครงการฟื้นฟูโครงสร้างพื้นฐานและเศรษฐกิจ นำตัวผู้ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มาดำเนินคดี และส่งเสริมความปรองดองระหว่างฮูตูและทุตซี[21] ในค.ศ. 1996 รัฐบาลรวันดานำโดย RPF เริ่มการรุกค่ายผู้ลี้ภัยในซาอีร์ซึ่งเป็นที่พักพิงของผู้นำรัฐบาลเดิมและผู้ลี้ภัยฮูตูราว 2 ล้านคน นำไปสู่สงครามคองโกครั้งที่หนึ่งที่ทำให้โมบูตู เซเซ เซโก เผด็จการของซาอีร์พ้นจากอำนาจในที่สุด[22] ปัจจุบันคากาเมและ RPF ยังคงเป็นกลุ่มการเมืองนำในรวันดา[23]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 IPEP 2000, pp. 49–50.
  2. ↑ Cunningham 2011, p. 137.
  3. ↑ Dallaire 2003, p. 400.
  4. ↑ Sabar 2013.
  5. ↑ Prunier 1999, pp. 53–54.
  6. ↑ Prunier 1999, p. 62.
  7. ↑ Mayersen 2010, p. 21.
  8. ↑ Kinzer 2008, p. 76.
  9. ↑ Prunier 1999, p. 96.
  10. ↑ Kinzer 2008, p. 79.
  11. ↑ Muhanguzi Kampe 2016, pp. 112–113.
  12. ↑ Kinzer 2008, p. 103.
  13. ↑ Prunier 1999, p. 173.
  14. ↑ Prunier 1999, p. 174.
  15. ↑ Guichaoua, André (2015). From War to Genocide: Criminal Politics in Rwanda, 1990–1994 (ภาษาอังกฤษ). University of Wisconsin Press. pp. 62–63. ISBN 9780299298203.
  16. ↑ Dallaire 2003, p. 98.
  17. ↑ Prunier 1999, p. 200.
  18. ↑ Meierhenrich, Jens (2020). "How Many Victims Were There in the Rwandan Genocide? A Statistical Debate". Journal of Genocide Research. 22 (1): 72–82. doi:10.1080/14623528.2019.1709611. S2CID 213046710. The lower bound for Tutsi deaths is 491,000 (McDoom), see page 75 mention
  19. ↑ Reyntjens, Filip (1997). "Estimation du nombre de personnes tuées au Rwanda en 1994". ใน Marysse, Stefaan; Reyntjens, Filip (บ.ก.). L'Afrique des Grands Lacs, Annuaire 1996-1997 (PDF). L'Harmattan.
  20. ↑ Prunier 1999, pp. 298–299.
  21. ↑ Bonner 1994.
  22. ↑ BBC News (II).
  23. ↑ Park 2020.

บรรณานุกรม

[แก้]
Stub icon

บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สงครามกลางเมืองรวันดา&oldid=9877279"