ข้ามไปเนื้อหา

วัลเทอร์ ลองโก

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
Valter Daniel Longo
เกิด9 ตุลาคม พ.ศ. 2510 (57 ปี)
เจนัว ประเทศอิตาลี
สัญชาติอเมริกัน
ศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส
อาชีพทางวิทยาศาสตร์
สาขาชีววิทยาของเซลล์
ชีวพฤฒาวิทยา
สถาบันที่ทำงานวิทยาลัยพฤฒาวิทยาเลนเนิร์ด เดวิส แห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย
อาจารย์ที่ปรึกษาในระดับปริญญาเอกโจน วาเลนไทน์
เว็บไซต์valterlongo.com/fondazione

วัลเทอร์ แดเนียล ลองโก (Valter Daniel Longo) เป็นนักชีวพฤฒาวิทยาและนักชีววิทยาของเซลล์ชาวอเมริกันเชื้อสายอิตาลี ซึ่งมีชื่อเสียงจากการศึกษาเกี่ยวกับบทบาทของยีนที่ตอบสนองต่อสารอาหารและการอดอาหารในการป้องกันการเปลี่ยนตามวัยและโรคระดับเซลล์ และเสนอว่าการมีอายุยืนยาวนั้นควบคุมโดยยีนและกลไกที่คล้ายคลึงกันในเซลล์ยูคาริโอตหลายชนิด ปัจจุบันเขาเป็นศาสตราจารย์ที่วิทยาลัยพฤฒาวิทยาเลนเนิร์ด เดวิส แห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย (USC Leonard Davis School of Gerontology) โดยดำรงตำแหน่งในภาควิชาวิทยาศาสตร์ชีวภาพ และเป็นผู้อำนวยการของสถาบันการมีอายุยืนแห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย (USC Longevity Institute)

ปฐมวัยและการศึกษา

[แก้]

ลองโกเกิดที่เมืองเจนัวประเทศอิตาลี โดยบิดามารดาเป็นชาวแคว้นคาลาเบรีย[1] เขาย้ายไปนครชิคาโกในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นเพราะต้องการที่จะเป็นนักกีตาร์ดนตรีร็อกมืออาชีพ โดยอาศัยอยู่กับญาติสนิท[2] ขณะอยู่ที่นั่น เขาสังเกตเห็นว่าญาติของเขาในสหรัฐซึ่งรับประทานอาหารที่มีไขมันสูง เนื้อสัตว์ และน้ำตาลปริมาณมากทุกข์ทรมานจากโรคหัวใจและหลอดเลือด ซึ่งหาได้ยากในญาติของเขาในอิตาลี[2] เขาได้เข้าร่วมกองกำลังสำรองของกองทัพสหรัฐเพื่อเป็นช่องทางรายได้ในการจ่ายค่าเล่าเรียน และได้เข้าร่วมการฝึกทางทหารในฟอร์ตน็อกซ์[2] จากนั้นเขาเข้าเรียนที่วิทยาลัยดนตรีแห่งมหาวิทยาลัยนอร์ทเทกซัสซึ่งมีชื่อในด้านโรงเรียนสอนดนตรีแจ๊ส โดยมีอาจารย์ที่มีชื่อเสียงเช่น แดน เฮร์ล (Dan Haerle) และแจ็ค ปีเตอร์เซน (Jack Petersen) เป็นต้น[2] ขณะเรียนลองโก ได้เปลี่ยนความสนใจและหันไปศึกษาเรื่องโภชนาการและการมีอายุยืนยาวแทน โดยได้แรงบันดาลใจส่วนหนึ่งมาจากการสังเกตเกี่ยวกับญาติของเขา ตลอดจนประสบการณ์การฝึกทหาร[2][3] เขาสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยนอร์ทเทกซัสใน พ.ศ. 2535 ด้วยปริญญาตรีสาขาชีวเคมี

ใน พ.ศ. 2535 เขาเข้าร่วมห้องปฏิบัติการ "การจำกัดแคลอรี" ของรอย วัลฟอร์ด (Roy Walford) ผู้บุกเบิกในเรื่องนี้ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส ซึ่งเขาได้ศึกษาการจำกัดแคลอรีและการเปลี่ยนตามวัยของระบบภูมิคุ้มกัน เขาสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกสาขาชีวเคมีที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส ใน พ.ศ. 2540 โดยวิจัยเกี่ยวกับเอนไซม์ต้านอนุมูลอิสระและยีนต่อต้านการเปลี่ยนตามวัยโดยมี โจน เอส. วาเลนไทน์ (Joan Selverstone Valentine) เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา และเข้ารับการฝึกอบรมหลังปริญญาเอกในสาขาประสาทชีววิทยาของโรคอัลไซเมอร์ภายใต้การดูแลของเคเล็บ ฟินช์ (Caleb Finch) ที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย

อาชีพ

[แก้]

ตั้งแต่ พ.ศ. 2540 ลองโกเป็นอาจารย์ประจำของวิทยาลัยพฤฒาวิทยาเลนเนิร์ด เดวิส แห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนียและศูนย์พฤฒาวิทยาอีเทล เพอร์ซี แอนดรัส (Ethel Percy Andrus Gerontology Center) เขาเป็นสมาชิกของการจัดตั้งโครงการชีววิทยาของการเปลี่ยนตามวัย (Biology of Aging) ของมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย และเป็นผู้อำนวยการของสถาบันการมีอายุยืนแห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย[4] นอกจากนี้ เขายังได้เปิดโครงการการศึกษาในต่างประเทศของวิทยาลัยพฤฒาวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนียเป็นแห่งแรก โดยเป็นชั้นเรียนภาคฤดูร้อนด้านโภชนาการและพันธุศาสตร์ของการเปลี่ยนตามวัยในประเทศอิตาลี[5]

ใน พ.ศ. 2554 ประวัติของเขาได้รับการกล่าวถึงในสารคดีโทรทัศน์เรื่อง ไขความลับจักรวาลกับมอร์แกน ฟรีแมน (Through the Wormhole with Morgan Freeman) สำหรับงานวิจัยของเขาที่เกี่ยวข้องกับการมีอายุยืน[6]

Fasting mimicking diet

[แก้]

Fasting-mimicking diet (FMD) ของลองโกเป็นโปรแกรมอาหารที่มีแคลอรีต่ำ โปรตีนต่ำ คาร์โบไฮเดรตปานกลาง และไขมันปานกลาง ซึ่งอ้างว่าเลียนแบบผลของการอดอาหารหรือการอดน้ำในช่วงระยะห้าวัน ในขณะที่ยังคงมุ่งเป้าให้ร่างกายได้รับสารอาหาร[7][8] FMD ถือเป็นการอดอาหารเป็นระยะ[9]

ลองโกพัฒนาโปรแกรมอาหารที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย เขาเชื่อว่าเป็นไปได้ที่จะเลียนแบบผลของการอดอาหารด้วยโปรแกรมมื้ออาหารที่ออกแบบมาเพื่อยับยั้งวิถีเมแทบอลิซึมในแบบเดียวกันกับการอดอาหาร ขณะที่ยังคงให้สารอาหารแก่ร่างกายโดยไม่กระตุ้นการตอบสนองต่อการเจริญเติบโตของร่างกาย[10]

บริษัทแอล-นูทรา (L-Nutra) ได้จดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของ Fasting-mimicking diet โดยบริษัทดังกล่าวมีลองโกเป็นเจ้าของบางส่วน และมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนียได้รับผลประโยชน์ทางการเงิน[11][12]

รางวัล

[แก้]

ลองโกได้รับรางวัลนาทาน ช็อก เล็กเชอร์ (Nathan Shock Lecture Award) ใน พ.ศ. 2553 จากสถาบันการเปลี่ยนตามวัยแห่งชาติ (National Institute on Aging) ในสังกัดสถาบันสุขภาพแห่งชาติสหรัฐ[13]

ผลงาน

[แก้]
  • รายการผลงานของวัลเทอร์ ลองโก ที่หอสมุดแพทย์แห่งชาติอเมริกัน[14]
  • Longo, Valter (2 มกราคม 2018). The Longevity Diet: Discover the New Science Behind Stem Cell Activation and Regeneration to Slow Aging, Fight Disease, and Optimize Weight. New York: Avery. ISBN 978-0-525-53407-5.[15]
  • Longo, Valter (15 กันยายน 2016). La dieta della longevità. Dallo scienziato che ha rivoluzionato la ricerca su staminali e invecchiamento, la DIETA MIMA-DIGIUNO per vivere sani fino a 110 anni (ภาษาอิตาลี). แปลโดย De Tomasi, Laura. Milan: Antonio Vallardi Editore. ISBN 978-88-6987-116-0.[16]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Longo, Valter. during XII Premio Simpatia della Calabria. Reggio di C. 4 กันยายน 2018.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Valter Longo (2016). "From Ligurian to Chicagoan". The Longevity Diet. Penguin Random House. ISBN 9781743772751. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 มีนาคม 2023. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2019.
  3. ↑ "Faculty Profile: Valter Longo". USC Davis School of Gerontology. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 พฤษภาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2012.
  4. ↑ "USC Longevity Institute". USC. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2012.
  5. ↑ Riggs, Jonathan. "Gerontology and Genoa's Lifestyle". USC News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 เมษายน 2012. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2012.
  6. ↑ "USC in the News". USC Media and Public Relations. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 สิงหาคม 2011. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2012.
  7. ↑ University of Southern California (16 กุมภาพันธ์ 2017). "Scientifically-designed fasting diet lowers risks for major diseases". ScienceDaily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 สิงหาคม 2018. สืบค้นเมื่อ 6 มิถุนายน 2017.
  8. ↑ King, Jennifer (19 มิถุนายน 2015). "Fasting diets and longer life may go hand-in-hand, new research finds" (ภาษาอังกฤษแบบออสเตรเลีย). ABC. ABC Health. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2018. สืบค้นเมื่อ 6 มิถุนายน 2017.
  9. ↑ Landro, Laura (11 เมษายน 2017). "Can Different Forms of Fasting Make You Healthier?". Dow Jones & Company. Wall Street Journal. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 กันยายน 2018. สืบค้นเมื่อ 6 มิถุนายน 2017.
  10. ↑ Brandhorst, Sebastian; Choi, In Young; Wei, Min; และคณะ (18 มิถุนายน 2015). "A Periodic Diet that Mimics Fasting Promotes Multi-System Regeneration, Enhanced Cognitive Performance, and Healthspan". Cell Metabolism. 22 (1): 86–99. doi:10.1016/j.cmet.2015.05.012. PMC 4509734. PMID 26094889.
  11. ↑ "FASTING MIMICKING DIET - Trademark Details". Justia. Justia. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2019. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2017.
  12. ↑ Walton, Alice G. (16 กุมภาพันธ์ 2017). "Could A Little Bit Of Fasting Bring A Lot Of Health Benefits?". Forbes Media. Forbes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2017. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2017.
  13. ↑ "Nathan W. Shock Memorial Lecture Award Winners". National Institute on Aging. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2014. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2012.
  14. ↑ "Longo, Valter [Author]". PubMed.gov. National Library of Medicine. doi:10.1038/s42255-021-00469-6. PMID 34650272. S2CID 238989782. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2021.
  15. ↑ "The Longevity Diet by Valter Longo". Penguin Random House. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 ธันวาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 27 พฤศจิกายน 2020.
  16. ↑ "La dieta della longevità". www.vallardi.it. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 พฤศจิกายน 2020. สืบค้นเมื่อ 27 พฤศจิกายน 2020.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=วัลเทอร์_ลองโก&oldid=10926792"