รถรางโทกีวสายเซตางายะ
| สายเซตางายะ | |||
|---|---|---|---|
 | |||
 | |||
| ข้อมูลทั่วไป | |||
| สถานะ | เปิดให้บริการ | ||
| เจ้าของ | โทกีว คอร์ปอเรชัน | ||
| ที่ตั้ง | เซตางายะ | ||
| ปลายทาง | |||
| จำนวนสถานี | 10 | ||
| การดำเนินงาน | |||
| รูปแบบ | รถไฟรางเบา (รถราง) | ||
| ผู้ดำเนินงาน | โทกีว คอร์ปอเรชัน | ||
| ขบวนรถ | โทกีว 300 ซีรีส์ | ||
| ผู้โดยสารต่อวัน | 57,541 คนต่อวัน (พ.ศ. 2560)[1] | ||
| ประวัติ | |||
| เปิดเมื่อ | 18 มกราคม พ.ศ. 2468 | ||
| ข้อมูลทางเทคนิค | |||
| ระยะทาง | 5 km (3.1 mi) | ||
| จำนวนทางวิ่ง | ทางคู่ | ||
| รางกว้าง | 1,372 mm (4 ft 6 in) | ||
| ระบบจ่ายไฟ | 600 V DC ระบบจ่ายไฟฟ้าเหนือหัว | ||
| ความเร็ว | 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (25 ไมล์ต่อชั่วโมง) | ||
| |||
รถรางโทกีวสายเซตางายะ (ญี่ปุ่น: 東急世田谷線; โรมาจิ: Tōkyū Setagaya-sen) เป็นระบบขนส่งมวลชนรูปแบบรถไฟรางเบา บริการเดินรถย่านเซตางายะในกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ดำเนินกิจการโดยโทกีว คอร์ปอเรชัน[1] เส้นทางสายเซตางายะต่างจากเส้นทางเดินรถของบริษัทโทกีวสายอื่น ๆ เพราะสายนี้อยู่ภายใต้พระราชบัญญัติการเดินรถรางของรัฐบาลญี่ปุ่น ทั้งนี้ก็เพราะแต่เดิมสายเซตางายะเป็นทางแยกหนึ่งของทางรถไฟสายทามางาวะเดิม (คนละสายกับสายทามางาวะในปัจจุบัน)
นอกจากรถรางโทกีวสายเซตางายะแล้ว ยังมีรถรางที่เปิดให้บริการในกรุงโตเกียวอีกสายคือรถรางโทเด็งสายอารากาวะ ดำเนินกิจการโดยสำนักงานขนส่งมหานครโตเกียว
รายชื่อสถานี
[แก้]| หมาย เลข |
สถานี | ญีปุ่น | ระยะทาง (กม.) | เชื่อมต่อ |
|---|---|---|---|---|
|
ซังเง็ง-จายะ | 三軒茶屋 | 0.0 |  รถไฟฟ้าโทกีวสายเด็ง-เอ็ง-โทชิ
|
|
นิชิ-ไทชิโด | 西太子堂 | 0.3 | |
|
วากาบายาชิ | 若林 | 0.9 | |
|
โชอิง-จินจามาเอะ | 松陰神社前 | 1.4 | |
|
เซตางายะ | 世田谷 | 1.8 | |
|
คามิมาจิ | 上町 | 2.2 | |
|
มิยาโนซากะ | 宮の坂 | 2.7 | |
|
ยามาชิตะ | 山下 | 3.4 |  รถไฟฟ้าโอดากีวสายโอดาวาระ (โกโตกูจิ)
|
|
มัตสึบาระ | 松原 | 4.2 | |
|
ชิโมะ-ทาไกโดะ | 下高井戸 | 5.0 |  สายเคโอ
|
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Barrow, Keith (March 25, 2019). "Tokyo light rail line to run on renewable energy". railjournal.com (ภาษาอังกฤษ). Simmons-Boardman Publishing. สืบค้นเมื่อ August 25, 2019.